|
|
แม่จ๋า...อย่าร้องไห้ ตอนที่ ๗ ชีวิตใหม่ให้เริ่มต้น
นี่ป้อใหม่เน้อพระ แม่ญิงแนะนำผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆ ให้กับสามเณรน้อยผู้เป็นลูกได้รู้จักไว้ ในฐานะสามีคนใหม่ของเธอ
อืม ดีละ สามเณรน้อยตอบ พร้อมอมยิ้มน้อยๆ พอไม่ให้เสียกิริยา
แม่ญิงนั้น เมื่อลูกสาวไปทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็ก เลี้ยงลูกให้ผู้พิพากษาในตัวจังหวัด และกินนอนอยู่ที่นั่น ส่วนลูกชายซึ่งบวชเป็นสามเณรอยู่ในตอนนี้ ก็เดินทางไปเรียนบาลี ที่วัดหลวงประจำจังหวัดในตัวเมืองหลายปีแล้ว เธอต้องกลับมาอยู่ตัวคนเดียวอีกคราครั้ง เมื่อความเหงามาเยือน บวกกับความรับผิดชอบในตัวลูกๆ ผ่านพ้นมรสุมชีวิตมาได้ด้วยเพียงลำพังแล้ว
ยามนี้ ความเหงา ควรได้รับการผ่อนคลาย ความทุกข์ระทม ควรมีคนร่วมแบ่งปัน ความลำบาก ควรได้เวลาเบาบางลง และความข่มขื่นกับชีวิตที่ต้องตรากตรำ สมควรได้รับการเยียวยา เธอจึงตัดสินใจมีคู่ชีวิตอีกครั้ง กับชายหนุ่มต่างหมู่บ้านที่ครอบครัวหย่าร้างมาเหมือนกัน ซึ่งน่าจะมีความเข้าใจกันและกันพอสมควร และระวังไม่ให้ซ้ำรอยอดีตได้...
ชีวิตคู่ ชีวิตใหม่ดำเนินไปได้ดีพอควร ไม่ต้องทนข้นแค้นกับชีวิตเดิมๆ อีกแล้ว เพลานี้หลายปีล่วงเลย ให้แม่ญิงได้อิ่มสุขบ้างแล้ว ได้มีเวลาพัก มีเวลาเริงรื่น มีช่วงชีวิตที่เก็บงำแต่ความสุขบ้างแล้ว ไม่ต้องพะวงชักหน้าไม่ถึงหลัง และอย่างน้อยได้สูดกลิ่นไอความสุขได้เต็มปอดไม่ต้องหายใจหอบถี่กับทุกข์ระคนข่มขื่นอีกต่อไป...
ทั้งในวัยอันเหมาะสมลูกสาวก็ได้ออกเรือนไปอยู่กับครอบครัวของสามียังหมู่บ้านอื่นให้หมดห่วงไป ฝ่ายลูกชายก็เรียนจบเป็นสามเณรเปรียญ ได้เป็นครูสอนสามเณรรุ่นน้องๆ ให้พอมีนิตยภัตเป็นค่าตอบแทน เผื่อเหลือเผื่อขาดมาฝากโยมแม่อีกเล็กๆ น้อยๆ เป็นประจำ...
| Create Date : 01 เมษายน 2551 |
| Last Update : 2 เมษายน 2551 14:26:14 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 347 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [