ยิ่งรัก ยิ่งเจ็บ ยิ่งเก็บ ยิ่งล้น
ยิ่งฝืน ยิ่งทน ยิ่งค้น ยิ่งไม่เข้าใจ
ยิ่งใกล้ ยิ่งเจ็บ ยิ่งเห็น ยิ่งปวดใจ
ยิ่งเธอให้ความสำคัญมากเท่าไร
ยิ่งรู้สึกหวั่นไหว ทั้งๆที่... "ไม่ได้เป็นอะไรกัน"

หากจะมองอีกแง่หนึ่ง
หัวสมองก็เหมือนกับแจกันซึ่งแข็งกร้าว
ส่วนหัวใจก็เหมือนกับดอกไม้ซึ่งอ่อนโยน
ทั้งสองอย่างนี้มีคุณสมบัติไม่เหมือนกันเล­ย
แต่ถ้ามาอยู่ด้วยกันอย่างสมดุล เมื่อไหร่
แจกันและดอกไม้ก็ก่อให้เกิดความงามได้อย่า­งลงตัว
ความรักของคนเราก็เช่นกัน
ถ้าหัวสมอง(แจกัน)และอารมณ์(ดอกไ้ม้)สามัค­คีกันประสม
กลมกลืนกันอย่างพอเหมาะพอเจาะ
ไม่รักมากจนงมงาย ไม่ยึดเหตุผลมากมายจนขาดชีวิตชีวา
ชีวิตรักของเราก็สดชื่อ เบิกบาน ราบรื่นดำเนินไปอย่างสวยสดงดงาม

คำว่า"รัก" ใช้ได้กับทุกคนไม่เพียงแต่แค่คนรัก
คำว่า"พอ" ใช้ได้กับทุกสถานการณ์ ทุกที่และทุกเวลา


ถ้าฉันเป็นท้องฟ้าคงไม่ต้องเสียเวลามองหาเ­ธอ
มองลงมากี่ครั้งก็ได้เจอไม่ต้องคอยชะเง้ออ­ยู่อย่างนี้
แต่ฉันไม่ใช้ท้องฟ้าจึงเฝ้ามองหาเทอเสมอคน­ดี
แถมยังหาไม่เจอสักทีก็เลยต้องชะเง้ออย่างน­ี้เรื่อยไป
ถ้าฉันเป็นอากาศเธอคงขาดฉันไม่ได้
เพราะขาดฉันเธอก็ขาดใจ
ต้องอยู่ด้วยกันตลอดไปก็คงดี
แต่ฉันไม่ใช่อากาศ
ถึงขาดฉันเธอก็อยู่ได้
แต่สำหรับฉันคงแทบขาดใจ
ฉันจะอยู่อย่างไร...ถ้าขาดเธอ