คนขายโอเลี้ยง

วันพฤหัสบดีที่ ๑๐ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๕๔



ไอกรุ่นลอยขึ้นจากหม้อต้มน้ำเดือดเป็นควันร้อนสายยาว กระบวยหนึ่งอันกับกระป๋องชงสองใบวางอยู่บนปากหม้อชงโอเลี้ยงแบบโบราณ กระป๋องชงใบซ้ายมือมีถุงกาแฟวางอยู่ในนั้น ส่วนกระป๋องชงใบขวามือมีน้ำโอเลี้ยงสีดำเข้มร้อนกรุ่น


หลังจากใส่น้ำตาลทราย และคนละลายจนเข้ากันดีแล้ว ก็เทน้ำโอเลี้ยงเป็นสายยาวลงในถุงชง เพื่อกรองผงตะกอนให้หมด เทกรองเช่นนี้อยู่สองครั้ง จึงได้น้ำโอเลี้ยงที่ทั้งดำเข้ม หอมกรุ่น หวานสะอาด จากนั้นนำแก้วเปล่าใบโต อัดน้ำแข็งเปล่าให้แน่น เทรินลงไปอย่างเบามือ ปล่อยให้น้ำโอเลี้ยงซึมผ่านลงไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งเต็มแก้ว จึงได้โอเลี้ยงหวานเย็นในยามบ่ายมาอีกหนึ่งแก้ว


ชีวิตของคนขายโอเลี้ยง ความสุขอยู่ที่โอเลี้ยงแต่ละแก้วสามารถสร้างรอยยิ้มให้คนทำและความอร่อยให้คนซื้อได้เป็นความสุขจากการเติมความหวานให้ร่างกายและจิตใจในยามบ่ายที่มีขายอยู่ตามมุมเล็กๆ จากสองข้างทางถนน


ทุกวันนี้ ข้าวของแพงขึ้น การใช้จ่ายต้องระวัง แต่ก็ยังมีคนซื้อโอเลี้ยงกิน
แม้ราคาและการแข่งขันจะสูงขึ้นและเพิ่มมากขึ้นก็ตาม


ถ้ามองจากมุมคนซื้อ การซื้อโอเลี้ยงสักถุงด้วยความถูกใจ ราคาเท่าใดก็คงไม่แพงนัก หากแต่ให้รสชาตินั้น เติมความหวานที่คุ้นเคยในความทรงจำก็เป็นพอ


แต่หากมองในมุมคนขาย ถ้าขายเป็นโอเลี้ยงชงก็ต้องคิดกำไรเป็นแก้ว ถ้าขายเป็นโอเลี้ยงโหลก็ต้องคิดกำไรเป็นโหล โอเลี้ยงโหลหนึ่งมีต้นทุนอยู่ที่หนึ่งร้อยกว่าบาท ตักขายได้ประมาณสามสิบแก้วแบบอัดน้ำแข็งแน่น เก็บไว้ได้สองถึงสามวัน ถ้าขายแก้วละสิบบาท ตักขายจนหมดโหล ก็ได้เงินมาสามร้อยบาท
หักกลบต้นทุนอีกหนึ่งร้อย เหลือกำไรสองร้อยกว่าบาท


กำไรส่วนนี้เป็นทั้งค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้า ค่าเครื่องนุ่งห่ม ค่ายารักษาโรค ค่าเช่าบ้าน และอื่นๆ อีกจิปาถะทั้งรายวันและรายเดือน เรียกว่าขายโอเลี้ยงปะทังชีวิตอย่างแท้จริง


แต่กว่าจะได้กำไรสองร้อยบาทจากการขายหมด ก็ต้องไม่ลืมว่า การค้าย่อมมีการแข่งขัน เพราะโอเลี้ยงไม่ได้มีขายเจ้าเดียว แต่มีขายกันเกลื่อนทั่วทั้งตลาด กำไรที่ว่าโหลละสองร้อยบาทนั้น ไม่ใช่ได้จากการผูกขาดท้องตลาดไว้เจ้าเดียว แต่ได้มาจากการขายแข่งกับโอเลี้ยงอีกสิบหรือยี่สิบเจ้าในย่านเดียวกัน ไม่ว่าจะตั้งใจแข่งหรือไม่ตั้งใจแข่งก็ตาม


ถ้าคนซื้อแถวนั้นไม่มาก ร้านอยู่ในทำเลไม่ดี เรียกลูกค้าไม่เป็น การบริการไม่เยี่ยม รสชาติไม่ถึงใจ ไม่มีลูกค้าประจำตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย การค้าขายก็ฝืดเคืองเป็นเรื่องธรรมดา เพราะฉะนั้น การขายโอเลี้ยงจึงไม่ใช่แค่การชงขายธรรมดา แต่เป็นเรื่องของศิลปะในการทำการค้าอีกด้วย


การขายโอเลี้ยงหนึ่งโหล จะขายหมดหรือไม่หมด ก็ต้องอาศัยต้นทุนอื่นๆ ที่มองไม่เห็นอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว และแน่นอนว่าต้องอดทนฟันฝ่ากับอุปสรรคในการพัฒนาการขายอยู่เสมอ ถึงจะสร้างลูกค้าประจำได้


เมื่อมองจากมุมคนขายแล้ว กว่าจะได้กำไรสองร้อยกว่าบาทจากการขายโอเลี้ยงโหลหนึ่ง ถ้าไม่ใส่ความสุขในการชงและความอร่อยในแต่ละแก้วลงไปด้วย โอเลี้ยงแก้วนั้นๆ ก็คงมีเรื่องต้องกัดฟันให้กลัดกลุ้มได้ไม่น้อยทีเดียว


ดังนั้น โอเลี้ยงจะขายได้หรือไม่ได้ จึงไม่ใช่แค่รสชาติอร่อยหวานเย็นเท่านั้น แต่ยังขึ้นอยู่กับใบหน้าของคนขายว่าใส่ความสุขลงไปในแก้วโอเลี้ยงของลูกค้าหรือไม่ เพราะรสชาติที่สำคัญที่สุดของร้านโอเลี้ยงนั้น ก็คือความคุ้นเคย ซึ่งเป็นความคุ้นเคยที่ทำให้การซื้อโอเลี้ยงเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน


ร้านโอเลี้ยง หรือร้านกาแฟบางร้านที่มีคำว่า “เจ้าเก่า” ติดอยู่ข้างชื่อร้าน ก็อาศัยความคุ้นเคยกันมายาวนาน ตั้งแต่ก่อนสมัยสงครามโลกครั้งที่สองก็ยังเคยมี จนกลายเป็นวลีประจำอาชีพว่า “... โก..โก...โอเลี้ยงแก้วหนึ่ง”

นี่แหละ รสชาติของความคุ้นเคยที่เหลือน้อยเต็มทีในทุกวันนี้

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 11 กุมภาพันธ์ 2554 9:01:56 น. Counter : 349 Pageviews.		3 comments
Share Tweet