เล่ห์รัก..กลเสน่หา บทที่ 3 100%

‘คนที่กำลังจะมีพี่เลี้ยง’ กลับนั่งทำหน้ายุ่งเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของหล่อนดังเป็นรอบที่สิบกว่าแล้วในรอบไม่ถึงห้านาที เมื่อปลายสายนั้นเห็นว่าหล่อนไม่มีท่าทีรับโทรศัพท์นั้น

หญิงสาวจ้องมองหน้าจอที่โชว์เบอรไม่พึงปรารถนาที่โทรเข้ามาทุกวัน...และหล่อนก็ไม่ยอมรับสายของเขามาโดยตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเหมือนกัน

รุต...คุณปล่อยให้เรื่องของเรากลายเป็นอดีตจะได้มั้ย?...เพราะฉันไม่อยากจะเจ็บอีกต่อไปแล้ว...

...ไม่อยาก....อีกแล้ว...

หญิงสาวหลับตาลงในขณะที่มือบางตัดสินใจกดตัดสายเขาและจัดการปิดมือถือของตัวเองทันที






“โธ่โว้ย!”

ร่างสูงที่อยู่ในชุดนอนลายทางสีเทาได้แต่สบถลั่นเมื่อครั้งนี้เป็นอีกครั้งที่หล่อนเอาแต่ปิดโทรศัพท์หนีเขา

วรุตปิดประตูระเบียงเสียงดังลั่นก่อนจะเดินเข้ามาในห้องทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงกว้างแล้วโยนโทรศัพท์ไปข้างหลังโดยไม่สนใจว่ามันจะอยู่ในสภาพไหน

หนึ่งเดือนที่ผ่านมานับตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้นทำให้เขาเหมือนเป็นบ้า...ตื่นขึ้นมาก็มีเวณิกานอนเคียงข้าง...ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เขาไม่แน่ใจตัวเองด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรไปหรือเปล่า และสุดท้ายคือการที่เขาและศศินาต้องเลิกกัน!

คิดมาถึงตรงนี้แล้ววรุตก็ได้แต่รู้สึกใจหาย...ไม่ ไม่มีทางที่เขาจะยอมเด็ดขาด...เขารักศศินาเกินกว่าจะปล่อยให้หล่อนเดินออกไปจากชีวิตเขาได้ง่ายๆ

แต่เขาจะทำอะไรได้...ในเมื่อตอนนี้หล่อนไม่มีท่าทีจะฟังคำอธิบายต่างๆจากเขาเลย

ไปดักรอที่บ้านกับบริษัทก็ไม่เคยได้พบ...โทรหาไม่เคยรับ...ถึงขนาดดักรอเป็นวันๆก็ไม่เจอแม้แต่เงา ตั้งแต่วันนั้นหล่อนทำตัวเหมือนไม่เคยมีตัวตนสำหรับเขาเลยจนเขารู้สึกปวดใจและเสียใจไปหมด...สุดท้ายด้วยอารมณ์น้อยใจหล่อนเลยทำให้เขายอมตกปากรับคำที่จะแต่งงานกับเวณิกาในที่สุดด้วยอยากจะรู้ว่าหล่อนจะ ‘กล้า’ มาเจอหน้าเขาในงานแต่งงานนี้มั้ย?

และแน่นอนว่าเขาได้รับรู้ว่าหล่อนกล้า!...แต่กลับเป็นเขาเสียอีกที่ยามเมื่อเห็นร่างบางเยื้องกรายเข้ามาในงานก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจ

มันไม่มีวันเลยใช่มั้ยนา?...ไม่มีวันที่ผมจะได้กลับมารักคุณเหมือนเดิมใช่มั้ย?





“แม่คะ!!!”

เสียงเรียกหล่อนเสียงดังพร้อมกับเสียงเดินที่ไม่ได้ผ่อนฝีเท้าให้เบาสักนิดกระแทกปึกปังเข้ามาภายในห้องนั่งเล่นทำให้มานิตารับรู้ได้ทันทีว่า ‘ใคร’ เป็นคนที่เรียกหล่อน

“มีอะไรยัยเว...เอะอะมาแต่เช้า” มานิตาบ่นพลางหันมามองลูกสาวที่ตอนนี้มาทรุดตัวนั่งตรงข้ามเธอเรียบร้อย “แล้วนี่ทำไมจู่ๆถึงมาหาแม่ได้?”

“ก็คุณรุตสิคะ!” หล่อนพูดกระแทกเสียงยามเมื่อคิดถึงคนที่กำลังจะกล่าวถึง “ตั้งแต่แต่งงานกันมา เขาแทบจะไม่มองหน้าเวสักครั้ง วันๆถ้าไม่ออกไปข้างนอกก็ขลุกอยู่แต่ในห้องทำงาน! น่าเบื่อที่สุด”

เวณิกาบอกกับมารดาเป็นเชิงฟ้อง หล่อนมีสีหน้าหงุดหงิดชัดเจนยามเมื่อพูดถึงคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

“เอาน่า ยัยเว...ทนๆเอาหน่อยลูก ผู้ชายแบบคุณวรุต หล่อรวยครบสูตรแบบนี้หาได้ที่ไหน? แล้วอีกอย่างเวก็รักเขาไม่ใช่เหรอ?”

“รักน่ะมันรักค่ะ!” หญิงสาวยอมรับก่อนจะพูดต่อว่า “แต่แม่จะให้เวทำยังไง เวทนไม่ได้ เขาไม่สนใจเวเลยเดี๋ยวนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเขายังดีกับเวมากกว่านี้เลย!”

“คิดอะไรมากมายกันยัยเว แค่แกรักเขาแล้วแกก็ได้แต่งงานกับเขาแล้ว น่าจะพอใจได้แล้วนะ ส่วนเรื่องของยัยนา เชื่อแม่สิอีกสักพักคุณรุตก็จะตัดมันไปได้เอง เวลานี้ก็แกเอาใจเขาให้มากๆก็แล้วกัน”

มานิตาพูดเป็นสั่งในขณะที่คนฟังได้แต่พยายามพูดขัดขึ้นมา

“แต่แม่คะ...”

“ไม่มีแต่เว...แม่รู้ว่าแกรักคุณรุต ในเมื่อตอนนี้แกได้เขามาแล้วแกยังจะกังวลอะไรอีก...ไม่เอาละ อย่ามาบ่นเรื่องนี้ให้ฉันฟังอีกล่ะ”

พูดจบมานิตาก็ลุกขึ้นเดินหนีไปจากบริเวณนั้นทันที ทิ้งให้เวณิกามองตามน้ำตาคลอ

ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้หล่อนจะไม่ยอมร่วมมือกับแม่เด็ดขาด!

หญิงสาวคิดในใจแล้วสูดลมหายใจลึก ในตอนนี้หล่อนรู้สึกอึดอัดมากทั้งที่เพิ่งผ่านงานแต่งงานไปได้ไม่กี่วัน หรืออันที่จริงหล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนลงโทษอย่างเจ็บแสบที่สุดจากพี่สาวของหล่อนต่างหาก

เพราะนับตั้งแต่วันนั้น ศศินาไม่เคยเข้ามาพูดคุยอะไรกับหล่อนอีกเลย พี่สาวของหล่อนทำเหมือนว่าทุกๆคน ไม่ว่าจะเป็นหล่อน วรุต หรือแม้กระทั่งมานิตาแม่ของหล่อนไม่มีตัวตน พี่นาเอาแต่เงียบไม่ตีโพยตีพายอะไรเลย มันทำให้หล่อนรู้สึกเจ็บเข้าไปถึงข้างในใจ...ที่ได้ชื่อว่าต้องมาแย่งผู้ชายคนเดียวกับพี่สาวตัวเอง

แต่จะให้หล่อนทำอย่างไรได้...หล่อนก็รักเขามากเกินกว่าที่จะเสียเขาไปเหมือนกัน

เวณิกาได้แต่หวังว่าสักวัน....สักวันวรุตจะหันมามองเห็นหล่อนอยู่ในสายตา....และหัวใจเขาแทนที่พี่นาได้...






23.30 น.

เวณิกาได้แต่ชะเง้อมองออกไปทางประตูบ้านทุกๆห้านาที ราวกับว่าถ้าหล่อนคลาดสายตาจากมันไป มนุษย์ต่างดาวจะบุกโลกเข้ามาและโผล่มายังตรงหน้าหล่อน

หากแต่เพราะไม่มีมนุษย์ต่างดาวบุกเข้ามาแถมพร้อมด้วยมนุษย์โลกที่หล่อนเฝ้ารอมาตั้งแต่หัวค่ำก็ยังไม่กลับบ้านมา ส่งผลให้หล่อนผุดลุกผุดนั่งด้วยอาการกระวนกระวายและหงุดหงิดใจอยู่คนเดียว

หญิงสาวลุกแล้วก็นั่งนั่งแล้วก็ลุกเป็นเวลากว่าชั่วโมง บุคคลที่หล่อนเฝ้ารอก็กลับมา หญิงสาวเลยแทบจะวิ่งถลาออกไปยืนรอเขาที่หน้าบ้านทันที

วรุตเดินเข้ามาภายในบ้านอย่างช้าๆราวกับว่าถ้าเขาก้าวย่างเดินช้าเท่าไหร่มันจะทำให้เขามีความสุขมากขึ้นเท่านั้น หากแต่หนทางย่อมมีที่สิ้นสุดและความสุขไม่ได้อยู่กับมนุษย์เสมอไปทำให้เขาต้องมาเผชิญหน้ากับภรรยาของเขาจนได้...เมียที่เขาไม่ต้องการ

ชายหนุ่มแอบถอนหายใจอย่างช้าๆ เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่เวณิกาจะอาละวาดออกมาด้วยเหตุผลที่เขาทำให้หล่อนต้องรอ ชายหนุ่มเบื่อหน่ายอย่างสุดแสนแต่ก็นิ่งเงียบเฉยเอาไว้แล้วเดินเบี่ยงตัวหลบเวณิกาเข้าไป

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เวณิการ้องออกมาพลางออกแรงยื้อยุดแขนผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีให้หันมาพูดกับหล่อนให้รู้เรื่อง หล่อนทนไม่ไหวแล้วกับสิ่งที่เขาทำกับหล่อน ทั้งๆที่เพิ่งแต่งงานกันได้แค่สองสามวัน! เวณิกาคิดหล่อนสู้อุตส่าห์หาวิธีต่างๆนานามาสารพัดเพื่อจับเขาให้ได้ แต่เขาจะมาทำอย่างนี้กับหล่อนไม่ได้! และยิ่งคิดว่าเขาไปหาพี่สาวผู้แสนประเสริฐเลิศเลอของหล่อนแล้ว เวณิกายิ่งแทบจะกระอักเลือดตายเสียให้ได้

“คุณไปหาพี่นามาใช่มั้ย!” หญิงสาวถามด้วยเสียงอันดังตามระดับความกรุ่นโกรธที่มีอยู่ในตัว ในขณะที่วรุตได้แต่ออกแรงดึงมือหล่อนให้ปล่อยแขนเขาออกแล้วได้แต่ส่ายหัวไม่พูดอะไรกับหล่อนซักคำแล้วเดินผ่านหน้าหล่อนเข้าไปในบ้าน...ทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตน...

เวณิกาแทบเต้นเร่าด้วยความโมโหอย่างสุดขีด เขาทำอย่างนี้ได้ยังไง! ทำเหมือนหล่อนไม่มีตัวตนได้ยังไง! ว่าแล้วหญิงสาวก็ถลาไปปัดของที่วางอยู่บนโต๊ะเพื่อระบายอารมณ์โกรธให้เบาบางลง

เพล้ง!

เสียงแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาตัวนุ่มตกกระแทกพื้นหินอ่อนภายในห้องนั่งเล่นนี้ทันที ส่งผลให้บรรดาคนรับใช้ในบ้านวิ่งออกมาดูต้นกำเนิดเสียง

“ไป๊! ไปให้พ้น!!” หญิงสาวส่งเสียงไล่บรรดาพวกสอดรู้สอดเห็นทั้งหมดให้ไปพ้นรัศมีสายตาของหล่อนให้หมด พลางหอบหายใจแรงด้วยความโมโห

ไม่ได้! วรุตจะทำแบบนี้กับหล่อนไม่ได้! เขาจะกลับไปหาพี่นาที่หล่อนแสนเกลียดไม่ได้ เขาจะเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่าหล่อนไม่ได้!!!

ทางฟากของวรุตเขาสามารถเดาออกได้ทันทีว่าหล่อนต้องอาละวาดแน่ หากแต่เมื่อได้ยินเสียงนั่นเขาก็แน่ใจในทันที ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยจริงๆ เขาไม่น่าพลาดไปกับหล่อนเลยจริงๆ ใครจะคิดว่ากำลังนั่งดื่มอยู่ที่ผับดีๆ ตื่นเช้ามาเขาจะเห็นหล่อนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน!

มันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆ....เวณิกาต้องทำอะไรสักอย่างกับเขาแน่นอน!!!









.................................................................



สุดท้าย....

อย่าลืม เม้นๆโหวตๆ กันบ้างนะคะ ^____________^

Create Date : 14 มิถุนายน 2551 Last Update : 14 มิถุนายน 2551 17:36:14 น. Counter : 589 Pageviews.		3 comments
Share Tweet