11 พค. 50
วันทำงานปกติตื่นเช้าขึ้นมาด้วยมือถือปลุก (555 เลิกใช้นาฬิกาปลุกตั้งนานแล้วค่ะ ตั้งแต่ใช้มือถือ เพราะนาฬิกาปลุกเสียบ๊อยบ่อย)เสียงปลุกจะเป็นเสียงเพลง เหมือนตอนโทรศัพท์เข้า แต่วันนี้ได้ยินเสียงแล้วคิดถึงเค้าคนนั้นอีกแล้ว ใจมันแปร๊บ ๆ อีกแล้วเฮ้อ นึกว่าจะดีขึ้นแล้วนะเนี่ย แต่ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติ พยายามไม่สนใจมันวันนี้กินข้าวเช้าได้แล้ว เย้ววววววว ดีใจจังเลย แล้วต้องรีบไปทำงานเพราะงานค้างไว้เยอะเลยทำงานไปเรื่อย ๆ แต่ความคิดเรื่องคิดถึงโทร.ศัพท์ของเค้ายังเข้ามาเรื่อย ๆแต่ยังดีที่ยังทำงานได้อยู่ มีสติอยู่กับงานได้มากขึ้น(จะไม่ให้อยู่ได้อย่างไรน่ะ เพราะต้องทำงานแทนพี่อีกคนด้วย เลยต้องทำงานคนเดียวอ่ะ 555 ถ้าไม่ทำงานก็ไม่ออก )และแล้วอาการกินข้าวไม่ลง ไม่อยากกินข้าวก็กลับมา ตอนพักได้แต่ไปเยี่ยมบล็อคของเพื่อน ๆ จนเกือบบ่าย 2 ถึงค่อยกินข้าว แต่ยังดีที่กินได้เกือบหมด (ปกติหลัง ๆ กินได้ไม่กี่คำ) แล้วพี่ยังให้กินขนมอีกนิดหน่อยมีคนมาคุยเอ็มให้กำลังใจ ให้เราเหมือนเดิม และให้เรากินข้าวหลายคนต้องขอขอบคุณเพื่อน ๆ ทางเอ็มด้วยนะคะ ที่เป็นกำลังใจให้ช่วงนั้นไม่ได้คิดถึงเค้าเลย แต่รู้สึกชีวิตมันโหวง ๆ ไปเองค่ะจนกลับถึงบ้านกว่าจะได้เล่นเนตก็ 2 ทุ่มกว่าอีกแล้วมีคนถามเราว่า จิตตกแล้วทำไมไม่เก็บ ขอบอกนะคะว่า พยายามเก็บอยู่ค่ะ ก็เก็บได้บ้าง ไม่ได้บ้าง-แล้วตอนนี้ก็พยายามทำให้มันไม่ตกอยู่ค่ะ เพราะรู้ว่าทำอะไรแล้วจิตมันถึงตก เลยพยายามเลี่ยงสิ่งนั้นอยู่- มีเพื่อนมาว่าทำไมเราไม่รักตัวเอง ขอบอกเลยนะ ว่ารักซิ ทำไมไม่รัก แต่ที่ไม่กินข้าวน่ะ เพราะมันไม่อยากกิน ถ้าหิวก็กินน่ะ (วันก่อนชั้นหิวตอนดึก แกยังบอกว่าชั้นอย่ากินเลยเด่วอ้วน แต่ชั้นยังกินอ่ะ ก็มันหิวนิ 555 ) วันนี้กินข้าวได้ 2 มื้อแล้วนะเนี่ย คราวนี้ที่เป็นหนักกว่าทุกครั้งน่ะ (ครั้งนี้ครั้งที่ 3 เองนะ ในรอบ 30 กว่าปีมาน่ะ) เพราะครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งไง เพราะทุกครั้งคือแอบและตบมือข้างเดียวจริง ๆ จริง ๆ ทุกข์ของคนอื่นก็หนักกว่าของเรามาก ๆ เราก็รู้ ทุกข์ของเราเล็กนิดเดียวเอง มันน่าจะหายได้แล้วแต่ตอนนี้เราคงเหมือนคนที่ไม่เคยล้มไม่เคยมีอะไรมากระทบมาสะเทือนได้แต่พอถึงวันนึงที่มีอะไรมากระทบกระเทือนทำให้ล้ม มันก็จะล้มดัง และเจ็บดังน่ะ ขอเวลาให้เราอีกหน่อยนะ ตอนนี้เพิ่งจะอาทิตย์กว่า ๆ เอง อีกไม่นานเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม(ตอนนี้ดำเนินชีวิตได้เกือบเหมือนเดิมแล้วนะ เริ่มแหย่พี่ ๆ ที่ทำงานได้แล้ว แม้จะน้อยลงกว่าเดิมมาก ๆ ก็เถอะ )แต่วันนี้เราได้ผิดคำพูดกับคนบางคนไปเพราะเราได้เข้ากระทู้ในห้องสวนลุม เข้ากระทู้ที่คิดว่าเค้าคนนั้นจะไม่เข้า และแล้วก็เจอเค้าตอบกระทู้อีกจนได้จิตตกอีกแล้ว แล้วยังเหมือนคนซาดิสถ์อีกยังแอบเข้าไปดูเค้าในบล็อคเค้าจนได้แล้วคุณโจ้ จะมาคุยเอ็มกะชั้นเรื่องของคนนั้นอีกทำไมอ่ะช้านเขียนที่หัวเอ็มแล้วนะ ว่างดคุยเรื่องของคนนั้นน่ะ เฮ้อ ฮือออออ ร้องไห้เพราะเค้าคนนั้นจนได้ จิตตกอีกแล้วคราวหลังจะไม่ทำตัวอย่างนี้อีกแล้วนะ จะพยายามทำให้ได้ค่ะ (ว่าจะเขียนสั้น ๆ ว้า เขียนยาวอีกจนได้ )
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
และรู้สึกแปล๊บ ๆ ตรงอกข้างซ้ายเมื่อได้ยินเพลงบางเพลง.งเช่นกัล
คงเป็นเรื่องที่สะเทือนใจนะคะที่ลงไว้เนี่ย..แต่คุณจะผ่านมันไปได้แน่ๆ เอาใจช่วยค่ะ