Group Blog |
ทำไมมันเป็นอย่างนี้ 29 june 2010 วันนี้ดีใจนะที่แฟนหรือเพื่อนชายที่สนิทดีหล่ะได้งานแล้วดีใจที่สุดเลย วันนี้เค้ามารับที่ร้านคนที่ร้านที่เราไม่ชอบก็มองแปลกๆๆประมาณว่า แต่ก่อนตอนยังเรียนไม่จบต้องเป็นลูกกระจ๊อกเค้าตอนนี้ใส่เชิ้ตผูกไทน์มาเลยงง แต่เรื่องนี้ไม่ใช่ประเด็น เพราะเราเชื่อใครทำอะไรไม่ดีก็จะได้รับอยากนั้น เราเชื่อมาตลอด เย็นวันนั้นเรากลับบ้านพร้อมกันมันเป็นทุกวันที่เหมือนเดิม ที่เราจะเห็นไม่ตรงกันต่างคนต่างพูดเรื่องของตัวเองเราเจนะว่าเป็นไงแต่ก็คิดตรงๆๆนะว่าเบื่อแล้ว แต่ก็แค่คิดหล่ะไม่อยากทำร้ายจิตใจฟังเท่าที่ฟังได้มากไปก็ต้องปรามบ้าง เค้าก็จะแกล้งทำเป็นคอตก ตลกจริงๆๆยังกับเด็กยอมรับนะว่าทุกเป็นวันที่มีความหวังกว่าเดิมจะได้ออกจากงานซะทีไปทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆดีกว่า แต่ตอนลงจากรถเมล์สายสี่สิบแปดตอนลุกก็รู้สึกแปลกว่าผู้หญิงอายุเยอะแล้วหล่ะ มานั่งข้างอยู่ดีๆๆก็ลุกขึ้นแล้วลงจากรถเมล์ทั้งที่พึ่งนั่งยังไม่ถึงนาทีเลย ทำหน้าแปลกๆๆเราก็นึกว่าเจอคนโรคจิตเลยลุกขึ้น แต่ไม่ใช่เราลงมาจากรถ แฟนเราถามว่าโทรศัพท์ตัวเค้าหล่ะ เราเลยหยิบมือถือมาโทรติดนะแล้วกดรับด้วยเราได้ยินเสียงรถรอบข้างในโทรศัพท์มันเหมือนกับที่เราอยู่ เราเลยตะโกนบอกว่าอยู่รถ เค้าวิ่งไปแต่ไม่เจอ เราเลยโทรอีกครั้งก็ติดอยู่แต่ไม่รับสักพักก็ปิดเครื่องแล้วไม่ได้ดูถูกหรอกแต่ เหมือนคนใช้ไม่เป็นไม่น่าจะใช่มืออาชีพคงพยายามตัดสาย แต่เป็นรับแทน ลืมไป มันคือ ซัมซุง ทัชตอนนั้นเรารู้สึกแย่มาก คิดย้อยไป ลูกค้าในร้านลืมโทรศัพท์หลายครั้งแต่ไม่เคยคิดอยากได้เลย แม้จะมีบางครั้งที่จนตรอกจริง แต่พอเอาเข้าจริง พอเจอก็คืนทำไม่ลงคนอื่นไม่รู้แต่เรารู้ มันติดตัวไปจนวันตายเลยหล่ะ เค้าบอกไม่เป็นไรกลับเหอะเหนื่อยแล้ว แต่เราจะไปแจ้งความถึงแจ้งแล้ว จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็เหอะ วันเริ่มงานวันแรก 30 june 2010 ทุกอย่างก็ดูจะเป็นอะไรที่น่าเศร้าเราไปทำงานแต่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย คนที่เล่าให้ฟังไม่กี่คนเค้าถามไหวไหม เราตอบไหวแต่ความจริงแล้ว ตอนเที่ยงคืนที่เกิดเรื่องเราคุยกับพ่อนานเลย เจอปัญหาในบ้านอีก เราราสึกแย่มากๆ ไม่รู้เพราะอะไรนะเราไปสต็อกของเตรียมขายเหมือนทุกวัน แต่เรากลับทำแก้วพลาสติกตกใส่เตาทอดอาหาร ด้วยความตกใจน้องข้างหน้าโดนน้ำมันไปนิดหนึ่งเลยร้อง โอ้ย ใครทำอะไรว่ะ พอหันมาเห็นเรา มันกระเด็นใส่หน้า เสื้อผ้าเรา เค้าตกใจ น้ำเสียงเค้าอ่อนลงแล้วถามว่าเราเป็นอะไรไหม บอกตรงๆๆไม่รู้สึกเลย เลยขอไปล้างหน้าแต่ด้วยความกังวนกลัวว่าสารเคมีจะทำให้น้ำมันทอดอาหารที่อันตรายกังวนมากกว่ารอยน้ำมันบนหน้าอีก กลัวคนที่กินจะเป็นอะไร กลัวบาป กลัวเด็กที่กินจะอันตราย ไม่ได้ทำตัวเป็นคนดีหรอกนะแต่ คิดดูเล่นถ้าความสะเพร่าของเราทำให้ใครเดือดร้อนถึงขั้นสูญเสีย จะรู้สึกอย่างไง หลังจากนั้นไม่นานก็รูสึกแสบที่หน้า มันเริ่มแดงเป็นจุดๆ แต่ไม่มาก ก่อนเที่ยงเราเตรียมส้อมใส่กล่องก็โดนส้อมบาด เข้าช่วยในครัวก็เอาวไปกระแทกกับเหลี่ยมของประตูตู้เก็บของเย็น มันอาจดูโก๊ะๆๆเหมือนหนังเกาหลีนะ แต่ความรู้ตอนนั้นมันแย่มากๆๆ ภาพของเมื่อวานเรื่องของเมื่อวานมันวนเวียนในหัวตลอด ทั้งวันเราฝืนมากๆๆ มีแต่คนบอกว่าต้องปลงแต่ไม่ง่ายใช่ไหม ถ้าเกิดกับใคร 1 july 2010 ความรู้สึกแย่มันพอจะลืมได้เป็นบางเวลา แต่พอดีมีการตรวจร้านก็เลยวุ่นมากมาย ทำให้เห็นสัณชาตญานการเอาตัวรอดของผู้ช่วยทั้งหลายที่โชกโชนกว่า เด็กใหม่รับกรรม น่าสงสารเลย ช่วยอย่างเต็มที่คนตรวจให้เรียกใครก็ได้เราก็เจาะจงคนที่ชอบประจบไป วันนี้วุ่นแต่ทำให้ลืมได้สักระยะ
|
N_shushi
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
