Group Blog |
จากมุมมองที่ถูกเปลี่ยน...ในรับน้อง = = ความจริงก็กลับมาจากรับน้องได้เกือบอาทิตย์แล้วล่ะ แต่ดูสิ บล็อกแรกของเราก็เป็นรับน้อง(ปีที่แล้ว) มาบล็อกใหม่ก็รับน้อง(ของปีนี้) ซ้อนกันเลยทีเดียว เกือบปีแล้วนะเนี่ย แต่ก็ยังไม่มีความสำนึกที่จะต้องกลับมาอัพบล็อกบ่อยๆ (เหอๆ คนเรา) เอาน่า มาเล่าถึงเราที่อยู่ปีสอง ที่ต้องเตรียมงานให้น้องดีกว่า ความจริงงานของเรามันเริ่มมาตั้งแต่ปิดเทอมแล้วล่ะ จำได้ว่าวันแรกมีพี่ๆ มาสอนงานด้วย ถือว่าโอเค เก็ตพอยน์ แต่หลังจากนั้นเราก็โดดรวด ฮ่าๆ (คือเราทำงานตอนปิดเทอมน่ะ) ตอนนั้นก็หัวเราะได้นะ แต่เปิดเทอมหัวเราะกันไม่ออกเลยทีเดียว เพราะนั่งงมงานกันนานมาก งานไปช้ามากเพราะมีคนมาทำแค่สามสี่คน รู้สึกแย่แฮะ ก็นะเราไม่ค่อยได้มา เพื่อนก็ไม่โทรตาม พอบอกจะไป มันก็ดันบอกว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องมาก็ได้ กุรู้ว่ามึงไม่ว่าง ชั้นต้องขอบใจแกไหมเนี่ยที่อุตสาห์หวังดี -*- เออ มันก็โอเคนะ ถึงแม้ว่าตารางมันจะดิ้นจนถึงวันสุดท้าย แต่เราก็ช่วยกันดี (ตามสภาพ -*-) ว่ากันถึงสองสามวันก่อนวันจริง เราหลิน เป้ จัดการเรื่องอุปกรณ์ทุกอย่างที่ต้องใช้ สำหรับชุดจริง ชุดเตรียม เราทำงานกันเหนื่อยมาก นั่นแหละพองานมันใกล้เข้ามาแล้วเราก็จะเห็นได้ชัดนะว่าเพื่อนเรามันเป็นยังไงกันบ้าง เพราะแบ่งงานแล้วคนว่างงานมันก็ยังมี บอกให้ช่วยก็ช่วยแบบแปลกๆ อ่ะ (คนทำงานเค้ารู้สึกอย่างนี้กันเป็นปกติรึเปล่าเนี่ย คือเรารู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เริ่มงานจนงานจบเลยอ่ะ) บางทีงานในรับผิดชอบตัวเองยังไม่ทำเลย โยนมาให้อุปกรณ์หมด ทำกันได้ยังไงเนี่ย ถ้าทำงานในรับผิดชอบของตัวเองกันเต็มที่แล้วไม่ไหวจริงๆ ถึงงานเราจะหนักเรายินดีช่วยนะ แต่มันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ใช่ = = ตอนนั้นก็เลยเกิดการโยนงานกันไปโยนงานกันมา วุ่นวายกันอุตลุด งงๆ ดี ตอนจบงานเราก็มาคิดได้นะว่า มันเป็นเพราะเราต่างฝ่ายต่างคิดว่าเราทำงานกันหนักกว่าอีกฝ่าย และก็คิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้มาช่วยเราเลย (ตอนนั้นมีแอบคิดงี้จริงๆ นะ) แต่เอาจริงๆ แล้วเราก็ไม่รู้หรอกว่าเค้าทำงานน้อยกว่าเราจริงรึเปล่า เรารู้แต่เราทำงานหนักเท่านั้น... ถ้าเราประสานงานกันให้ดีกว่านี้ ความรู้สึกแย่ๆ มันคงไม่เกิด แต่เราก็รู้อีกแหละว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะเราไม่อยากทำงานร่วมกัน! เอาล่ะ ทำงานมันก็มีแต่ปัญหาอย่างนี้ อย่าไปสนใจ พอมาถึงวันงานจริง เป็นวันศุกร์ที่ 15 มิ.ย. ตอนบ่ายๆ เรากับเพื่อนๆ บางส่วน และน้องๆ ก็นั่งรถไปท่าพระจันทร์กัน ^^ พอขึ้นรถปุ๊บ เราก็เริ่มอะเมซ จำได้ว่าปีที่แล้วพี่ๆ ต้องสันให้น้องสนุกสนานเฮฮาบนรถ แต่ได้ข่าวว่าน้องปีนี้... เค้าสันกันเอง โอ้ว ก็อด! น้องแอคทีฟมาก ส่วนพี่ๆ ก็นั่งดู... เป็นอะไรที่เพิ่งได้ประจักษ์ พอถึงท่าพระจันทร์ เรายังไม่มีหน้าที่อะไรก็ช่วยฟ้าโฟลน้องลง แต่จอร์จ... ชั้นโดนด่า "ทำไมให้น้องแวะกินน้ำ" ได้ข่าวว่ามันไม่ใช่หน้าที่กุ กุช่วยเค้า กุม่ายยู้... T^T การทำงานจริงๆ มันก็คงจะเป็นแบบนี้สินะ ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้เสมอ... อ่า... และหน้าที่เราก็มาแล้ว เราเป็นคนคุมฐานน้องที่ใต้คอมมอน ปัญหาอะไรก็เยอะอยู่เหมือนกัน กติกาก็ยังไม่นิ่ง ต้องแก้ปัญหากันไป ก็อธิบายกติกาให้น้องไปตามเรื่อง แต่อยู่ๆ อินวิซสิเบิลแฮนด์ก็ชะแว้บออกมา "เฮ้ย ไม่ใช่" แล้วท่านก็ว่ากติกาต่อจากข้าพเจ้าไป... เอ่อ... เอ๋อ... เอ๋อจริงๆ มะกี้เกิดอะไรขึ้น งงๆ อยู่พักนึงก็ไปช่วยคุมฐานไม่ให้น้องทำผิดกติกา มีถังน้ำแข็งด้วยแหละ เย็นมากเลย... ให้น้องล้วงตัวอักษรในถังน้ำแข็ง ส่วนเราก็ต้องกดตัวอักษรให้ลงไป ใครไม่เคยร้อนๆ หนาวๆ ลองทำได้ ร้อนๆ หนาวๆ ของจริง เล่นเสร็จแล้วเป็นไข้กันเลยทีเดียว (ต้นตอของไข้มันก็มาจากการทำงานนี่แหละ ไอ่เป้ ไม่ก็ไอ่หลิน ที่ไปซื้อของแล้วแวะกินข้าวด้วยกัน ไอ่คำว่ากินมั้ย ขอหน่อย นั่นแหละ โปรดระวัง) จบเกมส์ฐานก็มานั่งรอพี่ นั่งตามพี่ คอยติดชื่อที่กระเป๋า พอสองทุ่มเราก็เตรียมตัวเดินทางไปยัง ชัยอารีบีช รีสอร์ทกัน การเดินทางเริ่มขึ้นแล้ว เย่ๆ
แวะมาทักทายยามเย็นค่ะ ที่บอกว่ารับน้องน่ากลัว นิ จริงป่าวอะค่ะ เชิญแวะไปเยี่ยมที่บล๊อกนะค่ะ ขอให้มีความสุขนะค่ะ
 โดย: weraj
 วันที่: 24 มิถุนายน 2550 เวลา:18:22:37 น.หุหึ ฟังผมนะครับ งานอาสาแบบนี้ผลงาน80%จะมาจากคนแค่30%ส่วนผลงานอีก20%จะมาจากคนที่เหลือ
ว่าง่ายๆคืองานอาสาน่ะคนมันจะน้อยก็ไม่แปลกหรอกครับทำใจ โดย: EGAWA (EGAWA
) วันที่: 24 มิถุนายน 2550 เวลา:20:34:13 น.ช่างมันเถอะค่ะ งานก็ผ่านไปแล้ว
อยากให้หลายๆ อย่างผ่านไป เก็บไว้แค่ความทรงจำดีๆ ถือว่าเป็นประสบการณ์การทำงานที่ดีค่ะ ได้เจอกับผู้คนที่หลากหลาย แย่หน่อยตรงที่หลากหลายเกินไป ^^ แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็ถือว่าโอเคเลยค่ะ โดย: namire
วันที่: 28 มิถุนายน 2550 เวลา:16:19:39 น. |
namire
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog |
|||||||||||||
