|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ความงดงามในความเป็นเพื่อน
ฉันยังจำได้ วันแรกที่เราเจอกัน เธอหัวเกรียน ตัวดำมิดหมี เพราะเพิ่งผ่านการเกณฑ์ทหารมา ฉันเห็นเธอเดินเข้ามาในห้อง แล้วทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้แถวแรกข้างหน้าฉัน ฉันสะกิดเธอ เธอหันหน้ามามองฉัน พร้อมกับทำหน้างงๆ กับคำพูดแรกของฉัน "นี่ๆ ชื่อ
หรือป่าว??" เมื่อเธอตอบว่าใช่ คำพูดถัดไปที่ทำให้เธองงมากขึ้น "50 บาท" เธอทำหน้าเหลอหลา มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าหยิบสตางค์ขึ้นมา เพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอบอกเธอว่า "เก็บเงินห้องน่ะ"
จากวันนั้น
ฉันรับรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนอีกคนนึงที่ไม่ค่อยชอบสุงสิงกะใคร นั่งเรียนไปอย่างเงียบๆ ต่างจากฉัน
. ฉันที่ชอบโวยวาย แข็งและห้าว เหมือนผู้ชาย
และแล้ว เราก็ได้ทำงานกลุ่มเดียวกัน งานที่ฉันหัวเสียกับความไม่เอางานของเพื่อนร่วมกลุ่มบางคน งานที่ทำจนนาทีสุดท้ายของเวลาที่เหลืออยู่ก่อนส่ง งานที่ฉันรู้สึกเหนื่อย จนรูดตัวลงไปกองกับพื้น และอยากร้องไห้ เธอหันมามอง
ฉันจำไม่ได้ว่าเธอพูดอะไรหรือไม่ แต่ฉันจำได้ว่าฉันมีกำลังใจมากขึ้น
บางเวลา ฉันมักมีอารมณ์ส่วนตัวที่อยากอยู่คนเดียวบ่อยๆ และมักจะชอบออกไปนั่งตรงระเบียงมองไปไกลๆ ปล่อยสมองให้ว่างเปล่า ฉันไม่ค่อยเข้าใจนัก เธอที่ไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร มักจะเดินมานั่งคุยกับฉันบ่อยๆ ฉันเล่า
เธอเล่า
.ผลัดกันเล่า..ผลัดกันฟัง เรื่องในชีวิตของกันและกัน
เธอเป็นเพื่อนอีกคน ที่รับรู้อารมณ์ฉันได้ เวลาฉันอารมณ์ไม่ปรกติ เธอยอมรับในความเป็นตัวฉัน ซึ่งไม่ค่อยจะอยู่กะร่องกะรอยเท่าไหร่ และยอมรับในนิสัย ที่ไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงของฉันได้
แน่นอน ฉันก็ยอมรับในตัวเธอและความรักอิสระของเธอ ฉันยอมรับว่าเธอเท่าเทียม ในด้านความคิด และวุฒิภาวะ
เธอมีบางอย่างคล้ายกับฉัน ฉันมีบางอย่างคล้ายกับเธอ เราอาจคิดอะไรเหมือนกันในบางเรื่อง ชอบอะไรบางอย่างเหมือนกัน แต่เราก็ไม่เหมือนกันซักเท่าไหร่นักหรอก เธอก็เป็นผู้ชายในแบบของเธอ และฉันก็เป็นผู้หญิงในแบบของฉัน เรามีแบบฉบับที่ไม่เหมือนกัน
จากวันนั้นจนวันนี้ 4 ปีที่ก้าวผ่านฉันและเธอไปอย่างรวดเร็ว ฉันอาจไม่ได้คุยกับเธอบ่อยนัก
. เธออาจไม่ได้คุยกับฉันบ่อยนัก
. เราอาจไม่ได้คุยกันบ่อยนัก
... แต่เรารับรู้ได้ เรามีกันและกัน เป็นเพื่อนที่รู้ใจกัน
ใครจะมองอย่างไรก็ช่าง แต่ฉัน
ยังคงเป็นเพื่อนกับเธอ
จนวันนี้ วันที่เราได้คุยกันอีกครั้ง ผ่านตัวอักษรทางหน้าต่าง msn เธอมีเรื่องราว อึดอัดใจหลายอย่าง ฉันรับฟังเธอ และเข้าใจความเป็นเธอ ปลอบใจเธอ หาเรื่องราว มีสาระบ้าง ไม่มีสาระบ้างมาคุยกับเธอ จนเธอรู้สึกดีขึ้น
และในวันนี้ คำพูดที่มีค่าคำพูดนึงเดินทางผ่าน internet มาถึงฉัน "ไม่รู้สิ มีปัญหาทีไร คิดถึงเธอทุกที" แค่ได้รับรู้ว่า คนที่เธอนึกถึงเวลาที่มีปัญหา เป็นฉันคนนี้ ก็รู้สึก "เป็นเกียรติอย่างยิ่ง!!"
เธอยังคงเป็นเพื่อนฉัน และฉันยังคงเป็นเพื่อนเธอ
. ขอบคุณโชคชะตาที่พาให้เรามารู้จักกัน!! ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกัน
ขอบคุณ
ปัจฉิมลิขิต เขียนให้หนุ่มแซกโซโฟน โพสไว้ในห้องกวี@พันทิพ.คอม เมื่อ 18 มีนาคม 2548
อ่านซ้ำอีกกี่ครั้ง ความเป็นเพื่อนก้อยังงดงาม
Create Date : 27 กันยายน 2548 |
Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2549 11:47:51 น. |
|
3 comments
|
Counter : 387 Pageviews. |
|
|
|
โดย: ปันปัน IP: 61.90.117.219 วันที่: 27 กันยายน 2548 เวลา:16:14:01 น. |
|
|
|
โดย: ตี๋น้อย (Zantha ) วันที่: 27 กันยายน 2548 เวลา:18:00:34 น. |
|
|
|
|
|
|
|