หลังจากงานไทยแลนด์ ออโต ซาลอน ครั้งที่ 1 ได้จบลงไป เชื่อว่าคนรักการแต่งรถและไม่นิยมให้รถตัวเองดู “โหล ๆ” เหมือนคนอื่นหลาย ๆ ท่าน จะได้มีโอกาสไปเที่ยวชมและได้เห็นรถแต่งระดับ “ตัวกลั่น” ของแดนปลาดิบที่มาประชันกับรถแต่งของแดนปลาแดกของเรากันไปแล้วบ้าง จะว่าไปขนาดและความอิ่มฉ่ำของจำนวนรถและจำนวนสำนักแต่งที่มาประชันกันนี้เรียกได้ว่า “ยังห่าง” จากโตเกียว ออโต ซาลอนแบบไม่เห็นฝุ่น แต่เป็นนิมิตหมายอันดีในครั้งต่อ ๆ ไปว่าในอนาคตเราจะได้เห็นวงการของแต่งรถในบ้านเราเติบโตขึ้นอีกมาก จากการที่ได้เรียนรู้จากค่ายดัง ๆ ของญี่ปุ่นที่หลั่งไหลเข้ามาโชว์ความเก๋าในบ้านเรา ให้คนรักรถในบ้านเราได้เห็นกันว่า “ระดับโลก” เขาแต่งกันยังไง

มีคนถามว่าแนวทางการแต่งรถของต่างประเทศกับของบ้านเรานั้นต่างกันอย่างไร เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยจริง ๆ ที่จะตอบ แต่จะยกประเด็นหลัก ๆ ของความแตกต่างและความคล้ายให้เห็นดังนี้

1.ความเป็นตัวของตัวเอง เรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าเราตามเขาแทบทุกอย่าง แล้วขาโจ๋บ้านเราก็พยายามอย่างมากที่จะทำให้รถของตัวเองดู “เหมือน” รถนอกมากที่สุด ชนิดที่ถ้าถ่ายรูปไปไม่คิดว่าเป็นรถไทยแน่นอน ขาโจ๋ไทยทำได้หมดทุกสไตล์ ทั้งจากฝั่งยุ่นและฝั่งมะกัน ไม่ว่าจะเป็นเจดีเอ็ม, ยูเอสดีเอ็ม, วีไอพี, ดริฟท์, โลว์ไรเดอร์, บลิง, เฮลละฟลัช เป็นต้น เรียกได้ว่าที่ไหนทำแล้วเจ๋งพี่ไทยก๊อบได้หมด แถมมีการกำหนดกฎเกณฑ์ของลัทธิการแต่งรถที่สังกัดกันให้ชัดเจนไปเสียอีก เรียกว่าใครไม่ทำตามกฎอาจโดนประณามได้ แต่ถามว่าแล้วฝั่งพี่ยุ่นหรือฝั่งมะกันล่ะ เขาเลียนแบบกันไหม แน่นอนว่าเขาก็ทำเหมือนกัน เพราะต่างคนต่างก็อยากให้คนอื่น ๆ มองรถของตัวเองว่าแปลกทั้งนั้น
อย่างไรก็ตามความต่างอยู่ตรงที่สไตล์เหล่านั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาคิดค้นกันขึ้นมาจากสภาพแวดล้อมของพวกเขาเอง อย่างสไตล์เฮลละฟลัชนั้นมาจากการที่พวกเด็ก (สเกต) บอร์ดเอารถโฟล์คกอล์ฟเก่า ๆ ผุ ๆ ที่แม่ยกให้มาโหลดแป้ก ๆ และใส่ล้อบีบีเอส รุ่นเก่าที่นิยมใส่กับบีเอ็มฯ ซีรีส์ 3 รุ่นอี 30 ซึ่งมีออฟเซตน้อย เวลาใส่มันก็จะยื่นออกมานอกรถดูกวน ๆ และเนื่องจากรถเตี้ยมาก เวลาวิ่งสปอยเลอร์หน้าก็ขูดกับถนนจนแตก เลยเอาเทคนิคการซ่อมสเกตบอร์ดที่แตกโดยการเอาสติกเกอร์ลายการ์ตูนมาแปะพรางเอาไว้ ทีนี้มันครูดไป ๆมา ๆ เยอะเข้า สติกเกอร์เลยยาวเป็นพรืดแบบที่เราเรียกขานกันว่า “สติกเกอร์บอมบ์” พอมีคนเห็นว่าเก๋ ก็มีคนเลียนแบบ ทำไปทำมาไม่รู้กันแล้วว่าต้นกำเนิดมาจากที่ไหน และต่อมา

กลุ่มคนที่แต่งรถในบ้านเราก็มีการตั้งกฎเกณฑ์กันให้มันยุ่งยาก ทั้ง ๆ ที่แต่เริ่มแรกในถิ่นกำเนิดนั้น เป็นเรื่องของความคิดสร้างสรรค์แท้ ๆ ไม่ได้เป็นเรื่องของการทำตามสูตรของใครแต่อย่างใด ก็ขนาดเม็กซิโกที่เขาว่าด้อยพัฒนา ยังเป็นต้นกำเนิดแนวโลว์ไรเดอร์หรือแนวรถใส่กันสะเทือนถุงลมแบบเด้งได้ ให้คนได้เลียนแบบกันทั่วโลก ทำไมเราจะคิดอะไรเองไม่ได้เอาแต่เดินตามเขาอย่างเดียว

2. วิศวกรรมและนวัตกรรมด้านเทคโนโลยี เป็นเรื่องที่น่าเสียดายที่คนที่อาศัยอยู่ในบ้านเรานี้ แม้จะร่ำรวยเป็นเศรษฐีจากการทำอุตสาหกรรม แต่กลับไม่ใส่ใจเรื่องการพัฒนาองค์ความรู้ด้านนวัตกรรมและวิศวกรรม เอาแต่สนใจเรื่องค้าขายและผลกำไรแบบเร็ว ๆ หลาย ๆ เจ้าก็เอาดีด้วยการทำของเลียนแบบแต่เพียงอย่างเดียวอย่างหน้าชื่นตาบาน คนก็นับหน้าถือตากันได้ไม่กระดาก ทั้ง ๆ ที่มหาวิทยาลัยในประเทศนี้จำนวนมากมีบุคลากรที่มีความสามารถพร้อมจะนำเอางานวิจัยออกมาต่อยอดให้เป็นผลิตภัณฑ์ระดับโลกได้ เราจึงเห็นได้ว่าในวงการแต่งรถบ้านเราหากต้องการของที่คุณภาพดี เชื่อถือได้และมีสมรรถนะสูงก็ต้องเป็นของนำเข้าเท่านั้น มีแต่เพียงส่วนน้อยที่มุ่งมั่นในการพัฒนาศักยภาพและนวัตกรรมจึงเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย 

แค่ 2 ข้อนี้ก็คิดว่าคงพอทำให้เราได้มองเห็นแล้วว่า ในวงการรถแต่งนี้ หากจะให้ก้าวสู่เวทีโลกให้ได้ “เอาให้เหมือน” อย่างเดียวคงไม่ทำให้เราได้รับการยอมรับและไป
ไหนได้ไกล ถ้าหากจะไปให้ได้ไกลจริง ๆ อุตสาหกรรมของแต่งรถของไทยเองก็ต้องมีการปรับตัว อย่าเอาแต่ทำของเลียนแบบ หรือตั้งชื่อให้ “คล้าย ๆ ของนอก” แต่อย่างเดียว ต้องริเริ่มอะไรใหม่ ๆ บ้าง หลาย ๆ เจ้าอย่างสำนักแต่งตัวถังไวแอทและอีกหลายเจ้าก็เป็นตัวอย่างที่ดีของการสร้างสินค้าที่มีนวัตกรรมและเป็นตัวของตัวเอง สามารถส่งออกไปลุยในตลาดโลกได้ ถ้าเจ้าอื่นพยายามที่จะใส่นวัตกรรมใหม่ ๆ ลงไปแล้วชื่อของไทยจะไปได้ไกลในเวทีโลกแน่นอน!.

ภัทรกิติ์ โกมลกิติ

ที่มา  เดลินิวส์