1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 28 29 30 31 |
~ป่วย?~ 
~ป่วย?~
ข้ามคืนวัน....ครรลองดั่งต้องสาป
โลกาหยาบยื่นบทมิสดสวย
อุปสรรคดักซ้ำมิอำนวย
เร้ารุมป่วยปานหมิ่น...ให้สิ้นใจ
.
เศษชีวี...ที่เหลือพบเนื้อร้าย
สังขารพ่ายแพทย์พิศวินิจฉัย
แม้เฟ้นผลค้นหาเสาะยาใด
ก็สิ้นไร้รบรา...ทางฝ่าฟัน
.
แทบวายปราณ...รานแหลกเมื่อแรกรู้
เศร้าอดสูสบโลกแสนโศกศัลย์
ต้องจำนนหนนี้หรือชีวัน
คราดับขันธ์ครวญคร่ำ....คงย่ำเยือน
.
คนเริ่มเห็น...เป็นแปลกดูแตกต่าง
ทั่วสรรพางค์พรั่งแลรอยแผลเกลื่อน
หลากถ้อยคำย้ำยอกดั่งตอกเตือน
เสมอเหมือนมีชีวิต...มิผิดตาย
.
สิ่งที่หวน....ชวนโศกกว่าโรคร่ำ
คือถ้อยคำขานสู่ลบหลู่หลาย
แม้นมิรอดมอดม้วยเพราะป่วยกาย..
ใช่จักพ่ายพังสิ้น...ถึงวิญญา
.
บ้างน้อยใจ...นัยความแฝงหยามสิ้น
กล่าวทรัพย์สินสูญแย่พ่อแม่หา
ก่นกระทำงำโง่ยื้อโรคา
มีแต่พร่าผลาญลด...ให้หมดกัน
.
กล่าวดีให้...ไม่เลยมิเคยเห็น
ดังลำเค็ญคัดวางสิ่งสร้างสรรค์
จิตมืดหมองมองหาแต่จาบัลย์
จึงรำพันพูดพร่ำ...สื่อต่ำตน
.
หนึ่งชีวิต...พิศรู้จนสู่ป่วย
ครา'มอดม้วยปัญญาคงพาผล
เทพสดับรับไว้เป็นไพร่พล
มิมัวหม่นมืดปิด..หลงทิศไป
.
แต่ผู้จิต....คิดร้ายหลากหลายผู้
คงต้องอยู่ร่ำลาด้วยสาไถย
แม้นมิรอดมอดม้วยเพราะป่วยใจ
หมองหม่นไหม้มืดบอด..ตลอดกาล
.
อโศกน้ำ
ขอบคุณภาพจากอินเตอร์เนตค่ะ
|
|
ผู้ติดตามบล็อก : 12 คน [
