|
อยุธยา ในความทรงจำ : วัยเยาว์ที่ร.ร.อนุบาล
สวัสดีครับ...
จะว่าไปแล้วผมก็ไม่ใช่คนพื้นเพจังหวัดอยุธยาหรอกนะครับ แต่ก็มีโอกาสได้ไปใช้ชีวิตที่จังหวัดนี้ตั้งแต่เด็ก ประมาณว่าจำความได้ก็ที่นี่แหละครับ เพราะอยู่ที่อยุธยาตั้งแต่ราวๆสี่ขวบเห็นจะได้
ความทรงจำต่างๆในวัยเด็กล้วนมีแต่ความสนุกสนานและความสุขครับ ไม่ว่าจะในช่วงใดของชีวิต เอาเป้นว่าวันนี้เรามาเริ่มย้อนความทรงจำในสมัยเรียนอนุบาลกันก่อนเลยนะครับ
เริ่มจากการเข้าเรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนอนุบาลประจำจังหวัด ยังจำได้ลางๆว่าประสบการณ์การวิ่งไล่เปิดกระโปรงเพื่อนผู้หญิงนั้นก็เกิดขึ้นที่นี่ (สงสัยเหมือนกันนะว่าเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดได้กับแทบจะทุกคน และแม้ในปัจจุบันก็ยังมีอยู่)และมีวันที่น้ำท่วมโรงเรียนซึ่งผมก็ได้สนุกไปกับการลุยน้ำเล่นสนุกตามประสาของเด็กๆทั่วไปที่เจอน้ำขังที่ไหนต้องลุยเข้าไปกันทั้งนั้น
แล้วก็ยังมีการเก็บลูกชำมะเลียงมายัดปากกาบิ๊ก ที่ทำเป็นด้ามแบบที่เค้าเรียกกันว่าไม้โพละ (ใช่หรือเปล่านะ) เอาไว้ยิงเพื่อนๆแบบให้แสบๆคันๆได้เหมือนกัน จากเม็ดชำมะเลียง ก็พัฒนามาเป็นเทียนไขครับ โดยการใช้หัวปากกาที่เอาไส้ออกแล้วมากดลงไปที่เทียน แล้วใช้ด้ามตอกๆๆเพื่อให้แน่น เอามายิงได้เจ็บกว่าเม็ดชำมะเลียงซะอีก เรียกได้ว่ามีประสบการณ์โหดตั้งแต่เด็กเลยก็ว่าได้เลยนะเนี่ย
ที่โรงเรียนอนุบาล ครอบครัวเราจะดูโก้เก๋มาก เพราะทุกครั้งที่พ่อขับรถมารับตอนเย็นหลังเลิกเรียน สมัยนั้นที่บ้านจะใช้โตโยต้าคราวน์ คันใหญ่ๆรุ่นเก่าๆ แถมเปิดท้ายมาจะมีตู้เย็นอยู่ใบนึงเป็นตู้เย็นประจำรถ ที่ผมว่ามันเท่มาก เมื่อเปิดกระโปรงรถเก็บกระเป๋าแล้วก็หยิบน้ำอัดลมเย็นชื่นใจจากตู้เย็นในรถมาดื่ม อันนี้เท่ไม่เบาเลยใช่ไม๊ครับ
ครูใหญ่ของโรงเรียนอนุบาลในช่วงที่ผมเรียนอยู่นั้นชื่อ คุณครูวิจิตรา น้ำเพชร (จำชื่อแม่นเลยไม๊ล่ะ) ท่านเป็นภรรยาของครูใหญ่ของโรงเรียนประตูชัยซึ่งเป็นโรงเรียนประถมประจำจังหวัด (เราเรียกท่านว่า "พ่อใหญ่") ส่วนคุณครูท่านอื่นๆที่สอนมาจนได้ดิบได้ดีมาถึงปัจจุบันก็มี คุณครูรัตนา ขาวมาลา ซึ่งผมมักจะไปเรียนพิเศษที่บ้านท่านเป็นประจำหลังเลิกเรียน และลูกชายของท่านจำไม่ได้ละว่าชื่ออะไร ตอนนั้นเรียนอยู่ที่โรงเรียนวชิราวุธ และพี่คนนี้แหละเป็นต้นแบบคนแรกที่จุดประกายให้ผมอยากเรียนเก่งๆ จนกลายเป็นคนเรียนเก่งประจำจังหวัดมาโดยตลอด เพื่อนสมัยร.ร.อนุบาลที่ยังคบกันอยู่จนถึงปัจจุบันก็มี หนึ่ง จักรพร มีสัจจี ที่เดี๋ยวนี้เป็นนักออกแบบ มัณฑนากรไปแล้ว ส่วนคนอื่นที่จำชื่อพอได้บ้างก็มี แจ๊ค เฉลิมพงศ์ (ลูกของครูในโรงเรียน) จก ณัฐพงษ์ ชูเชาวน์ ลูกของอาจารย์วิทยาลัยเกษตร กอล์ฟ ลูกอาจารย์วิทยาลัยพาณิชย์ แล้วก็อลิซาเบธ ที่เดี๋ยวนี้เป็นพยาบาลใหญ่อยู่บำรุงราษฎร์ ประมาณนี้แหละครับที่พอจดจำกันได้ แต่ก็ไม่ได้เจอกันมานานมากแล้วยกเว้นหนึ่งคนเดียวที่โทรศัพท์ติดต่อกันตลอด
อีกเหตุการณ์ในโรงเรียนอนุบาลที่พอจะจำได้คือการปลูกต้นไม้ เมื่อครูฝึกสอน (ซึ่งทุกคนเป็นลูกศิษย์พ่อกับแม่ผมหมด) จะจบช่วงการฝึกสอน ก็จะมีการปลูกต้นไม้ไว้ในโรงเรียนด้วย ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะฝากผมดูแลตลอด แต่ในความเป็นจริงแล้วไม่เคยแม้แต่จะไปรดน้ำให้เลยสักครั้ง อ้อ อีกเรื่องที่จำได้คือผมชอบไปเก็บหนอนผีเสื้อมาเลี้ยง โดยจะเก็บตอนที่เป็นดักแด้อยู่ในรังที่ห้อยโตงเตงกับใบต้นรักที่ปลูกอยู่หน้าโรงเรียน มาคอยประคบประหงม ชื่นชมสีสันของรังที่มีเหลือบมุกสวยงาม และคอยดูจนถึงวันที่ผีเสื้อตัวน้อยกางปีกอวดโฉมตัวเองออกมาจากดักแด้ เป็นประสบการณ์ที่สร้างความสุขตื่นตนตื่นใจมากทีเดียว ประสบการณ์นี้ได้แรงบันดาลใจมาจากการเป็นแฟนนักอ่านตัวยงของเรื่องสั้น "โลกของหนูแหวน" ของคุณศราวกครับ ที่ผมติดตามอ่านมาตลอด เพราะในช่วงวยัเด็กนั้นพ่อจะบอกรับหนังสือชัยพฤกษ์การ์ตูน ชัยพฤกษ์วิทยาศาสตร์ และวิทยาสาร ที่จะมาส่งที่บ้านเป็นประจำทุกเดือน สร้างนิสัยนักอ่านให้ติดตัวผมมาจนถึงเดี๋ยวนี้
เริ่มจะร่ายยาวไปละ นี่ละครับคือความทรงจำที่สำหรับตัวผมนั้น มันไม่ใช่ความทรงจำสีจางๆแต่อย่างใดเลย มันเป็นความทรงจำที่ชัดเจนแม้วันเวลาจะผ่านเนิ่นนานไป แต่ความทรงจำเหล่านี้คือสิ่งที่สร้างตัวตนของผมมาจนปัจจุบัน และมีความสุขทุกครั้งที่ได้ย้อนรำลึกทุกเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาครับ
Free TextEditor
| Create Date : 31 มกราคม 2554 | | |
| Last Update : 31 มกราคม 2554 13:50:34 น. |
| Counter : 525 Pageviews. |
| |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
