Group Blog |
ก้อนหินก้อนนั้น
ชื่อเพลง: ก้อนหินก้อนนั้น
อัลบั้ม: Time Machine เคยมีใครสักคนได้บอกฉันมา ว่าเวลาใครมาทำกับเราให้เจ็บช้ำใจ ลองไปเก็บก้อนหินขึ้นมาสักอัน ถือมันอยู่อย่างนั้นและบีบมันไว้ บีบให้แรงจนสุดแรง ให้มือทั้งมือมันเริ่มสั่น ใครคนนั้นยิ้มให้ฉัน ถามว่าเจ็บมือใช่ไหม ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง ใครมาทำกับเธอให้เจ็บหัวใจ ก็แค่ให้ก้อนหินก้อนนั้นให้เธอรับมา เพียงเธอจับมันโยนให้ไกลสายตา หรือเธอปรารถนาจะเก็บมันไว้ หากยิ่งยอมยิ่งแบกไป หัวใจของเธอก็ต้องสั่น หากยังทำตัวแบบนั้น ถามว่าปวดใจใช่ไหม ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ได้เท่ากับเธอทำตัวของเธอเอง ให้เธอคิดเอาเอง ว่าชีวิตของเธอเป็นของใคร ไม่มีอะไรจะทำร้ายเธอ ถ้าเธอไม่รับมันมาใส่ใจ ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอแบกรับมันเอง ถูกเขาทำร้าย เพราะใจเธอรับไว้เอง เครื่องรางจาก ท่านพุทธทาศ
มีอย่างของพุทธบริษัท และมิใช่พุทธบริษัท พุทธบริษัทก็มีวัตถุมงคล เครื่องราง ที่ไม่ต้องแขวนให้รุงรังคือ:- ๑. กาลามสูตร เครื่องรางกันโง่งมงาย พุทธทาสลิขิต กลอนธรรม จากท่านพุทธทาส-3
เหงื่อคือน้ำมนต์ ที่แท้จริง
กลอนธรรม จากท่านพุทธทาส-2
พวกเราเอ๋ย จงระวัง ให้ดีๆๆ อย่าให้คน หรือผี แช่งชักได้ ทำไม่ดี เราก็รู้ อยู่กะใจ คนทั่วไป พากันป่าวฉาวทั้งเมือง ทุกคนรู้ ทุกคนแช่งอยู่ในใจ แล้วจะเป็นอย่างไรใครรู้เรื่อง? มันจะซวย ยิ่งกว่าซวย หรือรุ่งเรือง ? จะกระเดื่อง หรือจะดับเมื่อรับกรรม ที่แน่นอน นั้นมันทอนความเจริญ ต้องเก้อเขิน ร้อนคลั่ง วันยังค่ำ เป็นนรก อยู่ในใจ ให้ระกำ ผีแช่งคำ คนแช่งคำ ทำให้ซวยฯ พุทธทาสลิขิต กลอนธรรม จากท่านพุทธทาศ
บรรลุธรรม
หมู่นกจ้อง มองเท่าใด ไม่เห็นฟ้า  ถึงฝูงปลา ก็ไม่เห็น น้ำเย็นใส ใส้เดือนมอง ไม่เห็นดิน ที่กินไป หนอนก็ไม่ มองเห็นคูต ที่ดูดกินคนทั่วไป ที่ยังไม่ มองเห็นโลก ต้องทุกข์โศก หงุดหงิด เป็นนิจสินส่วนชาวชพุทธ บรรลุธรรม ตามระบิล เห็นหมดสิ้น ทุกๆสิ่ง ตามจริงเอย
ความแก่ ความแก่ หง่อม ย่อมทุลัก ทุเลมาก  ดังคนบอด ข้ามฟาก ฝั่งคลอง, หาวิธีไต่ ไผ่ลำ คลานคลำมา กิริยา แสน ทุ ลัก ทุ เล แลถ้าไม่อยาก ให้ทุ ลัก ทุเลมาก ต้องข้ามฟาก ให้พ้น ก่อนตนแก่ก่อน ตามืด หูหนวก สดวกแท้ รองให้แน่ แต่เนิ่นๆ รีบดินเอยฯ
รสแห่งความเปลี่ยนแปลง สันดาน จิต ชอบเวียน เปลี่ยน เสมอ  มันเฝ้า เพ้อ หาใหม่ ใฝ่ กระสันจะ เปลี่ยน รส เปลี่ยนที่ เปลี่ยนสิ่งอัน... แวดล้อมมัน เปลี่ยน เวลา เปลี่ยน อารมณ์รส ของความ เปลี่ยนแปลง แฝงเจือ อยู่ จึงได้ดู เป็นรส ที่ เหมาะสมเป็น รสแห่ง อนิจจัง ช่างลับลม ไม่รู้ถึง จึง โง่งม ว่า เลิศดีฯ
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [