ตะลุยเดี่ยวเที่ยวมาเลย์ : ก่อนถึงบัตเตอร์เวอร์ธ

รถไฟออกจากด่านซักพักแล้ว ฉันรู้สึกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ “ความฝันฉันเป็นจริงแล้ว” แต่มันมาอีกล่ะ ความง่วงที่มันไม่เข้าใครออกใคร (โดยเฉพาะฉัน) ก็ทำให้ฉันนั่งหลับๆ ตื่นๆ ไปตลอด ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะดูวิวต่างประเทศซักหน่อย ถึงแม้จะเป็นแค่ประเทศเพื่อนบ้านก็เถอะ ความง่วงนี่มันห้ามยากจริงๆ แต่บางช่วงที่ไม่หลับก็ได้รู้สึกประทับใจกับการที่รถไฟวิ่งไปเรื่อยๆ แล้วมีใบไม้จากต้นไม้นานาพรรณ มันระมาที่กระจก ให้อารมณ์เหมือนรถไฟกำลังวิ่งทะลุผ่านเข้าไปในป่า เป็นความรู้สึกที่บรรยายได้ยากจริงๆ

กำลังเพลิดเพลินและเคลิบเคลิ้มกับบรรยากาศ พี่ผู้หญิงชื่อพี่บี คนที่ฉันไปถามเค้าเรื่องที่แลกเงิน ก็เดินมาชวนคุยถามว่าฉันไปเที่ยวคนเดียวเหรอ คุยกันไปมาได้ความว่าพี่บีเป็นสาวเชียงใหม่แต่ได้สามีเป็นคนมาเลย์จึงต้องย้ายสำมะโนครัวมาอยู่ที่มาเลย์ บ้านสามีพี่บีอยู่ที่บูกิต เมอตายัม (ถึงก่อนบัตเตอร์เวิอร์ธ) บทสนทนาระหว่างฉันกับพี่บีในตอนแรกไม่มีอะไร เหมือนจะคุยกันเรื่อยเปื่อยแต่ไปๆ มาๆ พี่บีจะคอยย้ำตลอดว่าประเทศไทยดีกว่ามากๆๆๆๆๆๆ ย้ำหลายครั้งมากๆๆๆๆๆ จนฉันนับไม่ถ้วนเลย แล้วก็สงสัยว่าเค้าเจออะไรเหรอ ถึงได้มองประเทศมาเลเซียในแง่ร้ายซะขนาดนั้น เค้าจะบิ๊วฉันเกินไปมั๊ยเนี่ย เพิ่งมาต่างประเทศคนเดียวเป็นครั้งแรกด้วย

พี่บีบอกว่าเวลาอยู่บ้านเมืองตัวเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ก็คิดแต่ว่าบ้านเราไม่ดี แต่พอได้ไปอยู่บ้านอื่นเมืองอื่น จึงได้รู้แจ้งว่าเมืองไทยดีกว่ามากๆๆๆๆๆๆๆ แล้วพี่เค้าก็เล่าเรื่องฉกชิงวิ่งราวต่างๆ นานาที่เกิดขึ้นที่มาเลย์ เอ่อ ฉันชักกลัวขึ้นมานิดๆ แล้วแฮะ สุดท้ายพี่บีให้เบอร์ติดต่อไว้ด้วย เค้าบอกเผื่อมีอะไรให้เค้าช่วยก็โทรหาได้ ฉันก็จดเบอร์ไว้ แต่คิดในใจว่าคงไม่โทรหรอก เพราะหากฉันโทรหาเค้าจริง แสดงว่าตอนนั้นคงต้องมีเรื่องเดือดร้อนมากแน่ๆ ฉันรู้สึกขอบคุณและซึ้งใจพี่เค้ามาก แต่มาถึงตอนนี้ก็คิดอีกแง่ว่า หรือเป็นเพราะหน้าตาท่าทางฉัน ทำให้พี่เค้าคิดไปว่ามันไม่น่ากล้ามาเที่ยวคนเดียว หน้าตามันไม่น่าเอาตัวรอดได้ อะไรแบบนี้หรือเปล่านะ แล้วสิ่งที่รู้สึกผิดมาจนถึงตอนนี้คือ กลับเมืองไทยโดยสวัสดิภาพแล้วแต่ไม่ได้โทรไปบอกพี่เค้าเลย เพราะดันทำเบอร์พี่เค้าหายซะนี่

Create Date : 21 มิถุนายน 2555 Last Update : 21 มิถุนายน 2555 0:21:07 น. Counter : 1574 Pageviews.		2 comments
Share Tweet