ตามใจเธอได้ทุกอย่างเพราะอยากให้เธอมีความสุข ... คุณแม่ของผม
Group Blog
 
All Blogs
 
ความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับอาม่า

อาม่า (ย่า) ของผม ได้จากลาโลกไปหลายปีแล้ว ถ้าจำไม่ผิด ท่านได้เสียไปในปี พ.ศ. 2533 ...

ความผิดในใจของผมยังมีติดค้างอยู่มาเกือบ 20 ปีแล้ว ... ก่อนที่อาม่าจะไม่สบายและจากไป ผมไม่ได้ไปเยี่ยมท่านสักครั้งเลย ทั้งที่มีโอกาสไปเยี่ยมท่านในวันก่อนที่ท่านจะเสีย แต่ผมก็ได้แต่ผลัดวันประกันพรุ่ง ... พรุ่งนี้ค่อยไปเยี่ยมก็ได้ ผมได้ทิ้งโอกาสสุดท้ายไป แต่รับเข้าความสำนึกผิดที่ไม่สามารถแก้ไขมาเก็บไว้เต็ม

ความทรงจำของผมกับอาม่า มีไม่มากเนื่องนัก เนื่องจากต้องแยกบ้านกันอยู่ตั้งแต่ผมเป็นเด็ก และยังมีปัญหาเรื่องการสื่อสารกันด้วย เพราะอาม่าของผม พูดได้แต่ภาษาจีน ส่วนผมก็พูดได้แต่ภาษาไทย ... แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้ผมจำอาม่าได้จนถึงทุกวันนี้ ...

- แย่งกันกินหมู ... อาม่า พี่ชายคนเล็ก(พี่พล) กับผม ร่วมกันกินอาหารกลางวัน จำได้ว่าเป็นผัดผักกับหมู ทุกคนก็จ้องที่จะตักหมูกิน จนเหลือแต่ผักในจาน ... คุ้ยกันไปคุ้ยมา สายตาของทุกคนก็ไปเจอ ... หมู ... ชิ้นสุดท้าย แน่ ๆ มันต้องเป็นชิ้นสุดท้าย ไม่น่าเชื่อ 2 ช้อน (ของผมกับพี่พล) ไม่อาจสู้ตะเกียบของอาม่าได้ อาม่าได้แย่งหมูชิ้นสุดท้ายไปเสียแล้ว ถึงจะชิ้นไม่ใหญ่แต่มันก็เป็นชิ้นสุดท้ายนะ เสียดายจัง ... เวลาผ่านไปราว ๆ 10 วินาที สีหน้าอาม่าเปลี่ยนไป มีรอยยิ้นเฝื่อน ๆ ที่มุมปาก พร้อมกับคายหมูทิ้ง อิอิ ... ก็มันใช่หมูที่ไหนหล่ะ มันเป็นกระเทียมต่างหาก ... ผมกับพี่ชายร่วมกันหัวเราะอย่างสนุกสนาน สุดท้ายคนที่หัวเราะดังที่สุดก็คืออาม่า

- ผัดบวบแสนอร่อย ... อาม่า พี่พลและผมได้มีประสบการณ์ร่วมกันอีกแล้ว ... อาม่าได้พาพี่ชายกับผมไปหาบวบที่สวนตั้งแต่สาย ๆ อาม่าไม่ได้หาบวบอ่อน จำได้ว่าเป็นบวบลูกใหญ่ที่ขายไม่ได้แล้ว ... กลับถึงบ้านก็มาผัดกับแป้ง (อะไรจำไม่ได้ครับ) กับหมู ตอนกินก็ใส่น้ำส้มกับพริกไปสักหน่อย มันช่างเป็นผัดบวบที่อร่อยมาก ๆ เป็นครั้งแรกที่ผมกินบวบแล้วรู้สึกว่าอร่อย ... ผ่านไปอีกหลายวัน อาม่าพาผมกับพี่พลไปหาบวบมาผัดกินกันอีก ผมก็น้ำลายไหลตั้งแต่ไปหาบวบแล้วหล่ะครับ อิอิ ... หลังจากนั้นผมก็ไม่กินบวบมาอีกหลายปีเลยครับ

- แต๊ะเอีย ... จำได้ว่าวันนั้นเป็นวันตรุษจีน พี่เซ่ พี่ชัย พี่พลและผมไปหาเตี่ย เพื่อให้ตัดผมให้ พี่เซ่กับพี่ชัย ก็ลำบากใจหน่อย เพราะเรียนอยู่ ม.ปลายกับม. ต้น ยังต้องมาตัดผมทรงนักเรียนสั้นจู๋เหมือนเด็ก ๆ ส่วนพี่พลกับผม เรียนชั้นประถม ก็ไม่มีปัญหาอะไร ต้องตัดสั้นจนเกรียนอยู่แล้ว ...
พอตัดผมเสร็จ อาม่าก็เรียกไปหากันทีละคน บอกว่าจะให้แต๊ะเอีย ผมยังจำได้เป็นอย่างดี หลังจากอาม่าให้แต๊ะเอียเสร็จ อาม่ายิ้มอย่างมีความสุข บอกตรง ๆ ในตอนนั้น มันเป็นแต๊ะเอียที่ผมไม่อยากได้เลย ราว ๆ ปี 2526 เงิน 1 บาท (แต๊ะเอีย) ที่อาม่าให้ มันไม่เพียงพอจะซื้อได้แล้วครับ นอกจากของกินเล็ก ๆ น้อย ๆ ... แต่พอผมเริ่มโตและเริ่มมีความคิด ผมรู้สึกประทับใจในจุดนี้ เพราะ อาม่าต้องทิ้งบ้านเกิดจากเมืองจีนมาไทย เพราะความอดอยาก เงินที่อาม่าสะสมมาได้แต่ละบาท จึงมีค่ามากมายมหาศาล ท่านยอมเสียสละเงินที่มีค่าของท่านมาให้หลาน ๆ ด้วยรอยยิ้มที่แสนจะมีความสุข ขอบคุณมาก ๆ เลยครับอาม่า

ความผิดในอดีตที่ผมไม่ได้ไปเยี่ยมอาม่าก่อนเสีย มันไม่สามารถลบล้างไปได้ แต่ผมก็ยังมีความทรงจำดี ๆ เกี่ยวกับอาม่าอยู่เสมอครับ


Create Date : 27 มีนาคม 2550
Last Update : 27 มีนาคม 2550 12:07:35 น. 7 comments
Counter : 149 Pageviews.

 
แวะมาทักทายค่ะ

อ่านแล้วนึกถึงคุณยายกะคุณย่าเหมือนกัน


โดย: เพียงแค่เหงา วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:12:56:26 น.  

 
อ่านแล้วนึกเหมือนกัน...อาม่าเราก็มาจากเมืองจีน พูดไทยได้นิดหน่อย ช่องว่างระหว่างวัยเยอะมากเลยไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ อาม่าเสียตอน 2530 จำได้ว่าไม่ได้ร้องไห้เลย ไม่รู้เพราะอะไรแต่ลึกๆ เสียใจนะ แต่ระลึกเสมอว่าอาม่าคงดีใจถ้าเห็นเราเป็นคนดี (ตอนนี้ก็นั่งโต๊ะอาม่าอยู่นะเนี่ย :)


โดย: คิดถึงอาม่าเหมือนกัน (uter ) วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:14:10:00 น.  

 
After read your story, I really miss my grandmom. I remeber the day I followed every footsteps of my gradmom. She raised me up when I was a little kids since my parents both working. She prepared my meal and alway tugged me in during my afternoon nap.

Right now, she is not doing very well. I wsih I could be there by herside even though we sometimes fight due to the age gap. I guess, I'll try to finish my degree as soon as possible to make her proud of me, then we can be together again.

P.S. your memory about your grandmom is very cute one.


โดย: Guiness Draft วันที่: 27 มีนาคม 2550 เวลา:14:40:41 น.  

 
ขอบคุณทุกคนสำหรับ Comment ครับ

ทีเขียนขึ้นมาก็เพราะอยากจะเก็บสิ่งดี ๆ ในชีวิตไว้ ไม่อยากให้สิ่งเหล่านี้หายไปจากความทรงจำครับ


โดย: Supakorn_ku (supakorn_ku ) วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:9:57:54 น.  

 
ตั้งแต่จำความได้เราก็อยู่กับอาม่ามาตลอด เรียกว่าโตมาได้เพราะอาม่า เพราะพ่อกะแม่ไปทำงานทั้งคู่ เดี๋ยวนี้อยู่หอนานๆกลับบ้านที อาม่าก็จะเเอบยัดเงินให้ประจำเพราะคิดว่าเราอยู่หอแล้วจะอดๆอยากๆ เวลาไปเชงเม้งอาม่าชอบชี้หลุมที่จองไว้ให้ดู ทุกคนก็ว่าๆพูดเป็นลาง คิดถึงอาม่าเหมือนกันค่ะ


โดย: Princess Vertebra วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:21:29:22 น.  

 
My grandma just was gone last year near my birth day that time was told me l have to go on. think about my grandma my tear always pound...
l lives with her for all my life...she hit me she play with me she gave me everything l always remember everything and forever,l hope she always by my side give me a right direction. l love you so much my lovely grandma.you are my memory for all my life.


โดย: Ar Ma Jaa, (none girl ) วันที่: 1 เมษายน 2550 เวลา:20:15:52 น.  

 
ไม่เคยลืมเหมือนกัน แม้กระทั่งพิธีศพ ก็ไม่ได้ร่วม ...


โดย: POL_US วันที่: 15 พฤษภาคม 2550 เวลา:8:00:15 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

supakorn_ku
Location :


[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




Friends' blogs
[Add supakorn_ku's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.