พักเรื่อง “ชีวิตเกษตรกร” ไว้ก่อน
มาจับขโมยด้วยกันดีกว่า



ของในร้านหายเป็นประจำ ทีละนิด ทีละหน่อย
อลูมิเนียมบ้าง พลาสติกบ้าง เหล็กบ้าง
รื้อของที่ร้านที ก็มีอะไรต่ออะไรวางเต็มไปหมด
ของมันกองไว้ มือตีนมันก็ไม่มี แต่ทำไมมันหายไปได้ ก็ไม่เข้าใจ
แรกแรกก็นิดหน่อย ไม่อยากถือสา คิดเสียว่า ซื้อขนมให้คนงานกิน
บ่อยบ่อยเข้าชักถี่ กองไว้กี่กองเป็นหายหมด



มาถึงวันเกิดเหตุ
จำได้ว่า ในห้องเก็บเครื่องมือมีหม้อใบใหญ่อยู่สองใบ
เฮ้ย ทำไมมันไม่มีว่ะ
ถามคุณลูกน้องว่า “เห็นไหม” พ่อเจ้าประคุณสวนมาเสียงแข็ง
“ไม่มี ไม่เห็นมี”
จนเราต้องยืนยัน “มี พี่จำได้ว่า ตอนย้ายมามันใส่ของอยู่ตรงนี้
แต่ทำไมหม้อหายไปแล้วกลายเป็นเข่งพลาสติกแทน”
ที่สุดก็เสียงอ่อย “ลืมไป ผมเอาไปให้พี่สาวต้มขาหมูขาย”
อ้าว เฮ้ย ของในร้าน หยิบไปใช้โดยพลการได้ยังไง
(ยังไม่นับที่เอารถไปใช้โดยไม่ขออนุญาตอีกหลายต่อหลายครั้ง)



โมโห ออกไปจ่ายค่าบัตรเครดิตกับหัวแบนข้างนอกดีกว่า
ขืนอยู่เดี๋ยวแม่องค์ลง ขากลับแวะขายของในรถกับร้านประจำ
สักพักหัวแบนเรียกให้ลงมาดูอะไรบางอย่าง



คุ้น โคตรโคตร เหล็กเพลา เหล็กดัด ชุดใบพัด ตุ๊กตา
ที่เห็นกองอยู่มันของในร้านกูนี่หว่า มาครบชุด
มันมีตีนเดินมาไกลขนาดนี่เชียวหรือ



เจ้าของร้านเล่าให้ฟัง
มีผู้ชายขับรถกระบะมาขาย เขาบอกว่า เขาเป็นเจ้าของโรงงาน
เหล็กพวกนี้เขารื้อ ก็เลยเอามาขาย”
หนอยแน่ะ เหล็กก็เหล็กกู รถก็รถกู ยังเสือกอ้างว่าเป็นเจ้าของอีก
ต้องแสดงตัวคะว่า เราเป็นเจ้าของโรงงานตัวจริง
เท่านั้นแหล่ะเจ้าของร้านหน้าซีดกลัวจะพลอยซวยไปด้วย
ก็เข้าใจนะ เอาของมาขายก็รับซื้อไว้ตามปกติ จะไปตรัสรู้ได้ไงว่า
มันเป็นของโจร



เรียกทั้งแก็งค์ขึ้นรถบอกว่า ให้ไปธุระด้วยกันหน่อย
พอเลี้ยวรถเข้าร้านเกิดเหตุ ไอ้ตัวแสบรีบบอก “มาหาตามเหล็กหรือพี่”
ก็ใช่สิ มันมาได้ยังไง มันบอก มันเอามาขายเอง



ระหว่างนั่งรถกลับ ไม่มีใครพูด
ถึงร้านก็แยกย้ายให้ไปทำงานที่ค้างให้เสร็จ
ชั้นกับหัวแบนควรจะทำยังไงดี

ไม่เสียดายหรอกเงินแค่พันกว่าบาท กินเหล้าหมดกว่านี้เยอะ
แต่มันเสียความไว้ใจทั้งหมดที่มี

ถึงแม้ว่า ที่ผ่านมาลูกน้องคนนี้จะดื้อ ออกฤทธิ์ ออกเดช
ทำงานด้วยกันทำให้เราเหนื่อยใจสารพัด ไม่เคยไว้ใจได้เต็มร้อย
เราสองคนก็หลับตาข้างหนึ่ง ใช้ทั้งพระเดช พระคุณ
หวังว่า สักวันเขาคงจะคิดได้



แต่มันก็พิสูจน์ให้เราเห็นแล้วว่า เราให้โอกาสคนผิด
เขาเป็นโจรที่ไม่คิดจะกลับใจ
ถ้าวันนี้เราไม่มีหลักฐาน จับไม่ได้คาหนัง คาเขา เราก็คงไม่มีทางรู้ความจริง



ขอบใจที่สอนให้พี่รู้ว่า วันนี้พี่จำต้องให้อภัย
แต่วันหน้าพี่ต้องทำอย่างไรกับคนอย่างเอ็ง