ปลายทาง (ยอดปิระมิด ดอยหลวงเชียงดาว ธันวาคม 2548) ภูเขาทุกลูกล้วนมีเสน่ห์ดึงดูดใจคน คนพเนจรเดินผ่านมาล้วนอยากปีนป่ายขึ้นไปด้วยอยากรู้ว่ามีอะไรอยู่บนยอดเขานั้น เขาสูงเสียดฟ้ามีหิมะปกคลุม ดูงดงามจับใจ แต่แฝงไว้ด้วยอันตรายทุกฝีก้าวที่ปีนป่าย แม้อาจคุ้มค่าความเหนื่อยยากยามที่ก้าวเท้าก้าวสุดท้ายประทับรอยลงบนยอดเขา ด้วยทิวทัศน์ตระการตา, ธารน้ำแข็ง, หิมะที่หาไม่ได้ในพื้นราบหรือแม้แต่สถิติที่เป็นสิ่งสมมติขึ้นมาให้เราทำลายเล่น หากแต่แสงแดดจ้า แสงสะท้อนจากหิมะ อากาศที่เบาบาง ความหนาวเย็นที่โหดร้าย คืออันตรายที่ภูเขานั้นมอบให้ยามที่เราเผลอ เขาอีกหลายลูกอาจสูงไม่พอจึงไร้ร้างหิมะปกคลุม ไม่ดึงดูดใจให้อยากปีนป่าย หากแต่เมื่อใครก้าวไปถึงยอดแล้วจึงรู้ว่ายอดนั้นชุ่มเย็นด้วยป่าเมฆที่คอยให้ร่มเงา ไร้ซึ่งแสงแดดแผดจ้าที่จะเผาผลาญให้หมดแรง อาจไม่มีสถิติใดรอให้ทำลาย แต่ก็ทำให้ผู้ไปถึงชุ่มชื่นกายและใจ หายเหนื่อยด้วยไอหมอกคลอเคลีย เขาอีกหลายลูกกลับดึงดูดใจผู้คนด้วยความสูงไม่มากนัก เดินง่ายๆ ชิลๆ ไม่เหนื่อย เชื้อเชิญให้น่าไปเดินเล่นฆ่าเวลา หากแต่เมื่อขึ้นไปถึงยอดจึงได้รู้ว่า เสียเวลาไม่คุ้มค่าเหนื่อยแถมยังรกไปด้วยขยะ เพราะถัดไปเบื้องหน้ายังมีเขาสูงเสียดฟ้าอีกหลายลูกที่สวยคุ้มค่าแก่การปีนอีกมากนัก คุณล่ะอยากปีนภูเขาแบบไหน ------------------------------------------------------------------------------------ (กิ่วลม ดอยหลวงเชียงดาว ธันวาคม 2548) ที่ยอดเขาฟากนู้นอาจมีใครสักคนจ้องมองมาทางนี้เหมือนกัน แต่เขาจะรู้ไหมว่ายอดเขาฟากนี้ก็มีใครอีกคนยืนอยู่เช่นกัน ระยะทางที่ไกลเหลือเกินทำให้เราต่างมองไม่เห็นและไม่รู้ว่าจะมีใครสักคนเฝ้ามองหาเราเหมือนอย่างที่เราพยายามเฝ้ามองหาเขาหรือไม่ สำหรับบางคน..ในวันหนึ่งข้างหน้าอีกไม่นาน ทั้งเราและเขาคงมองเห็นซึ่งกันและกัน และคงได้ยืนเคียงข้างกันบนยอดเขา จับมือเฝ้ามองดูสิ่งรอบตัวด้วยกันตลอดไป แต่สำหรับบางคน...ที่ยอดเขาฟากนู้นอาจไม่เคยมีใครสักคนยืนอยู่และจะไม่มีใครมายืนอยู่ด้วยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าใด คงได้แต่ยืนเฝ้ามองด้วยความสิ้นหวัง ไม่รู้ว่าจะต้องยืนคนเดียวบนยอดเขาอย่างเหน็บหนาวเช่นนี้ไปอีกนานเท่าใด หรือต้องยืนไปเรื่อยๆ จนกว่าจะหมดแรงล้มลงสักวัน หวังว่าที่ยอดเขาฟากโน้น คงมีใครคนนั้นยืนเฝ้ารอคุณอยู่เช่นเดียวกันนะครับ ------------------------------------------------------------------------------------ พระสมุทรสุดลึกล้ำ.......คณนา สายดิ่งทิ้งทอดมา.........หยั่งได้ เขาสูงอาจวัดวา............กำหนด จิตมนุษย์นี้ไซร้............ยากแท้ หยั่งถึง ภูเขาอเนกล้ำ...............มากมี บมิหนักแผ่นธรณี..........หน่อยไซร้ หนักนักแต่กระลี...........ลวงโลก อันจักทรงทานได้..........แต่พื้นนรกานต์ ภูเขาทั้งแท่งล้วน...........ศิลา ลมพยุพัดพา................บ่ขึ้น สรรเสริญแลนินทา........คนกล่าว ใจปราชญ์ฤาเฟื้องฟื้น.....ห่อนได้จินต์ดล ประชุมโคลงโลกนิติ สำนวนสมเด็จกรมพระยาเดชาดิศร   Create Date : 19 มีนาคม 2551     1 comment Last Update : 20 มีนาคม 2551 0:34:42 น.     Counter : 1037 Pageviews.   Share Tweet

เพื่อนเดินทาง วันเวลาที่ผ่านมา ชั่วระยะเวลาหนึ่งของชีวิต ผู้คนมากมายผ่านเข้ามา บางคนผ่านมาเพียงเพื่อจะผ่านไป แต่บางคนกลับไม่เป็นเช่นนั้น.. จากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย ล่วงเลย ไปถึงกลายเป็นคนรักกัน เวลาเปลี่ยน สถานการณ์เปลี่ยน สถานภาพทางความรู้สึกของเราก็อาจมีการเปลี่ยนแปลงตามไปด้วย บางคนยังคงความเป็นคนแปลกหน้า ยังรักษาระยะห่างของการเป็นคนรู้จัก คนคุ้นเคย หรือคนรักกันไว้ได้อย่างคงที่... บางคน เปลี่ยนแปลงจากคนแปลกหน้า กลายเป็นคนคุ้นเคย...จากคนเคยคุ้น กลายมาเป็น คนรักกัน .. ทำลายระยะห่างของความรู้สึกให้สั้นลงอย่างรู้สึกได้...และเมื่อนั้น เรื่องราวดี ๆ สวยงามทางความรู้สึกจึงเกิดขึ้น .. แต่ในทางกลับกัน..ระยะห่างของบางคน อาจห่างไกลออกไปจนสุดหูสุดตา จากคนเคยรัก คนเคยคุ้น กลายเป็นแค่คนเคยรู้จัก .. กลายเป็นคนแปลกหน้าทางความรู้สึกไป .. แน่นอนว่า ระยะห่างของคนรู้จัก กับ คนรัก ย่อมไม่เท่ากันเป็นแน่.. แต่นั่นแหละ ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปได้เสมอ.. ฉันเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของเวลา พอกับเชื่อในเรื่องของการเปลี่ยนแปลงของความรู้สึก..ไม่มีมาตราวัดใด ๆ ที่จะใช้วัดระยะห่างของความรู้สึกได้ และระยะห่างในแต่ละสถานภาพทางความรู้สึกในแต่ละคนก็คงจะไม่เท่ากัน..เราระบุชัดไม่ได้ว่า 1 เท่ากับ 1 ในความรู้สึกของอีกคน 1 ในความรู้สึกของคนหนึ่ง อาจจะเป็น 100 ในความรู้สึกของอีกคนก็เป็นได้..และในเมื่อการคบหากันเป็นปฏิสัมพันธ์ของคนสองคน เราจึงมองเห็นความไม่ลงตัว เห็นระยะห่างที่ไม่เท่ากันของคนสองคนได้เสมอ.. กับคนบางคน เราอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรามันสั้นลง กับคนบางคน เราอยากเป็นน้อยกว่าที่เป็นอยู่ เราก็จะพยายามที่จะทำให้ระยะห่างของเรายาวไกลออกไป..แต่กลับบางคนเรากลับอยากจะรักษา ระยะห่าง ตรงกลาง ไว้ให้คงที่ ไม่ให้ห่างหาย จางหนี หรือ เข้ามาใกล้จนเรารู้สึกอึดอัด.. เคยรู้สึกใช่ไหมว่า .. ขณะที่เราเดินเข้าหา บางคนกลับกำลังเดินหนี กับบางคนเรากำลังเดินหนี บางคนกลับเดินตาม...กับบางคนเราก็ต้องการระยะห่างประมาณหนึ่ง ไม่ต้องใกล้มาก แต่ไม่ต้องการห่างหายไปไหน.. ขณะที่บางคนวิ่งตาม ล้มลุกคลุกคลาน และเจ็บปวดกับระยะห่างของอีกคนที่ทิ้งไว้ตรงหน้า และขณะเดียวกันกับที่อีกคนก็วิ่งหนี โดยไม่คิดจะหันกลับมามองความเจ็บปวดของอีกคน อะไรก็เกิดขึ้นได้กับความรู้สึกคน.. เหนื่อยแสนเหนื่อย ล้าแสนล้า แต่สุดท้ายก็ยังพยายาม พยายามที่จะยื้อยุดฉุดดึงอยู่เช่นนั้น บางคนปล่อยความรู้สึกของอีกคนไว้บนความห่าง ห่างจนลับตา ..ไม่เคยหันกลับมามองหรือรับรู้ความเป็นไปของอีกคน ..ไม่เคยรับรู้ว่า ระยะห่างที่เขาทิ้งไว้อีกคนมันสร้างความเจ็บปวดได้ประมาณไหน แต่ก็มีบางคนที่เหนื่อยล้ากับระยะห่างที่พยายามรักษาไว้เพียงแค่นั้น ไม่ต้องห่างไป แต่เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้...ต้องการเพียงเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบ... การทำลายระยะห่างของคนสองคนอาจไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนักสำหรับอีกหลาย ๆ คน...บางคนพยายามมาเกือบทั้งชีวิต..ระยะห่างที่ว่าก็ยังคงห่างอยู่เช่นเดิม..ขณะที่บางคนอยู่นิ่ง ไม่วิ่งหนี ไม่วิ่งตาม ปล่อยทุกอย่าง! ให้เป็นหน้าที่ของเวลา ไม่เรียกร้องให้เกิดความคาดหวัง ไม่ปล่อยละเลยจนเหมือนชาเฉย...ระยะห่างนั้นกลับขยับเข้ามาใกล้ราวปฏิหารย์ เอาใจช่วยสำหรับคนที่กำลังพยายามเดินเข้าหา ให้อีกคนหันกลับมามองบ้าง ระยะห่างจะได้สั้นลง พยายามต่อไป เพราะวันหนึ่งคุณอาจรู้สึกว่าความพยายามของคุณมิได้ไร้ค่า ร้องขอสำหรับคนที่กำลังเดินหนี ให้หันกลับมามองความรู้สึกของอีกคนบ้าง เพราะบางทีคุณอาจจะสูญเสียอะไรดี ๆ ไปเพราะระยะห่างที่คุณทิ้งไว้ให้อีกคน เห็นใจกับการรักษาระยะห่างให้คงที่สำหรับบางคน เพราะบางทีมันก็ทรมานมากกว่า การพยายามเดินเข้าใกล้หรือห่างหนี..เสียอีก.. แล้วคุณเล่า เคยนึกย้อนกลับมามอง ระยะห่าง ของคุณกับผู้คนรอบตัวกันบ้างไหม..เคยรู้สึกไหมว่า บางที ความห่างไกล กับ ระยะห่างของความรู้สึกกลับเป็นตัวแปรผกผันกัน เคยรู้สึกได้ถึงระยะห่างทั้งที่ตัวอยู่ใกล้ ๆ หรือรู้สึกใกล้กันแล้วทางความรู้สึกทั้งที่ตัวอยู่แสนไกล กันบ้างไหม เคยคิดกันบ้างไหมว่า ระหว่างคนพยายามเดินหนี คนที่พยายามเดินตาม และคนที่พยายามยังไงระยะห่างกลับ! เท่าเดิม คนไหนเจ็บปวดไปกว่ากัน ... ที่มา : จาก Forward Mail ครับ   Create Date : 19 มีนาคม 2551     1 comment Last Update : 19 มีนาคม 2551 22:42:30 น.     Counter : 604 Pageviews.   Share Tweet

ออกเดินทาง ชีวิตคือการเดินทาง จะเดินทางไปไกลหรือใกล้แค่ไหนคงขึ้นกับแรงกายและแรงใจของแต่ละคน ลับโค้งถนนข้างหน้าไป ไม่มีใครรู้ว่าจะเดินไปเจออะไร หลุมบ่อ ฝูงวัว แอ่งน้ำ หรือเจอใครสักคนเดินอยู่ ออกเดินกันดีกว่าครับ เหนื่อยก็พักได้ ไม่ต้องรีบร้อน เดี๋ยวจะคลาดกัน (โครงการหลวงขุนวาง เชียงใหม่ ธันวาคม 2546)   Create Date : 15 กรกฎาคม 2549     17 comment Last Update : 19 มีนาคม 2551 23:33:44 น.     Counter : 569 Pageviews.   Share Tweet