ข้าวก้อง...น้องหมาในบ้าน...
เรื่องราวของข้าวก้อง น้องหมาพันทางที่น่าร้าก...น่าตี...น่าจับล่าม เอ้ย...ไม่ใช่เริ่มต้น ณ บัด นาว...เมื่อเดือนพฤษภา 08 (โดยประมาณ)มามี้ลาออกจากงาน เพราะงานหนักเกินไป ชีทำไม่ไหว เลยไปกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ ที่ทำงานที่ร้านอาหารทะเลแถวๆ บางขุนเทียนพบหมาไทยแม่ลูกอ่อนที่เหลือลูกน้อยอยู่ 2 ตัวดูดนมจุ้บๆ อยู่ก็เห็นว่าน่ารักดี แต่ไม่รู้ยังไง...ออกปากขอน้องหมา่กับเจ้าของร้าน...ลูกชายตัวน้อย (ของเจ้าของร้าน) อิดออด ไม่อยากให้เพราะเด็กๆ จะรักหมาเด็กเค้าก้อมีทีท่าว่าจะไม่ให้...แต่ไม่รู้ยังไง ไปๆ มาๆ ได้หมากลับมาบ้าน 1 ตัว วันนั้น แม่เอาหมาเด็กไปฉีดยา 1 เข็ม แล้วก็กลับมาบ้าน ได้สิ่งมีชีวิตที่จะอยู่กะเราไปอีกนานเพิ่มมา 1 ชีวิต...ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี ตั้งชื่อเก๋ๆ คิดอยู่นาน สุดท้าย ให้ชื่อว่าข้าวก้อง เพราะว่ามันเป็นสีน้ำตาล (ตอนนั้นที่บ้านกินข้าวก้องกันอยู่พอดี) ข้าวก้องเป็นผู้หญิง พันธ์ผสมระหว่าง พ่อ - เชาเชา กะแม่ - พันธ์ไทยหลังอาน ออกมาหน้าตาเป็นแบบนี้...รักน้ำ กินน้ำ ลุยน้ำ (จากอ่างบัวตลอด) ในรูปนี้ อา่ยุประมาณ 4 เดือน ไม่มีวินัย ไม่เป็นที่ โดนจับขังกรงสุดฤทธิ์เติบโตขึ้นเรื่อยๆ พาไปหาหมอฉีดยาอีกครั้ง หมอชั่ง นน. บอกว่า เกือบๆ 9 กก.ไปหาหมอครั้งนี้ ชีทำเรื่องน่าอายมาก...เพราะว่ากลัวหมอ...กลัวบรรยากาศ ตัวโต แต่ป๊อด..หมาชิสุตัวเล็กกระปิ๊ดมาทักทาย หร่อนฉี่แตกเลยค่ะท่านผู้ชม...อายเค้าไหมล่ะนั่น...ยิ่งโต ข้า้วก้องเริ่มไม่เหมือนพ่อ ครั้งแรก เราเข้าใจว่า ข้าวก้องน่าจะเหมือนพ่อ เด็กๆ ดูฟูๆ น่าจะได้ทางเชาเชา แต่..เอ...ผ่านมาชักพักเริ่มเหมือนแม่แฮะ...รูปนี้ ถ่ายเมื่อเดือนสิงหา 08 หร่อนเริ่มโตขึ้น พาไปหาหมออีกครั้ง...ชั่น นน. ได้ 13 กก. แม่เจ้า ไมโตเร็ว และหนักขนาดนี้เนี้ย...ตัวโตขนาดนี้ ไปครั้งที่สองไม่ฉี่ราดแล้วค่ะ อิอิ ตอนนี้ ข้าวก้องเริ่มเป็นสาว เปรี้ยวเข็ดฟัน เห่ามันทั้งวันทั้งคืน...ที่สำำคัญ ไม่รู้ว่าตัวเองโตมาก และหนักมาก ยังประพฤติตนเช่นเดิมคือ ต้องมานั่งตักทุกครั้งที่ออกไปนั่งเล่นด้วย... จะแทะกระดูก ก็ต่อเมื่อได้นั่งตัก หรือเอาอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งมาพาดกับตัวเรา (หรือคนในครอบครัว) เท่านั้น เอากะหร่อนสิ!!! สิ้นปี ให้ของขวัญโดยการพาไปหาหมออีกรอบ ตอนนี้ นน. ของชี พุ่งกระฉูดไป 21 กก. แร้วท่านผู้โช้ม...หนักมาก แรงเยอะมาก เชือกจูงแทบจะเอาไม่อยู่เรยทีเดียว...รูปนี้ถ่ายเมื่อ1 มกรา 09สวนที่เคยสวยงาม ร่มรื่น กลายเป็นแบบนี้ น้องบัว ที่เคยชูช่อ แม่แก้ปัญหาการโดดลงอ่างของข้าวก้องแล้วทำให้เท้าเละเปื้อนโคลนโดยการ...คว่ำลง...เศร้า...รักนี้..ต้องเลือก...สวนสวย หรือข้าวก้อง....อร้าย...เลือกข้าวก้องไปแร้ว เปลี่ยนใจไม่ได้ด้วยนะเนี่ย...
My home: เรื่องของบ้านหลังแรก ในชีวิตของฉัน
บ้าน คือวิมานของเรา เราซื้อนี่ เหนื่อยเอาการ (ตอนนี้เริ่มอยากเช่า) ฮาน้ำพักน้ำแรงของเรา กะแม่ที่กัดฟันสู้ยิบตา เพื่อให้ได้มา และรักษามันไว้แม่บอกว่า "อย่างน้อยก็มีบ้านของเราเอง ที่ๆ เราเหนื่อยแค่ไหน เศร้าแค่ไหน ก็แอบมาร้องไห้ได้ ไม่ว่าไปไกลแค่ไหน ก็กลับมาที่นี่" ... ซึ้งซะ แม่ชั้น ...เพราะแม่ไม่เคยมีบ้านเป็นของตัวเอง อยู่บ้านใหญ่ (ครอบครัวเราเป็นแบบไทยโบราณ อยู่รวมกันในพื้นที่บ้านของ ตาและยาย หลายครอบครัว) ถึงแม่จะแต่งงานออกเรือนไปอยู่ที่อื่น พอพ่อเสีย ก็กลับมาอยู่บ้านใหญ่เหมือนเดิม แต่ตอนนี้ บ้านใหญ่ ก็ใหญ่แต่บ้าน แทบจะไม่มีคนอยู่แระ เพราะพี่น้องก็แยกย้าย หลังจากที่ตากับยายเสีย เมื่อก่อนเราก็อยู่ที่นั่นนะ จนเราทำงานได้สักพักนี่แหละ ทำได้พอมีเงินเหลือจะสามารถผ่อนช่วยแม่ได้ เลยลงหลักปักฐานกัน ณ บ้านของเราแห่งนี้....จนตอนนี้เงินที่ว่าเหลือ ไม่เหลือแร้ว....ฮิ้ว...ความสุขในวันหยุดเสาร์ อาทิตย์ของช้าน...บ้านที่เราช่วยกัน...หน้าบ้านพื้นที่สนามหน้าบ้านที่ยอมตัดใจเพิ่มเงินหลายยยยย บาทเพื่อให้ได้เพิ่มมา เข้ามาใกล้อีกนิดสิ สวนรอบๆ บ้านมาดูในบ้านบ้างดีกว่าเนอะ....ส่วนครัว ที่ต่อเติมเพื่อบังตามุมตู้เย็น และเครื่องซักผ้า (เราเอาเครื่องซักผ้าไว้ในบ้านค่ะ) ทำเป็นประตูกั้นห้องเอาไว้ในครัวที่ทำเพิ่มก็ เพิ่มเตาอบ (ที่ไม่เคยใช้มาจนสองปี) เครื่องดูดอากาศ และครัว Buildin เป็นตู้ไม้ที่คุณนายเธอชื่นชอบผ้าม่าน ได้รับคำแนะนำจากร้านว่าเราควรใช้สีแดงก่ำ เพื่อให้เข้ากับเฟอร์นิเจอร์ไม้ของคุณนายเธอ เลยออกมาเป็นแบบนี้เหนื่อย แต่สุขใจมันเป็นอย่างนี้นี่เอง....ไม่ใช่แค่เรา น้องหมายังสุขใจ....
Comment Counter
My Trip: Thailand 
My Beauty 
restaurant 
My Diary 
My Home 
My Series 
ไม่เป็นที่ โดนจับขังกรงสุดฤทธิ์
จะแทะกระดูก ก็ต่อเมื่อได้นั่งตัก หรือเอาอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งมาพาดกับตัวเรา (หรือคนในครอบครัว) เท่านั้น เอากะหร่อนสิ!!! 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [