|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องเล่าของฉัน ตั้งแต่วันที่มีเธอ
แหะๆ.... ขอโทษทุกคนนะค้า... คือ พล็อตเรื่องคราวที่แล้วซินเพิ่งรู้สึกว่าเหมือนไปลอกหนังสือเกาหลีที่พี่ซินเอามาให้อ่านยังไงไม่รู้อ่ะค่ะ
เลยตัดสินใจเอาเรื่องที่เคยแต่งเล่นๆเมื่อนานมาแล้วมาลงให้อ่านกันแทนดีกว่า แล้วก็อต่งต่อจากตรงนั้นไปเลย ^^"
ซินชอบเรื่องที่แต่งเล่นๆตอนนั้นค่ะแต่แต่งได้ไม่จบ ... ...ก็มันไม่รู้จะทำยังไงให้สนุกอ่ะค่ะ มันเป็นเรื่องเรื่อยๆ เอื่อยๆมากกว่า ไม่หวือหวาตื่นเต้นเท่าไหร่
ลง 2 ตอนก่อนนะคะ รอความเห็นก่อนค่ะ
ถ้าไม่ชอบ ก็จะหยุดเอาลงค่ะ
นางเอกชื่อเหมือนเดิมนะคะ (ชื่อซินนี่แหละ เพราะสุดแล้ว อิอิ) ส่วนพระเอกชื่อ พัท ค่ะ ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
CHAPTER 1 - บทนำ
วันที่ 1 มกราคม 2548...ปีใหม่
ณ.บ้านหลังน้อยในกรุงเทพมหานคร... ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะยังมีบ้านแบบนี้อยู่...
มันเป็นบ้านใจกลางเมืองที่มีลักษณะของความร่มรื่นอย่างที่สุด อาจเป็นเพราะที่ดินอันกว้างขวางและเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่หรือเพราะกลิ่นดินอุดมสมบูรณ์ที่ลอยปนมากับกลิ่นน้ำค้างยามเช้าของหน้าหนาวก็ตามที
แม้ว่าอากาศในยามเช้าของที่นี่นั้นเหมาะเหลือเกินกับการจะนอนหลับพักผ่อนเพิ่อความสดชื่นของร่างกายและจิตใจเมื่อเวลาตื่นขึ้นมา แต่เรากลับได้เห็นภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างชั้น 2 ของตัวบ้าน...ท่าทางของเธอช่างขัดกับบรรยากาศของสวนเสียเหลือเกิน
ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต ผมหยักโศกสีดำยาวจนเกือบกึงสะโพก จมูกโด่งได้รูปเรียวงามกับริมฝีปากบางสีกุหลาบ...พูดโดยรวมแล้ว เธอมีความสวยที่อยู่ในระดับหาตัวจับได้ยาก
"ปาน...ตื่นหรือยังลูก" คุณวิชุดาถามบุตรสาวคนสวยของตนเองอย่างรักใคร่เหมือนทุกๆเช้า
"ตื่นแล้วค่ะแม่" ปานวาดหรือปาน ตอบคุณแม่ของเธอกลับไปอย่างเคยชิน
"แล้วแต่งตัวเสร็จหรือยังลูก...อย่าลืมนะ ว่าวันนี้วันอะไร"
"ยังเลยค่ะ แต่หนูจะแต่งเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
"ดีจ้า... พอเสร็จเมื่อไหร่ลงไปหาแม่ข้างล่างนะลูก...เร็วๆหน่อยนะจ๊ะ เพราะพ่อเค้ารอนานแล้วล่ะ"
"ค่ะ" พูดจบหญิงสาวก็รีบลุกขึ้นจากริมหน้าต่างที่นั่งอยู่แล้วจัดการอาบน้ำแต่งตัวทันที...
ทำไมเธอจะจำวันนี้ไม่ได้ล่ะ... ก็วันนี้เป็นวันที่เธอจะต้องไปรับ "พี่ชายคนใหม่" ของเธอที่สนามบิน...
ครอบครัวของปานวาดมีด้วยกันทั้งหมด 4 คน คุณวิชุดา แม่ของปานวาด คุณเอกราช พ่อของปานวาด ปานวาด และ วศิน พี่ชายของปานวาด
แต่เนื่องจากคุณพ่อของปานวาดได้ส่งวศินอยู่กับญาติที่นิวซีแลนด์ตั้งแต่ปานวาดยังแบเบาะ ปานวาดกับวศินจึงไม่เคยได้คุยหรือพบหน้ากันเลย มีเพียงการติดต่อทางโทรศัพท์ 2-3 ครั้งเท่านั้นที่ได้พูดคุยกัน(ก็เพราะคุณวิชุดากับคุณเอกราชนั่นแหละที่จัดการให้)... ดังนั้น ถึงแม้ปานวาดจะรู้ว่าตนเองมีพี่ชาย... แต่สำหรับเธอแล้ว คำว่าพี่ชายก็ยังเป็นเหมือนกับคนแปลกหน้ากันอยู่ดี
/พี่พัทหรอ...ไม่คุ้นเลยแฮะ/ ปานวาดคิด /ทำไมต้องกลับมาด้วยนะ อยู่ทางนั้นก็ดีอยู่แล้ว ทางนี้ก็ไม่เดือดร้อนอะไรที่ไม่มีเจ้าตัวเขาซักหน่อย.../
เมื่อปานวาดแต่งตัวเสร็จก็ลงมาหาแม่และพ่อของเธอที่รอท่าอยู่ข้างล่างนานแล้ว
"แหม...วันนี้ลูกสาวพ่อก็สวยเหมือนเดิมเลยนะ"คุณเอกราชล้อลูกสาวเล่นอย่างเอ็นดู
"สวยเสยอะไรคะพ่อ เสื้อนี่เก่ามากแล้วนะคะ"
"ก็ลูกสาวพ่อสวย ใส่อะไรก็สวยเป็นธรรมดานั่นแหละนะ" เมื่อพูดจบคุณพ่อใจดีก็เอามือขยี้หัวลูกสาวเบาๆอย่างเอ็นดู...
" อ้าว...แล้วแม่ล่ะเลย!!" คุณแม่ล้อกลับพลางตั้งท่ารออย่างมีความหวัง
"...อ๋อ...แม่น่ะหรอ... อือ...ก็ ใช้ได้นะ ครีมลบริ้วรอยที่ซื้อมานั่นท่าจะใช้ได้ดีนี่"
"เอ๊ะ คุณนี่!!"ว่าแล้วคุณแม่ก็เดินแบบงอนๆไปรอที่รถ จนทั้งสองพ่อลูกอดขำกับพฤติกรรมเด็กของคุณแม่ไม่ได้จริง
"โอ๋...คุณ... ล้อเล่นกันนิดเดียวเองนะ อย่างอนซี้..."คุณพ่อพูดแกมหัวเราะ
"ไม่รู้ล่ะ รีบไปดีกว่าเดี๋ยวตาพัทจะรอนาน"
ปานวาดสะดุดกับคำพูดของคุณแม่... /พอเค้ามา ทุกอย่างที่นี่ก็คงจะเปลี่ยนไปสินะ.../
"อ้าว ปาน เหม่ออะไรลูก เดี๋ยวพี่เค้ารอนะ"
"อ้อ ค่ะๆ"...ปานวาดรีบวิ่งตามพ่อไปขึ้นรถเพื่อไปรับชะตาชีวิตที่จะเปลี่ยนไปของเธอ
-*--*--*--*--*--*--*--*--*--
CHAPTER 2 - วันแรก
"เอ...ทำไมตาพัทถึงได้มาถึงช้าอย่างนี้นะ" คุณวิชุดาพ้อออกมาด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่รอลูกชายของตนได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว
"เอาน่า...คุณ ลูกอาจจะมาแล้วแต่เราหาไม่เจอก็ได้" คุณเอกราชพยายามพูดไปในทางที่ดี ทั้งที่ความจริงแล้ว เค้าเองก็เป็นห่วงลูกไม่แพ้ผู้เป็นแม่เช่นกัน
ส่วนปานวาดก็ยังคงทำท่าสอดส่ายสายตามองหาผู้เป็น"พี่ชายแปลกหน้า"ของตัวเอง แต่จริงๆแล้วก็เธอกลับไม่ได้ใส่ใจที่จะมองหาเค้าซักนิดเดียว เธอเลือกยืนเยื้องมาทางด้านหลังของคุณเอกราชเล็กน้อยเพื่อหลีกเลียงการสนทนากับพ่อและแม่...เธอไม่ต้องการแสร้งทำเป็นดีใจเมื่อ "เค้า" ปรากฎตัวขึ้น
เวลาผ่านไปอีก 10 นาที...
ระหว่างที่ปานวาดยังคง(ทำท่า)มองหาพี่ชายอยู่นั่นเอง
"เอ่อ...ขอโทษนะครับ ที่นี่ประตู 2 หรือเปล่าครับ" ชายแปลกหน้าเข้ามาถามปานวาดด้วยความสุภาพ
ปานวาดสะดุ้งตื่นจากภวังค์เล็กน้อยก่อนจะตอบรับว่า "คะ??"
"เอ่อ ผมถามว่า ที่นี่ประตู 2 หรือเปล่าครับ"ชายหนุ่มถามอีกครั้ง นัยตามีแววขบขันเล็กน้อยพร้อมคิดในใจว่า /...น่ารักเหมือนกระต่ายเลยนะ/
"อ้อ...ค่ะ"ปานวาดตอบอย่างตื่นๆเล็กน้อย
"ขอบคุณมากครับ"ชายหนุ่มยิ้มพร้อมกับพยักหน้าน้อยๆแสดงความขอบคุณแก่เธอ(เธอแอบเห็นว่าเค้ามีลักยิ้มอยู่ที่แก้มด้านซ้าย) ก่อนจะเดินห่างจากเธอไปยืนในอีกบริเวณที่ไม่ไกลจากตรงที่เธอยืนมากนัก
เมื่อปานวาดเริ่มหายตกใจแล้วจึงเริ่มสังเกตเขาอีกครั้ง...
เค้าเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง คิวเข้ม ตาสีน้ำตาลอ่อน ผมสีน้ำตาลเข้มอย่างธรรมชาติ ผิวขาวจัดแต่ก็ดูสุขภาพดี /ผิวอย่างกับผู้หญิงแน่ะ สงสัยมาจากต่างประเทศ/ปานวาดคิดแล้วเริ่มหันไปเริ่ม(ทำท่า)มองหาพี่ชายของเธอต่อ
และทันใดนั้นเอง
"อ้าว! ตาพัท ทำไมอยู่ตรงนี้ละลูก" คุณวิชุดาร้องขึ้น
"....อ้าว! โธ่ลูก ปล่อยให้พ่อรอตั้งนาน"คุณเอกราชเสริม พร้อมกับกำลังเดินตรงมาทางที่ปานวาดยืนอยู่...
/พี่หรอ???/ ปานวาดแปลกใจและค่อยๆหันหลังไปช้าๆ...
และเธอก็ได้เห็นชายหนุ่มที่ถามเธอเมื่อยืนยิ้มกว้างมาทางเธอและครอบครัว...เค้าเดินเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับเอื้อมมือมาขยี้หัวเธอเล่นเหมือนว่าคุ้นเคย
"สวัสดีครับ พ่อกับแม่เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะครับเนี่ย..."
"อะไรกันเนี่ยเรา จำพ่อกับแม่ไม่ได้หรอ"คุณเอกราชถามลูกชายอย่างอารมณ์ดี
"จำได้สิครับ เพียงแต่ผมมองไม่เห็นหน้าเท่านั้นเอง"
"แล้วทำไมเราถึงมาทางนี้ได้ล่ะตาพัท"คุณวิชุดาถามลูกต่อแบบฉุนนิดๆ
"ผมมาถึงแล้วไม่เห็นใคร ก็เลยเดินไปหาอะไรทานทางโน้นก่อนน่ะครับ"
"เอาน่าๆ ทีนี้เราก็เจอกันแล้วนี่นะ จะมัวมาฉุนโกรธกันไปทำไม กลับบ้านไปนั่งพักคุยกันดีกว่า พ่ออยากรู้จริงๆว่าเราเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันมาตั้งนานนะลูก"
คุณเอกราชพูดขึ้นมาเพิ่มสงบอารมณ์ของคุณวิชุดา พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อมาเล็กน้อยด้วยความดีใจที่ได้เจอลูกชายอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบจะ 20 ปี (มีหลายครั้งที่ทั้งคุณวิชุดาและคุณเอกราชตั้งใจจะบินไปหาลูกชายที่นิวซีแลนด์ "เราเอาไว้ให้ปานโตอีกหน่อยแล้วค่อยไปไม่ดีหรือคะคุณ ฉันอยากให้ลูกเจอกันด้วย" คุณวิชุดาถามเพราะไม่อยากทิ้งลูกไว้กับคนอื่น เมื่อเห็นแววตาของภรรยา คุณเอกราชจึงไม่กล้าขัดใจ)
"...ว่าแต่ทำไมน้องไม่พูดเลยเนี่ย"วศิน หรือ พัท ถามน้องสาวพร้อมรอยยิ้ม
"......."ปานวาดยังคงเงียบอยู่
"น้องคงอายน่ะ ก็น้องเค้าขี้อายอย่างนี้ล่ะ...เออ ว่าแต่ว่า.."
"คุณคะ" คุณวิชุดาแทรกขึ้น "กลับไปคุยกันที่บ้านเถอะค่ะ"
"อ้อ...ได้ๆๆ พ่อเองก็คงจะตื่นเต้นไปหน่อยนะ" ทั้งครอบครัวหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันแล้วพากันเดินไปขึ้นรถ
...ใช่แล้ว หัวเราะทั้งครอบครัว ...ยกเว้นปานวาด...
เมื่อทั้งหมดอยู่ในรถ ต่างก็ได้มีการถามสารทุกข์สุกดิบของกันและกันพอหอมปากหอมคอ จนกระทั่งถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงแล้ว
"ปานขอตัวก่อนนะคะพ่อ แม่ ปานอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยค่ะ วันนี้มีต้องไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนที่มหาลัย"
"อ้าว ไม่หยุดซักวันหรอลูก วันนี้พี่เค้าเพิ่งจะกลับมา จะได้คุยกันก่อน"คุณเอกราชถามขึ้น..
ปานวาดหันไปมองที่พี่ชายของเธอ แล้วพูดอย่างเย็นชาขึ้นว่า "เอาไว้กลับมาที่บ้าน ก็ต้องเจอกันอยู่แล้วนี่คะ ไว้คุยวันหลังคงไม่เป็นไร"
ว่าแล้วเธอก็เดินขึ้นบันไดก่อนที่จะถูกห้ามอีกครั้ง
"เฮ้อ...อะไรกันนะลูกคนนี้ หยุดซักวันก็ไม่ได้เลยเชียว"คุณแม่บ่น
"เอาน่า...คุณ ลูกก็ใกล้จะจบแล้ว งานก็เยอะเป็นธรรมดานั่นแหละ"คุณเอกราชปลอบใจแล้วหันมาพูดกับลูกชายว่า
"มา พัท งั้นเรามาคุยกับพ่อกับแม่ก่อนก็ได้ วันหลังก็คุยกับน้องอีกที อย่างที่น้องว่าล่ะลูก คุยกันวันหลังก็ไม่สาย"
วศินยิ้ม...พลางรู้สึกถึงอะไรที่ไม่ชอบมาพากลในสายตาของน้องสาว
-*---*----*----*----*-----*-----*----*----*-----*------*-
ขอความเห็นหน่อยค้า!!!
Create Date : 24 กรกฎาคม 2550 |
Last Update : 24 กรกฎาคม 2550 11:54:45 น. |
|
18 comments
|
Counter : 571 Pageviews. |
|
|
|
โดย: CynCyfer (สาวน้อยแมนัวร์ ) วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:13:43:48 น. |
|
|
|
โดย: พี่นาถจ้ะ (อณินาถ ) วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:02:57 น. |
|
|
|
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:23:35 น. |
|
|
|
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:15:53:24 น. |
|
|
|
โดย: oreocream วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:27:37 น. |
|
|
|
โดย: verdancy วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:40:24 น. |
|
|
|
โดย: ไลเดเลีย วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:21:44:13 น. |
|
|
|
โดย: เชอรี่ (JAN_CHERRY ) วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:22:12:20 น. |
|
|
|
โดย: qu-up วันที่: 24 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:14:23 น. |
|
|
|
โดย: ยัยหมามุ่ย (bon_bonkatz ) วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:0:58:28 น. |
|
|
|
โดย: Aui_haui วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:27:47 น. |
|
|
|
โดย: เปิ้ล (maplemar ) วันที่: 25 กรกฎาคม 2550 เวลา:18:39:13 น. |
|
|
|
โดย: ลูกเป็ดขี้เหร่ (kaewkanda ) วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:11:36:16 น. |
|
|
|
โดย: อาคุงกล่อง (อาคุงกล่อง ) วันที่: 26 กรกฎาคม 2550 เวลา:19:45:32 น. |
|
|
|
โดย: โสดในซอย วันที่: 28 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:31:12 น. |
|
|
|
โดย: โสมรัศมี วันที่: 28 กรกฎาคม 2550 เวลา:16:36:25 น. |
|
|
|
|
|
|
|
แต่เนื่องจากคิดไม่ออก กว่าจะคิดออกก็นานโข
คนที่เคยมาคอมเม้นก็เลยหายไปหมดเลย แหะๆๆ
จนตอนนี้ก็แต่งได้ถึงตอนที่ 6เองค่ะ^^"