กำลังใจในความหวังที่สูญสิ้น

เสียงเพลงคริสมาสต์ดังทั่วบริเวณห้างดัง นี่เป็นคืนแห่งการเฉลิมฉลอง แต่น่าแปลก...ฉันกลับรู้สึกหดหู่ใจ คงไม่ผิดสักเท่าไหร่ที่ช่วงชีวิตจะมีความรู้สึกนี้ครอบคลุม ในความจำเจของงาน ห้วงระหว่างรอยต่อแห่งความวุ่นวาย มันมิได้ลบความกลัดกลุ้มที่ฝังอยู่ในใจออกไปได้เลย


ฉันตัดสินใจกลับบ้านเงียบๆ รู้ดีว่า ต่อให้ยามนี้เดินจนรองเท้าสึก ก็ไม่อาจบรรเทาจิตใจเหนื่อยล้า ซึ่งสะสมในเรื่องต่างๆ มาตลอดวันได้


ระหว่างขึ้นสะพานลอย ฉันกำลังก้มหน้างุดๆ กลับได้ยินเสียงหนึ่งทักขึ้น เมื่อเงยหน้ามองดูตามเสียงนั้น ฉันก็ได้พบกับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง เพื่อนคนนี้ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี เราทักทายกัน เต็มไปด้วยความดีใจ ฉันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เป็นเวลาเกือบสองทุ่ม เราจึงตกลงใจเข้าไปนั่งคุยกันในร้านฟาสฟู้ตแห่งหนึ่ง พร้อมถามไถ่ทุกข์สุขกันตามประสา

“ทำไมเลิกงานดึกจัง”

ฉันถามก่อน ในขณะที่เขาส่ายหน้าน้อยๆ

“เปล่าหรอก ช่วงนี้เราต้องไปเฝ้าน้องสาวน่ะ เค้าเพิ่งผ่าตัด”

“อ้าว เป็นอะไรไปล่ะ” ครอบครัวนี้ฉันค่อนข้างรู้จักดี น้องสาวที่เพื่อนบอก ตอนนี้ก็กำลังเรียนคณะวิศวะในมหาวิทยาลัยชื่อดังของเมืองไทย

หนนี้เพื่อนนิ่งไปชั่วครู่ก่อนยิ้มนิดๆ

“น้องเราเป็นมะเร็งระยะที่สามซี นี่กำลังจะเข้าระยะที่สี่แล้วล่ะ”

ฉันถึงกับตะลึง ในขณะที่เจ้าตัวยังคงพูดราวกับเป็นเรื่องปกติ คล้ายๆ ว่าน้องสาวเป็นแค่ไข้หวัดใหญ่ธรรมดาเท่านั้น



ตลอดเวลาแห่งการรับฟัง ฉันยังพูดไม่ออก ได้แต่นิ่งงันไป...


เชื่อแน่ว่า กว่าเพื่อนจะทำใจได้ขนาดนี้ เขาคงเคี่ยวกรำกับความทุกข์ คงร้องไห้มาหลายคืนติดต่อกันแน่แท้ เพราะเขาเป็นคนอ่อนไหวขนาดหนัก สมัยก่อนร้องไห้เป็นประจำ แม้กับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แต่มาวันนี้เขากลับยิ้มให้ชีวิตด้วยความเข้าใจ บอกเล่าอาการเจ็บป่วยของน้องสาวด้วยน้ำเสียงเข้มแข็ง คนฟังเสียอีกที่ใจหดหาย แทบไร้คำกล่าวใดๆ ออกไป ลงท้าย คนเล่ากลับต้องเป็นฝ่ายปลอบใจคนฟังเสียเอง

“น้องเราไม่เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องคิดมากนะ”

ไม่รู้ว่าเจ้าตัวยังมีสติคิดออกมาได้อย่างไร คนเราจะทุกข์จะสุข มันอยู่ที่ใจจริงๆ...


ก่อนจากกัน เขาบอกกับฉันว่า


“ไม่ว่าต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้น เรารู้ตัวว่าเราพยายามช่วยน้องเราจนสุดความสามารถแล้ว ถ้าน้องเราจะเป็นอะไรไป เราก็รู้ตัวว่าเราคงไม่สามารถทำได้ดีกว่านี้แน่ๆ เราใช้เส้นสายทุกอย่างที่มีช่วยให้น้องเราได้รับการรักษาในโรงพยาบาลที่ดีที่สุด เธอคงเห็นว่าทำไมเราไม่ร้องไห้ใช่ไหม มันไม่ได้เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกหรอกนะ เราผ่านช่วงเวลานั้นมาหมดแล้วล่ะ ทั้งนั่งร้องไห้กับพ่อแม่ ทั้งร้องไห้คนเดียว ถึงตอนนี้เลยดีขึ้น”

สายตาของเพื่อนทอดมองไปไกล ก่อนหันมาเอ่ยหนักแน่น

“อีกอย่าง โรคนี้มันก็ไม่ได้หมดทางรักษาซะทีเดียว สมัยนี้หมอเก่งๆ ก็มีตั้งเยอะ เดี๋ยวน้องเรารับคีโมสักสองสามคอร์สก็คงดีขึ้นแล้วล่ะ”


เพื่อนเดินจากไป พร้อมกับความหวังเต็มหัวใจ ในขณะที่ฉันเองเริ่มมองเห็นอะไรบางอย่าง


บ่อยครั้งที่เรามักจะท้อแท้ สิ้นหวัง หมดกำลังใจดื้อๆ ทั้งที่เรื่องมันไกลตัวแท้ๆ หรือถึงมีผลกระทบ ก็เพียงแค่เล็กน้อย เป็นแค่สิ่งรบกวนใจเล็กๆ หากเรามองมันราวกับเป็นสิ่งสลักสำคัญ บางครั้งถึงขั้นจะเป็นจะตายถ้าไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง


เราเคยถามตัวเองหรือยัง สิ่งนั้นเป็นทุกข์จริงๆ หรือจิตใจเราอ่อนแอ คิดฟุ้งซ่านไปเอง


ปัญหาที่เพื่อนเจอ หนักหนาสาหัสชนิดที่แทบจะไม่เห็นหนทางไป แต่เพื่อนกลับมองมันในแง่บวก รับคีโมไม่กี่คอร์สก็หายแล้ว


แม้จะแทบไม่มีความหวัง หากการที่เราหมดกำลังใจตามไป ก็เท่ากับตอกประตูปิดตาย ปล่อยให้ความพ่ายแพ้ชนะใจ ไม่ได้ต่างอะไรกับคนที่ตายไปแล้วแม้แต่น้อย


ถ้าหากว่าเราลองปรับทัศนคติ ฮึดสู้มันอีกสักครั้ง ไม่แน่ว่าวันข้างหน้าอาจจะเป็นวันของเราก็ได้


หรือถ้าจะแพ้ ยังไงเราก็จะไม่มีน้ำตาไปร้องไห้เสียใจให้กับอดีตที่ผ่านมา เพราะทุกอย่างเราได้ทำอย่างเต็มที่ สุดความสามารถของตนแล้ว


รอยยิ้มเพิ่งบังเกิดกับฉันเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ ต่อเติมกำลังใจหยดแรกให้กับความท้อแท้ ก่อนบ่ายหน้าเดินไปตามจุดหมายต่อไป...

---

นี่เป็นงานเขียนอีกแนวนึงที่ทดลองเขียนค่ะ หากคิดเห็นยังไง ก็สามารถแนะนำได้นะคะ

Create Date : 08 มีนาคม 2551 Last Update : 9 มีนาคม 2551 22:52:28 น. Counter : 527 Pageviews.		6 comments
Share Tweet