|
แม่จ๋า...อย่าร้องไห้ ตอนที่ ๑๓ แม่สถิตที่ในหัวใจฉัน (จบ)
เถ้ากระดูกของแม่ญิงถูกห่อด้วยผ้าขาว วางไว้บนหิ้ง เพื่อให้ลูกได้กราบไหว้ รำลึกถึงบุญคุณนานัปการแต่ครั้งแม่อุ้มท้อง จวบเติบใหญ่เป็นผู้เป็นคน ขณะอีกส่วนหนึ่งได้นำไปสร้างกู่ไว้ที่ป่าช้า เมื่อถึงคราวปีใหม่เมืองในเดือนเมษายน ธรรมเนียมการทานขันข้าว รดน้ำกู่กระดูกจึงค่อยยึดค่อยปฏิบัติตามแบบเบ้าโบราณของลูกหลานของผู้ล่วงลับดับหาย บ้านที่เคยมีเด็กสองคนวิ่งเล่น ที่เคยยินเสียงตะโกนดุมาจากหลังบ้าน ที่เคยมีกิจกรรมทำกับข้าวปลา บัดนี้ว่างเปล่า นอกชานที่เคยมีสามแม่ลูกนั่งดูเดือนดาวพร้อมเสียงพูดคุยเบาแผ่ว ราวร้าง กระบุงที่แม่เคยหาบยามเข้าป่าหาฟืน ผุกร่อนไปนานแล้ว โต๊ะที่เคยวางขายปลาหมึกทอดวันมีหนังกลางแปลงหน้าวัดไม่รู้หายไปไหน ใต้ต้นมะขามข้างรั้วที่เคยคึกคักด้วยลูกค้าส้มตำ ดูหมองหม่น
แม่ญิงแกร่งจากไปในวัยเพียง 46 ปี แต่วิถีแห่งการตรากตรำสู้ชีวิตช่างยาวนาน ข้นแค้น โอดโอย แม้บางช่วงจังหวะชีวิตจะสุขสม ทั้งได้เห็นลูกสาวมีเหย้าเรือน มีหลานให้กอดเกยจูบชื่น อีกลูกชายเล่าก็แทบไม่ทำให้แม่หมองหน้า ได้แต่เชิดหน้าชูตากับใครเขา ด้วยเป็นทั้งเณรเปรียญธรรม เป็นทั้งพระมหา เป็นครูบาอาจารย์ยินแต่เสียงเล่าชื่น บอกชมถึงบุญญาบารมีที่มีลูกเป็นมหาเปรียญ ด้วยเหตุในชนบทบ้านป่า น้อยผู้นักจะมีจะเป็นได้
ในความเป็นจริงแม้อายุของแม่ญิงจะดูเหมือนสั้น แต่บนความอับโชคก็ยังพอมีเรื่องราวดีดีให้ได้ปลาบปลื้ม นั่นน่าจะดีกว่ามีชีวิตอยู่โดยมีทุกข์รายล้อม มีกรรมซ้ำตามซัดไม่หยุดหย่อน ลางทีการละจากโลกไปของเธออาจเพราะถึงคราวจริงๆ ก็เป็นได้
แม่ครับ..บ่ว่าจะมีชีวิตไปตางหน้าอย่างใด ผมจะเอิ้นบอกแม่หื้อรับรู้ตลอดเน้อแม่เน้อ
ชายหนุ่มหยิบรูปผู้เป็นแม่ออกมาจากกระเป๋าสตางค์ จ้องมองใบหน้าของผู้เป็นแม่นานเนิ่น จากนั้นค่อยปิดเปลือกตาหวนรำลึกทุกอิริยาบถของแม่เท่าที่จะฟื้นขึ้นมาได้จากความทรงจำลึกสุด
ป้อ ป้อ ป้อกำลังดู รูปของไผกาครับ
เสียงเล็กแหลมดังขึ้นข้างกายชายหนุ่ม พร้อมกับยื่นมือน้อยๆ มาจับที่ข้อมือของชายหนุ่มและยื้อแย่งดูรูปในมือ
อ๋อ รูปคุณย่า ป้อกึ๊ดเติงหาย่ากา ปีใหม่เมืองปีนี้ ผมจะบอกแม่หื้อแปงน้ำส้มป่อยไปดำหัวกู่ของคุณย่า...เนาะป้อเนาะ
จบบริบูรณ์ ..28 มีนาคม 2551
Create Date : 01 เมษายน 2551 |
Last Update : 21 ตุลาคม 2551 13:32:00 น. |
|
0 comments
|
Counter : 327 Pageviews. |
|
|
|
| |
|
|