|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 |
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
เหล่าผู้ร่วมทาง
ในการเดินทางชั่วชีวิตของคนๆหนึ่งนั้น ต้องพานพบผู้คนมากมายที่ผ่านเข้ามา
บ้างก็เกี่ยวข้องกันยาวนาน บ้างชั่วครู่ชั่วยาม แต่มีมากมายเหลือคณานับที่ผ่านเข้ามาเพียงพบหน้าแล้วก็ผ่านเลยไป
อาจมีสักนิดที่ได้หยุดเจรจา สนทนาปราศัย แต่ไม่ได้สานต่อความสัมพันธ์
คนที่เราคุยด้วยวันนี้ ตลอดชีวิตนี้อาจไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
เค้าอาจไม่ได้ถูกลิขิตเพื่อให้เรารู้จักกันไปมากกว่านี้
เส้นทางชีวิตของแต่ละคนเหมือนถูกลิขิตไว้แล้ว
"สีลมเหรอ นั่งรถไฟฟ้าไปดีกว่าแฮะ"
ผมตัดสินใจไม่ขับรถเข้าไปยังถนนที่ได้ชื่อว่ารถติดที่สุดสายหนึ่งในกรุงเทพ แต่ดีที่มีรถไฟฟ้าตั้งสองสายผ่าน มันสะดวกกว่ากันมากผมคิด
เวลาขึ้นรถไฟฟ้าผมว่าบรรยากาศมันต่างจากข้างนอกนะ คนในโบกี้แทบจะไม่สนใจกัน มันเป็นบรรยากาศมาคุชัดๆ คนที่เมื่อกี้อยู่ข้างนอกยังคุยกันอยู่ดีๆ พอเข้ามากลายเป็นเงียบไม่คุยกันซะงั้น
คนไทยเราเป็นคนขี้เกรงใจ ผมเคยขึ้นรถไฟฟ้าช่วงเวลาเร่งด่วน ให้รถแน่นยังไงทุกคนก็จะยังคงเว้นช่องว่างระหว่างกันไว้ ไม่ถึงกับแนบชิดติดกัน ทุกคนต่างมีพื้นที่ของตัวเอง ไม่ยอมให้ใครเข้ามาได้ง่ายๆ
"รถไฟที่ญี่ปุ่นจะเป็นไงบ้างน้อ" ผมคิด รู้มาว่ามันแน่นซะจนมีการจ้างซูโม่มาดันคนเข้าตู้รถไฟเลย มันแน่นขนาดนั้น
อาคารรามาแลนด์อยู่เลยโรบินสันออกไปตามถนนพระรามสี่ ตรงข้ามโรงพยาบาลจุฬาฯ พอเลยโรบินสันก็เจอพอดี
ชั้น 19 คือที่ที่สำนักงานตั้งอยู่ ผมเดินเข้าไปกดลิฟท์ มีคนขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกันสี่ห้าคน ผมกดชั้น 19 เกือบสูงสุดที่มีให้กด คนอื่นๆ กดชั้นที่ตัวเองต้องการจะลง
พอผ่านชั้น 15 ทุกคนลงไปหมดเหลือผู้ชายท่าทางเป็นคนทำงานด้านออกแบบ เพราะถือกระเป๋าใส่เอกสารใส่แบบใบใหญ่ ที่ปุ่มกดไม่มีไฟติดที่ชั้นอื่นแสดงว่าลงชั้นเดียวกับผม
ผมไม่รู้หรอกว่าสำนักงานมันตั้งอยู่ตรงไหน พอลิฟท์เปิดผมก้าวออกไปเลี้ยวขวาทันที เลี้ยวขวาเจอซาสี่ ผู้ชายคนนั้นเค้าเลี้ยวซ้าย!!
"เอ๊ะ เรามาถูกทางรึเปล่าเนี่ย" ทางเดินที่ผมเดินไปมันขาวๆ โล่งๆ ไม่มีอะไรเลย ขวา ซ้าย ขวา แล้วก็ซ้าย เห็นประตูสำนักงานส่งเสริมการท่องเที่ยวญี่ปุ่น ตามที่เห็นในรูป อยู่ไกลๆ
"ไม่หลงแล้วเรา"
ซักพักผู้ชายคนเมื่อกี้ก็เดินตามผมเข้ามาด้วยเหมือนกัน
ในห้องโถงเล็กๆ ของสำนักงาน JNTO เมื่อเดินผ่านประตูกระจกเข้าไป
อาจจะเพราะเป็นช่วงพักกลางวันจึงมีคนมาหาข้อมูลก่อนผมแล้วห้าคน
รวมผมกับผู้ชายที่ตามผมเข้ามารวมเป็นเจ็ด ห้องเล็กๆจึงคับแคบลงถนัดตา
มุมเอกสารเป็นมุมที่ทุกคนเดินเข้าไปและหยิบเอกสารที่คงแจกฟรีไล่ลงตั้งแต่ด้านบน ลงล่าง ซ้ายขวา คนละเป็นปึกๆ
"ไม่อ่านกันก่อนเลยเหรอ"
ผมคิดในใจ เพราะเอกสารมันก็น่าจะมีที่สนใจและไม่สนใจปนกัน ผมเห็นหลายฉบับเป็นการแนะนำที่ท่องเที่ยวที่โน่น ที่นี่ เหนือสุด ยันใต้สุด
"ใครมันจะไปเที่ยวหมดวะ"
แต่แล้วผมเองก็ทำแบบนั้นบ้างเพราะรู้ว่าเวลาที่เจียดมาหาข้อมูลแต่ละคนมันน้อยก็เลยใช้วิธีโกยๆ แล้วเอากลับไปอ่านที่บ้าน
เอกสารที่สำคัญๆเลยก็ได้แก่ แผนที่ต่างๆ แผนที่ประเทศญี่ปุ่น แผนที่ทางเดินรถไฟ แผนที่โตเกียว แผนที่สถานีรถไฟใหญ่ในโตเกียว แผนที่เกียวโต
ที่เหลือเป็นเอกสารเกี่ยวกับการแนะนำการท่องเที่ยวในที่ต่างๆ
ช่วงนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงหรือใบไม้เปลี่ยนสีนั่นเองก็จะมีเอกสารแนะนำสถานที่ที่ดูใบไม้เปลี่ยนสียอดนิยมเอาไว้ด้วย
"ว่าจะไปพักที่โอซาก้า น่ะค่ะ แล้วก็เที่ยวแถวเกียวโต นารา โตเกียวไปบ่อยแล้วค่ะไม่มีอะไรแล้ว"
เสียงผู้หญิง น่าจะสามสี่สิบแล้วแหละ คุยกับผู้หญิงวัยใกล้เคียงกันอีกคน ทั้งคู่ถือ เอกสารปึกเบ้อเริ่ม ดูท่าจะกวาดมาหมดชั้นเลย นี่ขนาดโตเกียวไม่มีอะไรนะ
"มีเอกสารเพิ่มเติมมากกว่านี้มั้ยครับ แบบที่เจาะลงไปในแหล่งท่องเที่ยวให้ละเอียดกว่านี้"
ผมก้มลงไปถามเจ้าหน้าที่ ทางช่องสอบถามเล็กๆ และไม่อยากเงยหัวขึ้นมาเลย เพราะเธอน่ารักมากกกกกกกก
"จะไปที่ไหนคะ" โอยเสียงก็น่ารักไม่แพ้กัน
"ว่าจะไปเกียวโตครับ"
"ฉบับจริงไม่มี มีแต่ฉบับถ่ายเอกสาร ได้มั้ยคะ"
"รักครับ เอ้ย ได้ครับ" ผมล่องลอยไปเกียวโตซะแล้ว ถ้าไม่พูดภาษาไทยชัดขนาดนี้ บอกว่าเป็นญี่ปุ่นผมก็รัก เอ้ย ก็เชื่อ
ผมได้แลกเปลี่ยน พูดคุยกับคนอื่นๆที่อยู่ในห้อง บางคนเคยไปหลายครั้งแล้ว แต่ก็มีหลายคนที่กำลังจะไปเป็นครั้งแรกอย่างผมเช่นกัน เวลาที่มีไม่ได้มากมายอะไร การพบกับทุกคนในห้องนั้นวันนั้นอาจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตนี้ที่ผมจะพบเจอพวกเขา เช่นเดียวกับคนมากมายที่ผมจะได้พบเจอระหว่างการเดินทาง
แต่ผมพอสัมผัสได้ถึงมิตรภาพของการที่ทุกคนมีจุดหมายที่เดียวกันในช่วงเวลาเล็กน้อยนั้น
นั่นคือประเทศที่มีธงชาติที่วาดง่ายที่สุดในโลก ที่ชื่อว่า "ญี่ปุ่น"
| Create Date : 07 ตุลาคม 2551 |
| Last Update : 15 ตุลาคม 2551 16:28:58 น. |
|
4 comments
|
| Counter : 727 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: NOKKIE-CM  วันที่: 10 ตุลาคม 2551 เวลา:22:08:27 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
การเบิร์นไขมัน ก็คือการออกกำลังกายแบบแอโรบิคตั้งแต่ 30-60 นาทีนั่นล่ะครับ ไม่ว่าจะวิ่ง เดินเร็ว ปั่นจักรยาน elliptical หรือตัวอื่นๆ แต่คุมอัตราการเต้นหัวใจให้อยู่ที่ช่วง 60-80% ของอัตราการเต้นหัวใจสูงสุด (220-อายุ) ครับ แต่ได้ประสิทธิภาพสูงสุดก็ช่วง 70-80 ครับ