อันที่จริงในกระบวนการยิงธนูนั้น   ก่อนจะเล็งจะต้องให้แน่ใจว่าเข้า Anchor ถูกที่แล้วก่อน   แต่เนื่องจากจั่วหัวไว้ข้างหน้าเรื่องอาการประสาทกลับขณะเปลี่ยนมายิงธนูด้วยแหวนนิ้วโป้ง   จึงเขียนเล่าเรื่องประสาทกลับให้ครบเสียก่อนที่จะหันมาเขียนเรื่องอื่นต่อไป

Anchor นั้นหากเป็นคำกริยาแปลว่า    อยู่ในตำแหน่งอย่างมั่นคง   สำหรับการยิงธนูนั้นหมายถึงว่ามือข้างที่น้าวสายธนูแตะอยู่ที่ตำแหน่งใดตำแหน่งหนึ่งที่เป็นที่หมายบนใบหน้าทุกครั้ง   สำหรับการยิงแบบตะวันตกที่เกี่ยวสายด้วยสามนิ้ว   ตำแหน่งที่ว่านี่อาจจะเป็นใต้คาง   ซอกกราม   แต่ที่นิยมกันคือเอานิ้วกลางเกี่ยวมุมปาก   บางคนที่ละเอียดกว่านั่นบอกว่า   เอานิ้วเกี่ยวมุมปากนั้น   มุมปากยังเลื่อนไปมาได้   อย่ากระนั้นเลย   เอานิ้วกดเหงือกเหนือฟันซี่ใดซี่หนึ่งโดยเฉพาะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย   เหงือกไม่วิ่งหนีไปไหนแน่

เหตุที่ต้องทำอะไรวิจิตรบรรจงถึงปานนั้น   เพราะ Anchor ก็เหมือนศูนย์หลังปืนที่จะต้องจัดให้เข้าที่ก่อนจะเอาศูนย์หน้าแตะเป้า

ปัญหาของเราเมื่อศึกษาเรื่องนี้ก็คือ   นักธนูเอเชียโบราณแถวบ้านเราไม่มี Anchor point แบบฝรั่งตะวันตก   นั่นคือเมื่อน้าวสายสุดแล้วมือลอยอยู่กลางอากาศ   บ้างก็ว่าอยู่เหนือไหล่   บ้างก็ว่าอยู่เหนือหัวนม   ลองดูรูปที่เราเอามาจาก Koereanarchery.org เป็นตัวอย่าง

อย่างนี้ดูแล้วไม่ยาก   ลองดูก็ได้

ผลหรือ   เป็นไปตามคำคมของเกาหลีที่ว่า   มีแต่สายธนูเท่านั้นที่ตบหน้าพระราชาได้   ไพร่ฟ้าข้าแผ่นดินอย่างเราจึงโดนสายธนูตบหน้าไปหลายฉาด   ไม่นับว่ายิงอย่างไรก็ไม่แม่น   สาเหตุเพราะศูนย์หลังไม่เข้าที่

อย่ากระนั้นเลย   คงต้องหาวิธีใหม่   ค้นดูที่เว็บเดิมพบรูปนี้เข้า

อ้าว   ตาลุงนี่แกเอามือซุกซอกคางนี่หว่า   เราดูแล้วตรงนี้น่าจะปลอดภัยกับหน้าเราดีและน่าจะดึงได้เท่าเดิมเข้าที่เดิมทุกครั้ง   เลยลองทำดูบ้าง

อ๊ะ   เข้าท่าดี   เป็นอันว่าตอนนี้เราเข้า Anchor แบบนี้   โดยเอาแหวนแตะมุมขากรรไกรทุกครั้ง   ซึ่งค้นไปค้นมาพบว่า   นักธนูทางยุโรปตะวันออกทำแบบนี้เหมือนกัน