พิมพ์สุจีถอดผ้าปิดปากก่อนจะยัดมันลงไปในกระเป๋าเสื้อกาวน์ลวก ๆ ร่างบางหมุนคอไปมาเพื่อคลายเมื่อย หลังจากที่วันนี้เธอทำฟันให้คนไข้สามสี่คนติดกันไม่ได้หยุดพัก หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเห็นว่าคนคุ้นเคยขวางทางเธอไว้ แถมจ้องเธอด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว พิมพ์สุจีถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะเอ่ยถามสามี

“ มีอะไรหรือคะ ถึงมาหาฉันที่แผนก ร้อยวันพันปีไม่เห็นว่าท่านเจ้าของโรงพยาบาลจะเคยสนใจย่างเท้าเข้ามหา ”

“ ถ้าผมไม่มีเรื่องด่วนจริง ๆ คงไม่มาหรอกนะ ”
สพลบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนจะลากร่างบางให้ตามเขาไปในทิศทางที่ต้องการ ท่ามกลางเสียงซุบซิบของเหล่าพยาบาลและบุรุษพยาบาลที่พบเห็น
พิมพ์สุจีเซไปกระแทกกับผนังเบา ๆ หลังจากเธอถูกสามีตามกฏหมายลากมายังบันไดหนีไฟโดยไม่ได้บอกเหตุผลของการกระทำเช่นนี้ หญิงสาวอ้าปากจะด่า หากแต่ยังไม่ทันที่เสียงใด ๆ จะออกจากปากของหญิงสาว สพลก็ปิดปากเธอด้วยการฟาดซองเอกสารสีน้ำตาลกับศีรษะเธอเบา ๆ

“ เอาไปดูซะ...” หน้าหวาน ๆ ของชายหนุ่มหงิกงอจากความโกรธ หลังจากยื่นซองนั้นเสร็จเขาก็ระบายลมหายใจแรงอย่างหงุดหงิด พลอยให้พิมพ์สุจีที่เห็นอาการเช่นนั้นของเขาอยากรู้ว่าอะไรที่ทำให้คนใจเย็นอย่างเขาถึงกับอารมณ์เสียได้ขนาดนี้

หญิงสาวค่อย ๆ แกะซองเอกสารนั้นออกช้า ๆ ด้วยหัวใจระทึก และแล้วของที่อยู่ภายในนั้นก็ทำให้เธอถึงกับตาโต
รูปภาพนับสิบภาพค่อย ๆ ผ่านเข้ามาในสายตาหญิงสาวช้า ๆ ตามจังหวะการเปลี่ยนรูปของเธอจนครบ หญิงสาวเงยหน้ามองสามีที่เบือนหน้าหนีและทุบกำแพงเบาๆ

“ ไอ้ผู้ชายในรูปมันคือแฟนเก่าคุณใช่ไหม ผมจำได้ ”

“ ใช่ค่ะ...” เธอรับคำเบา ๆ ด้วยความสับสนที่มีมากมายในสมอง ตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออก มันมึนงงไปเสียแทบทุกอณูสมอง ทำได้เพียงแค่ขยับปากช้า ๆ แผ่วเบา

“ คุณจะทำลายจีนไปถึงไหนพิมพ์ คุณได้ผมมาแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก !! ”
สพลโกรธจนตัวสั่น มือแข็งแรงบีบไหล่บอบบางจนเส้นเลือดขึ้น หน้าแดงก่ำเพราะความโกรธจัด พิมพ์สุจีได้แต่มองเขาอึ้ง ๆ เพราะสมองของหญิงสาวยังไม่สั่งการใด ๆ เธอจึงทำได้แต่เพียงให้เขาระบายความโกรธด้วยการบีบไหล่บอบบางจนสาแก่ใจ

เมื่อสพลเห็นว่าเธอทำหน้าเลื่อนลอยและไม่ได้รับรู้สิ่งที่เขากระทำ เขาจึงปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ เธอกระพริบตาถี่ ๆ เรียกสติ

“ ฉัน...ฉันไม่รู้เรื่อง ”

“ คุณจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง คุณจะบอกว่าไอ้บ้านั่นมันตั้งใจจะทำอะไร ๆ กับผู้หญิงที่ไม่รู้จัก ซึ่งบังเอิญว่าเป็นแฟนเก่าของผม และก็บังเอิญอีกเหมือนกันที่คุณเกลียดแฟนเก่าผมเสียอย่างกับแค้นเธอมาตั้งแต่ชาติปางก่อน แล้วความบังเอิญอย่างสุดท้าย คือการที่ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มันส่งภาพพวกนี้มาเยาะเย้ยผมถึงที่โรงพยาบาล ”

“ บางที..อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ” เมื่อเรียกสติขึ้นมาได้ เธอก็เริ่มเถียง

“ ไม่ใช่ได้ยังไง ก็มันจ่าหน้าซองถึงผม ดูให้เต็มตา ” เขาคว้าซองมาจากมือของเธอ และจับด้านที่มีจ่าหน้าซองให้เธอเห็นเต็มสองตา พิมพ์สุจีถึงกับอึ้งพูดไม่ออก แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอปล่อยให้สพลทำร้ายเธอมามากเกินพอกับการทิ้งให้เธออยู่บ้าน รวมทั้งการกระทำที่ไม่ให้เกียรติเธอสักเพียงนิดในวันนี้ หญิงสาวจึงเหยียดยิ้ม

“ จะโทษพีทอย่างเดียวก็ไม่ได้นะคะ บางทีอาจจะเป็นแม่จีนนั่นก็ได้ที่ทำเรื่องนี้ เธอคงจะรักคุณม้ากมาก...ถึงได้ทำแบบนี้กับคุณ และตอกหน้าฉันด้วยการนอนกับผู้ชายคนใหม่ ซึ่งเป็นแฟนเก่าฉัน ” ทันตแพทย์สาวลอยหน้าลอยตาตอบ ทำเอาคนฟังขบกรามจนเป็นสันนูน

“ อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนสันดานเหมือนคุณหมดสิพิมพ์สุจี ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อการแก้แค้นได้อย่างคุณ ”
พูดจบผู้บริหารหนุ่มก็กระชากประตูอย่างแรงและเดินหนีไปโดยไม่เอ่ยคำลา ทิ้งให้พิมพ์สุจีที่หน้าชาจากคำด่าทอของเขา

คนเราก็มีขีดจำกัดเหมือนกันนะคุณสพล
ถ้าไม่ติดว่าที่ฉันได้ทำงานในโรงพยาบาลนี้ก็เป็นเพราะได้แต่งงานกับคุณ และที่สำคัญมากกว่านั้นคือคุณเป็นคนที่แม่นั่นรัก ฉันไม่มีทางที่จะทนให้คนแบบคุณมาด่าอยู่ข้างเดียวหรอก
อีกไม่นานหรอก...อีกไม่นาน ฉันก็จะพอใจ...และหย่ากับไอ้บ้าอย่างคุณโดยเร็ว !!!

คุณกิตติมือสั่นเทาหลังจากที่เห็นรูปถ่ายมากมายที่ภรรยาของเขาเอามาให้ ชายชราถึงกับยืนไม่อยู่เซล้มทำท่าจะเป็นลมตามภรรยาที่นอนหมดสติอยู่บนโซฟา

“ นี่มันอะไรกัน ” ท่านถามเสียงสั่น “ รูปพวกนี้มันอะไรกัน !!! ”
จิณัฐตาถูกเรียกตัวกลับมาจากที่ทำงานอย่างเร่งด่วนโดยที่ไม่รู้เหตุผลที่ตนต้องรีบลนลานขนาดนี้ แต่เมื่อมาถึงและพบต้นตอของเหตุที่หญิงสาวต้องรีบมา เธอถึงกับเข่าอ่อน ทรุดตัวลงไปกองกับพื้นอย่างหมดแรง ภาพแสดงอิริยาบถต่าง ๆ ของเธอกับพิพิทธน ถึงแม้มันจะไม่ได้เห็นอะไรที่น่าเกลียดมากนัก แต่สภาพเธอและ
สัตวแพทย์หนุ่มคนนั้นก็แสดงถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี น้ำอุ่น ๆ เริ่มเอ่อล้นขอบตา อาบสองแก้มนวล

“ แกมีอะไรอธิบายไหม!! ” คุณกิตติโกรธจนหน้าแดง แผดเสียงใส่ลูกสาวเพียงคนเดียวดังลั่นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน คุณจิราพรที่เพิ่งได้สติกลับคืนมาถึงกับสะดุ้งตาม ก่อนจะถลามากอดลูกสาวแน่น

“ งามหน้านักไหมล่ะ นอนกับผู้ชายยังไม่พอ ยังถ่ายรูปเก็บมาประจานตัวเองอีก !! ”
คุณกิตติคว้านิตยสารบนโต๊ะตีร่างบางที่ร้องไห้ตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่กับพื้นอย่างไม่ยั้งมือ และผู้เป็นลูกสาวก็ไม่มีทีท่าว่าจะหลบหลีกแต่อย่างใด เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องมันจะเป็นเช่นนี้...

“ พอเถอะค่ะคุณ...อย่าตีแกอีกเลย แกเจ็บพอแล้ว ” คุณจิราพรลูบผมที่โดนนิตยสารตีหลายครั้งจนยุ่งเหยิงให้เข้าที่

“ เพราะตามใจมันน่ะสิ..มันเลยทำเรื่องงามหน้าแบบนี้ !!! ”
คุณกิตติทำท่าจะปาหญิงสาวด้วยหนังสือ หากแต่หนังสือเล่มหนาที่ลอยหลุดออกจากมือของผู้เป็นพ่อกลับลอยละลิ่วไปปะทะกับร่างสูงของผู้มาใหม่ที่มาบังหญิงสาวที่นั่งขดตัวอยู่บนพื้นแทน

เกี๊ยมอี๋มองนายของมันอย่างแสนสงสาร แต่สุนัขตัวเล็ก ๆ อย่ามันทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงเห่าบ๊อก ๆ หวังจะห้ามผู้เป็นตา
จิณัฐตาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ หลังจากหลับตาลงเพราะเตรียมตัวที่จะรับความเจ็บปวด หากแต่เมื่อหลังจากหลับตาลงแล้วไม่ได้พบกับความเจ็บปวดอย่างที่คิด หญิงสาวจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ

พิพิทธน !!!

“ แกมาที่นี่ทำไม ” คุณกิตติถามเสียงขึงขัง “ พวกเราไม่มีใครต้องการพบหน้าคุณ ”

“ แต่ผมต้องการพบคุณครับคุณพ่อ ” เขาบอกเสียงเรียบ “ ไม่นึกว่าจะเห็นภาพที่คุณกำลังทำร้ายคนที่เจ็บปวดหัวใจอยู่แล้วให้ยิ่งเจ็บซ้ำสอง ” เขาบอก ก่อนจะก้มตัวลงพยุงร่างบาง หากแต่จิณัฐตากลับปัดมือหนาออกอย่างรังเกียจ

“ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ” สายตาที่หญิงสาวมองเขานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ จิณัฐตาลุกขึ้นก่อนจะผายมือออกช้า ๆ

“ เชิญ...มาทางไหนกลับไปทางนั้น แล้วอย่าเสนอหน้ามาที่บ้านหลังนี้อีก ”
พิพิทธนระบายลมหายใจช้า ๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเขาต้องทำตามแผน ตบหัวแล้วลูบหลัง เขาก็คงไม่ต้องถ่อสังขารตัวเองมายืนอยู่ตรงนี้หรอก เขาจำเป็นต้องแสดงบทสุภาพบุรุษผู้แสนดี ที่ทำผิดแล้วต้องรับผิดชอบ เมื่อคิดได้ดังนั้น ชายหนุ่มจึงคลี่ยิ้ม

“ ผมไม่กลับ จนกว่าผมจะพูดธุระของผมเสร็จครับ ”

“ ธุระอะไรของคุณ ”
พิพิทธนยิ้มหวาน ก่อนจะถือวิสาสะคว้าข้อมือบางเธอบังคับให้เดินตามเขาเข้าไปยืนตรงหน้าคุณกิตติ แม้ว่าร่างบางจะขัดขืน หากแต่ด้วยแรงของชายย่อมมีมากกว่าหญิง เธอจึงจำเป็นต้องเดินตามเขาไปอย่างเสียไม่ได้

“ คุณพ่อครับ ....ผมขอรับผิดชอบสิ่งที่ผมกระทำ เพื่อไม่ให้เธอต้องเสียชื่อเสียง ด้วยการแต่งงานกับจีนครับ ”
คำประกาศของพิพิทธนทำให้ทุกคนในบ้านถึงกับพูดไม่ออก คุณจิราพรที่ได้สติก่อนใครรีบคว้าแขนของว่าที่ลูกเขย เขย่ามันเบา ๆ อย่างดีใจ

“ จริงหรือลูก...จริงหรือพ่อพีท พ่อพีทจะแต่งงานกับน้องจริง ๆ หรือ ”

“ ครับ ” เขาตอบรับหนักแน่น

“ ไม่แต่ง !! ” จิณัฐตาประกาศก้อง และหนักแน่นกว่าชายหนามนับสิบเท่า บัดนี้น้ำตาเหือดแห้งไปจากแก้มนวลและตาคู่สวยของเธอหมดแล้ว หากแต่รอยความเจ็บปวดยังคงหยั่งรากลึกในดวงตา ยิ่งยามที่เธอจ้องมองพิพิทธน แววตานั้นยิ่งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เจ้าหมาน้อยเกี้ยมอี๋ที่เหมือนรับรู้ความรู้สึกของนาย จึงวิ่งมาคลอเคลียขา หวังให้เธอใจเย็นลง

“ เกี้ยมอี๋คะ แม่ขอคุยกับคนไม่ดีแป๊บนึงนะคะ น้องเกี๊ยมอี๋ไปนอนรอตรงที่ประจำก่อน เดี๋ยวแม่จะไป
หา ” หญิงสาวก้มลงบอกเจ้าหมาน้อยด้วยเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย หากแต่เจ้าเกี๊ยมอี๋ก็ยังฟังออกว่าเจ้านายที่เรียกตัวเองว่าแม่ของมัน อารมณ์ไม่ดีมาก มันจึงรู้ว่าไม่ควรเสนอหน้าตอนนี้ เจ้าตัวเล็กจึงวิ่งกุเลง ๆ กลับไปที่นอนของตัวเอง แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะแอบมองผู้ชายที่เจ้านายของมันทะเลาะด้วย มันเห็นว่าผู้ชายคนนั้นแอบหัวเราะแม่ของมันตอนที่เธอพูดกับตัวมันด้วย หมาน้อยจึงเห่าขู่เบา ๆ

“ ได้ยินไหมคะ ลูกชั้นเห่าไล่แล้ว ” เธอพูดเหมือนจะติดตลก หากแต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเธอไม่ตลกด้วย

“ ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับจีน ผมทำอะไรต้องรับผิดชอบ อีกสักครู่แม่ของผมกับยายไลก็จะตามมาสู่ขอคุณทันที ” เขาบอกด้วยสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ บอกคนพวกนั้นว่าไม่ต้องเสียเวลามาหรอกค่ะ เพราะยังไงก็ไม่ตกลง ถ้าไม่อยากโดนเด็กถอนหงอกก็ให้แม่คุณกลับไปซะ ” เธอกอดอกบอกอย่างไร้ซึ่งความยำเกรง พิพิทธนมองกริยานั้นด้วยความรังเกียจ หากแต่สัตวแพทย์หนุ่มยังคงคุมสีหน้าให้เรียบเฉยไว้ได้

“ แกจะรอให้ท้องประจานเขาทั่วเมืองรึไง ” คุณกิตติที่ยืนฟังบทสนทนาไร้มารยาทของหญิงสาวอยู่นานก็หมดความอดทนพูดแทรกขึ้น
และไม่ทันที่หญิงสาวจะอ้าปากเถียงอะไรอีก

เสียงรถก็แล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้าน พิพิทธนยิ้มให้กับคุณจิราพร ไม่นานนักสองแม่ลูกก็เดินจ้ำเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอนาทรร้อนใจเต็มที่ แต่แขกที่ไม่ได้เตรียมต้อนรับไว้คือพายัพที่เดินหน้าเครียดตามหลังพิลาไลมาติด ๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้จิณัฐตาแปลกใจเท่ากับ ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งที่ตามหลังพายัพมาห่าง ๆ ใบหน้าบ่งบอกว่าเขาเองก็คงจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย

ใครกันนะ ??

จิณัฐตาหลบออกมานั่งนอกวงสนทนาของพวกผู้ใหญ่ เนื่องจากมารดาของเธอบอกว่าเป็น ‘เรื่องของผู้ใหญ่ ’ ดังนั้นทำให้หญิงสาวและพิลาไลต้องออกมานั่งด้วยกันเพียงลำพัง วันนี้พิลาไลเงียบผิดปกติ แถมก้มหน้าก้มตาตลอดเวลาด้วยไม่กล้าสู้หน้าผู้เป็นว่าที่พี่สะใภ้ จิณัฐตามองน้องสาวตัวแสบของพิพิทธนอย่างเคือง ๆ บางทีแผนการพวกนี้อาจจะเป็นของเธอก็เป็นได้ หากแต่เมื่อลองมองเข้าไปภายในดวงตาใส ๆ คู่นั้น เธอก็ไม่สามารถโกรธพิลาไลได้ลง

“ น้องไลไม่ต้องงนั่งตัวลีบแบบนั้นหรอกค่ะ ”
สิ้นประโยค พิลาไลก็ยืดตัวขึ้นจนหลังตรง ใบหน้าที่เคยเหี่ยวเฉากลับกลายเป็นฉีกยิ้มสดใส ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ ไลก็เครียด กลัวว่าพี่จีนจะไม่คุยกับไลซะแล้ว ”หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจ “ ไลขอโทษแทนพี่ของไลจริง ๆ นะคะ ไลไม่คิดว่าพี่พีทจะ....”

“ ช่างมันเถอะค่ะ พี่แยกแยะออก น้องไลไม่ได้ทำอะไรพี่ พี่ก็จะไม่โกรธ แต่ถ้าใครทำอะไรกับพี่ไว้ พี่จะไม่มีวันลืมได้เลยตลอดทั้งชีวิต ”
จิณัฐตาบอกเสียงแข็ง ดวงตาแข็งกร้าว หญิงสาวหันไปมองความเคลื่อนไหว พิพิทธนนั่งสงบเสงี่ยมก็จริงหากสายตาเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น

พิลาไลและพายัพ ผู้ที่อยู่ใกล้ชิดพิพิทธนที่สุดก็มองออก พายัพที่ยืนกอดอกมองเงียบ ๆ มานานก็สะกิดไหล่พิลาไลเบา ๆ ก่อนที่จะพยักเพยิดชวนเธอออกมาปรึกษาข้างนอก
“ พี่ว่ามันน่าสงสัยนะครับ ”เขาเอ่ยขึ้นเมื่ออยู่ตามลำพัง

“ แน่ใจนะว่าน้องไลไม่รู้เรื่อง ”

“ นี่ !! ถึงไลจะเป็นพวกเจ้าแผนการ ยังไง แต่ไลก็ไม่มีทางที่จะทำเรื่องเลว ๆ แบบนี้ได้หรอก ”

“ ขอโทษคร้าบบ ” พายัพทำท่ายกมือไหว้ จนผู้อ่อนวัยกว่าหลายปีแทบจะยกมือไหว้กลับแถมบ่นว่าเดี๋ยวเธอก็อายุสั้น ให้คนแก่มาไหว้ พายัพจะยักไหล่ มองน้องสาวเพื่อนเงียบ ๆ สักพัก แล้วก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรบางอย่างออก

“ น้องไลครับ วันนี้น้องไลแอบเอาภาพพวกนั้นมาดูนะ แล้วดูว่ามีเครดิตร้านอัดรูปหรือชื่อบริษัทส่งเอกสารอยู่รึเปล่า เราน่าจะสืบได้จากร้านพวกนี้นะ ”

“ จริงด้วยค่ะ ” หรือสาวทำทุบกำปั้นลงบนมือซ้ายตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปทำตาเป็นประกายใส่เพื่อนของพี่ชายจนทำเอา “คนแก่ ” โรคหัวใจกำเริบเฉียบพลัน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเมื่อหญิงสาวแรกรุ่นเดินมาเกาะแขนเขาเบา ๆ พลางส่งสายตาขึ้นมองเขา ยิ่งทำให้เขาอยากดึงแมวน้อยตัวนี้เขามากอดให้รู้แล้วรู้รอด

“ ไลชักสนุกแล้วสิคะ ไลรู้สึกเหมือนตัวเองเป็น ‘หนึ่ง’ นางเอกเรื่องสืบลับรหัสรักเลยนะคะ ”

พายัพได้แต่มองความไร้เดียงสาของเธออย่างขัน ๆ โดยมิได้สังเกตว่ารถคันหนึ่งจอดเทียบหน้าบ้าน และร่างสูงที่ลงมาจากรถก็ถือวิสาสะเดินเข้ามาอย่างไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของบ้านที่ยืนน่ารักอยู่ตรงนี้ จนกระทั่งเขาเอ่ยเสียงเข้มตรงข้ามกับใบหน้าอ่อนหวาน ที่บัดนี้บูดบึ้งเหมือนไปโกรธใครมาสักชาติเอ่ยขึ้น

“ ขอโทษครับ ผมต้องการพบเจ้าของบ้านหลังนี้ ไม่ทราบว่านี่คือบ้านของนายพิพิทธนรึเปล่า ”

“ ใช่ค่ะ..บ้านนี้เป็นบ้านพี่พีท ฉันเป็นน้องสาวของเขาค่ะ คุณคือ....”

พายัพสังเกตได้อย่างชัดเจน ว่าพิลาไลมองผู้ชายตรงหน้านี้อย่างชื่นชม ตกตะลึง ประทับใจ อย่างปิดไม่มิด เขาแทบจะจำไม่ได้เลยว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร จนกระทั่งผู้หญิงร่างระหง หน้าสวยจัดที่เดินตามมาจะเรียกเขา

“ พี่พลับ...พีทยู่ไหนคะ ” 

Free TextEditor

Create Date : 27 เมษายน 2553
Last Update : 27 เมษายน 2553 22:04:48 น.		1 comments
Counter : 387 Pageviews.
Share Tweet