• { น้ำชา สีเบจ } + +
• { หนึ่งวัน ของวันที่เหลือ } + +
• { วันธรรมดา ของคนธรรมดา } + +
• { นาฬิกาทราย~ } + +
• { ฉัน } + +
• { FAKE's } + +
• { ¥。Story } + +
• { ความทรงจำ เรา๔คน* } + +
• { ซัมเมอร์ เฉพาะกิจ } + +
• { ปาย ปาย ปาย~ } + +
• { 슈퍼주니어 } + + 【특별 】
• { 슈퍼주니어 } + +
• { K。Story } + +
• { 생일 축하 해요 } + +
• { ความรัก } + +

: บันทึกหน้าเก่า เปิดบันทึกเล่มหนึ่ง ที่มีเรื่องราวความทรงจำมากมาย กาลครั้งหนึ่ง มันถูกขีดเขียนความประทับใจของกลุ่มคนรอบข้างไว้มากมาย "วันเกิดปีนี้แม่แกเลี้ยงอะไรเนี่ย" เสียงพี่นพพูดขึ้นในเที่ยงวันหนึ่งของปี 2001 "ตลกละพี่นพ"  เช้าวันนั้น หลังกินข้าวเสร็จ พี่เวรม.6 นำร้องเพลงเบิร์ธเดย์ให้กับพี่โทน  หลังจากนั้นก็สรุป จบ ลุกเอาจานข้าวบนโต๊ะไปเก็บ แล้วเดินแถวไปหน้าเสาธง ทุกอย่างดูปกติ เข้าใจว่าไม่มีคนรู้ แล้วอยู่ๆ พี่นพมาพูดเรื่องนี้ ก็แอบปริ่มเหมือนกัน "ทิตย์มันไม่รู้หรอ ว่าวันนี้วันเกิดแก เห็นมันกลับบ้านไปแล้ว" "ไม่รู้ดิ่ หนูก็ไม่รู้อ่ะ แต่พี่เขาบอกว่าวันนี้มีงาน" ตอบไปด้วยความรู้สึกธรรมดามาก เพราะไม่เคยให้ความสำคัญกับวันนี้เป็นพิเศษอะไร ตอบไปโดยที่ไม่รู้เลยว่า มันจะเป็นวันพิเศษและช่วงเวลาที่ทั้งดีใจและเสียใจที่สุด ...แม้กระทั่งผ่านมา 13 ปี ก็ยังจำได้ดี เย็นวันนั้น หลังกินข้าวเย็น พี่เวรคนเดิม แืทนที่จะปล่อยไปตั้งแถวกลับหอ กลับนำร้องเพลงเบิร์ธเดย์อีกรอบ... น้ำตาคลอตอนที่จารย์หง่าพูดว่า "เออเว้ย แววมันเกิดวันเดียวกับโทนเลยนะ" อาจารย์จำชื่อได้ อาจารย์แซว แต่ก็นะ เวลาตอนนั้น ความเรียบร้อยหายไปหมดแล้วจริงๆ เป็นครั้งแรกที่คนทั้งโรงเรียนนั่งร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ เท่นะ มันไม่ได้มีบ่อยๆ และมันคงเป็นอภิสิทธิ์ของน้องรักของพี่เวรกลุ่มนี้มากกว่า "แวว ไปเข้าห้องน้ำกันเหอะ" เท้าที่กำลังจะเดินไปเข้าแถวหยุดชะงัก มือที่จับอ้ออยู่ปล่อยออก "อ้อ กลับหอไปก่อนนะ เดวเข้าไปเข้าห้องน้ำกับพวกแอ๋มแล้วจะตามไป" พูดจบก็เดินตามหลัง มิ้นท์ แอ๋ม ปลา ไปที่ห้องน้ำหลังโรงยิม แต่พอเดินไปถึงกลายเป็นว่ายื่นเม้าท์กันเำพลิน ลืมไปเลยว่ามาห้องน้ำทำไม "ป่ะ เข้าไปข้างในเหอะ" พี่แคร์เดินออกมาตามกลับมาที่โรงอาหาร "แก นั่งนี่ก่อน พี่มีเรื่องจะสารภ..." พี่แคร์ยังพูดไม่ทันจบ ไฟทั้งโรงอาหารก็ดับ แต่อยู่ๆก็มีแสงจากอีกฝั่งหนึ่ง แล้วก็เสียงเพลงแบบเมื่อกี้ดังขึ้นอีกรอบ พี่ทิตย์ พี่นพ และพี่นักรักบี้อีกหลายคนยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับเค้กวันเกิด ข้างๆ กัน มีพี่แคร์ พี่นัท แล้วก็มิ้นท์ แอ๋ม ปลา ด้านหลัง มีอาจารย์หง่า อาจารย์เขตรัตน์ ทุกคนยืนอยู่ด้วยกันตรงนี้ มันคือความสุขเล็กๆ ที่ไม่คิดว่าจะได้รับ สุดท้ายก็ร้องไห้ ตาบวม หอบหิ้วของขวัญที่ได้กับความประทับใจที่มีทั้งหมด เดินกลับหอกับเพื่อนๆ พี่ๆ ในสภาพที่ยิ้มแทบไม่หุบ ในเวลาเพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ในวันเดียวกันนั้น  ที่ความสุขทั้งหมดถูกถ่ายทอดลงบนหน้ากระดาษแผ่นหนึ่ง และมันหยุดลงที่ตรงนี้... แต่ในความเป็นจริง เรื่องราวหลังจากนั้นตะหากที่เป็นสิ่งที่จำแทบจะลืมไม่ลง ผ่านมา 13ปีแล้ว น่าแปลกที่เรื่องราวตอนนั้นยังคงชัดเจนอยู่ เช้าวันรุ่งขึ้นที่อ้อไม่พูดด้วย เช้าวันรุ่งขึ้นที่เพื่อนในห้องเรียนเดียวกันไม่มองหน้า เช้าวันรุ่งขึ้นที่ต้องเดินคนเดียว แม้ว่าหลังจากนั้นหนึ่งเดือน ทุกอย่างจะกลับไปเป็นปกติ ความสัมพันธ์กับเพื่อนในห้องจะกลับไปเหมือนเดิมและสนิทมากกว่าเดิม แต่ทุกครั้งที่มีปัญหาผ่านเข้ามา จะนึกย้อนไปที่วันนั้น คืนที่มีความสุขที่สุด และเช้าวันถัดมาที่แย่ที่สุดในชีวิต มักจะบอกกับตัวเองว่า ชีวิตของเราจะไม่มีวันที่แย่กว่านี้อีกแล้ว วันหนึ่ง หากจะไม่มีเพื่อนซักคน ก็จะไม่เสียใจเท่ากับวันนั้นอีกแล้ว ...แด่วันเกิดปีแรกที่มีความสุขที่สุด และเช้าวันถัดมาที่แย่ที่สุด ผ่านมา 13ปี  เรื่องราวระหว่างหนึ่งเดือนนั้นยังจำได้ คนเหล่านั้นบางคนอาจวนเวียนอยู่ บางคนอาจหายไป เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา คือประสบการณ์ที่เรียนรู้ วันนี้ไม่โกรธ ที่ผ่านมาก็ไม่โกรธ ...มันเป็นเพียงความไม่เข้าใจ และวันนี้ถูกหยิบขึ้นมา เพราะบังเอิญไปเปิดบันทึกหน้านั้นพอดี ยังคิดถึงเพื่อน พี่ อาจารย์ และโรงเรียนแห่งนั้นอยู่   Create Date : 19 กุมภาพันธ์ 2556     Last Update : 21 กุมภาพันธ์ 2556 13:12:52 น. Counter : 652 Pageviews.   0 comment Share Tweet

: Understandin'  ความรัก =  ความเข้าใจ   Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2556     Last Update : 5 กุมภาพันธ์ 2556 15:45:11 น. Counter : 544 Pageviews.   0 comment Share Tweet

: Just the way มันเหมือนเหตุการณ์เดิมที่มักจะเกิดในทุกรุ่น มันเหมือนเป็นเรื่องราวเก่าเก็บ ที่จะถูกขุดขึ้นมาในแต่ละเจเนอเรชั่น เพียงแค่วิธีในการเรียกใช้จะแตกต่างกันออกไป หรือเรียกง่ายๆ ว่า มีการใช้จิตวิทยาที่ดีขึ้นเพื่อความแนบเนียน เมื่อวานถูกเรียกตัวไปคุย เดาไว้อยู่แล้ว ว่าจะต้องมีเรื่องแบบนี้ เพียงแค่คิดไม่ถึงว่าคราวนี้จะเป็นตัวฉัน ฉัน...ที่กลายมาเป็นเครื่องมือชิ้นสำคัญ แต่จะว่าคาดไม่ถึงก็คงจะไม่ถูกซะทีเดียว ก็เมื่อครั้งที่ผ่านมา คนคนนั้น ก็คือ แม่ ความสนิทที่เกิดขึ้นจากการต้องอยู่ห่างกัน ทำให้เด็กที่เคยทะเลาะกันแทบจะทุกนาทีกลายเป็นคิดถึงกันมากขึ้น ความสนิทที่ไม่ได้เกิดจากการพูดคุยกันทุกวัน แต่สื่อสารกันด้วยวิธีแปลกๆ โดยที่คนอื่นไม่ค่อยเข้าใจ ความสนิทที่ก่อตัวเป็นความเข้าใจ เห็นใจ และรักจากใจ ถูกใช้เป็นเครื่องมือง่ายๆ โดยหลักจิตวิทยาของคนรุ่นเก่า เขาเข้าใจว่าฉัน ...เข้าใจว่าฉันจะทำได้ โดยที่ฉัน คิดว่าฉันทำไม่ได้ การที่เดินก่อน เรียนรู้มาก่อน อาจจะไม่ใช่คนที่เจนโลก แต่เหมือนจะเข้าใจโลก หรือเรียกว่าค่อนข้างเข้าใจตัวเอง คนบางประเภท ไม่พูด ไม่ใช่ไม่รู้สึก คนบางประเภท แสดงออก อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น ฉันไม่รู้ว่าแต่ละคนคิดยังไง ฉันเพียงแค่บอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมา และให้คิดเอาเอง เราควรสอนให้เค้าคิด เพื่อจะเดิน ไม่ใช่สอนให้เดินแบบไม่ต้องคิด ฉันไม่ชอบถูกบังคับ อย่างไม่เต็มใจ หรือพยายามจะต้องเต็มใจ นั่นคือสิ่งหนึ่งที่ฉันจะไม่เลือกใช้วิธีการแบบนั้น และจากความรู้สึก ฉันเชื่อว่าแทบจะทุกคน หากได้เลือกและเดินด้วยตัวเองแล้ว ปลายทางมันจะเป็นรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ไม่ใช่คราบน้ำตาบนคำถามว่า ทำไม ฉันไม่อยากให้ใครต้องมีคำถามค้างอยู่ในใจ อย่างที่ไม่มีวันจะได้คำตอบ สุดท้ายแล้ว...ฉันไม่ได้รับปาก เพราะสิ่งที่ฉันตั้งใจ ได้กระทำไปหมดแล้ว (: เป็นการประชุมครั้งแรกที่น้ำตาไม่ร่วงและยังคงหัวเราะได้ นั่งมองหน้ากันกับพี่ชายในความกดดันจากความหวังของผู้ใหญ่ ขอบคุณที่สุดท้ายก็ยังไม่ทิ้งกันไปไหน   Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2556     Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2556 14:13:31 น. Counter : 622 Pageviews.   0 comment Share Tweet

: แลกรัก ...แลกรัก... จนกระทั่งบรรทัดสุดท้ายของตอนนี้ เกิดคำถามง่ายๆ ขึ้นในใจ ความรัก คืออะไร ต้องการอะไร จากคนสองคน? อุปสรรคที่ผ่านเข้ามา เป็นเพียงบททดสอบ หรือการพิสูจน์หัวใจของเรา . . . สองเรื่องของซีรีย์ชุดนี้ สะท้อนถึุงเรื่องราวความรักของกลุ่มคน ที่เกือบเหมือน แต่แตกต่าง และ บางครั้ง ...ความรักอาจจะเป็นเรื่องของ คนคนเดียว . . . . หรือ...คนหลายคน สุดท้ายก็เข้าใจ ว่าทำไมต้อง "แลกรัก" (:   Create Date : 30 มกราคม 2556     Last Update : 30 มกราคม 2556 9:56:30 น. Counter : 581 Pageviews.   0 comment Share Tweet

: PASS AWAYS 3 ปีที่ผ่านมา ใช้่ชีวิตเหมือนเข็มนาฬิกาที่หยุดเดิน บางทีในใจลึกๆ คงมีคำตอบว่าเพราะอะไร เพียงแค่หัวใจอาจไม่ยอมรับเหตุผล เท่านั้นเอง การหยุดนิ่ง และเดินต่อ สุดท้ายมันก็เป็นเหตุผลเดียวกัน  --เพื่อตัวเอง แค่เส้นบางๆ ที่กั้นไว้ ก็ทำให้ชีวิตเปลี่ยนได้ขนาดนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตที่บิดเบี้ยวไร้รูปทรง แต่สิ่งที่ช่วยเยียวยาและหล่อเลี้ยงหัวใจ สิ่งที่ทำให้ยังคงใช้ชีวิตได้เหมือนปกติ สิ่งนั้นก็ยังคงมีคุณค่าอยู่เสมอ...ในทุกๆ เวลา   Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2555     Last Update : 6 ตุลาคม 2555 9:16:29 น. Counter : 584 Pageviews.   1 comment Share Tweet

• jinsee
• korean4life
• Webmaster - BlogGang

• :::: VDarkEyE ::::
• :::: ★~น้ำหนึ่ง~★ ::::
• :::: Patchy ::::
• :::: tomozuki1 ::::
• :::: ลูลิชิโย๊ะ ::::
• :::: ความรู้ SEO ::::
• :::: Sunny_11 ::::
• :::: Benberry ::::
• :::: PunGucci ::::
• :::: FAI ::::
• :::: Bellbomb ::::
• BlogGang.com