เมื่อวานนี้ ออก้าห้องไห้หนักมากกกก ร้องไห้จนเสียงแหบเสียงแห้ง แม่ก็ไม่สนใจ

ทุกทีถ้าออก้าเล่นของที่แม่ไม่อยากให้เล่น ถ้าแม่สงเสียงห้ามแล้ว ออก้าไม่ทำ แม่ก็จะเดินหนีไปตรงอื่นไม่ให้ออก้าเห็น แล้วออก้าก็จะหยุดเล่นคลานไปหาแม่ ออก้าเป็นเด็กที่ไม่กลัวอะไร แต่จะกลัวแม่กะป๋าหนี หุหุ

ครั้งแรก ออก้าเดินไปเล่น พัดลม แม่ก็จับมาตีมือ ตีก้นด้วย ออก้าตีคืนครับ
เค้าบอกว่า ถ้าแม่ทำกับลูกยังไง ลูกก็ทำคืน ออก้าโดนแม่ตีไม่เคยร้อง คงคิดว่าแม่เล่นด้วย

สองครั้งก็ไม่ฟัง สามครั้งก็ไม่ฟัง ชอบไปเล่นตรงพัดลม แม่เลยเดินหนีไปอีกห้อง ออก้าก็ไม่สนเล่นต่อไป แม่เรยกลับมานั่งที่เดิม ก็ปล่อยแต่แบบดูออก้าเล่น
แล้วครั้งสุดท้าย ออก้าลากเก้าอี้วางพัดลมไปหาพัดลมอีกตัว แม่ก็มองแล้วช่วยจับไม่ให้
พัดลมล้มทับ เริ่มหนักข้อเลยอุ้มมาคุยย

ออก้าแม่บอกว่าอย่าไปเล่นตรงพัดลม ทำไมไม่ฟัง แม่ทำเสียงดุ
ออก้าก็ยังยิ้มอยู่
ออก้าแม่บอกกี่ครั้งแล้ว ไม่เชื่อแม่เรยใช่มั้ย แม่เสียงเข้มขี้นเรื่อยๆๆ
ออก้าเริ่มมองตอบ เริ่มร้อง
ออก้าถ้าอยากเล่นก็เล่นเรย แม่ให้เล่น แต่ไม่ต้องมาอยู่กับแม่แล้ว เอาออก้าไปวางตรงพัดลม เอามือออก้าไปจับตรงขั้นเก้าอี้ ออก้าร้องไห้เริ่มดัง
แล้วพูดแบบนี้อีกหลายๆครั้ง พูดแล้วเดินหนีไปอีกห้อง แต่แอบดูเค้ายืนเกาะคอกนอนร้องไห้ แบบนี้อีกสองสามรอบ
อยากเล่นแม่ไม่ว่าแล้ว แล้วออก้าจะร้องทำไม แล้วเดินหนี

สุดท้ายผ่านไปสักพัก ก็ไปอุ้มออก้ามาแล้วกล่อม แล้วเปิดม้ากับๆ ออก้าก็หลับไป

แม่ไม่รุ้หรอกว่าทำแบบนี้ แล้วลุกจะเลิกเล่นตรงพัดลมหรือป่าว ยิ่งเป็นแบบว่า
ยิ่งห้ามยิ่งยุ แต่ถ้าพลาดครั้งเดียวกลัวจะเสียใจไปตลอดชีวิต

คำพูดที่ พูดให้ออก้าฟังเสมอ ลูกเป็นคนเล่นเอง ลูกจะร้องทำไม

ถีงจะพูดแบบนี้แต่ถ้าเป็นอะไรขี้ันมาจริงๆ T_T