All Blog
|
Form Revisit 1 เพื่อนผู้เป็นครูสอนยิงธนูของผมด้วยเคยบอกว่า จะยิงธนูแบบ Instinctive ให้แม่นนั้นง่ายนิดเดียว เคล็ดลับอยู่ตรงที่ต้องทำให้เหมือนกันทุกครั้ง ตอนเพื่อนพูดผมพยักหน้าหงึก ฟังดูมันแสนง่ายจริงๆ แค่ทำให้เหมือนกันทุกครั้ง แต่เอาเข้าจริงกว่าจะทำให้ "เกือบ" เหมือนกันทุกครั้งก็หมดเวลาไปนานโขอยู่ สาเหตุที่มันยากนั้นอยู่ตรงที่ระบบสั่งการในร่างกายไม่คุ้นเคยกับการยิงธนู ดังนั้นแม้จะรู้ว่าในขั้นตอนการยิงธนูต้องทำอะไรบ้าง แต่เมื่อเริ่มยิงทีแรกๆ ทำอย่างไรก็ติดๆ ขัดๆ ไม่เหมือนกันเสียทีเดียวไปทุกครั้ง มันก็เหมือนกับกีฬาทั้งหลายที่ต้องฝึกฝนสร้างความคุ้นเคยกันระยะหนึ่งกว่าที่ระบบสั่งการที่ควบคุมความเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อจะคุ้นชินกับความเคลื่อนไหวใหม่ๆ และทำได้ถูกต้องอย่างที่ใจเราต้องการทุกครั้ง โดยเฉพาะกีฬาที่เป็น precision sport ที่ความผิดพลาดแม้เพียงน้อยนิดก็ทำให้ผลผิดเพี้ยนไปได้อย่างยิงธนูหรือยิงปืนด้วยแล้ว ยิ่งต้องฝึกฝนกันถึงขนาดที่ว่าการเคลื่อนไหวนั้นๆ กลายมาเป็นเป็นธรรมชาติเช่นเดียวกับการยืน เดิน หรือวิ่งทีเดียว ที่สำคัญคือในการยิงธนูนั้น ใช่ว่าเราจะควบคุมความเคลื่อนไหวได้โดยสมบูรณ์นับแต่ปล่อยเริ่มยกคันขึ้นจนลูกธนูวิ่งพ้นคันเสียเมื่อไร ตอนที่ผมเริ่มยิงใหม่ๆ เพื่อนคนที่กล่าวถึงข้างต้นสอนให้นับเป็นจังหวะด้วยภาษาไทยปนอังกฤษดังนี้ ดึง... แตะ... เล็ง... เร่งหลัง... ปล่อย... และ Follow through ดึง คือเริ่มน้าวสายและยกคันธนูขึ้น บางตำราว่า ให้ยกคันขึ้นก่อนและน้าวสายไว้ครึ่งหนึ่งพอตึงมือ จากนั้นให้ลดคันลงหาเป้าพร้อมกับน้าวสายจนสุด แต่เนื่องจากสนามที่เรายิงธนูด้วยกันนั้น ด้านไกลหลังเป้าออกไปเป็นป่าละเมาะที่วันดีคืนร้ายอาจจะมีคนไปยืนล่อเป้ารอรับลูกธนูอยู่ตรงนั้น เพ่ือนผมจึงขอร้องแกมบังคับให้ผมน้ามสายแบบ Swing draw คือยกคันขึ้นพร้อมกับน้าวสาย พลาดท่าพลาดทางอย่างไร ลูกก็ยังวิ่งลงดินก่อน ไม่ใช่ลอยข้ามหน้าเป้าไปหาป่าละเมาะ แตะ คือสิ่งที่เรียกกันในภาษาอังกฤษว่า Anchor คำนี้นอกจากแปลว่าทอดสมอแล้ว ยังแปลได้อีกอย่างว่ายึดให้มั่น ในแง่ของการยิงธนู หมายถึงว่ามือที่น้าวสายต้องแตะที่เดิมเสมอ จะเกี่ยวมุมปากหรือซุกใต้ซอกกราม แต่ต้องที่เดิมเสมอ เคยอ่านเจอในเว็บว่าฝรั่งบางรายเอาจริงเรื่องนี้ถึงขนาดที่ว่า เกี่ยวมุมปากยังไม่มั่นพอเพราะมุมปากมันเคลื่อนตามนิ้วที่เกี่ยว ต้องแตะเหนือริมฝีปากให้รู้สึกว่าปลายนิ้วกดลงบนเหงือกเหนือตำแหน่งเขี้ยว ส่วนข้อนิ้วโป้งข้อแรกต้องแตะตรงมุมกรามพอดี อย่างนี้จึงเรียกว่าเข้า Anchor มั่น เล็ง สำหรับผมที่ยิงแบบ instinctive นั้นคือการจัดมือให้เข้าที่ ว่าจุดที่ต้องการยิงนั้นอยู่ตรงไหน และจะวางมือสูงต่ำเผื่อวิถีโค้ง และเบี่ยงทางขวาเท่าไร แค่นั้นเป็นอันจบ เพื่อนนักยิงธนูบางคนบอกว่าให้ตั้งสมาธิให้มั่นไว้กับจุดที่ต้องการยิงให้โดน ตำราต่างประเทศบอกว่าให้เพ่งขนาดจะใช้สายตาเจาะเป้าให้ทะลุเลยทีเดียว แต่บางคนบอกว่าไม่ต้องตั้งใจมากขนาดนั้น และผมก็เห็นจริงด้วย ข้อนี้ได้มาจากประสบการณ์การยิงปืน เมื่อเอาศูนย์แตะเป้าแล้วสมาธิของผมไม่ได้เพ่งอยู่กับเป้าอีกต่อไป แต่หันมาอยู่ที่การกำหนดรู้การจัดระเบียบร่างกายและลมหายใจ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่นิ้วที่ค่อยๆ บีบไกปืนเข้ามา การยิงธนูทางสายเอเชียก็ให้ความสำคัญกับข้อนี้ ทั้งสายจีนและญี่ปุ่นมีความเห็นในทำนองว่า เมื่อยกมือขึ้นเล็งและจัดเข้าที่แล้วนั้น ร่างกายรู้แล้วว่าต้องการจะให้ลูกธนูไปที่ไหน สมาธิของผู้ยิงจึงไม่ต้องเพ่งอยู่ที่เป้าหมาย นั่นคือไม่ต้องจรดจ่อกับการพยายามยิงให้ถูก แต่ให้หันกลับมาจรดจ่อกับการจัดระเบียบร่างกายในจังหวะต่อไปแทน นี่จึงเป็นที่มาของปริศนา (ธรรม) ที่ว่า ยิงให้แม่นต้องไม่ตั้งใจยิงให้ถูก แต่จะยิงให้แม่นนั้น ต้องฝึกซ้อมจนขั้นตอนจากนี้ไปเป็นธรรมชาติที่สองของร่างกายและทำได้เหมือนกันทุกครั้ง |
Link |