Bloggang.com : : TMRmaybe : เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ Chepter 9

เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ Chepter 9

"เฮ้ออออออออออ....!!!" ององถอนหายใจดังสุดเสียง
"อะไรของแก ถอนใจแบบนี้ไม่ดีนะ"ปานวาดดุเพื่อนสาว
"ก็มันเซ็งนี่หว่าแก เมื่อไหร่ตีสิลจะเสร็จวะเนี่ย เบื่อเว้ยยย เบื่ออาจารย์แม้ว เบื่ออาจารย์วิชัย เบื่อๆๆๆๆๆๆ"ององแหกปากลั่นร้านเค้ก ทำให้คนที่เดินประตูมาใหม่ต้อรีบเดินออกไปเพราะความตกใจ

"เฮ้ย! ององ แกเบาๆดิ"ปานวาดกระซิบ
"แล้วก่อนจะพูดน่ะ เคี้ยวให้หมดก่อนสิแก"
"จ้า....แม่ปานวาดมารยาทง๊ามงามม..."ององล้อเพื่อนสาว
"..."ปานวาดไม่ตอบโต้

เธอมักจะเตือนเพื่อนสาวถึงเรื่องของมารยาทเสมอ
/เป็นถึงดาวมหา'ลัย แต่ดูมารายาทสิ เฮ้อออ/
และดูเหมือนว่าององจะรู้ว่าปานวาดคิดอะไรอยู่

"นี่ ปาน ฉันว่าแกน่ะ ปล่อยวางอะไรๆที่มันรอบหัวแกอย่ออกไปบ้างก็ได้นะ"
"อะไรที่ครอบหัวฉัน?"ปานวาดทำหน้างง
"ก็ พวกแบบ พวกเคี้ยวข้าวต้องเคี้ยวเสียงเบา ตักอาหารต้องกะแล้วววกะอีกให้พอดีคำ นั่งเก้าอี้ขาต้องเฉียงเล็กน้อยทั้งๆที่กระโปงนิสิตแกก็ยาวลากพื้น แกน่ะ เครียดเกินไป รู้เปล่า"
"..." ปานวาดไม่ตอบ
"..."ององจึงจำเป็นต้องจบประเด็น"เฮ้อ...เอาเถอะๆ ว่าแต่ว่า กินเสร็จไปไหนต่อดี"แล้วก็กลับมาทำตาสดใสหลังได้ระบายความในใจ
"แกจะไปไหนล่ะ"ปานวาดถาม
"อืมม ไม่ช๊อปปิ้งกันมั๊ยแก ฉันอยากได้เสื้อใหม่ซักตัว"
"โอเคได้ๆ งั้นเดี๋ยวให้พี่ดรอปรถให้แกแล้วกัน"ปานวาดพูดพลางยิ้มตามไปด้วย
"อะไรกัน!! วันนี้พี่แกก็มารับอีกแล้วหรอ

"
"แหะๆๆ"ปานวาดยิ้มเขินๆ
"โหยยย พักนี้นะแกเอาแต่อยู่กับพี่ เห็นฉันเป็นตัวสำรองหรือไงยะ!"
"โอ๋....เอาน่า แต่แกก็ดีใจไม่ใช่หรอที่พี่เค้ามาน่ะ"
"...ก็จริง หุหุหุ คนอะไรไม่รู้ หล่อลากเลือดเลยแก!!!"
"นี่ๆ พอทีๆ"เธอปรามเพื่นอสาวอย่างขำๆ ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่เริ่มเรื่องแบบนี้ ององจะต้องเริ่มบรรยายสรรพคุณพี่ชายเธอยาวเป็นชั่วโมงครึ่งชั่วโมงซะทุกที

ตู๊ดๆๆๆๆ ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ

"อ้าว รับสิแม่คุณ โทรมาแล้วนี่"ององทำเสียงประชด (แต่หน้าตาคนละเรื่อง)
/ยัยเพื่อนบ๊อง/ปานวาดคิดขำๆก่อนจะรับโทรศัพท์

"ฮัลโหล"
"เราอยู่ไหนแล้ว"เสียงขรึมตอบมาตามสายโทรศัพท์อย่างสบายๆ
"ร้านเค้กค่ะ ที่เดิมเลย"
"โอเค อีก 15 นาทีพี่ไปถึง"
"ค่..." แกร๊ก ตู๊ดๆๆๆ
"..."

/ชอบวางก่อนทุกทีเลย -*-/

"ว่าไงปาน"ององถาม เมื่อเห็นว่าเพื่อนสาวหน้ามุ่ย
"อือ อีก 5 นาทีน่ะ"
"แล้วแกไม่ได้บอกหรอว่าจะไปเที่ยวก่อนน่ะ"
"ไม่ทันบอก วางหูก่อน อย่างงี้แหละ ประจำ"ปานวาดตอบอย่างเซ็งๆ

ององเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเสไปเรื่องอื่น"อ๊ะ สตอเบอรี่ชิ้นสุดท้ายนี่นา..."

"ง่ำ..."แต่ปานวาดเร็วกว่า
"แกอ่ะ!! แย่งชั้นนะ"ององทำท่าเต้นๆหยอกให้เห็นว่าโกรธ
"ฮะๆๆๆ"ปานวาดอารมณ์ดี

และหลังจากนั้นเพื่อนสาวทั้งสองก็ทานเค้กกันอยู่ซักพักก่อนที่จะเจอกับพัท
วันนี้พัทแต่งตัวสบายๆกว่าทุกวัน เสื้อยืดคอโปโลน้ำตาลเข้มกับกางเกงยีนส์ทำให้สามารถมองเห็นรูปร่างที่สมส่วน...
ไม่ว่าเค้าจะแต่งตัวอย่างไร เขาก็ยังโดดเด่นด้วยความสูงและสีผิวที่ขาวจัดของเขาอยู่ดี

"ว่าไงสาวๆ"พัทเดินมาหาสองสาวที่โต๊ะ ซึ่งเป็นโต๊ะประจำของององ
(มุมนี้แหละแก จะได้เห็นพี่ผู้ชายหล่อๆหลังเคาน์เตอร์...)
"พี่พัทหวัดดีค่ะ"ององยกมือไหว้ เธอเริ่มจะคุ้นชินกับวศินขึ้นมาบ้างแล้ว เพราะช่วงที่ผ่านมานี้ วศินจะเป็นคนรับส่งปานวาดเสมอ
"สวัสดีครับน้ององ" วศินพยักหน้ารับไหว้แล้วยิ้มอย่างใจดีก่อนจะเหลือบไปเห็นจานเล็กๆว่างเปล่าที่มีครีมติดอยู่ประมาณสามสี่ใบ
"นี่พี่มาช้าไปหรอเนี่ย"เขากล่าวพลางทำหน้าเสียดาย
"ฮะๆๆๆ มากค่ะ"ององตอบ
"พี่คะ วันนี้ช่วยพาไปซื้อของหน่อยได้มั้ยคะ อยากได้เสื้อผ้าใหม่น่ะค่ะ"ปานวาดเริ่มเข้าเรื่อง
"อืม ได้สิ จะไปที่ไหนล่ะ"
"ที่ไหนก็ได้ค่ะ"ปานวาดตอบ

คำว่าที่ไหนก็ได้ แม้จะเป็นคำตอบที่ดูเหมือนง่ายๆแต่วศินรู้ดีว่าถ้าพาไปในที่ๆไม่ถูกใจล่ะก็ คงจะเจอน้องสาวงอนแน่ๆ แต่ก็เพราะเคยพาทั้งสองสาวไปซื้อเสื้อผ้ามาบ้างแล้วนั่นเอง ทำให้เขาพอจะเดารสนิยมได้ไม่ยาก

"งั้นไปกันเลยมั้ย"วศินยิ้มก่อนตอบ
"ค้า~"ององร่าเริงตอบ พลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าและเดินนำไปที่รถอย่างรวดเร็วจนพี่น้องทั้งสองต้องอมยิ้มกับความร่าเริงของเธอ

เมื่อเดินทางไปถึงห้างสรรพสินค้า เพื่อนสาวทั้งสองก็เริ่มการชอปปิ้งอย่างดุดัน

ถึงแม้ว่าสไตล์การแต่งตัวของทั้งสองคนจะต่างกันแต่ต่างฝ่ายก็ยังคงช่วยกันเลือกช่วยกันดูได้ว่าแบบไหนเหมาะไม่เหมาะ

การได้มองภาพน้องสาวของเค้าสนุกสนานกับการจับจ่ายนี้เป็นเรื่องที่วศินเห็นจนชินตา แต่เขาก็ยังคงชอบมอง เพราะปานวาดจะมีปฎิกิริยาต่อสิ่งของที่จะซื้อ เช่น การทำหน้าลำบากใจเมื่อสิ่งของชิ้นนั้นแพงเกินไป การหยิบดูของชิ้นเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีก หรือการยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเจอของที่ชอบ ถึงแม้ว่าวศินจะไม่ชอบการรอคอย แต่การรอคอยสาวๆทั้งสองชอปปิ้ง(รวมทั้งหน้าที่คนถือของและสารถีส่วนตัวด้วยแล้ว)ก็ไม่เคยทำให้เค้าเบื่อ

อาจเป็นเพราะปฎิกิริยาของน้องสาว...
/ดูยังไงก็คงไม่เบื่อแฮะ/เขาคิดในใจ...
/ยังไงซะ ผู้หญิงก็คงจะชอบช้อปปิ้งวันยังค่ำแหละนะ/

"ององ อันนี้ดีมั้ย"ปานวาดเรียกเพื่อนมาดูชุดกระโปรงแบบหวานๆ
"เออ สวยดีแก เหมาะกับแกดีนะ เอาเลยๆ"เพื่อนสาวตอบ
"อืมมม เอาสีอะไรดีล่ะ"ปานวาดเริ่มลังเลเมื่อชุดสวยมีสองสีที่น่ารัก
"สีครีมหรือม่วงอ่อนดี"
"แกชอบสีไหนล่ะ"
"อืมมม ก็ชอบทั้งสองชุดน่ะ"
"ฉันว่าม่วงอ่อน เพราะแกมีสีครีมเยอะแล้ว"
"อืม...จริง... แต่ครีมหากระเป๋ากับรองเท้าเข้าชุดง่ายดีนะ"
"งั้นเอาครีมก็ได้"
"แต่ม่วงก็สวย"
"งั้นซื้อสองตัว"
"ไม่เอาอ่ะ เปลือง"
"งั้นเอาสีชมพูแทนไปเลยมะ"ององพูดพลางหยิบสีชมพูอ่อนขึ้นมาให้เลือกอีกตัว
"เออ อันนี้ก็น่ารักเนอะ"
"โอ๊ยยยย แก แกใส่สีอะไรก็น่ารักทั้งนั้นแหละ แกขาวออกอย่างงี้แล้วชุดแบบนี้มันก็เหมาะกับแกอยู่แล้ว"ององเริ่มโอดครวญเมื่อการเลือกชุดซักชุดเป็นเรื่องยากของเพื่อนสาว
"ก็ฉันอยากได้ที่ดีที่สุดนี่หน่า"ปานวาดอ้อนตอบ
"งั้น นี่เลย!"ององทำท่าอะไรออกและ..."พี่พัทค้า~ มานี่หน่าค่า"
"ว๊าย~! แก ไปเรียกพี่พัททำไม"ปานวาดหน้าแดงนิดๆ
"อ้าว ก็นี่ไง คนมาตัดสินน่ะ"
"ว่าไงครับ"พัททำท่าสงสัย
"พี่พัทว่าสามตัวนี้ชุดไหนเหมาะกับปานคะ"ององหยิบชุดทั้งสามสี(ที่แบบเหมือนกันเป๊ะ)มาโชว์ให้ดู
"ตัวนี้ ตัวนี้...หรือ ตัวนี้ดีคะ"ององพูดพลางเอาเสื้อทาบไปบนตัวเพื่อนสาว
"..."พัทเงียบ เค้าไม่คิดว่าจะต้องมาเลือกอะไรแบบนี้
"ว่าไงคะพี่พัท"ององเร่ง
"...ตัวไหนก็สวยทั้งนั้นนี่ครับ"พัทตอบพลางยิ้มเก้อๆ

เมื่อได้ยิ้มประโยคดังกล่าวจากพี่ชาย ปานวาดก็หน้าแดงเป็นตำลึงสุก
/สวยทั้งนั้น...หรอ.../

"เพราะพี่ว่าชุดแบบนี้เหมาะกับปานอยู่แล้วน่ะครับ"พัทพูดต่อ
"ใช่มั้ยล่ะ! อ่ะ ปาน ทีนี้ก็เลือกที่ชอบ...เฮ้ย เป็นไรวะ"ององหันมาเห็นเพื่อนสาวหน้าตาเหมือนจะมีไข้
"อ๊า!... อ้อๆ...เอ่อออ...."ด้วยความตกใจ ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นอีก
"เอ๊ะ นี่ไงล่ะ"พัทพูดพลางรีบฉวยเสื้อในมือององมาทาบกับตัวน้องสาว
"พะ พี่พัททำอะไรคะ" เธอตกใจเมื่อยู่ๆพี่ชายของ
เธอเดินมาประจันหน้า และนำชุดสีม่วงอ่อนมาทาบกับตัวเธอให้
เธอไม่ได้ใกล้กับพี่เธอขนาดนี้มาตั้งแต่เมื่อสามสี่วันก่อน ที่พี่ของเธอเดินมาเช็ดน้ำตาให้...
พอคิดแล้ว...คราวนี้กระต่ายของเราก็ตัวแดงไปทั้งตัวด้วยความเขิน
/ยัยปานบ้า มาคิดอะไรเอาตอนนี้นะ >///
"พอน้องอาย น้องจะหน้าแดงไปหมด... ถ้าน้องใส่สีสีชมพูคงจะแดงไปทั้งตัวแน่ๆ แล้วสีครีมน้องก็มีหลายชุดแล้วนะ"พัทพูดกับน้องสาว
"จริงด้วยสินะ! ก็แกขี้อายจะตาย นิดๆหน่อยๆก็หน้าแดงแล้ว"ององทำท่าเห็นด้วย
"ระ หรอ..."ปานวาดตอบ โดยยังไม่หายหน้าแดง
"อ่ะ นี่ ลองดูกระจกนะ... นี่ไง" พัทพูดพลางจับบ่าน้องสาวให้หันหน้าเข้าหากระจกแล้วเอาชุดทาบให้จากด้านหลัง...

ตอนนี้หลังของปานวาด ห่างจากหน้าอกของวศินไม่ถึง 10 เซน...
แถมแขนที่อ้อมมาเพื่อจะทาบเสื้อลงบนตัวของเธอก็ทำให้เหมือนอยู่ในลักษณะกึ่งโอบอยู่อีกด้วย
"...เป็นไง สวยมั้ยตัวนี้" วศินถามปานวาด ที่ตอนนี้แทบจะไม่รับรู้ภาพเรื่องความสวยของชุด แต่รับรู้เรื่องตัวเองกับระยะห่างรวมถึงมือของพี่ชายของเธอ
"...ปาน? แก? เฮ้ย?!" ององเตือนสติเมื่อเห็นเพื่อนสาวนิ่งไป
"อ้อๆ"ปานวาดได้สติกลับมา"เอ่อ น่ารักดีนะคะ เอ่อ... ตัวนี้เลยก็ได้ค่ะ"ปานวาดตอบพี่ชายก่อนจะรีบพลิกตัวออกจากหน้ากระจกและวงล้อมแขนของพี่

"อ้าวปาน แล้วชุด..."วศินพูดค้าง....
เหมือนเขาจะเพิ่งรู้ว่าทำไมน้องสาวเขาถึงได้นิ่งไปเมื่อกี้...

"อ้าวปาน รอด้วยสิ พี่พัทคะ เอาใส่รถให้เลยได้มั้ยคะ ขอบคุณค่ะ"ององหันซ้ายหันขวาบอกพัทก่อนจะรีบตามเพื่อนสาวไป

"...ฮะๆๆๆ"พัทหัวเราะกับตัวเอง
/ทำไมน่ารักแบบนี้นะ/

และเมื่อภารกิจเสร็จสิ้นลง ก็ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้าน

"ขอบคุณนะคะพี่พัทที่มาส่ง"ององยิ้มอย่างจริงใจ"ของเยอะแบบนี้กลับเองคงลำบาก"
"ไม่เป็นไรหรอกครับอง ไม่ได้ลำบากอะไรด้วย"พัทตอบอย่างสุภาพ
"โห...พี่พัทนี่ใจดีจังเลย อิจฉาแกว่ะปาน"ององหันไปคุยกับเพื่อนสาว
"เออๆ แกพูดประมาณล้านรอบได้แล้ว"ปานวาดตอบพร้อมรอยยิ้ม
"ยังไม่ถึงหรอกแก เว่อร์ไป"
"อ้าว นี่แกนับอยู่หรอกหรอเนี่ย"
"ยัยปาน!!"
"ฮะๆๆๆ"
"พอเลยๆๆ ฉันไปดีกว่า พี่พัทขับรถดีๆนะคะ"สาวน้อยตอบแล้ววิ่งเข้าบ้านไป

และพัทก็ขับรถกลับบ้าน เมื่อมาถึงที่บ้านกลับพบว่าคุณเอกราชและคุณวนิดายังไม่กลับเลย

"ปาน"พัทเรียกน้อง
"คะ?"
"ไปลองชุดนั้นให้พี่ดูหน่อยสิ"
"ชุดไหนคะ ปานซื้อมาตั้งหลายชุด"ปานวาดทำไก๋
"ก็ชุดที่พี่เลือกให้ไง"พัทตอบ
"อ่อ... ลองทำไมล่ะคะ เดี๋ยวปานใส่เมื่อไหร่พี่ก็เห็นเองแหละค่ะ"
"ก็พี่อยากเห็นนี่คะ ว่าเหมาะจริงอย่างที่คิดมั้ย?"
"..."
"...นะๆๆๆ"พัทตื้อ
"...ก็ได้ค่ะ"ปานวาดรับคำ"แต่ปานขอโทรถามคุณพ่อคุณแม่ก่อนได้มั้ยคะว่าท่านจะทานข้าวที่บ้านหรือเปล่า แล้วเดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยน"
"งั้นไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่โทรให้ น้องไปเปลี่ยนเถอะ"พัทเริ่มยกโทรศัพท์ขึ้นมากด
"...เฮ้อออ ค่ะๆ" /อะไรนักหนาน้า.../

ว่าแล้วสาวเจ้าก็ขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วเดินกลับลงมาอีกครั้ง

ชุดกระโปรงสีม่วงอ่อนพอดีตัวกับรูปร่างของเธออย่างเหมาะเจาะ ผมยาวหยักโศกถูกปล่อยสยายอยู่ ดวงตากลมโตและผิวขาวสุขภาพดี... ตอนนี้เธอเหมือนกับดอกลาเวนเดอร์ที่น่าทะนุถนอม

"...เหมาะจริงๆด้วย"พัทตอบแล้วยิ้มอ่อนโยน
"งั้นปานไปเปลี่ยนแล้วนะคะ"เมื่อพูดจบปานวาดก็หันหลังจะเดินกลับขึ้นไปเปลี่ยนชุด
"เดี๋ยวสิ"วศินดึงแขนน้องสาวไว้
"ทำไมละคะ"ปานวาดมองอย่างไม่เข้าใจ
"ใส่แปบเดี๋ยวเองหรอ ใส่ไปก่อนสิ ไหนๆเดี๋ยวต้องซักก่อนใส่จริงอยู่แล้ว"
"ให้ใส่ชุดแบบนี้ในบ้านมันไม่แปลกหรอคะ"ปานวาดถามตามเหตุผล
"ไม่หรอก อีกอย่าง ธรรมดาน้องก็แต่งตัวประมาณนี้อยู่แล้วนี่นา"พัทแย้ง
"..."ปานวาดเถียงไม่ออก
"ใส่ก่อนเถอะนะ น่ารักดีออก"พัทพูดพลางขยี้หัวอย่างเอ็นดูก่อนจะหันหลังเดินไปพลางพูดว่า"เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะกลับดึกหน่อย แต่ท่านว่าซื้ออะไรอร่อยๆมาให้แล้วล่ะ ตอนนี้เดี๋ยวพี่หาอะไรให้ทานรองท้องก่อนแล้วกันนะ"

น่าเสียดายที่เค้าไม่ได้หันกลับมาดู... ไม่งั้นคงจะเห็นปานวาดอมในตอนที่เหมาะกับชุดนี้... หน้าแดงๆ...ยืนอยู่อย่างน่ารัก...

TO B CON'

Create Date : 09 กันยายน 2550

Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2552 9:51:53 น.

0 comments

Counter : 629 Pageviews.