Group Blog |
ไปเที่ยวขอนแก่นกัน วันที่ 2
12 มิ.ย 52
....ตื่นเอาซะ เกือบเที่ยง อากาศดีมาก ๆ เย็นสดชื่น ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ท้องฟ้าก็มัว ๆ ซัว ๆ เหมือนฝนจะตกแหละ ชอบนะเนี่ย...มีโปรแกรม จะตระเวณ ทุกที่ที่อยากไปในเมืองขอนแก่น ทีแรก จะไปเดินเล่น ห้างฯ ดัง แต่ไม่ดีกว่า กินข้าวกะส้มตำ ไก่ย่าง ข้าวเหนียวแข็งไปหน่อย แล้วก็ มาผึ่งพุง นังอ๋อยโทรมายกเลิกนัด ก็คนเค้าก็ทำงานเนาะ เราก็มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง คริ คริ งั้นเราก็ไปเดินเล่น "บึงแก่นนคร" กันเถอะ ไปกัน.... บรรยากาศยามเย็น น่านั่งเล่นเป็นที่สุด  มีกิจกรรม ให้ม่วน ดีต่อสุขภาพเด้อ   ทางน้ำก็มี หนุ่มสาว เค้าก็ปั่นกันไป จุ้งจิ้ง กันไป วุ้ย น่ารัก น่าเอ็นดู  ถนนรอบ ๆ บึง เดินไป ส่งยิ้มให้หนุ่ม ๆ ฮิ้ววว ยิ้มกลับมาด้วย ว๊าว ๆ เสียดาย ส่องไม่ทัน วิ่งผ่านไปซะแระ ....  เดินไปเรื่อย ๆ ร่มรื่นดีจริง ๆ   ตะวันจะลับฟ้าแล้ว  เดินมา อีกหน่อย เจอตลาดนัดรึมบึง เอ๋า ไปดูหน่อยมีไรบ้าง  ไซบีเรี่ยนฮัสกี้ ตัวละ 8,000 ราคาจริงมันเท่าไหร่อ่ะ ไม่รู้เด้ิอ..  ไม่ได้ส่องอะไรมาก ไปเลี้ยงปลากันดีกว่า เลี้ยงนกกัน   ฝนทำท่าจะตกแล้ว ฟ้าเริ่มมืด กลัยซะทีดีกว่า  ...................................................................................................... 13 มิ.ย 52 ...ไม่มีโปรแกรม แดดแจ๋มาก ๆ นั่งคิดเรื่องโน้นเรื่องนี้ ล้วนน่าเบื่อทั้งนั้น สาย ๆ เพื่อนอ้อม โทรมาชวนไปดูคอนเสริต คุณลุงสุเทพ วงศ์คำแหง ไม่ใช่แนวเลยอ่ะ รู้สึกเบื่อหนักกว่าเดิมด้วย เพื่อนแสนดี แต่เราไปคงไม่สนุกหรอก ถ้าใจมันไม่สนุก จะฝืนไปก็ไร้ประโยชน์ ดีไม่ดี จะเสียบรรยากาศซะมากกว่า ...ชีวิต ทำไม มันไม่มีความสุขนะ ช่วงนี้ เออ บางที มันก็แปลกดี เพื่อนแบกทุกข์มาหา เราก็อยู่ข้าง ๆ เค้า แต่ทำไม เวลา เราทุกข์ใจ ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ เราเลยนะ เฮ้อออ...โลกนี้ มันช่างหาความพอดี พอใจ ไม่ได้ซักอย่าง..อย่าได้คิด ได้วาดหวังถึงอนาคตเลย มันไม่มีอะไร แน่นอน จะตายวัน ตายพรุ่งก็ยังไม่รู้ ทำไม กันหนอ ไม่พยายามทำดีต่อกัน ทำไม ต้องนินทา ใส่ร้าย ทำไม ทำไม ฉันนั่งคิดวกวน จนเริ่ม ปวดหัว เครียด กับเรื่องราวรอบตัว ปัญหา ของตัวเอง ที่แก้ไม่ได้ ไม่มีทางออก จนถึงกับต้อง หนีออกมา แต่ก็ รู้วิ่งหนียังไง สุดท้ายก็ต้องวิ่งกลับไปแก้ เหมือนเดิม เหนื่อยยย... ...สายลมบึงแก่นนคร ที่เดิมที่เคยนั่งครุ่นคิด เมื่อครั้งยังอยู่ในวัยศึกษา ฉันคงแก่มาก ๆแล้วมังนะ ที่มานั่งคิด อยู่คนเดียว มันเศร้านะ มันรู้สึกเศร้าจริง ๆ ฉันหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้เลย ....ค่ำคืนระหว่างนั่งรถ กับเพื่อนรัก...เรื่องราวหลากหลาย ที่พรั่งพรู ด้วยความอัดอั้น ความรู้สึกบีบคั้นในอก น้ำตาได้ใหลย้อน ปวดร้าวเป็นที่สุด เพื่อนมีมากมาย แต่ทำไม รู้สึกโดดเดี่ยว... ....พรุ่งนี้ ต้องกลับไปเผชิญ ปัญหาหลากหลายมากมาย ที่รออยู่ ฉันไม่ได้ หวังว่าทุกอย่างมันจะดี ฉันก็ยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ฉันไม่รู้จริง ๆ .....แต่ฉันรู้แต่เพียงว่า "ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป" ตราบใดที่ฉันยังมีชีวิตอยู่  ไปเที่ยวขอนแก่นกัน...
เช้าวันพุธ 10 มิ.ย 52
...ไม่มีเหตุผล ...อยากไปไหนก็ได้ตอนนี้ เก็บเสื้อผ้าใส่เป้ จะไปล่ะวะ ... ลางานได้ สองวัน ซื้อตั๋วมันทางเน็ตนี่แหละ เขาให้ไปจ่ายที่ เซเว่น โอวว มันสะดวกง่ายดายดีแท้ เวลาขึ้นรถ ก็ ห้าทุ่มเป๊ะ ตาลีตาลาน มาตั้งแต่ สามทุ่ม แท็กซี่ตีนผี เหยียบซะแทบจะเหาะเอา เบ็ดเสร็จใช้เวลา แค่ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง บินมาบนทางด่วนคร้าบบบ มานั่งขาสั่นพั่บ ๆ อยู่ห้องผู้โดยสารขาออก นั่งดูละครพระจันทร์สีรุ้ง โห รันทดได้อีก พี่อ๊อฟ พงษ์พัฒน์ เล่นได้เหมือนจัง...เยี่ยมมากกก... ....ได้เวลารถออก เดินทางสู่จังหวัดขอนแก่นบ้านเกิด เมืองนอน ใจลอยไปถึงขอนแก่นแล้ว...รถวิ่งมาถึงขอนแก่น เมื่อเวลา ตีสี่กว่า ๆ จะตีห้าแล้ว ลงมานั่งรอที่ห้องผู้โดยสารขาออก จ.ขอนแก่น รอพ่อขับรถมารับ..ถึงบ้าน หกโมงพอดี อากาศกำลังสบาย ลมพัดเอื่อย ๆ คว้าหมอนกะผ้าห่ม ล้มตัวลงนอนก่อนล่ะ เมื่อคืน ยังกะโรงสีข้าว บวก เรืองกลไฟ เฮ้อ.... ...ตื่นอีกทีใกล้เที่ยงแล้ว โทรหาคุณนายอ้อมดีกว่า...คุณนาย อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เห็นว่าพาชุมชนมาอบรม (อีหยังหว่า) จะกลับเข้ามาประมาณ บ่าย 3 ชวนไป ร.ร. นารากุล รีสอร์ท โฮเต็ล เห็นว่า รายการ "เปรี้ยวปาก" มาถ่ายทำ โดยเฉพาะ หนึ่งในหนุ่มหล่อเมืองขอนแก่น ที่กำลังโด่งดังในวงการบันเทิง "น้องโฬม" มีรึจะไม่ดี๊ด๊า... ในอารมณ์นี้ ฉันเซ็งอย่างแรง ใครชวนไปเมาไหน ไปทั้งนั้น ไม่ค่อยบ้าดารา แต่ใจกำลังห่อเหี่ยว เจอสิ่งสวย ๆ งาม ๆ ก็ ดี จะได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง ...เพื่อนอ้อม ขับรถมารับ หัวฟูมาเชียว แวะร้านทำผมหน่อย พอหายฟู ก่อนจะชับรถไปที่ โรงแรม ...รถเลี้ยวเข้าซอยมา เห็นแล้ว โรงแรม นารากุลรีสอร์ท งามแท้  อีกรูป  มาถึงแล้ว ด้านหน้าโรงแรม โลโก้ น่ารักทีเดียว   เดินสำรวจรอบ ๆ โรงแรมก่อนดีกว่า หน้าจั่ว โรงแรม สวยดี  ซุ้มประตู รึเปล่าหว่า เรียกไม่ถูก สวยดี  ตรงนี้เป็นส่วนของ ห้องประชุม และ คาราโอเกะ  มุมโรงแรม ข้างห้องอาหาร  ห้องอาหารของโรงแรม ขอบอกว่า บรรยากาศดีมาก เหมาะกับการพักผ่อนฟังเพลงเป็นอย่างยิ่ง สำหรับคนที่ต้องการพักผ่อนจริง ๆ  นั่งรอเวลาตอนนี้ เวลา 18 นาฬิกาเศษ ตะวันเริ่มลับฟ้า ลมพัดเย็นสบายมาก ๆ ตรงมุมที่เรานั่ง  โต๊ะเก้าอี้ทำด้วยไม้ล้วน ๆ ช่วยลดโลกร้อน  ...ระหว่างนั่งรอ ฉันคิดไปเรื่อยเปื่อย เอาไงต่อดีหว่า...เมื่อไหร่จะรวย ฮ่า ๆ ๆ อาหารเริ่มทยอยมายั่วน้ำลาย ล้วนแต่เป็นของแกล้ม กะว่าจะเมา ซอดแจ้งกะคุณนายล่ะวะ ปากเป็ดทอด น่ากินเป็นที่สุด ขายดีด้วยนะนั่น ขึ้นชื่อทีเดียว  ผัดไทยกุ้งสด...อืมม์ น้ำลายใหล  ลาบหมูทอด น่ากินมากกก  ตามด้วย ยำเห็ดเข็มทอง จัดจ้าน สะใจ  ...ยังไม่ทันจะลงมือชิม ทีมงานก็ชักแถวเดินมาแล้ว ดูว่องไวกันดี แป๊บเดียวก็ ติดตั้งอุปกรณ์เรียบร้อย น้องโฬมเดินมา ว้า ส่องไม่ทันวุ้ย ดูหน้าแข้ง น้องโฬม ไปก่อนละกัน ฮิ้ววว...  น้องจอย มาแล้ว สวย ตัวเล็ก ๆ น่ารัก  น้าเน็ค หัวทอง คริ คริ  มีโอกาสส่องน้องโฬม ได้หลายรูป รูปนี้ หล่อดี ระหว่างรอถ่ายรายการ..  ย่อง ๆ จะไปส่องระหว่างการบันทึกเทป อิอิ ตากล้องหันมาบอก ลดไฟที่กล้องครับ ทำปากพะงาบ ๆ อ่ะนะ คริ คริ  น้องโฬม เงยหน้ามาเจอ กำลังส่องพอดี็ ฮ่า ๆ  ไม่ยอมแพ้ ย่อง ๆ ไปจอบน้องโฬม ส่องต่อ อิอิ  เอ๋า จบรายการแล้ว น้องจอย กะน้าเน็ค ต้องรีบไปขึ้นเครื่อง (สูบน้ำ) ม่ายช่าย เครื่องบินเฟ้ย...ฟ้าวหลายเนาะ ข้าวปลาไม่กินกันล่ะ..น่าสงสารจัง ได้รูปคู่มาหน่อยนึง น้องเค้าฟ้าวว...ฮ่า ๆ ๆ  นิดหนึ่งก่อนไป มีน้าเน็คด้วย  น้องโฬมยังอยู่ นั่งกินข้าวกะเจ้าของโรงแรม เพื่อนอ้อมแสนดี ไปจิกมาถ่ายรูปกะแฟน ๆ รวมทั้งเราด้วย วุ้ย น่ารักแท้ เพื่อนฉัน...(จะบอกว่า กรูก็เกรงใจน้องเค้านะเว้ยย..)  กุมเป้า อิอิ สุภาพเรียบร้อย จริง ๆ พ่อคู้นนนนน  อ่ะ กะ สาวงามเมืองขอนแก่น ซะหน่อย ฮ่า ๆ ๆ (อย่าอ้วกนะมรึงงงง)  เอ๋า ถ้าจะอ้วก เอาไปอีกรูป ชิส์  ....ได้มาเท่านี้แหละ ใช้เวลาอย่างรวดเร็ว แล้วเราก็มานั่งกินเหล้า เอ๊ย ข้าวกันต่อ มีนักดนตรีมาร้องเพลงแหละ หุ่นเหมือน มาม่าบลูส์ เสียง คนละเรื่องกะหุ่น ตอนนี้ไม่ได้สนใจ อะไรแล้ว สนใจ แก้วเหล้าตรงหน้ามากกว่า อากาศดีมาก ๆ คุยกันไป หัวเราะกันไป เพื่อนอ้อม ก็แว่บหายไป เป็นระยะ เค้าก็ต้องดูแล เทคแคร์ แขกที่มาพัก มารับประทานอาหารแหละนะ กลับมาอีกที มาบอกว่า ไปส่งน้องโฬม ขึ้นห้อง ฮิ้วววว "เมื่อกี้ไปหิ้วกระเป๋าไปส่ง โฬม ที่ห้องพัก " อิฉัน ตาลุกวาววว เฮ้ย พักที่ นารากุล ด้วยเฟ้ย ว่าแต่ โฬม พักห้องไหนล่ะ เพื่อน "พักห้องสวีท " หยึ๋ยยย ๆ ๆ "เบอร์อะไรเพื่อน เผื่อว่า เอิ่ม ๆ ๆ คริ คริ " เพื่อนบอกมา สามศูนย์ อะไรสักอย่าง แบบว่า เริ่มมึน หน้าเริ่มชา (จะบอกว่าด้านก็เกรงใจ อิอิ) "ห้อง 302 ใช่ปะเพื่อน คริ คริ " (จำไม่ได้แล้ว แฮ่ ๆ ) .....ก็เลยเป็นประเด็น ได้ เอามาพูดคุย แบบ หื่น ๆ ขำ ๆ กันไป หล่อน่ากอดซะขนาดนั้นเนอะ อิอิ ....จริง ๆ นัดกะ ต้อม ไว้นะ ว่า จะมาเจอกันที่ขอนแก่น บทหนึ่งของการสนทนาในคืนนั้น แล้วต้อมก็ โทรมา โอว คิดถึงนะนั่น ไฉน ลืมกัน ละเนี่ย เพื่อนอ้อมหายไปอีก เรานั่งคุยโทรศัพท์ กะต้อม แล้วก็ กินเหล้าไปด้วย อืมม์ ชนแก้วกันทางโทรศัพท์ นี่แหละ ต้อมก็ นั่ิงกินเหล้า อยูู่บ้านมันปู้นนน กินเหล้า กะบ้วย นะแกนะ โฮโซ น่าดู ดีกว่ามะขามเปียก อ้าว..หาไม่ได้เหรอ อ๋อ เลยได้กิน กะบ้วย ฮ่า ๆ ๆ ไม่เคยกินอ่ะนะ เหล้า กะ บ๊วย อิอิ เพื่อนกลับมาแล้ว ได้เวลา กินกันจริง ๆ จัง ๆ ซะที ค่ำนี้ มีแค่ เรา 2 คนอ่ะนะ อ้อม ต้อม ไม่มา ฮือ ๆ คิดถึงอ่ะ  แข่งกันสวย..อิอิ  ห้องอาหาร ของโรงแรม นารากุล รีสอร์ท เหมาะสำหรับ คนชอบมานั่งฟังเพลงนะ วงที่มาเล่น ก็ เล่นสากล เก่า ๆ คุ้นเคย เพลงดังในอดีต นักร้อง ร้องเพลงได้ ไพเราะมาก ๆ กินเหล้าไปหลายแก้ว มีความสุข ค่ำคืนนี้อยู่กะเพื่อนรัก  ...ได้เวลาอำลาจากกันแล้ว นี่ก็เที่ยง (คืน) แล้วล่ะนะ กลับกันซะทีคืนนี้ สนุกจังเลย อ่ะนะ เมื่อออกมาค้นหา ก็มักจะเจอ สิ่งที่ไม่คาดคิดเสมอ.. ...ไว้คราวหน้า เราไปเยี่ยมต้อมกันมั้ยอ้อม เราไปพักที่ "ภูพิมาน" ก็ได้ ว่าแต่ เพื่อนจะ พา"น้องโฬม" ไปด้วยได้รึเปล่า อิอิ..คืนนี้ ขอเพื่อนกลับไปนอนฝันถึงน้องก่อนนะ โฮ้ยยยย หล่อมากกกกก... .....ฝันดีจ้ะเืพื่อน.....ยังคิดถึงอยู่เสมอ... บทกวีเก่า ในวันเหงาวันหนึ่ง
ตะวันตก แล้วหรือฟ้า
นกกา กลับรัง แล้วหรือฝน ร้องไห้อีกแล้วหรือใจตน หมองหม่นอีกแล้วหรือเวลา ฝนโปรยมาอีกแล้ว โน่นไง ความเคลื่อนไหว เปลี่ยนแปลงอีกแล้วซิท่า เหนื่อยหน่ายจริงหนอ เหนื่อยทุกครา เหนื่อยที่จะวิ่งไล่ไขว่คว้า ความปรารถนาของหัวใจ.. ......ระยะนี้ รู้สึกเหงา ๆ อารมณ์ประมาณสมัยเพิ่งจบ เพื่อนฝูงแยกย้าย ไปตามล่าความฝัน มันเป็นอะไรที่หดหู่ชอบกลเหมือนกัน.. ....จำได้ว่าแอบชอบไอ้หนุ่ม ห้องข้าง ๆ ได้แต่แอบมองเค้าทุกวัน เค้าก็เท่ห์อ่ะนะ เป็นดรัม โรงเรียน ฮิ้ววว..ก้มดูตัวเอง หมายสูง เหมือนกันนะเนี่ย เิอิ๊ก ๆ ....จนจบการศึกษา แยกย้าย ก็ยังแอบมองอยู่อย่างนั้นแหละ ไม่ได้เดินไปทัก ไม่ทำอะไรเลย จบแล้วก็จบกัน ไม่ตามหาอีกด้วยว่า เค้าไปที่ไหนต่อ ....เพื่อนก็ยังไม่รู้จนถึงทุกวันนี้ ว่า ตกลง แกชอบใครวะนั่น...ฮ่าาา ...ให้รู้ไม่ได้หรอก เขิน ... เพื่อนต่างแยกย้าย ไม่เจอะเจอกันอีกเลย อาจเป็นเพราะ เพื่อนส่วนมาก อยู่ต่างอำเภอ..ไม่ได้อยู่ในเมือง บ้านเราอยู่ในเมือง เพื่อนในเมืองเราก็ไม่ได้คบหาสนิทสนม... .......เพื่อนสนิทปัจจุบัน เพื่อนร่วมโรงเรียนสมัยประถม ก็เหลืออยู่คนเดียว นาน ๆ ก็คิดถึง ได้แค่ ติดต่อทางโทรศัพท์ ...ฉันยังคงอยู่ในเมืองหลวง เมืองที่แสนสะดวกสบาย เมืองที่ไม่เคยหลับ เมืองที่วุ่นวาย หาความสงบไม่ได้เลย .... ....คิดถึงทุ่งนาบ้านเืพื่อน คิดถึงนังแจง ต้มปลามันอร่อย คิดถึงไอ้เปี๊ยก มันจับปลาเก่ง..คิดถึง ไอ้เป็ด นังส้ม นังจุ๋ม นังอ้อย ไอ้ตื้อ นาบ้านแก คงเป็นบ้านจัดสรรไปหมดแล้วเนอะ พวกแกยังมีชีวิตอยู่กันหรือเปล่า ... ....ฉันจำทางไปบ้านแกไม่ได้แล้วล่ะ ณ.วันนี้ พวกแกจะจำฉันได้หรือเปล่า ...พวกแกจะสบายดีมั้ย ฉันคิดถึงวัยเรียนปีสุดท้ายจริง ๆ ....ได้แต่ส่งใจคิดถึงพวกแกนะ.... bar gu
อากาศ หนาวเย็นแม้จะมีแดดจ้า แต่สายลมที่พัดมา ก็ เล่นเอาสะท้านเหมือนกัน
วันนี้เป็นวัน ที่ 31 ธันวาคม 2550 ฉันตื่นนอนตามปกติ ไม่รู้จะรีบตื่นทำไม เออ ก็ความเคยชินนี่เนาะ กลับมาบ้านคราวนี้หลายวัน อยากกินอะไรก็ได้กิน อาหารพื้น ๆ ของภาคอิสาน ซุปมะเขือ โอววววว อร่อยอย่าบอกใครเชียว แต่บ้านฉันไม่ค่อยมีใครกินมะเขือ นอกจาก คุณครู แล้วก็พ่อ วันนี้มีโปรแกรมอะไรมั้ยนะ ฉันนั่งคิด พลางจิบกาแฟ ขนมกองหนึ่ง บนโต๊ะ มันไม่นึกอยากกิน เพราะมันเยอะ ไปหมด จะกินอะไรก่อนดี ล่ะ ฮา. บ่ายแก่ ๆ ฉันเดินเข้าครัว จัดการ สั่งการทันที เครื่องดอง ของเมา มีพร้อม กับแกล้ม เนื้อวัวติดมัน น้องเงาะ หมักไว้แล้วเมื่อเย็นวาน สูตรของหล่อนเองว่างั้น ครูต้อย รับอาสา ติดเตาถ่าน ท่าทาง เนตรนารีเก่า จะไม่เอาถ่าน ซะละมั้ง หลังจากควันโขมง ได้ที่ แต่ไม่มีทีท่าว่าถ่านจะติดไฟ ฉันก็ละมือ จากการหมักเนื้อไว้ก่อนไป จัดการเตาถ่าน ในที่สุด มันก็ ติดไฟจนได้ ละนะ เนื้อหมักพร้อม อ๊ะ ยังขาดน้ำจิ้ม ระหว่างนั้น น้องเขย ก็มาเมียงมอง ไม่ใช่อะไร เป็นขาชิมน่ะ น้ำจิ้มเนื้อ ย่าง สูตร มั่ว ของฉันเอง เรื่องของเรื่อง ฉันก็จำไม่ได้น่ะแหละว่ามันต้องใส่อะไรไปบ้าง แต่ก็ ไม่เห็นมีใครบ่น น้องเขย ชิมแล้ว หืมม์ อร่อย จนต้องทำเพิ่ม เพราะดูปริมาณเนื้อแล้ว มันมากกว่าน้ำจิ้ม หลานชายเปิด เบียร มารินแจก เอา ชนแก้ว (ครอบครัวสุขสันต์) มีเด็ก อยู่ 2 คน เด็ก จริง ๆ สี่ขวบ กะ ขวบเจ็ดเดือน คิดดูเอาเหอะ มันจะซนกันแค่ไหน ไอ้ลิงสองตัวเนี่ย ผู้เฒ่า 2 ท่าน ก็เลย ต้องคอย ตะครุบ หลานชาย ลิงน้อย 2 ตัว มันก็สนุกไปตามประสามันน่ะแหละ วิ่งไล่ลูกหมา มั่ง เกาะแข้งเกาะขาผู้ใหญ่ ได้หัวเราะ กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อย ๆ รอยยิ้มเปื้อนบนหน้าของทุกคน หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาตลอดปี มีความสุขเนอะ ความจริงคืนนี้ฉันไม่นึกว่าจะมีโปรแกรมอะไร เพื่อน ๆ มัวแต่ต้อนรับญาติ ๆ เหมือนกัน ฉันก็เลยไม่คาดหวังอะไร คิดว่าคงฉลอง กิน ดื่ม อ้อ มีจับสลาก แลกของขวัญกัน เล็ก ๆ น้อย ๆ พอหอมปาก หอมคอ แต่ก็ได้รับโทรศัพท์ เมื่อ ก่อนเที่ยง ว่าเรานัดกันที่ ศาลเจ้าพ่อหลักเมือง เพราะ คุณนาย เธอเป็นสมาชิก สภาเทศบาล ต้องไปร่วมงาน กะเขาในฐานะลูกพรรค ที่ดี ฉันไปถึงงาน ประมาณ 6 โมงกว่า ๆ โอโห สวย มาก ๆ ไม่แพ้ที่ไหน ใน ประเทศทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นศาลเจ้าพ่อหลักเมือง ที่ ว่ากันว่า ทองคำบนยอดฉัตร เป็นทองคำ 99.99 % ก็เดินดูรอบ ๆ งาน แหละนะ คนเยอะ ร้านอาหาร ที่ส่วนมาก เป็นโรงทาน มาทำอาหาร แจก มี 1000 กว่าร้าน ท่านนายกฯ ว่างั้นนะ ยังจะเสาไฟ ที่ยอดเสา เป็นสัตว์ในหิมพานต์ ที่ฉันไม่รู้จัก เออ เพิ่งจะได้ยินชื่อนี่ แหละ "สีโห" เป็นสิงห์ ผสม ช้าง อธิบายง่าย ๆ ก็ หัวเป็นช้าง ตัวเป็นสิงห์ ได้ไปอ่านประวัติ เหมือนกัน แต่จำไม่ได้ โห ก็เล่น กินทั้งเบียร์ ทั้งเหล้า ก็เมาอ่ะแหละ คนเยอะมาก ฉันไม่เจอคุณนาย โทรไป ก็ได้ความมาว่า หาที่จอดรถอยู่ ฉันโทรไปหาน้องชายซึ่งนัดกันคืนนี้ ได้ความว่า อยู่ที่ซุ้ม ใกล้ ๆ สถานีดับเพลิง กว่าจะหาเจอก็ เล่นเอาเหงื่อซ่ก คนเยอะ อากาศ แม้จะมีลมเย็นพัด แต่ก็ยังรู้สึกอุ่น ๆ ฉันเจอไอ้ดีเจ เสียงหล่อ แต่หน้ามันไม่หล่อหรอก ดีใจที่ได้เจอมันอีก มันเป็นน้องที่น่ารัก เราไม่เจอกัน เป็นปีเลยทีเดียว ทักทายสวัสดี ดี๊ด๊า ไปตามประสา เสียงดังมาก ต้องตะโกน คุยกัน สักพัก... คุณนายเดิน หน้าสวยมาแต่ไกล มีพิธีการบนเวทีกลาง มอบรางวัล ตกแต่งไฟ เฉลิมพระเกียรติ แล้วก็ เล่าถึงความร่วมแรงร่วมใจในการ จัดสร้าง ประตูเมืองขอนแก่น ศาลหลักเมือง และ การนำสายไฟฟ้า ลงใต้ดิน ท่านนายกเทศมนตรี ก็ พูดได้ใจความดี ไม่ค่อยเยิ่นเย้อ ฉันยืนรอกะน้องกาน ข้างล่าง ชมการแสดงของเหล่าดารา ซึ่ง ไม่รู้จักอีกนั่นแหละ ฉันนี่เป็นคนไม่ค่อยสนอกสนใจ ดาราเลยนะ จำไม่ได้หรอก ว่าชื่ออะไร แต่ก็ ชอบดูละครไทยนะ (น้ำเน่าเหมือนกันล่ะน่ะ) คุณนายเดินลงจากเวที มาสมทบกะพวกเราหน้าซุ้ม ที่พวกดาราเขาก็นั่งกันอยู่แหละ ปากก็บ่น งึมงำ "อยากกินเหล้า" ต้องรอ ไอ้ดีเจ เพราะมันต้องไปเป็นพิธีกร บนเวทีใหญ่อีกครั้ง เอ้า ก็ต้องรอกันอีก ไอ้ที่กินไปเมื่อตอนบ่าย มันก็ เริ่มสร่าง ฉันก็เริ่มง่วงล่ะซิ หลังจากรอเวลา ปรากฏว่า หลุดคิว เขต ไม่ต้องขึ้นเวที เพราะหลุดแล้ว ไม่อยากรอ พวกเรา ฉัน คุณนาย กาน แล้วก็ เขต ก็ เดิน ออกจากกงาน ไป นั่งแหมะ ที่ร้าน "bar gu" เจ้าของร้าน เป็น ชายร่างอ้วน ๆ แต่ใจดี เฮียแก ถือแก้ว ร่อนไป โต๊ะโน้น โต๊ะนี้ อย่างเป็นกันเอง สมกับชื่อร้านจริง ๆ นะ ฉันไม่รู้จักใคร แต่ก็สามารถ หัวเราะ พูดคุยกับคนแปลกหน้า ที่มีแต่มิตรภาพ มันเป็นความสุข ที่หาได้น้อยมาก ๆ ใน ช่วงหนึ่งในชีวิต หนุ่มสาว แปลกหน้า (สำหรับฉัน) ที่แวะเวียน มาชนแก้ว แก้วแล้ว แก้วเล่า เสียงค่อนข้างอ้อแอ้ ที่แนะนำฉันกํบ คน เหล่านัน "พี่สาวผม" จำไม่ได้หรอก ว่า ใครเป็นใคร รู้แต่ว่า ไม่รู้มีเหล้ากี่ยี่ห้อ ในคืนนั้น จวนได้เวลา นับถอยหลัง สู่ศักราช ใหม่ ซึ่ง เหล่า สี่สหายไม่มีใครอยากไป เพลงกำลังสนุก อีกอย่าง ก็กำลังเมาได้ที่ อากาศ เป็นใจ เย็นเจี๊ยบ.. ฉันเดิน เกาะแขน คุณนาย มาที่เวทีกลางอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าฉัน จะเจอ พี่แป้ง พี่ที่ฉันเคยไป สมัครร่วมโครงการ ดีเจ หน้าใหม่ เมื่อ 2 ปี ที่แล้ว และ ที่ดีใจ ฉันยกมือไหว้พี่แป้ง แกจำฉันได้ด้วยดีใจจัง แก แซวว่า " เอาออกเหอะ.." แกคง หมั่นไส้ เพราะ ฉัน ได้ที่คาดผม เป็น เขาปีศาจ สีฟ้า ได้มาจากน้องพนักงาน ร้าน Bar gu ฉันหัวเราะ แต่ไม่ยอมถอด โอ มันเป็นความบ้า ที่นาน ๆ จะ ได้ ปลดปล่อย อ่ะ นะ พี่แป้ง ขอสักคืนเหอะพี่ แล้วฉันก็ ยืน อยู่แถว ๆ นั้นแหละ คุณนาย ขึ้นไป ยืนโดดเด่น เป็นสง่า ร่วมกับ ทีมพรรค ของเธอ... ได้เวลา ที่รองนายกฯ ก็ ได้ เป็นผู้นำในการ นับถอยหลังก้าวเข้าสู่ ปีใหม่ ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า ข้างบน มีพลุ สวย ๆ จุด ขึ้นไป หลายสิบลูก มีชื่อ เพราะ ๆ แต่ฉันก็จำไม่ได้ ล้วนแล้วแต่เป็นชื่อมงคลทั้งนั้น คุณนายเดินลงมาจากเวที ฉันยื่นแขนออกไป กอดคุณนายไว้ " สวัสดีปีใหม่เพื่อน" ปีนี้ ฉันก็มีเพื่อนเพียงไม่กี่คน ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ การไม่คาดหวังอะไรเลย มันก็ดี ตรงที่สิ่งที่ได้มา มันเกิดคาดหวัง...ฉันไม่สนหรอก ว่า หนทางข้างหน้า จะมีโอกาส ได้ โคจร มาเจอะเจอกันอีกมั้ย ยิ่งเวลามากขึ้น มันก็ทำให้ห่างไกล กันไปทุกที แต่สิ่งที่เรา ยังคงจารย์จรดไว้ในใจก็คือ .....วันนี้ ฉันได้รับ มิตรภาพ ดี ๆ จากเพื่อน ๆ "bar gu" ก็คง เป็น บาร์ gu จริง ๆ ในค่ำคืนนี้ ขอบคุณ สำหรับ ความรู้สึก ดี ๆ ที่ยังคงอยู่ ขอบคุณนะเพื่อน ๆ   9/11 Cliq
.....มันเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้น พอสมควรนะ วันนี้ เราสุ่ม ๆ ตามคำนัดหมาย ของ
สมาชิกเพื่อน ๆ ....มาถึงก่อนเวลานัดอีกแน่ะ ด้วยกลัวว่า จะมาไม่ถูก... ....ฉันเดินออกมาจากซอย มานั่งแกร่ว ที่ร้านกาแฟ ปากซอย ทองหล่อ 25 สั่ง กาแฟมางั้น ๆ เอง ไม่ได้นึกอยากกินสักเท่าไหร่....ก็นั่ง ฆ่า เวลาไปงั้น ๆ รอว่า เพื่อนคนไหนมาถึงแล้วบ้าง...สุดท้าย ก็เดินเข้าไปที่ร้าน ทุ่มเศษ ๆ เจอ หนุ่มเสื้อ ขาว ถามว่า "PPu ใช่มั้ยครับ" ฉันก็ส่งยิ้มหวาน พร้อมกับตอบรับ รู้สึก แปลก ๆ มี หลายคน นั่งอยู่กลุ่มหนึ่ง ฉันเดินเข้าไปลงทะเบียน จ่าย สตังค์ ไป ตามที่ได้ตกลง กัน นั่งมองอยู่พักนึง รู้สึก ขัดเขิน อาการแปลกหน้า ยังไม่ละลาย ฉันจึงลุกมา นั่ง ที่ โซฟา ข้าง ๆ นั่น เอง นั่งยิ้ม ไม่รู้จะพูดคุยอะไร เพราะ ไม่มีคนคุยด้วย ส่วน มาก เขาก็รู้จักกันมาก่อนมังนะ ฉันคิด ดูจากอาการหยอกล้อ สนิทสนม กันดีจัง สักพัก คนเริ่มทยอย มามากขึ้น แล้วฉันก็ได้กลุ่มคนซึ่ง มาคนเดียวเหมือนกัน นั่ง คุยกัน สัพเพเหระ สักพัก ก็ มีดาราเดินเข้ามา หิ้ววววว....ไม่รู้จักเลย...ก็ได้แต่นั่ง มอง ๆ ไป เออ เท่ห์ดี หล่อ ดี เนอะ เออเนอะ ก็ ว่ากันไป...กลุ่มที่ฉันปักหลัก เกาะกันอยู่ เริ่มแตกกลุ่ม วิ่งไปถ่ายรูป กะดารา ฉันก็เอามั่งดิ มานั่งบื้ออยู่ทำไมล่ะ เขาให้มาเฮฮา ไม่ได้ให้มานั่งเก็กสวยนี่หว่า เอิ๊ก ๆ ๆ .....รู้จัก ไม่รู้จัก ฉันก็ เริ่ม หน้ามึน ถ่ายรูปกะเค้าไปทั่ว ดาราคนไหน เดินผ่านเข้า มา เสร็จ กลุ่มฉันทุกราย ฮา... ....นี่เป็น ครั้งแรก ตั้งแต่เข้ากรุงมา ฉันได้ออกมาเฮฮา กับกลุ่มคนที่ไม่เคยรู้จักกัน มาก่อน ไม่เคยพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว ได้แต่เขียนอักษร โต้ตอบกันในโลกไซ เบอร์ ฉันไม่ได้คาดหวังกับการนัดหมายครั้งนี้ นอกจากรู้สึกสนุก ที่จะได้เจอเพื่อน ได้พูดคุยในเรื่องเดียวกัน....เท่านั้น สำหรับ cliq ........... 
|
wynter289
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
