Totally inspired by Rachel Khoo...:-) มาอีกแล้ว... ^^ ขยันอัพบล็อกเกินไปมั้ยน้อ แต่พอดีรู้สึกว่าอยากเขียนอะไรซักหน่อย เลยต้องรีบมาเขียนก่อนที่ความรู้สึก 'อยาก' มันจะหายไปซะก่อน เพื่อนๆรู้จัก Rachel Khoo กันไหม...? Rachel Khoo เป็นสาวอังกฤษ (แต่เป็นลูกครึ่งมาเลย์-ออสเตรียน มีเลือดเอเชียเราด้วยนะ) เธอทำงานในแวดวงแฟชั่นก่อนจะหันมาชอบการทำอาหารและขนมสไตล์ฝรั่งเศส และผันตัวเองมาเอาดีทางนี้แทน เธอทิ้งลอนดอนและย้ายไปอยู่ปารีส ในอพาร์ตเมนท์เล็กๆ ลงเรียนการทำอาหารที่ Le Cordon Bleu อันโด่งดัง และทำตามฝันที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญทาง French cuisine ตอนนี้เธอเขียนหนังสือการทำอาหารไปแล้วสามเล่ม และมีรายการทีวีการทำอาหารของตัวเองทางช่อง BBC ชื่อว่า The Little Paris Kitchen... ซึ่งเป็นรายการที่ฉันพึ่งนั่งดูจบและเกิดอาการคันไม้คันมือให้รู้สึกอยากเขียนบล็อกนี้นี่เอง นอกจากคันไม้คันมืออยากเขียนแล้ว การเห็นวิธีที่เรเชลทำอาหาร ก็ทำให้คนไม่ชอบทำอาหารอย่างฉันนึกอยากทำอาหารขึ้นมาบ้างทันที จริงๆนะ ปกติฉันก็ชอบดูรายการทำอาหาร คือไม่ขยันทำอาหารเอง แต่ว่าชอบดูน่ะ รายการของพวกเชฟดังๆ เจม่ง เจมี, กอร์ดอน แรมซีย์, ไนเจลล่า หรือใครๆก็ดูบ่อยๆ แต่ดูแล้วทำไมไม่ทำให้รู้สึกเหมือนดูเรเชลเลยซักนิด จะเหมือนการดูเพื่อฆ่าเวลามากกว่า แต่วันนี้ที่ดูเรเชลไป อารมณ์มันแบบว่า..."อยากทำอาหาร อยากฝีกทำอาหาร อยากทำขนมเก่งๆ และต้องเป็นอาหารสไตล์ฝรั่งเศส และนอกจากนั้นต้องทำในครัวน่ารักๆด้วยนะ!!" อิอิ... เธอคือแรงบันดาลใจอย่างมากถึงมากที่สุด ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะการนำเสนอแบบไม่จับวาง ทุกอย่างดูเป็นธรรมชาติไปหมด แม้แต่ห้องครัวที่ถ่ายก็เป็นครัวเล็กๆในอพาร์ตเมนท์ของเรเชลที่ปารีสจริงๆ ไม่ได้ถ่ายทำในสตูดิโอแบบเชฟคนอื่นด้วย หม้อไหที่เรเชลใช้ก็ดำด่างแบบใช้งานจริงๆด้วย ทำไปล้างจานไปด้วยนะ เพราะครัวของเธอเล็กมากๆ ถ้าไม่ล้างไปด้วยเธอบอกว่าก็จะไม่มีภาชนะมาใช้ทำอาหารต่อ อิอิ เห็นเรเชลใช้กะละมังอีนาเมล ก็แบบว่าผุจริงอะไรจริง ดูแล้วให้อารมณ์ของการทำครัวจริงๆ ไม่ใช่การจัดฉาก มีตอนนึงเธอทำผงแป้งเลอะชุดลายจุดสีดำน่ารักๆ เธอก็บอกอย่างขำๆว่า "ฉันเลือกใส่ชุดผิดจริงๆวันนี้" น่ารักมากๆ สวยด้วย ทำอาหารก็ยังสวย แต่สวยแบบธรรมชาติ ไม่ได้สวยเก๊กๆ ดูเนี๊ยบจนเกินไปแบบไนเจลล่าอ่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน มันคนละอารมณ์เลย แล้วเวลาเธอพูดฝรั่งเศสก็ดูดีมากกกก อ๊ายยยย ทำให้อยากพูดฝรั่งเศสได้บ้างด้วย (เป็นเอามาก เหอๆๆ) อยากไปเรียนจังเนอะ ตอนไปเที่ยวฝรั่งเศสมาริอันเน่อที่พูดฝรั่งเศสเป็น และไปฝรั่งเศสบ่อยก็สอนให้พูดคำง่ายๆ แต่กลับมาฮอลแลนด์แล้วก็ลืมไปหมด อิอิ ตั้งแต่เล็กจนโตเรียนมาก็หลายภาษา แต่ทำไมไม่ยักกะเคยคิดลองเรียนฝรั่งเศสมาก่อน ไม่เข้าใจและแอบงงตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย -_-' สิ่งที่รายการ The Little Paris Kitchen ของเรเชลนำเสนอร่วมไปด้วยคือเรื่องเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเกี่ยวกับวัฒนธรรมการกินการอยู่ของคนฝรั่งเศส ซึ่งหลายอย่างจะว่าไปก็เหมือนสิ่งที่มาริอันเน่อบอกเล่าให้ฟังระหว่างทริป 4 วันของเรา เกร็ดน่าสนใจๆที่มาริอันเน่อบอกก็ อย่างเช่น... - เวลาไปจิบกาแฟที่ร้านกาแฟในฝรั่งเศส ถ้าเรากินกาแฟแบบใส่นม ก็ต้องขอนมกับคนเสิร์ฟด้วย ไม่งั้นเค้าไม่เอาให้ (ที่ฮอลแลนด์เค้าเอามาให้โดยอัตโนมัติ ทั้งนม ทั้งน้ำตาล) - เวลาคนฝรั่งเศสเจอกัน ไม่ว่าหญิงหรือชาย เป็นเพื่อน เป็นแฟน เป็นคนแปลกหน้า(ในบางที) ต้องคอยจุ๊บแก้มกัน อย่างคนเป็นเพื่อนแม้ว่าจะเจอหน้ากันทุกวัน วันละร้อยรอบก็ตาม ก็ต้องจุ๊บทุกครั้งที่เจอ ตอนมาริอันเน่อพูด ฉันก็แอบสังเกตกลุ่มหญิงสูงอายุโต๊ะข้างๆ (ตอนนั้นเราอยู่ร้านกาแฟกัน) เดาว่าคงเป็นกลุ่มเพื่อน เวลาสมาชิกใหม่โผล่มาที่โต๊ะ ทุกคนก็วนจุ๊บกันทั่วโต๊ะ หรือเวลาที่ใครจะลุกจากโต๊ะก็วนจุ๊บลากันอีก แต่บางทีบทสนทนายืดเยื้อต่อ กว่าคนๆนั้นจะได้ออกจากร้านก็จุ๊บแก้มเพื่อนๆเป็นร้อยรอบมั้งกว่าจะลากันเสร็จ 5 5 แต่น่ารักดี (เพื่อนๆลองคิดถึงตัวเองเวลาเจอเพื่อน มันคุยไปได้เรื่อยๆเนอะ เวลาจะจากกันก็ลาแล้วลาอีก กว่าจะได้ไปจริงๆ อิอิ) ฉันกับมาริอันเน่อเห็นแล้วก็แอบคิกคักกันสองคน เป็นพวก observer คนอื่นเหมือนกัน อิอิ - ตลาดสด อาหารสดที่ฝรั่งเศสเป็นของสดใหม่จริงๆ พวกผักที่มีกลิ่นดิน หรือเศษโคลนติดเป็นเรื่องธรรมดามาก หรือผักที่ขายทั้งรากเหง้า ไม่เหมือนที่ฮอลแลนด์ที่แม้จะเป็นตลาด แต่ทุกอย่างทำสำเร็จมาแล้วหมด - เบเกอรี่ที่ฝรั่งเศสเป็นเบเกอรี่ที่ทำสดใหม่หลังร้านจริงๆ ที่ฮอลแลนด์ส่วนมากจะเป็นร้านแบบแฟรนไชส์ ที่ของทำมาจากโรงงานแม่แล้วมาส่งรายวันตามร้านอีกที ฯลฯ กลับมาเรื่องเรเชล หลังจากเห็นครัวอันน่ารักและขนาดกระทัดรัดของเรเชลแล้ว ฉันก็เลิกบ่นเกี่ยวกับครัวของตัวเองไปเลย เพราะครัวของฉันแม้จะใหญ่กว่าเรเชลเกือบสองเท่า แต่ยังเคยบ่นว่าครัวเล็กอีก (ไม่ชอบทำอาหาร แต่บ่นว่าครัวเล็ก มันน่ามั้ยเนี่ย คนเราเนอะ -_-') จริงๆทุกอย่างมันไม่ได้อยู่ที่ขนาด แต่อยู่ที่ว่าเรารู้จักพอใจ และทำสิ่งที่ตัวเองมีให้มีคุณค่าพอหรือเปล่า ใช่ไหมจ้ะ... อันนี้คือส่วนหนึ่งที่ไปอ่านแล้วชอบมากกกกกกจากเว็บของเรเชล //www.rachelkhoo.com/ ชอบวิธีคิดของเธอ และที่ถูกใจสุดๆคือความเป็นตัวของตัวเอง และการทำตามฝันเล็กๆของตัวเอง โดยไม่สนใจว่าจะเจออุปสรรคอะไร :-)... - How do you keep your kitchen so organised? As you might have noticed, my kitchen is small but perfectly formed! The key is to keep things really well organised so I make the most of the walls, storing food on shelves (some a little too high to reach which is where a step ladder comes in very handy). I also bought an island from Ikea which doubles up as an extra work surface for rolling out pastry, and as a storage space for all my pastry ingredients. I also use the outside of my kitchen window to store vegetables and potted herbs. - What tips for keeping tidy in the kitchen? Do away with any non-essential utensils; you don’t need a ton of knives, just a good chef’s knife, a paring knife and a bread knife fit in this category. If you wash up as you go you go, not only do you not have to finish your dinner and do a ton of dishes, but you can reuse your pots and pans as you go. - What is your favourite type of cuisine? As well as French cuisine, I love Malay-Chinese food. - What is your favourite ingredient to work with? I love cheese, in all its forms. - Is your restaurant still open? My home restaurant is no longer open. - Do you actually live in that small studio? I do indeed. This is not a set, it’s my life! - How big is your apartment? 21m2. ว่าแล้วก็สั่งซื้อหนังสือ The Little Paris Kitchen ไปเรียบร้อย อยากจะลองทำอาหารแบบเรเชลให้แพทริค 'ทดลอง' กิน...^^' ปกติแพทริคเป็นคนเลือกกินมาก แต่คราวนี้ตอบตกลงเป็นมั่นเหมาะและจับมือสัญญาเรียบร้อยว่าจะลองกินทุกอย่างที่ฉันทำ Aha!... ฉันไม่เคยลองอาหารฝรั่งเศสแท้ๆด้วยซ้ำ เครื่องปรุงก็ไม่ค่อยรู้จัก มาดูกันว่าจะออกมายังไง เอิ๊กๆๆ ฟังดูคล้ายๆเรื่อง Julie & Julia เลยเนอะ โปรเจ็คสนุกๆ ไม่แน่บล็อก Cerulean Blue อาจจะกลายร่างจากบล็อกตกแต่ง เป็นบล็อกทำอาหารก็ได้ ใครจะรู้เนอะ ... แล้วก็ลากันด้วยอาหารมื้อเย็นที่ตั้งใจจะทำวันนี้... ผัดมะเขือยาวราดข้าว+ไข่ดาว... แล้วมันฝรั่งเศสตรงไหนน้อ.... เอาเป็นว่าไว้หนังสือของเรเชลมาส่งถึงบ้านเมื่อไหร่ค่อยเริ่มทดลองล่ะกัน วันนี้ก็เอามื้อแบบไทยๆของเราไปก่อน อิอิ แล้วคุยกันใหม่บล็อกหน้าจ้าาาา   Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2556     Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2556 2:43:30 น. Counter : 2162 Pageviews.   13 comment Share Tweet

น้ำพริกหนุ่มหมูสับ...ของกินที่ทำให้คิดถึงแม่ พึ่งหายจากอาการไม่สบาย เป็นไข้หวัด คัดจมูก น้ำมูกไหล ไอ เจ็บคอ มากันเป็นชุด เบ็ดเสร็จเดี้ยงไปเกือบๆหนึ่งอาทิตย์ จริงๆติดมาจากแพทริค ซึ่งแพทริคก็ติดมาจากคนที่ออฟฟิศอีกที ช่วงนี้คนไม่สบายเยอะมาก เห็นแพทริคเล่าให้ฟังว่าที่ทำงานคนลาหยุดงานเพราะป่วยกันทีเดียวหลายคนเลย เวลาไม่สบายมักจะนึกอยากกินอะไรที่แปลกๆ แปลกในที่นี้หมายถึงอาหารที่ปกติไม่ค่อยได้ทำกิน ปกติเวลาเจ็บป่วยส่วนมากเค้าแนะนำให้กินพวกข้าวต้ม ซุป หรืออาหารที่ย่อยง่ายๆใช่ไหม แต่ฉันกลับกินของพวกนี้ไม่ลง เหมือนยิ่งกินยิ่งทำให้ป่วยมากขึ้นไปอีก อะไรประมาณนั้น มีวันนึงขณะนอนซมอยู่บนเตียง อยู่ๆก็นึกอยากกินน้ำพริกหนุ่มหมูสับสูตรของแม่(ที่ทำให้กินตั้งแต่จำความได้)ขึ้นมา คิดว่าของเผ็ดๆอาจจะช่วยกระตุ้นร่างกายทำให้หายไข้ไวขึ้น จากนั้นก็นึกๆดูว่าในตู้เย็นมีของพร้อมไหม พริกหนุ่ม อืม...มี หมูสับ...มี ปราร้า...มี มะเขือเทศ...มี กระเทียม...มี มีครบแฮะ คิดได้ดังนั้นก็ไม่รอช้า รีบลุกขึ้นมาจากเตียงเปิดคอมต่อเน็ตทันทีเพื่อโทรหาแม่ ถามวิธีทำเพื่อความชัวร์ จากนั้นก็คุยกับแม่ต่อแบบเบลอๆ แม่บอกว่าวันรุ่งขึ้นต้องตื่นตั้งแต่ตีสี่ เพราะสถานีอนามัยจะพาไปทัศนศึกษา+ดูงานที่แม่สาย แม่บอกว่าสงสัยดูงานจะกินเวลาแค่10% ส่วนเวลาที่เหลือคงจะหมดไปกับช้อปปิ้งแหงๆ ฮ่าๆๆ แม่เป็นเซียนแม่สายอยู่แล้ว เพราะตอนเรายังอยู่ที่ไทยต้องไปต่อวีซ่าที่แม่สายให้แพทริคทุกเดือน (ทำแบบนี้ติดๆกันเป็นปีทีเดียว) เวลาไปแม่ก็ติดรถไปเที่ยวด้วย ไปถึงชายแดนก็แยกกันเที่ยว ฉันกับแพทริคไปร้านดีวีดีฝั่งพม่าเจ้าประจำ ส่วนแม่ก็ไปร้านขายแผ่นคาราโอเกะ หาซื้อเพลงมาร้องที่บ้าน (แม่เป็นเจ้าแม่คาราโอเกะ ฮาาา) คิดแล้วก็คิดถึงแม่จัง... จะว่าไปช่วงนั้นถือได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตทีเดียว แพทริคเองก็มักจะพูดถึงอยู่เสมอเวลาที่คิดถึงเมืองไทย บางทีเราก็พูดหยอกล้อกันเองว่า 'ตกลงเรามาทำอะไรกันที่ฮอลแลนด์เนี่ยยยย...' จะว่าไปแล้วก่อนหน้านั้นฉันกับพ่อแม่ไม่ค่อยจะลงรอยกันในหลายๆเรื่อง คือจริงๆตั้งแต่จำความได้ครอบครัวเรา(ฉัน พ่อแม่ และพี่ชาย)ค่อนข้างสนิทและใกล้ชิดกันมากพอสมควร การกอดหอม บอกรัก หรือการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นหรือเปิดอกแสดงความรู้สึกต่างๆต่อกันเป็นเรื่องปกติมากสำหรับครอบครัวเรา (ตอนนี้ก็ยังทำอยู่) แต่พอเริ่มโตเริ่มออกมาผจญชีวิตเองนี่แหละที่ฉันเริ่มจะแหกคอก ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะถูกเลี้ยงมาแบบนี้ด้วยมั้ง คือพอใกล้ชิดกันมากก็มีการพูดคุยกันมาก จนบางทีอาจจะมากเกินไป?? เลยทำให้ฉันกลายเป็นคนตรงๆหรือป่าวนะ คือว่าฉันมักจะเก็บความรู้สึกไม่ค่อยจะอยู่ คิดอะไรก็แสดงหรือพูดออกไปแบบนั้น มันเหมือนเป็นความเคยชินที่เวลามีอะไรในใจฉันต้องพูดต้องอธิบายต้องชี้แจง ยิ่งโตก็ยิ่งเป็นมากขึ้น ประกอบกับเป็นคนหัวดื้อด้วยมั้งเลยทำให้หลายๆครั้งเกิดการกระทบกระทั่งกันกับพ่อแม่ แย่จัง... แต่ฉันไม่โทษพ่อกับแม่หรอก ฉันมันเป็นแบบนี้เองน่ะแหละ ซึ่งก็นั่นล่ะหลังจากห่างบ้านไปร่ำเรียนหนังสือที่เมืองกรุงซะหลายปีแล้วได้มีโอกาสได้กลับไปอยู่ใกล้ชิดพ่อกับแม่อีกครั้ง แม้จะแค่หนึ่งปีเพราะต้องย้ายมาที่นี่ แต่ก็เป็นหนึ่งปีที่แสนวิเศษ ตอนแรกก็หวั่นๆแต่พออยู่จริงๆต่างคนต่างจูนคลื่นเข้าหากัน อะไรๆจึงค่อยๆดีขึ้น สุดท้ายฉันกับแม่เลยเป็นเหมือนเพื่อนรักกันไปเลย... เอ่อ...ไปๆมาๆไหงกลายเป็นว่ามาเขียนเล่าความสัมพันธ์ในครอบครัวแทนที่จะเล่าเรื่องของกินล่ะเนี่ย กลับมาเรื่องน้ำพริกหนุ่มต่อ น้ำพริกหนุ่มหมูสับเป็นสูตรที่แม่ทำให้กินตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ (ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าบ้านอื่นเค้าทำเหมือนกันหรือป่าว) ตอนนั้นจำได้ว่าฉันไม่ชอบกินน้ำพริกหนุ่มธรรมดา รู้สึกว่ามันไม่อร่อยยังไงไม่รู้ แม่เลยคิดเอาหมูสับมาผสม ทำให้กินง่ายขึ้นและรสชาติถูกปากสำหรับเด็ก วิธีทำก็ง่ายมากคือทำทุกอย่างเหมือนน้ำพริกหนุ่มปกติ แต่เพิ่มมะเขือเทศเผากับหมูสับที่ต้มสุกในน้ำขลุกขลิกลงไป ตอนเป็นเด็กแม่ไม่ใส่พริกให้เพราะกลัวเผ็ด แต่ตอนนี้ไม่ใช่เด็กๆแล้วก็ใส่ไปหลายเม็ด(น่าจะเรียกฝักนะ เพราะแต่ละอันยาวเป็นคืบแน่ะ) เอาให้แซ่บไปเลย ก็ตำไปพร้อมๆกัน เป็นอันว่าเสร็จ ฮี่ๆๆ กินกับหมูทอดและมีผักลวกเป็นเครื่องเคียง อร่อยมาก......ฝีมือประมาณว่าแม่บุญ(ชื่อเล่นของแม่ อิอิ)มาเองเลยนะเนี่ย ฮะๆๆ แค่น้ำพริกหนุ่มไม่พอ อีกวันมาทำพล่าหมูแบบง่ายๆด้วย แต่สงสัยว่าใส่พริกเยอะไปหน่อย กินไปน้ำหูน้ำตาไหลไปด้วยอ่ะ แต่ก็ดีนะ เพราะทำให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าดี ไข้ก็หายไวด้วย (คุยนอกเรื่องอีกนิด : นั่งทำภาพหัวบล้อกใหม่ สุดหล่อในภาพก็ไม่ใช่ใครที่ไหน "โทบี้" ลูกชายวัย(เกือบ)สองขวบสุดที่ร้ากกกกกของเรานั่นเอง รูปนี้ถ่ายเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ตอนบ่ายแก่ๆในวันที่อากาศแจ่มใส แสงสวยดีและส่องเข้ามาตรงที่โทบี้นั่งอยู่พอดี เห็นแล้วอดไม่ได้เลยรีบคว้ากล้องมาถ่ายเก็บไว้ โทบี้เป็นหมาบ้ากล้อง หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายเมื่อไหร่ เก๊กหล่อให้เมื่อนั้น ขนาดว่านายแบบ(หมา)มืออาชีพยังอายเลยนะเนี่ย ฮ่าาๆๆ อ้อ...แล้วก็ที่เห็นใส่เสื้อสีชมพูหวานแหววนั่นไม่ใช่เพราะว่าโทบี้เป็นกระเทยนาาา คือว่าต้องตามใจหม่ามี้น่ะ หม่ามี้ให้ใส่อะไรก็ต้อง(จำใจ)ใส่ เอิ๊กๆ....)   Create Date : 17 กุมภาพันธ์ 2552     Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2552 14:22:21 น. Counter : 858 Pageviews.   11 comment Share Tweet

• :: Life ::
• :: Make it Lovely # 1 ::
• :: Make it Lovely # 2 ::
• :: Painting & Drawing ::
• :: Travel ::
• :: Cooking ::
• :: Tobey ::

• bookmark
• Bug in the garden
• sushiha
• prunelle la belle femme
• Mellitus
• minporee
• pimmetje
• Bananarumba
• kanita_ket
• renting
• ipanda
• lady's oatmeal
• nanida
• AnnsCrafts
• noksamui
• rosalila
• NooMali
• HYPHEN-RICH
• settembre
• momnic
• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com