ผลจากการแวะไปเยี่ยมและบริจาคของ

วันอาทิตย์ที่ 16 สิงหาคม 2552 ผมและเพื่อน ๆ ได้เข้าไปบริจาคาข้าวของต่างที่รวบรวมกันมาได้ให้กับทางบ้านฯ ไปถึงก็ต้องวนรถหาอยู่ซักพักหนึ่ง เพราะไม่คิดว่าบ้านฯ จะใหม่และมีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายขนาดนี้ ข้างหน้าบ้านเขาเขียนป้ายว่า "บ้านเด็กรามอินทรา" สีทองอร่าม บรรยากาศภายในก็ไม่ได้ขัดสนอะไรมากนักผิดกับรูปที่ดูครั้งแรกด้านบน

ผมไปถึงประมาณ 9.45 น. โดยมีน้องคนนึงไปก่อน เขาบอกว่าก่อนหน้านี้มีรถมาบริจาคแล้วขบวนหนึ่ง หลายคันพอสมควร และมีของบริจาคให้มากทีเดียว รอจนถึงเวลาประมาณ 10.15 น. เพื่อน ๆ ส่วนใหญ่ก็เข้ามาสมทบ สรุปได้ว่าเราได้จัดหานม,น้ำยาฆ่าเชื้อ,สบู่,ตลอดจนสิ่งอุปโภคบริโภคต่าง ๆ ให้มากมายหลายรายการอยู่ หลัง ๆ ขึ้เกียจนับเพราะมันเยอะรายการมาก พร้อมกับได้บริจาคเงินสดเพิ่มเติมอีกประมาณ 4-5 พันบาท ก็นับว่าการไปเยี่ยมครั้งนี้บรรลุวัตถุประสงค์ไปอย่างหนึ่ง

ความรู้สึกหลังจากไปเยี่ยม

บอกตรง ๆ ว่าไม่เหมือนกับที่คิดไว้ในตอนแรก เรานึกว่าจะไปเจอสถานที่แออัด มีคนดูแลไม่เพียงพอ แต่เรากลับเจอสถานที่ซึ่งกว้างสบายพอสมควร มีเจ้าหน้าที่ดูแลเด็กเยอะ เด็กมีบริเวณ มีเครื่องเล่นให้พอสมควร แต่ที่รู้สึกแปลก ๆ ก็คือตอนที่เข้าไปช่วยเขาป้อนอาหารเด็ก เพื่อน ๆ ผมหลายคนจะรู้สึกว่าทำไมคุณภาพอาหารที่เขาให้เด็กกินมันถึงไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ทั้ง ๆ ที่มีคนบริจาคข้าวสารอาหารสด หรืออาหารแห้งให้โดยไม่ได้ขาด ผมอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ แต่พอถามชาวบ้านแถวนั้นก็เลยรู้ว่ารถแน่นน่ารำคาญทั้งเสาร์และอาทิตย์ วันธรรมดาก็มีคนไปบริจาค ผมจึงเข้าใจว่าถ้าจะขาดแคลนอะไรก็จะขาดไม่มาก ของส่วนใหญ่มีเพียงพอทีเดียว

ที่ติดใจอีกอย่างคือ มีเจ้าหน้าที่ผู้หญิงอยู่สองสามคนที่พูดจาไม่ดีกับเด็กเลย อาจจะเป็นเพราะเขาอยู่ใกล้กับเด็กมากจนเกินไปหรืออาจจะเป็นด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เขามีท่าทีเบื่อหน่ายเด็กเอามาก ๆ ตอนไปเยี่ยมมีอาสาสมัครจากที่ไหนซักแห่งมาช่วย เขาก็ให้ไปช่วยเด็กที่อื่น แถวนี้เขาจะดูเอง แต่เขาก็ไม่ได้ดูแลอย่างดีแต่อย่างใด ออกจะปล่อย ๆ เด็กด้วยซ้ำ เด็กบางคนเอากระดาษทิชชู่เข้าปากไปกินเขาก็ไม่สนใจ จนเราต้องไปช่วยเอาออกมาให้แทนเข้าใจว่าเขาคงเหนื่อยที่ต้องดูแลเด็กที่พูดจาไม่รู้เรื่องจำนวนมาก ๆ แต่ของแบบนี้ถ้าไม่พร้อมก็ไม่น่าจะไปทำนะ ถ้าใจไม่รักทำแล้วจะดูเหมือนรังแกเด็กยังไงไม่รู้

ผมกับเพื่อน ๆ อยู่ได้ประมาณชั่วโมงก็กลับ บางคนบอกว่าได้ทำบุญก็ดีแล้วอย่าไปคิดอะไรมาก ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากนักหรอก แค่รู้สึกเสียดายและผิดหวังกับการจัดการของเขาไปซักหน่อย แต่ก็นั่นแหล่ะ ถ้าไม่มีมูลนิธิฯแบบนี้เด็กพวกนี้จะไปอยู่ที่ไหน ถ้าไม่มีพวกเขาเด็ก ๆ พวกนี้คงลำบากกว่านี้ ยังไงซะก็ไม่มีอะไรดีพร้อมไปเสียทุกอย่าง แต่คนส่วนใหญ่ก็แบบนี้แหล่ะ ได้คืบจะเอาศอก

โอกาสนี้ผมขอขอบพระคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่ได้ร่วมกันบริจาคของให้บ้านเด็กพิการฯ กับผมในวันนี้ ก็อย่างที่บอกตั้งแต่ต้นว่าไม่เคยทำอะไรดัดจริตแบบนี้มาก่อน ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขออภัยกันไว้ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ยังไงซ่ะอย่างน้อยเราก็เคยทำบุญร่วมกันเผื่อชาติหน้าจะเจอกันใหม่ไง

Create Date : 06 สิงหาคม 2552
Last Update : 17 สิงหาคม 2552 13:22:44 น.		5 comments
Counter : 4821 Pageviews.
Share Tweet