เพิ่งนึกได้ว่าเล่าข้ามไปเรื่องนึง ตอนที่รถไฟขบวนบัตเตอร์เวอร์ธเพิ่งมาถึงที่สถานีหาดใหญ่ ระหว่างที่ฉันและผู้โดยสารคนอื่นๆ กำลังรอให้ผู้โดยสารที่ต้องการลง ลงหมดก่อน ก็เห็นมีหญิงผิวดำชาวแอฟริกาใต้ สวมเสื้อผ้าสีเขียวสด ช่างตัดกันดีกับสีผิว เธอหิ้วกระเป๋าใบโตกึ่งหิ้วกึ่งลากอย่างทุลักทุเล ลงที่สถานีหาดใหญ่ ฉันก็แค่สะดุดตาและคิดแค่ว่าสงสัยมาทำธุรกิจที่หาดใหญ่ หลังจากนั้นเรื่องของเธอก็ผ่านเลยไป พอขึ้นรถไฟและหาที่นั่งเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งรอรถไฟออก ก็เจอหญิงสาวผิวดำคนเดิมลากกระเป๋ากลับขึ้นมา และสุดท้ายก็มานั่งข้างๆ ฉัน อ้อ! เธอลงผิดสถานีนั่นเอง มารู้เอาตอนหลังว่าเธอมาจากยูกันดา ปลายทางที่เธอจะไปคือกรุงกัวลาลัมเปอร์ (นี่เธอลงผิดสถานีมากมายจนฉันอยากจะใช้คำว่าผิดแบบไม่น่าให้อภัยเลย จะไปกัวลาลัมเปอร์แต่มาลงหาดใหญ่เนี่ยนะ) ถ้ารถไฟไม่ได้จอดถอดตู้ เลยต้องใช้เวลานาน เธอก็คงต้องเปลี่ยนแพลนแน่แท้เชียว เราได้สนทนากันเล็กน้อย ฉันว่าภาษาอังกฤษฉันไม่แข็งแรงแล้ว แต่เธอหนักกว่า เพราะถามอะไรไปเธอก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง เอ หรืออาจเป็นเพราะว่าฉันพูดไม่รู้เรื่องก็ไม่รู้สิ ฉันถามว่าเธอเดินทางมาคนเดียวหรือ (กะว่าจะหาพวก) แต่เธอตอบ “no” ฉันก็เลยงง คิดว่าคงสื่อสารกันไม่ค่อยเข้าใจ เลยเลิกคุยดีกว่า สุดท้ายฉันจึงตัดสินใจชวนสาวยุโรปที่นั่งตรงข้ามคุย ถึงได้รู้ว่าเธอไม่ใช่สาวยุโรปเพราะเธอมาจากแคนาดา ดูท่าทางคุยไม่เก่ง และฉันก็คุยไม่เก่งเหมือนกัน บทสนทนาจึงจบลงหลังจากคุยทักทายกันแค่สองสามประโยค

รถไฟออกแล้ว ฉันไม่ตื่นเต้นสักเท่าไหร่ ตอนแรกคิดว่าการเดินทางคนเดียวจะทำให้ฉันตื่นเต้นมากกว่านี้ซะอีก คงเป็นเพราะทำอะไรตัวคนเดียวมาตลอดมั้ง เลยไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่ ตอนนี้รู้สึกเหมือนกำลังนั่งฟังเสียงซาวน์แทร็กจากหนังอเมริกัน เพราะหนุ่มอเมริกันคุยเก่งมาก ชวนคู่หนุ่มสาวยุโรปคุยไม่หยุด ฉันเลยได้รู้ไปด้วยว่าหนุ่มสาวคู่นี้มาจากไอร์แลนด์ ว้าว ไอร์แลนด์ ตั้งแต่ได้ดูหนังเรื่อง The Matchmaker ฉันก็รู้สึกว่าไอร์แลนด์เป็นอีกประเทศหนึ่งที่น่าไปเยือนให้ได้สักครั้ง (หากทุนทรัพย์พอจะเอื้ออำนวย) กำลังนั่งฟังเสียงซาวน์แทร็กเพลินๆ สาวอูกันดาก็ย้ายที่นั่งเพื่อไปหาที่นอน ถึงตอนนี้บางเตียงก็ยังไม่ได้เก็บเลย แต่ฉันก็ยังยึดมั่นในชัยภูมิตัวเองอยู่ ก็นั่งที่เดิมและหลับๆ ตื่นๆ ตามเคย ฉันเดาไม่ถูกว่ารถไฟจะถึงด่านปาดังเบซาร์ตอนกี่โมง เพราะตารางรถไฟที่มีอยู่มันบอกเฉพาะเวลาที่รถไฟจะออกจากสถานีหาดใหญ่ แต่ไม่ได้บอกเวลาถึงด่านปาดังเบซาร์ ด้วยความอยากรู้ก็เลยเดินไปถามเจ้าหน้าที่บนรถไฟ พี่เค้าบอกว่าจะถึงตอน 07.55 น. อ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย เพราะตอนแรกเข้าใจว่าจะถึงด่านปาดังฯ ตอน 08.55 น. ถ้าเป็นเวลานั้นจริงๆ คงหิวน้ำแย่เลย เพราะตอนนี้น้ำซักขวดฉันก็ไม่ได้พกติดตัวมา เรียกได้ว่าซักหยดก็ไม่มีเลยเชียว