เมื่อคืน หลังจากร่ำลาพ่อจ๋าาากับแม่จ๋าาาเพื่อเดินทางเข้าเมืองกรุง พร้อมกับหอมแก้มท่านคนละฟอดสองฟอด

ก่อนสาวเท้าขึ้นรถ เราได้หันมามองหน้าท่านทั้งสองพร้อมคิดในใจว่า.. เงินที่หนูอิ๊บแม่จ๋าาามา 300 เป็นเงินทอนค่าป่นปลาทูที่แม่จ๋าาาก็คงลืมทวง เดี๋ยวหนูคืนให้ทีหลังนะคะ

คงด้วยเดชแห่งกรรมที่ยังไม่ได้คืนตังทอนท่าน...

19.20 น.

ครั้งแรกที่เห็นเบาะรถทัวร์..อืม เป็นรถที่เก่าที่สุดในสายที่เคยเจอละ อ่ะไม่เป็นไร ยังไงก็นั่งเบาะเดี่ยวคงไม่อึดอัดเท่าไหร่หรอก...

23.45 น. 

นั่งเอนก้นหลับจริงจังไปสักสองชั่วโมง ถึงจุดแวะพักเมืองย่าโม เบาะเจ้ากรรมที่เอนลงไปดันปรับขึ้นไม่ได้แฮะ อิช้านต้องลากสังขารหันหน้าเข้าเบาะ นั่งท่าเทพธิดาพร้อมมืออีกข้างดึงเกียร์ อีกข้างโอบดึงเบาะ ออกแรงสุดฤทธิ์ กระชากไปหลายที ฮึบ ๆ ๆ 

ไม่ได้ผล...

หันหลังนั่งท่าเดิมแล้วพาดมือไปด้านหลังอีกที เอ้า ฮว๊ากกกก ดึงงง ฮุย เล่ ฮุย !! ปรึ๊ดดด แฮ่ก ๆ พระเจ้าาา ได้ซักที ในขณะที่ดึงเบาะก้ม ๆ เงย ๆ มีความรู้สึกถึงรังสีและสายตาของคนรอบข้าง

ด้วยความสมเพชเวทนาว่า ยัยบ้านี่ทำอะไรของมัน - -"

24.14 น.

หลังจากหมดเวลารถจอดแวะพักกะว่าจะนอนต่อสักงีบ ไฟในรถก็มืดดับสนิทลง..

ใช่!! ดับลง แม่ม ดับแค่สองนาทีจากนั้นเปิดสว่างเลยจ้าาาา ที่เบาะเราคนเดียวด้วยก็คิดว่า สงสัยลืมปิดหรือเปล่า ความคิดต่าง ๆ ก็ผุดเข้ามา จะเดินไปบอกพนักงาน bus hostess ก็กระไรเห็นนอนพริ้มกรุ้มกริ่มอยู่ หรือจะปีนหน้าต่างรถทัวร์ออกไปบอก พขร. ดีหว่า

ในขณะที่นั่งคิดนอนคิด คิดไปคลุมโปงไป ด่าในใจไป ก็ไม่ได้ทำให้อะไรมันดีขึ้น เพียงแต่คิดว่านอนนะนอน ๆ เหลือเวลาแค่ 3 ชั่วโมงก็ถึงแล้ว..

02.43 น.

พขร.เปลี่ยนพนักงานขับ ถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าทำตูตื่นอีกแล้วทั้งที่เพิ่งข่มตาหลับไป

หลังเสียงสตาร์ทจาก พขร คนใหม่ รถเริมดังเอี๊ยดอ๊าด เหมือนส่วนหัวกับท้ายจะแยกออกจากกัน จากนั้นปลายเท้าก็ดัง แท็ก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  ฮว๊ากกกกกก

อะไรกันนักกันหน้าวะเนี่ย T^T คือไม่รู้ว่าเสียงมาจากไหน ก็เลยลองเอาเท้าดันดูเพื่อเป็นการลดการสั่นสะเทือน ทำอยู่หลายทีจนเหมือนตัวเองกำลังเต้น ออดิชั่น -*-

ตอนนี้ไม่มีสายตาที่สมเพชเวทนาแล้ว ได้ยินแต่เสียงกรน ของคู่ลุงกับป้าเบาะข้าง ๆ คนอื่นก็หลับเป็นตายกันหมด เอาวะ!! ฟังเป็นเสียงกล่อมก็ได้...

เรา.. ผู้น่าสงสารนอนหลับไปพร้อมกับดวงไฟอันเจิดจ้าและเสียงกล่อมเอี๊ยดอ๊าด และแท็ก ๆ ๆ ๆเหมือนกลองชุดรัวผสมกัน..

3.30 น. พนักงานเปิดไฟสว่างทุกดวง ก่อนถึงที่หมายราว ๆ  1 ชั่วโมง -*-

4.30 ปารมี ถึงที่หมายโดยปลอดประสบภัย

สรุป.. เมื่อคืนตรูไม่ได้นอนทั้งคืน เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับช้านนน เพราะตังค์ทอนค่าป่นปลาทูของแม่จ๋าาาแน่เลย

คงโดนสาปไว้ เล่นเอาไม่ได้นอนทั้งคืน พอมาถึงห้องก็ยังไม่หลับอีก เอาเถอะ ชีวิตการเดินทางที่แย่กว่านี้ก็เคยมีมาแล้ว

คิดในแง่ดีไว้ /me เอื้อมมือตบบ่าตัวเอง แปะ ๆ พร้อมบอกว่าเอ็งไปพักได้แล้ว ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวไกล

เอวังกาละมังขังขอบ

...