- - มากกว่านั้น คิดถึงทุกปี - - ๑. นอนอ่านรวมเรื่องของวงศ์ทะโหน่ง แล้วอดลุกมาเขียนต่อไม่ได้ ... ทำให้อดคิดถึงใครคนนึงในรอบสิบปีไม่ได้สักที ตั้งแต่เรียนจบมาก็จะครบสิบปีแล้ว(อ๊ายยย) ทุกปลายปี หรือต้นปี จะได้รับสคส. ส่งความสุขมากหน้าหลายตา อาจจะเพราะเราขยันส่ง อาจจะเพราะเราเพื่อนมาก อาจจะเพราะอะไรต่อมิอะไร บางปีหลักสิบ บางปีหลักร้อย .. แต่พอผ่านไป ผ่านไป จำนวนสคส. ส่งความสุขก็ลดลง น้อยลง ไม่ได้น้อยใจ แต่ต่างเข้าใจเงื่อนไข ที่ต่างกันไปตามช่วงเวลา .. ขนาดเราเองยังละเลยเปลี่ยนไปจากวันนั้นตั้งมาก จากวันที่เคยนั่งลง ทำการ์ดเอง พิมพ์การ์ดเอง ลงสี ตัดแปะ เขียน ส่ง .. จนมาถึงวันที่ ปีใหม่ที่ ไม่ได้ส่งอะไรเลย อย่าว่าแต่สคส. เลย โทรศัพท์ก็ ยัง ละเว้น (หมายถึงหน้าเทศกาลน่ะนะ) ๒. แต่ทุกปี ตั้งแต่เรียนจบ จะมีสคส. ลายมือคุ้นเคย ลายมือคุ้นตา ที่ส่งมาหาสม่ำเสมอ ลายมือเรียบง่าย ข้อความพื้นๆ ที่กล่าวอวยพรทั่วไป ถามไถ่สารทุกข์ สุขดิบ มากกว่า อวยพรจากฉบับอื่น .. และก็ส่งมาแบบนี้ทุกปี จนปีนี้ก็จะเข้าสู่ปีที่ ๑๐ แล้ว และก็คิดว่า มันคงไม่ลืมเราอีกเช่นเคย ปีหน้านี้ ... แต่ไม่ว่าเราจะส่งจดหมาย โปสการ์ด อีเมล ตอบกลับไป ตามที่อยู่ที่ทิ้งไว้ให้ แต่จะไม่เคยได้รับข่าวคราวจากมัน หลังปีใหม่เลย ไม่รู้ทำไม แต่มันจะส่งข่าวมาใหม่ทุกปี ปีละครั้ง เอาวะ คิดถึงทุกปี เวลาดูรายการทีวี ที่มัน ร่วมทำ (ป่านนี้มันเปนโปรดิวเซอร์รายการดังไปแล้ว) เราเองก็อดปลื้ม ไปกับมันไม่ได้ เออนี่แหละ เพื่อนเรานะ เปนเพื่อนที่เราไม่เคยลืม และ ปลื้มใจ พร้อมที่จะยืดอกบอกใครต่อใคร ว่านี่เพื่อนกรู๊ เพื่อนกรู นะเว้ย เปนรายการที่เราจตั้งใจอ่าน ช่วงท้ายรายการอย่างตั้งใจ เพื่อจะอ่านชื่อมัน ... ๓. ตั้งแต่เรียนจบ เราสองคน ก็ไม่เคยแลกเบอร์โทรกันเลย เราไม่เคยมีเบอร์มัน และมันก็ไม่เคยมีเบอร์เรา นอกจากบ้านเลขที่เดิมๆ ที่อยู่มาจะ ๒๐ ปี ที่ที่มันรู้ว่า ทางเดียว ที่จะติดต่อ ส่งข่าว ส่งความคิดถึง และไม่มีวันหล่นหาย คือที่นี่ .. วันเกิดแกไม่เคยโทรมา รับปริญญาก็ไม่ได้ถ่ายรูปด้วย แต่งงาน ก็ไม่ได้ ร่วมช่วย คลอดลูกก็ไม่เคย มองเห็น (เทศกาลทั้งหมด นั่นมันไม่ได้ สำคัญอะไรสำหรับชีวิตฉันและแก) แต่ขอบใจ สำหรับการ์ดในทุกๆ ปีของแก อย่างน้อย ฉันก็ได้รู้ว่า สักช่วงหนึ่งของปี แกก็ยังมีฉันอยู่ในใจ ขอบใจ ฉันบอกแกไปรึยัง สำหรับที่แกมีให้กันเสมอ ขอบใจที่อย่างน้อยแกทำให้ฉันได้ตั้งตารอ เทศกาลบางเทศกาล สำหรับคนไม่มีเทศกาลอย่างฉัน ปล. ใครสักคนเคยบอกว่า เพื่อนสมัยมัธยม นั้นยืนนาน แต่เพื่อนที่จริงใจต่อกันนั้น ยืน ยาวกว่า มิตรภาพไม่ได้สำคัญที่ช่วงเวลาที่คบหา แต่สำคัญกว่าว่าเรารักษามันไว้ได้ยาวนานแค่ไหน ใครสักคนเคยบอกว่า เพื่อนบางคนการได้คบถือว่าเปนกัลญานิมิตร (เพื่อนดีๆเจอะได้โดยไม่ต้องฝันถึง) แต่ใครอีก บางคน การได้เลิกคบกะมัน ถือเปนพรอันประเสริฐจากพระเจ้า !! เออ เลือกเอา(วะ) ฉันรู้ว่าเราสองคน เปน มากกว่านั้น Create Date : 27 พฤศจิกายน 2548 Last Update : 27 พฤศจิกายน 2548 0:54:16 น. 0 comments Counter : 616 Pageviews.   Share Tweet