เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ รู้ข่าวน้องหมาของตัวเองโดนซ้อม(กัด)ยังไม่รู้ชะตะกรรม ใจจะขาด

ที่บ้านเลี้ยงหลังอาน 2 ตัว เลี้ยงในรั้วบ้าน (6 เดือนต่อมา)อาอุ้มเทอเรียที่กำลังถูกเอาไปปล่อยที่วัดมาให้เลี้ยง เข้ากับหลังอานไม่ได้ ต้องแยกเลี้ยงคนละเวลา

หลังอานอยู่ในกรงกลางวัน เย็นปล่อยจากกรง เทอเรียเลี้ยงในตัวบ้านปล่อยเดินสวนตอนกลางวันและในบ้าน เย็นต้องอยู่ในบ้านเท่านั้น วันนึงแม่บ้านปล่อยหลังอาน ลืมว่าเทอเรียยังไม่เข้าบ้าน โดนฟัดเลือดสาด

ตอนได้รับโทรฯรีบกลับจากที่ทำงาน ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม(เข้าใจสำนวนนี้เลย) ถึงบ้านเห็นน้องหมาโกรธตัวสั่นเลย โกรธแม่บ้านที่ไม่ระวัง โกรธหลังอานที่รุมกัดเทอเรีย โกรธเทอเรียที่ไม่ระวังตัว โกรธตัวเองที่สุดที่ทำอะไรไม่ได้เลย

ซึ้งอ่ะ...ลุยไปตามหาน้องหมา เราก็เคยมีประสบการณ์ทำนองนี้แต่มันมีทั้งที่ดี(ช่วยให้หมารอด)และไม่ดี(ทำให้หมาตาย) แม่อัลวินได้ใจมั่กๆ อยู่ด้วยกันไม่ว่ากับคนหรือน้องหมาก็ต้องผูกพันกันเปนธรรมดาเนาะ แล้วยิ่งหมาเราตัวนิดนึงแบบนี้ด้วยยิ่งน่าสงสารและเป็นห่วงมากกกกกก
สาธุนุ้งอัลวินอย่าเปนอะไรไปนะลูกโธ่ๆขวัญเอ้ยขวัญมา