Bloggang.com : jamsaimak : คนดีที่สุดของเรา 4

คนดีที่สุดของเรา 4

1-31 ธันวาคม 2550
ก็เข้าออกโรงพยาบาลเอกปทุม ทุก 2 อาทิตย์
รับยาแก้ปวด(มอร์ฟีนอัดเม็ด), ยาลดกรด, เกลือแร่ และเปลี่ยนสายปัสสวะ
พวกเราลูกๆ ทุกคนลืมไปแล้วว่าพ่อเราน่ะเป็นโรคร้าย
เพราะตั้งแต่วันที่หมอจากโรงพยาบาลตำรวจบอกว่าจะอยู่ไม่เกิน 1 เดือน
ตั้งแต่ 19 กันยายน 2550 คุณพ่อเราก็อยู่จนกระทั่งวันนี้

1- 10 มกราคม 2551
อาการปวดเริ่มรุนแรงขึ้น คุณหมอเพิ่มยาแก้ปวดจากทุก 6 ชั่วโมง
เป็นทุก 4 ชั่วโมง แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น หมอบอกว่ายาแก้ปวดนี้ทานมาก
จะทำให้ติดได้ และจะทำให้ง่วง พ่อเราก็หลับตลอด ต้องปลุกทานข้าว
ทานน้ำ และพลิกตัว

11 มกราคม 2551
อาการปวดไม่มีทีท่าว่าจะลดลง คุณพ่อหงุดหงิดมากขึ้น เริ่มโวยวาย
และที่สำคัญตรงบริเวณแนวกระดูกสันหลัง บวมขึ้นมาเต็มกำมือเราเลย
และที่แย่ก็คือ เริ่มทานอะไรไม่ได้ มีอาการอาเจียนตลอดเวลา ที่มีการทานเข้าไป
เราไปปรึกษาหมอที่เอกปทุม ก็ได้รับแจ้งว่าผมไม่ใช่หมอเฉพาะทาง
แนะนำให้ปรึกษาหมอเฉพาะทาง และก็ทำใบส่งตัวให้ไปโรงพยาบาลราชวิถี

12-14 มกราคม 2551
คุณพ่อเราอาการแย่ลงตลอดวันนี้เริ่มสับสนจำลูกผิดๆ ถูกๆ

ไม่รู้ว่าใครเป็นใครและเห็นในสิ่งที่พวกเราไม่เห็น ได้ยินในสิ่งที่พวกเราไม่ได้ยิน
ถามอย่างตอบอีกอย่าง ไม่บ่นปวด ไม่บ่นหิว บ่นแต่ว่าเสียงดัง คนเยอะวุ่นวาย
ซี่งไม่มีใคร ที่บ้านก็อยู่กันเท่าเดิม

15 มกราคม 2551
เรากับน้องสาวไปโรงพยาบาลราชวิถี ก็ไปกันแบบงงๆ
เพราะอาการของพ่อแย่ลงทุกวัน ไปถึงโรงพยาบาลตั้งแต่ 7 โมงเช้า
ได้พบหมอเวลา 11.00 น. ก็โรงพยาบาลรัฐบาลอ่ะ คนไข้ก็เยอะเป็นธรรมดา
ก็รู้อยู่แล้วว่าคำตอบมันคืออะไร แต่ก็อย่างที่บอก พวกเราน่ะลืมไปแล้วว่าพ่อ
เราน่ะเป็นโรคร้ายที่ยังงัยก็ต้องเสียชีวิต คุณหมอแกก็น๊ะ เห็นเอกสารทั้งหมด
ตั้งแต่โรงพยาบาลตำรวจ โรงพยาบาลเอกปทุม แกก็ถามว่าทราบตั้งแต่เมื่อไหร่
ว่าเป็นมะเร็ง เดินไม่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และคำตอบก็คือ อยู่นานแล้วคุณ ปกติโรค
เนี้ยกับอาการที่เป็นอยู่เนี่ยผมว่าไม่น่าเกิน 3 เดือน วิธีเดียวที่จะแนะนำ

ฉีดยาให้แกเถอะ แกจะหลับและไม่ตื่น ไม่ทรมาน 48 ชั่วโมงก็จบ

เป็นพวกคุณถ้าได้ยินแบบนี้จะแย่มั้ย เราสองคนกับน้องไม่ต้องพูดถึง
น้ำตาไหลโดยไม่ต้องนัดหมาย และก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
คุณหมอก็ยังคงพูดต่อว่า"ที่โรงพยาบาลไหนก็มี ไม่ใช่ที่นี่ที่เดียวกับคนไข้แบบนี้
เค้าทำได้ทุกที่ ขึ้นอยู่กับพวกคุณ แต่จากอาการที่พวกคุณบอก ผมว่าน่าจะไม่เกิน
1 เดือนหลังจากวันนี้ และหลังจากหมดเรื่องยุ่งๆ ก็หาเวลาไปตรวจเลือดซะ
ลูกทุกๆ คน เพราะมีสิทธิ์ ติดไวรัสตับอักเสบจากคุณพ่อได้
มีอะไรจะถามอีกมั้ย"
ก็พร้อมกันเหมือนเดิม ไม่มีค่ะ ยกมือไหว้หมอเดินออกจากห้องหมอถึงถนน
น้ำตาก็ยังไม่หยุดไหล งงว่าจะกลับบ้านกันยังงัย สับสนไปหมด
ตัดสินใจเรียกแท็กซี่ และก็นั่งร้องไห้กันมาพักนึง กว่าจะเริ่มคุยกันได้
ช่วงแรกที่รู้ก็แย่ ผ่านมาจนลืมว่าพ่อป่วย วันนี้มาได้ยินแบบนี้ ก็เลยแย่ๆ มากๆ
เราก็บอกน้องไว้ตั้งแต่ก่อนมา ไม่ว่าคำตอบมันจะเป็นยังงัยก็ต้องเข้มแข็ง
แต่มันก็แย่น๊ะ เราเองยังเข้มแข็งไม่ไหวเลย

18 มกราคม 2551
พวกเราทุกคนนอนเฝ้าพ่อกันหมด นอนเปิดไฟนอนตั้งแต่วันอังคารจนถึงวันนี้
เพราะไม่รู้ว่าพ่อเค้าจะไปตอนไหน อาการก็แย่ลง ไม่กิน ไม่หิว
คุณพ่อเราท่านเพิ่งจะอายุ 57 ปีเอง เราลูกคนโต 33 น้องคนรอง 29
น้องคนกลาง 25 น้องคนเล็ก 24 เรามีความรู้สึกว่ามันเร็วไปกับการที่จะต้อง
มาเจอเรื่องสูญเสีย บอกน้องๆ ทุกคนว่า เราทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด

Create Date : 23 มกราคม 2551

Last Update : 22 ธันวาคม 2552 16:36:06 น.

2 comments

Counter : 477 Pageviews.

อืม อยากจะบอกว่า
ขอเป็นกำลังใจให้jamsaimak มีความแข้มแข็งและก้าวผ่านความรู้สึกไม่ดี ไปได้โดยเร็วนะคะ

และหวังว่าความรักที่ทุกๆ คนในครอบครัวมีให้คุณพ่อ จะทำให้ท่านรู้สึกดีขึ้นและแข้มแข็งไปได้นาน ๆ ค่ะ

โดย: BeCoffee

วันที่: 31 มกราคม 2551 เวลา:23:41:00 น.

สู้ต่อไปน่ะค่ะ จะคอยเป็นกำลังใจให้ค่ะ

โดย: มี้นำโชค

วันที่: 17 มีนาคม 2551 เวลา:14:01:13 น.