“มีความสุขจัง...”

นี่คือประโยคที่ได้ยินจากปากของตัวเองบ่อยๆในช่วงนี้ และก็จริงล่ะ ช่วงนี้ฉันรู้สึกอารมณ์ดีและมีความสุขจริงๆนะ คล้ายๆกับว่าพึ่งจะสามารถยกภูเขาก้อนใหญ่ยักษ์มหึมาออกไปจากอกได้อะไรแบบนั้น

คนเราเวลาที่ปัญหาคาราคาซังหลายๆอย่างในชีวิตเริ่มคลี่คลายไปในทางที่ดี ชีวิตเลยเหมือนว่าจะเริ่มลงตัวขึ้น มีความสุขกับสิ่งที่ทำมากขึ้นใช่ไหม อย่างฉันตอนนี้ ทำอะไรก็ดูเหมือนจะมีความสุขและดูเหมือนจะมีความตั้งใจมากขึ้นที่จะทำสิ่งนั้นๆให้สำเร็จ
(แม้ลึกๆฉันจะแอบกังวลอยู่นิดนึงก็ตามว่าจะสุขแบบนี้ไปได้นานแค่ไหนกัน เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมาเวลาชีวิตทำท่าจะดี แต่สุดท้ายก็กลับมีเรื่องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นอยู่ร่ำไป แต่ช่างมันเถอะถ้าจะเอาแต่สุขอย่างเดียวไม่ทุกข์ซะบ้างแล้วแบบนี้จะเรียกว่า “ชีวิต” ได้ยังไงใช่ไหม อีกอย่าง ชีวิตคนเรานั้นแสนสั้น จะมานั่งอมทุกข์ไปตลอดทำไม เรามาพยายามมีความสุขกันดีกว่าเนอะ โลกจะได้สดใสทุกๆวัน)

นั่นล่ะ พอช่วงนี้มีความสุข อารมณ์ทำบ้านแต่งบ้านเลยค่อนข้างบรรเจิดและสามารถทำไปได้เรื่อยๆและค่อนข้างเพลินไปกับมันมากเลยทีเดียว ผลก็คืออะไรๆเสร็จไปอย่างที่ตั้งใจ

จะว่าไปแล้วเวลาทุกข์ฉัีนก็แต่งบ้านเหมือนกันนะ ทุกข์ทีก็ย้ายเฟอร์นิเจอร์ที เพราะเวลาฉันอยู่ในอาการทุกข์หรือเครียดขึ้นมา มันจะไม่อยากเห็นสภาพหรือบรรยากาศเดิมๆ ประมาณว่าพอเครียดแล้วความรู้สึกที่อยากเห็นการเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้นทันที และการย้ายเฟอร์นิเจอร์นี่แหละที่สนองอารมณ์นั้นได้เร็วที่สุด (แบบนี้เข้าขั้นโรคจิตมั้ยเนี่ย เหอๆๆ)


เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนฉันได้เขียนเล่าไป(ในบล็อกนี้)เกี่ยวกับการไปหาซื้อเก้าอี้มือสองมาทาสีใหม่และกะว่าจะทาสีโต๊ะทำงานด้วย

(หน้าตาโต๊ะกับเก้าอี้ก่อนทำ ตามรูปข้างล่าง)

จากนั้นคิดไว้ว่าจะเอาเซ็ตนี้ไปใช้เป็นโต๊ะอาหารแทนของเก่าที่จะย้ายขึ้นมาใช้เป็นโต๊ะทำงานแทน วันนี้เลยมาอัพเดตว่าทำอะไรไปถึงไหนบ้าง

.
.
.


ตอนนี้เก้าอี้สีแดงสี่ตัวนั้นทาสีเสร็จไปเรียบร้อยแล้ว และพอทาสีเก้าอี้เสร็จก็ทาสีโต๊ะต่อเลยทันที แต่ก่อนอื่นมาดูโต๊ะอาหารที่เคยใช้ก่อนหน้านี้กันก่อน เผื่อใครนึกไม่ออกว่าหน้าตาเป็นยังไง (ในรูปถ่ายตอนผนังยังเป็นสีกาแฟอยู่เลย)






เราสองคนใช้โต๊ะกินข้าวชุดนี้มาสองปีแล้วตั้งแต่ย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ แต่โต๊ะตัวนี้ยาวมาก (180 ซม.) และค่อนข้างกว้าง ทำให้กินเนื้อที่เยอะ ซึ่งไม่เหมาะกับห้องเล็กๆที่เรามีเลย ทำไมฉันไม่คิดถึงจุดนี้ตอนซื้อก็ไม่รู้นะ หรือเพราะตอนนั้นยังหาสไตล์การจัดบ้านของตัวเองไม่เจอ เลยหาซื้ออะไรที่ง่ายๆใช้ไปก่อนมั้ง (และหนักโคตรรรตอนช่วยกันย้ายขึ้นไปไว้ที่ห้องทำงานชั้นบน)






เวลาผ่านไปพอเริ่มที่จะค้นหาตัวเองเจอแล้วว่าชอบจัดบ้านแนวไหน ตอนนี้เลยได้โต๊ะเซ็ตเล็กๆนี้มาแทนของเก่า


.
.
.










โชคดีที่โต๊ะนี้ถอดขาออกมาได้ เลยทำให้การทาสีง่ายขึ้น และตอนแรกฉันคิดจะทาสี top ให้เป็นสีขาวด้วย แต่ไปๆมาๆเกิดเปลี่ยนใจเพราะกลัวว่ามันจะออกมาเลี่ยนเกินไปถ้าทุกอย่างดูขาวไปหมด คิดว่าปล่อยให้เห็นเนื้อไม้แบบนี้จะดีกว่า อีกอย่างเพราะฉันอยากให้บ้านออกมาแนวคอทเทจด้วย เลยคิดว่าเห็นลายไม้แบบนี้น่าจะให้อารมณ์ cottagey มากกว่า่ขาวล้วนๆ







เพราะเก้าอี้มีที่พักแขน เลยทำให้เลื่อนเก็บเข้าไปใต้โต๊ะไม่ได้ แต่ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ถือว่าโอเคสำหรับฉันแล้วล่ะ

จริงๆที่เห็นนี้คือยังจัดไม่เสร็จหรอก เลยดูโล่งๆแบบนี้ ถ้าจะให้perfectก็ต้องมีแจกันดอกไม้สีหวานๆตั้งบนโต๊ะ เปลี่ยนโคมไฟเพดานใหม่ หาเบาะรองนั่งสวยๆ และฉันคิดว่าจะหาตู้หรือชั้นหนังสือน่ารักๆมาวางไว้ที่ข้างฝาด้วย แต่นั่นคงเป็นโปรเจ็คต่อไป วันนี้กะจะเอารูปโต๊ะที่ทาสีเสร็จแล้วมาให้ดูเฉยๆ โดยไม่ได้ตกแต่งอะไรเลย (เพราะอย่างนี้เลยให้บล็อกนี้อยู่ในห้อง DIY ไปก่อน เอาไว้จัดเสร็จหรือตกแต่งทั้งห้องเสร็จเมื่อไหร่ค่อยไปเขียนไว้ที่ห้องแต่งบ้านละกันเนอะ อิอิ)







ตอนถ่ายรูปอยู่ ถ่ายไปถ่ายมารู้สึกว่าอะไรๆยังไม่ลงตัว เลยลองเปลี่ยนกระถางต้นไม้อีกสีดู แล้วก็ใช่เลย ฉันว่าสีส้มอมแดงแบบนี้ดูดีกว่านะ เหมือนกับว่าทุกอย่างดู lifted up ขึ้นมาทันทีเลย







อันที่จริงโต๊ะนี้เค้าเคลือบแล็คเกอร์ไว้ (เรียกว่าแล็กเกอร์หรือป่าวหว่า ที่ทำให้ไม้ขึ้นเงาน่ะ) แต่เพราะมันเก่ามากแล้ว ไอ้ที่เคลือบมันเลยกระดำกระด่างน่าเกลียด อีกอย่างฉันอยากได้เนื้อไม้แท้ๆธรรมชาติๆดิบๆมากกว่าขึ้นเงาแบบนี้ ฉันเลยจัดการใช้กระดาษทรายขัด ขัดด้วยมือเองด้วยและใช้เวลานานมากกกกกกกกกกกว่าจะลบความเงาออกจากผิวไม้หมด

ตอนขัดๆก็คิดอยู่ว่าจะขัดด้วยมือให้เหนื่อยและเสียเวลาไปทำไมน้าาา ทั้งๆที่ไปขอยืมเครื่องขัดจากพ่อมาก็ได้ ซึ่งทั้งทุ่นแรงและประหยัดเวลาด้วย แต่แค่คิดเฉยๆน่ะ สุดท้ายก็ไม่ได้ไปยืมหรอก คือว่าตอนนั้นฉันอยากรีบๆขัดและรีบๆทาสีตรงส่วนที่เหลือให้เสร็จวันนั้นน่ะ อารมณ์ประมาณวัยรุ่นใจร้อน เพราะถ้าจะรอไปยืมเครื่องนั้นมาก็คงต้องรอวันต่อไป แล้วกว่าจะได้ทาสีอีก ตกลงเลยใช้วิธีขัดเองไปเรื่อยๆจนเสร็จ แต่ทั้งมือทั้งแขนก็เจ็บระบมไปหมด ง่าาาาา จากนั้นก็ทาสีตรงขอบด้านล่างและลิ้นชัก และเป็นอันว่าเสร็จเรียบร้อย






หลังจากจัดการกับเจ้าโต๊ะตัวนี้เสร็จแล้ว ตอนแรกๆแค่รู้สึกว่าแขนเจ็บนิดๆไม่มากมายอะไร แต่พอเวลาผ่านไป เหมือนมันจะรู้สึกเจ็บขึ้นเรื่อยๆ...

เย็นวันนั้นตอนแพททริคกลับมาจากทำงาน ฉันเลยถูกว่า “ทำไม๊ไม่รอก่อนแล้วไปยืมเครื่องขัดของพ่อมา ดูซิ...เจ็บแขนแบบนี้มันคุ้มมั้ยเนี่ย”
ฉันพยักหน้าหงึกๆปากบอกว่า “คุ้มสิๆ ถ้าสีแห้งจะพลิกตรง top ให้ดู แล้วเธอจะเลิกบ่นทันที” เหอๆๆ พูดดีไป แต่แอบเจ็บแขนจัง คืนนั้นแทบจะนอนไม่ได้ ต้องลุกขึ้นมากินยาแก้ปวดและเอายาหม่องมาทาทั่วแขนทั้งสองข้าง ไม่งั้นคงไม่ได้นอนเพราะปวดมาก


สมน้ำหน้าตัวเองเหมือนกัน แต่ยังไงนิสัยใจร้อน นึกอยากจะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ตอนนั้นมันก็แก้ไม่หายจริงๆนะ เหมือนตอนนู้นซึ่งนานมาแล้วมีครั้งนึงที่ซื้อตู้จากIKEAมา และเพราะใจร้อน อวดเก่งอยากประกอบเองโดยไม่ยอมรอแพททริคกลับจากทำงานก่อนนี่แหละ ผลคือทำๆไปแล้วตู้เกิดล้มครืนลงมา เสียหายไปนิดนึง(จริงๆตู้สูงๆแบบนี้เวลาประกอบเข้าด้วยกันต้องมีอีกคนช่วยจับ) และเกือบล้มทับโทบี้อีกด้วยแน่ะ เฉียดไปนิดเดียวเอง จำได้ว่าตอนนั้นพึ่งเอาโทบี้มาอยู่ด้วยได้ไม่กี่วันแท้ๆ แบบว่าตอนตู้ล้มแล้วใจหายวาบทันที ถ้าล้มทับโทบี้ตายขึ้นมาแล้วจะทำไงดีล่ะ โทบี้ราคาก็ไม่ใช่น้อยๆนะนั่น (ตกลงห่วงหมาหรือเสียดายตังค์เนี่ยยย ฮาาาาา)




เห็นลายของเนื้อไม้ชัดเจนแบบนี้...ชอบจัง


ดูในรูปเหมือนว่าจะขาวเนียนดี แต่จริงๆขอบอกว่าเขลอะ ไม่เนียน แถมน้ำหนักสีที่ทาไปแต่ละจุดก็ไม่ค่อยเท่ากันอีกต่างหาก จริงๆถ้าจะให้ดีคิดว่าควรจะทาซักสองรอบเพื่อเก็บรายละเอียด แต่เพราะความขี้เกียจ ฉันเลยทาไปแค่รอบเดียวและพยายามบอกตัวเอง(และคนอื่น)ว่าเขลอะๆแบบนี้แหละที่ทั้งฮิตและอินเทรนด์ตอนนี้







เมื่อมองโดยภาพรวมแล้วฉันคิดว่าพอใจกับผลงานตัวเองมากเหมือนกันนะ เมื่อกี้แพททริคก็จับๆลูบๆคลำๆตรงเนื้อไม้แล้วพูดว่า “This feels so good, so authentic...” ฉันได้ยินแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้ แบบว่ารู้สึกภูมิใจนิดๆน่ะ คือจากโต๊ะเก้าอี้เก่าๆธรรมด๊าธรรมดา ซึ่งมาจากคนละแหล่งแห่งที่กันด้วย แต่พอเอามาปรับปรุงเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย แล้วเอามาจับกลุ่มเข้าด้วยกันแบบนี้แล้ว แทบไม่น่าเชื่อว่านี่เคยเป็นของที่คนอื่นเค้าตัดสินใจทิ้งนะเนี่ย







แต่ก่อนฉันไม่ค่อยคิดถึงคุณค่าของของเก่าหรือของที่มีอยู่แล้วเท่าไหร่หรอก เวลาอยากได้อะไรก็มักจะนึกถึงของใหม่ๆอยู่เสมอ แต่จริงๆแล้วคุณค่าของของเก่าที่เราตั้งใจทำให้เค้ากลับมามีชีวิตขึ้นมาใหม่กลับมีความหมายมากกว่าการเสียเงินซื้อของใหม่ๆแพงๆเป็นไหนๆ คือนอกจากจะประหยัดแล้ว ยังให้คุณค่าทางจิตใจกับคนทำด้วยนะ ใช่ไหม...


.....................


ไหนๆก็พูดถึงของเก่าแล้วก็ขอเพิ่มเติมอีกนิด คือเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมาเราไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของแพททริคกันตามปกติ (จะไปกันทุกวันเสาร์น่ะ) และคงเพราะเห็นฉันพูดมากถึงการจัดบ้านกับการหาของเก่ามั้ง เลยรู้ว่าฉันกำลังเห่อของพวกนี้ เค้าเลยหาของมาเพิ่มให้คือม้านั่งสามขาเก่าๆอันนี้ที่ถูกทิ้งไว้ในโรงรถมานาน (แอบถ่ายเจ้าตัวยุ่งติดมาในรูปด้วย)...







กับถาดไม้แอนทีคอายุกว่าร้อยปี จากลายสลักฉันเดาว่าน่าจะเป็นของโมรอคคันหรืออะไรแถบๆนั้น









ม้านั่งสามขานี้ฉันคิดว่าจะเอามาทำเบาะนั่งใหม่แล้วอาจจะทาสีด้วย ส่วนถาดไม้คงจะเอามาแขวนที่ผนัง แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะเข้ากับบ้านหรือป่าว


เอาล่ะ...สำหรับวันนี้ไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า ไว้คราวหน้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงค่อยมาอัพเดตกันใหม่ แล้วเจอกัน บ๊ายบายยย...


......................


::คุยท้ายบล็อก::

ทั้งๆที่ยกเลิกแผนการซื้อบ้านกันไปแล้วและตั้งใจว่าจะทำบ้านที่อยู่ตอนนี้ให้ออกมาดีที่สุดก่อน แล้วค่อยดูกันว่าจากนั้นจะเอายังไงต่อ แต่หลายวันก่อนก็ยังแอบเช็คเว็บขายบ้านแล้วไปเจอบ้านหลังนี้เข้า





พอเห็นรูปแล้วคิดทันทีว่า ‘It’s made for us!!’ คือมีทุกอย่างที่เราสองคนเขียนไว้ในลิสต์ตอนนั้นตอนที่คิดจะซื้อบ้านกัน อย่างเช่น ราคาที่คิดว่าน่าจะซื้อไหว(ไม่เกินงบมาก), บ้านเก่าที่มีคาแร็คเตอร์และfeatureแบบนี้ (หน้าต่างสูง เพดานสูง), มี 4 ห้องนอน, แล้วก็ double garage ที่มีไว้สนองความต้องการที่แตกต่างของเราสองคน (อันนึงเอาไว้เก็บรถสำหรับแพททริค อีกอันนึงอยากเอาไว้ทำเป็นสตูดิโอวาดรูปหรือเวิร์คช้อปทำงานไม้ต่างๆสำหรับฉัน)

จากนั้นเราก็ลองขับรถไปดูกันตั้งสองครั้งแน่ะ คือไปทั้งกลางวันและกลางคืนเพื่อเปรียบเทียบบรรยากาศกัน พอเห็นของจริงๆแล้วน้ำตามันเหมือนจะไหลเลยล่ะ (ดูดีกว่าในรูปอีก) จริงๆนะ หลายคนอ่านแล้วอาจจะคิดว่า โอเว่อร์ อะไรจะขนาดนั้น แต่เพราะว่าเราสองคนเทียวดูบ้านกันมาเยอะมากๆ และน้อยครั้งที่จะรู้สึกว่านี่แหละบ้านหลังที่ “ใช่” ดังนั้นพอมาเห็นบ้านหลังนี้เลยรู้สึกอินจัดมากมายแบบนี้ ถ้าคนมีประสบการณ์หาบ้านจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี คือเห็นแล้วมันรู้สึกทันทีเลยว่านี่แหละ “บ้านในฝัน”

แต่บ้านหลังนี้ก็คงจะเป็นบ้านในฝัน(ที่ยังไม่มีโอกาสเป็นบ้านในความจริง)ไปอีกนาน เพราะหลังจากคิดไตร่ตรองอะไรกันดีแล้ว “เศรษฐกิจแบบนี้ การไม่มีหนี้น่าจะเป็นลาภอันประเสริฐสุด” ตอนนี้คิดแบบนี้น่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว เอาไว้เรามั่นใจกับอนาคตของเรามากกว่านี้และถ้าซักวันหนึ่งคิดจะตัดสินใจซื้อขึ้นมา ตอนนั้นถ้าบ้านหลังนี้ยังอยู่ก็แสดงว่า It’s made for us จริงๆ...ใช่ไหม? (แต่ลึกๆก็แอบเสียดาย เพราะบ้านราคาประมาณนี้ แต่พื้นที่ใช้สอยเยอะขนาดนี้และทำเลดีๆแบบนี้คงอยู่ค้างตลาดไม่นานหรอก)