สวยมากเลยคะ

งามมากมาก ขอบอก
มาแอบดูบ่อย แต่ไม่ได้เม้นท์ค่ะ

งามมาก งามทุกใบเลยค่ะป้าแมลง.....

แต่หนูขอแอบเทใจให้ "ลูกชิ้นปิ้งของหนู กินเท่าไหร่ก้อไม่เบื่อ" กับ "ท้องฟ้าแห่งอิสรภาพนะคะ".....

เห็นแล้วคิดถึงลูกชิ้นปิ้งจริง ๆ ด้วยค่ะ.....

สวยมาก ปรบมือดังๆ ให้เลย


....

สวัสดีค่ะ แวะมาเยี่ยม ด้วยความระลึกถึงนะคะ



-=-=-=-=-=-=-
ฉันเดินหลงทางนี่เอง
ฉันใส่รองเท้าผิดคู่ ในวิถีทางที่ผิดเส้น
ระหว่างการเดินทางที่ฉันพยายามไปให้ไกลที่สุด
ฉันพบว่า ความทุกข์ มันเกาะขามากขึ้นทุกลมหายใจ
สองเท้าหนักขึ้น ใจก็เหี่ยวแห้งลง ตัวรู้ทำหน้าที่ของมันหนักหน่วง
ฉันมั่นใจแล้วว่า "หลงทาง"
เป็นการหลงทางที่สลด และ หม่นมืด

They are so lovely indeed na P Nid.

น่ารักจังค่ะ ขอแพทเทิร์นบ้างได้ใหมคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ

พี่นิด...กุ๊นแบบนี้ยากเนอะ แต่พี่ทำออกมาสวยนะคะ
ช่วงนี้โอ๋หยุดยาวเพราะมี่เพื่อนมาจากเจแปน
แอบแวบมาเยี่ยมพี่แป๊ปนึง แหม...มีมาโชว์เป็นเซ็ทสวยๆทั้งนั้นนิ ชอบทุกใบเลย สวยต่างอารมณ์กันไปนะคะ
งานโอ๋ยังค้างคาอยู่ มีแต่ของมาอวดตามประสาคนบ้าเห่อ
ไว้จะโชว์มั่งนะคะ :)

น้านิดคะ กระเป๋าน่ารักมากกกกๆๆ แต่ดูท่าทางทำยากเนอะ มีขอบมีกุ๊นๆแบบนี้ แต่ยากในที่นี้หมายถึงสำหรับคนทำไม่เป็นแบบอ้อมนะคะ อิอิ อ้อ...ชอบอันสีฟ้าจังเพราะลายผ้าสวย

ปล. ตอบหลังไมค์ช้า เพราะพึ่งเห็นน่ะค่ะ น้านิดสบายดีมั้ยคะ

ช่วงนี้วิ่งวุ่น..เพิ่งกลับจากกทม.วันแม่มาเมื่อวาน..พรุ่งนี้จะไปอีกแล้ว..อยากจะอัพบล๊อกซอฟแวร์ต่อผ้าเหลือเกิน แต่ยังไม่มีเวลาประดิษฐ์ ก็เลยเอากาเป๋าโชว์ไปก่อน
คุณวีทีอาร์..ขอบคุณสำหรับคำชมค่ะ ..มันยังไม่เนี๊ยบเหมือนของน้องนัน ต้นฉบับค่ะ ..ตามองไม่ชัดเหมือนสาวๆแล้ว
พี่แมว..ดีใจจัง..น้องนึกว่าพี่ทิ้งบ้านไปแล้ว
หนูโมล่า..ชอบกินลูกชิ้นปิ้งแสดงว่ายังเด็กอยู่จริงๆเนี่ย
เช้านี้ของเซเซ่..ยังรู้ตัวนี่าว่าหลงทาง..มีโอกาสเห็นแสงสว่าง.ฮิฮิ
โก้เอ๋ย..จริงๆแล้วยังไม่สวยหรอก ต้องขอบคุณคนรับไปใช้น่ะ
คุณแม่มุมู่..หลังไมค์มาเลยค่ะ
น้องโอ๋..งานที่ไปเรียนมาเสร็จเมื่อไหร่ เอามาใชว์น๊า พี่รอดูอยู่ เพื่อนมาคงไม่ได้ทำ พากันไปเที่ยวแหงๆ
น้องอ้อม..ไม่ยากหรอกถ้ารู้วิธี สนุกด้วย..แต่มันไม่ค่อยจะเรียบร้อย เพราะใจร้อน อีกอย่างสายตามันไม่ใสแจ๋ว เหมือนตอนยังอายุน้อยๆ

ภาษาเค้าไม่เพราะจริงๆล่ะน้านิด ขนาดกับผู้หญิงฝรั่งที่เสียงเพราะๆถ้าได้มาพูดดัตช์เมื่อไหร่มันก็จะฟังดูขัดๆไม่รื่นหูขึ้นมาทันทียังไงไม่รู้สิ อ้อมว่าหาคนดัตช์ที่น้ำเสียงไพเราะยากนะ เพราะภาษามันพาไปล่ะมั้ง ทุกวันนี้อ้อมก็พูดอังกฤษส่วนใหญ่ มันฟังรื่นหูกว่าเยอะ อีกอย่างเรื่องของเรื่องคือภาษาดัตช์ไม่ค่อยจะแข็งแรงด้วยล่ะค่ะเลยไม่ค่อยอยากพูด นิสัยไม่ดีเนอะ และส่วนมากคนรอบตัวเค้าพูดอังกฤษกันได้น่ะค่ะ เลยยิ่งทำให้ขี้เกียจฝึกขี้เกียจพูดไปอีก อังกฤษโลดดดตลอด น่าทุบหัวมั้ยเนี่ย

ดีจังค่ะที่มีโอกาสได้ใช้เวลากับแม่ ของอ้อมคงปีหน้านู่นถึงได้เจอกัน พ่อกับแม่จะมาเที่ยวหาน่ะค่ะ ไม่เห็นหน้าแม่หลายปี คิดถึงมากๆ วันก่อนเล่นกล้องกัน แม่ก็ดูไม่เปลี่ยนไปเยอะเท่าไหร่ คิดถึงๆ (แม่อ้อมอายุ 52 ปีน่ะค่ะ)

เรื่องทำให้ชีวิตมีสุข น้านิดมีเคล็ดลับอะไรก็บอกมาได้เลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ และอ้อมคงไม่โกรธหรอก จะโกรธได้ไงถ้าเป็นเรื่องที่ดีใช่ไหมคะ ถ้าทำได้จะลองเอาไปทำดู

ทุกวันนี้อ้อมก็พยายามมีความสุขนะ ส่วนมากพยายามปล่อยวางมากกว่า คงเป็นเพราะช่วงก่อนๆโดยเฉพาะปีทีแล้วมันมีปัญหาชีวิตหนักๆหลายอย่างรุมเร้าน่ะค่ะ (ขโมยขึ้นบ้าน เรื่องครอบครัว เรื่องสูญเสีย ฯลฯ) ก็เป๋ไปนิดนึง แต่ตอนนี้อะไรๆเริ่มดีขึ้น พอผ่านช่วงแย่ๆมา ก็ทำให้เรามองชีวิตต่างไปจากเดิม มันเหมือนเราถึงจุดอิ่มตัวน่ะค่ะ ไม่รู้สึกดิ้นรนขวนขวายจะเป็นจะตายอยากได้นู่นได้นี่เหมือนเมื่อก่อน ความคาดหวังต่างๆก็ลดดีกรีลง แต่จะมามองที่ชีวิตปัจจุบันมากกว่า อยากทำทุกวันให้มีความสุข มีความสุขแม้แต่กับเรื่องเล็กๆน้อยๆด้วยนะคะ เหมือนที่เอามาเขียนในบล็อก อย่างเรื่องผีเสื้อกับหมาอะไรแบบนี้ หลังๆมาจะเป็นแบบนี้น่ะค่ะ ออกแนวสงบ แต่ก็ไม่สงบขนาดขั้นว่าอยากไปบวชอะไรทำนองนั้นนะคะ คือก็ไปเรื่อยๆ คิดและทำอะไรแต่พอดีๆ ยิ่งหลังๆมาได้มีโอกาสพบเจอแต่คนดีๆที่เข้ากันได้ มันเลยเหมือนยิ่งเสริมกันไป ความสุขของอ้อมก็มาจากเรื่องพวกนี้น่ะค่ะ

อูยยย เผลอคุยยาวเลย อ่านจนเบื่อมั้ยคะน้านิด

อีกนิดๆๆ...

น้านิด...ที่อ้อมพูดว่าปล่อยวาง เลิกดิ้นรนขวนขวาย ไม่ได้หมายความว่าอ้อมจะกลายเป็นคนขี้เกียจหรือเอาแต่อยู่เฉยๆนั่งกินนอนกินไปวันๆอะไรแบบนั้นนะคะ คือสำหรับคนบางคนเส้นกั้นระหว่างความขี้เกียจกับความปล่อยวางมันนิดเดียวเองน่ะค่ะ จนบางทีคิดว่าเป็นเรื่องเดียวกันซะอีก อย่างฉันไม่ทำอะไรเพราะฉันปล่อยวางไง อะไรทำนองนั้น ซึ่งมันคนละเรื่องกันเลย

ปล่อยวางของอ้อมในที่นี้หมายถึงข้างในจิตใจมากกว่าอย่างเช่นการเลิกฟุ้งซ่าน แต่ภายนอกก็ยังไฮเปอร์ ทำนู่นทำนี่ไม่หยุดเหมือนเดิม นี่ก็พึ่งติดวอลเปเปอร์ในห้องทำงานเสร็จไป ถ้าห้องทำงานเสร็จเรียบร้อย เดี๋ยวว่าจะนั่งแปลหนังสือเด็กด้วยน่ะค่ะ โปรเจ็คงานแปลจริงๆกะจะทำตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว แต่บังเอิญบ้านถูกงัดและขโมยขึ้นบ้านซะก่อน มันเลยเหมือนหมดกำลังใจ ไม่มีอารมณ์ทำไปพักใหญ่ๆเลยค่ะ แต่ตอนนี้สบายใจแล้ว เลยว่าจะกลับมาตั้งหน้าตั้งตาทำต่อให้เสร็จ

ไปดีกว่า โผล่มาทีก็ยาวอีกตามเคย

ชอบไอเดียลุกชิ้นปิ้งนะคะ เอาไว้ถึงเวลาลูกจะต้องมีกระเป๋าดินสอ ต้องหัดทำให้สักใบล่ะค่ะ แล้วจะมาปรึกษานะคะ

สวยจังเลยค่ะ น่ารักจัง

ขอบคุณนะคะ อยากเย็บกระเป๋าใส่ดินสอเอาเพราะถักเอาลงสัยจะไม่work มันยุ่ยง่ายค่ะ ต้องเย็บเอาดีกว่า รอเทอมหน้าก่อนค่ะ เทอมนี้ไม่ทันแล้ว จะพาเขาไปเลือกซื้อผ้ารอค่ะ แล้วจามาถามวิธีทำนะคะ

สวัสดีค่ะพี่นิด
ไม่ได้ทำงานเย็บๆ มานานเชียวค่ะ
เห็นกระเป๋าก็ อู๊ยยย...อยากเย็บ
แต่ก็ไม่ได้ลงมือซักกะที...เมื่อไหร่จะเสร็จนี่ไม่ต้องถามเลย

ช่วงนี้อาการดีขึ้นค่ะ โรคหอบกำเริบ แถมพ่อปู่ยังพ่นควันบุรีอยู่ในบ้าน
นอกบ้านไม่สูบ สูบในบ้าน เจสกับลูกก็ต้องเตรียมอพยพ
แต่ดีขึ้นเยอะเชียวค่ะ

ใครว่าฝีมือเฉิ่มคะ?
น่ารักมากตะหาก พี่นิดเลือกสีได้สวยมากเลยค่ะ

เรื่องเค้กนั่นเจสลองทำดูเท่านั้นเองค่ะ ไม่ได้หวังอะไรมาก
เพราะไม่ชอบมะเฟืองมาแต่ไหนแต่ไร
เพียงแต่เคยคิดไว้ว่าน่าจะลองทำ ก็ต้องลอง ไม่งั้นมันคาใจ
แต่ทับทิมโอเคนะคะ นักชิมที่บ้านบอก ผ่านได้ค่ะ

ทำไมน่ารักอย่างนี้ มีลูกชิ้นทานด้วย ป้าแมลงทำเก่งจะแย่เน๊อะ

4 แบบ 4 สไตล์น่าใช้จริงๆ ค่ะ

คิดว่าจะยุ่งจนลืมบล็อกนี้ เพราะเกรงใจเตรียมตัวเดินทาง

ใกล้เข้ามาอีกแล้วว...

สี่สหายนายดินสอ น่ารักจังค่ะ
น่ารักมากที่1 คือ ทำจนได้มาสี่หน่อ..ฝึกจนชำนาญ
น่ารักมากที2 คือ ได้มาสี่แบบ....ขี้เบื่อล่ะสิ
น่ารักมากที่3 คือ ทำเผื่อตัวเองด้วยจิ ใช้ได้ใช้ได้
น่ารักที่มากที่4 คือ ถ้ามีใบที่ห้าข้าพเจ้าจอง ง่า