บทนำ
__________________________




คุณชายผู้เฉยเมยต่อคนแทบทั้งโลกอย่างเขาเคยต้องมานั่งรอใครนานๆ เช่นนี้หรือ แล้วแม่สาวคนนี้มีดีอะไรนักเขาถึงต้องถ่อมาเฝ้าเธอไม่ให้คลาดสายตาที่ริมน้ำตกนี่ ดื้อก็ที่หนึ่ง รั้นก็ไม่เป็นรองใคร พูดได้จนลิงหลับ แถมยังขยันหาเรื่องให้เขาปวดหัวอยู่บ่อยๆ

ถามตัวเองนับสิบครั้งแล้ว แต่เขาก็ไม่พบคำตอบที่ต้องการ

นี่มันบ้าชัดๆ!

“คุณชายขา...ไม่ลงมาเล่นน้ำด้วยกันเหรอคะ เย็นชื่นใจสุดๆ ไปเลย”

เสียงใสๆ ดังทะลุเข้ามาในโสตจนเขาถึงกับสะดุ้ง หันไปทำตาขวางจัดข่มขู่

“ไม่ แล้วเมื่อไหร่จะกลับซะที จะมืดอยู่แล้วนะ”

“ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ป้าเนื่องให้ไฟฉายติดมาด้วย มืดก็ใช้ไฟฉายส่องทางสิ” คนที่ยังสนุกสนานกับการเล่นน้ำตอบหน้าตาเฉย

“ไม่หนาวบ้างรึไง คุณเล่นน้ำนานเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก”

ปากดุ ดวงตากวาดมองร่างอ้อนแอ้นในน้ำเพียงครู่เดียวก็เมินหนี เธออาจจะไม่รู้ตัว แต่เขารู้ดี สถานการณ์นี้ไม่ปลอดภัย!

“ไม่ต้องมาขู่ซะให้ยากเลยค่ะ กลับถึงบ้านพักตี้ก็กินยาแก้หวัดกันไว้เลย อย่าดุนักสิคะคุณชายขา พรุ่งนี้ก็กลับกรุงเทพฯ แล้วนะ ขอสนุกแบบลืมโลกซักวันเถอะน่า ไม่ใช่จะมีโอกาสหนีเที่ยวแบบนี้ได้บ่อยๆ นะคะ”

“ไม่ต้องมาแถ ไม่ว่าอยู่ที่ไหนคุณก็หาเรื่องเที่ยวได้ตลอดนั่นแหละ รีบๆ ขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ไม่อย่างนั้นผมจะปล่อยให้เดินกลับคนเดียว หลงป่าไม่รู้ด้วยนะ”

“โหย...คุณชายใจร้ายจังเลย ใจคอจะทิ้งตี้ไว้ที่นี่คนเดียวจริงเหรอคะ” เธอตัดพ้อพลางแหวกว่ายเข้าไปเกาะโขดหินริมฝั่ง ทำตาอ้อนวอนขอความเห็นใจ

คุณชายดนัยหันมาถลึงตาดุเข้าใส่ กลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆ ในใจเวลาเห็นท่าทีออดอ้อนฉอเลาะของคนตัวเล็กที่ยามยิ้มก็ดูสดใสเหมือนสาวน้อย แต่ยามทำตาอ้อนๆ นี่สิ เธอจะรู้ตัวหรือไม่ มันเย้ายวนใจและกระตุ้นอารมณ์บางอย่างของเขาให้ตื่นเตลิด

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองชักจะคิดนอกลู่นอกทางกับลูกค้าวีไอพีที่สามารถจิกตัวเขาจากกรุงเทพฯ ให้เดินทางมาที่อัมพวาในวันนี้โดยไม่ได้นัดหมายล่วงหน้าได้ก็รีบหันหลังให้พลางยื่นคำขาดเสียงเข้ม

“ถ้าขืนยังยึกยักไม่ยอมขึ้นจากน้ำดีๆ ก็มีสิทธิ์ถูกทิ้งแน่ เร็วเข้าเถอะ ผมนั่งรอจนรากจะงอกแล้ว”

รัตติกาลย่นจมูกอย่างขัดใจ ครุ่นคิดอยู่สักพักก็ได้ไอเดียใหม่สุดแสนจะบรรเจิด และแน่นอน เธอย่อมไม่พลาดที่จะทำตามแผนเด็ดนั้น

“คุณชายขา...น้ำเย็นมากเลยค่ะ ตี้หน๊าวหนาว ตัวสั่นไปหมดแล้ว แทบขยับไม่ได้เลย ช่วยตี้หน่อยนะคะ คุณชายใจดี๊ใจดี หล่อเริด ไร้เทียมทานในปฐพี”

“มากไป” ถึงปากจะดุแต่มือใหญ่ก็รีบส่งไปตรงหน้าสาวสวยราวกับกลัวว่าหากช้ากว่านี้เธอจะร่ายยาวไปไกลถึงสามโลก

รัตติกาลยื่นมือไปหาเขาพร้อมรอยยิ้มซุกซนที่ปิดไม่มิด ชายหนุ่มนึกเอะใจ แต่ยังช้ากว่าสาวเจ้าเล่ห์ที่ออกแรงถีบโขดหินสุดตัวพร้อมฉุดเขาร่วงลงไปในลำธารด้วยกันจนได้

“รัตติกาล!” ชายหนุ่มคำรามลอดไรฟันเมื่อโผล่ศีรษะขึ้นมาเหนือผิวน้ำ ใช้มือเสยผมที่เปียกลู่ให้พ้นใบหน้าคมคายที่แสนจะบึ้งตึงอย่างอดทนอดกลั้น

“ว้าว น้ำเย็นชื่นใจดีจริงๆ ว่ามั้ยคะคุณชาย” เสียงใสล้อเลียนก่อนจะวิดน้ำใส่หน้าหล่อๆ ที่ดูไม่ค่อยจะหล่อแล้วในตอนนี้ เพราะเจ้าตัวถลึงตาอาฆาตมาดร้ายสุดพลัง

“กลับขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้!” เขาสั่งเสียงดุ

“ไม่กลับ อยากให้กลับก็จับให้ได้สิคะ”

เธอลอยหน้าลอยตาท้าทาย เตรียมพร้อมสำหรับการแข่งขันว่ายน้ำ เพราะไม่รู้ว่ามันเป็นกีฬาสุดโปรดของเขา ถ้ารู้สักนิดก็คงไม่คิดเล่นอะไรพิเรนทร์ แบบนี้แน่

คุณชายดนัยหมดความอดทนกับยายเด็กแสบในวินาทีนี้ ร่างสูงใหญ่ขยับตัวว่องไวหมายตะครุบเหยื่อให้ได้ในคราวเดียว รัตติกาลร้องกรี๊ด ว่ายน้ำหนีสุดชีวิต แต่ไปได้ไม่ไกลก็ถูกรวบตัวไว้อย่างแน่นหนาจนแทบหายใจไม่ออก ได้แต่ดิ้นรนขลุกขลักไร้ทางไปในอ้อมแขนแข็งแรงราวเหล็กดัดที่เหมือนว่าเขาจงใจกลั่นแกล้ง

“คุณชายขา...ตี้ล้อเล่นนิดเดียวเอง อย่าโมโหเลยนะคะ กลับเดี๋ยวนี้เลยก็ได้ เราขึ้นฝั่งกันเถอะค่ะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นอ้อน หวังใช้ความน่ารักน่าหยิกของตนพลิกวิกฤตร้ายให้กลายเป็นแค่เรื่องขำๆ

“ผมชักไม่อยากกลับแล้วสิ” เขาตอบเสียงเรียบ ใบหน้าก้มต่ำทำให้ปลายจมูกโด่งแทบชนพวงแก้มอิ่มสีชมพูระเรื่อของคนในอ้อมแขน

รัตติกาลรู้สึกมึนงงกับลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดพวงแก้ม และมันได้เปลี่ยนจังหวะการเต้นของหัวใจเธอไปแล้วเรียบร้อย ลำคอระหง ลาดไหล่มน และเรียวแขนกลมกลึงเปลือยเปล่าที่โผล่พ้นผิวน้ำเพราะถูกกอดรัดไว้ทั้งตัวจนปลายเท้าไม่แตะพื้นก็ค่อยๆ เปลี่ยนจากสีน้ำนมเป็นสีชมพูระเรื่อพอๆ กับผิวหน้า ยิ่งสบตาคมดุดันคู่นี้ใกล้ๆ ก็ยิ่งรับรู้ถึงเสน่ห์อันร้ายกาจของเขา และสำนึกในทันทีว่าเธอได้ทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่เสียแล้ว

“มาล้อเล่นอะไรกันตอนนี้ล่ะคะคุณชายขา ดูสิ ฟ้าเริ่มมืดแล้วนะ อีกเดี๋ยวก็ได้งมหาทางกลับกันหรอกค่ะ” เธออ้อมแอ้มแถไปเท่าที่พอจะคิดได้ สถานการณ์ตอนนี้ไม่ปลอดภัยอย่างแรง สมองเตือนมาเช่นนั้น แต่ไม่ยักบอกวิธีรับมือกับคุณชายขี้เก๊กเลยสักข้อ

“ไหนคุณบอกว่าป้าเนื่องให้ไฟฉายติดมาด้วย ฟ้ามืดก็ใช้ไฟฉายส่องทางสิ ไม่เห็นจะเป็นไร” เขาใช้คำพูดเธอมาย้อน เข้าตำราเชือดนิ่มๆ จนแม่สาวเจ้าแผนการแทบไปไม่เป็น

วงหน้ารูปหัวใจเริ่มแหย ห่อไหล่เข้าหากันด้วยความเหน็บหนาวจนสั่นสะท้าน บอกเสียงอ่อยว่า “คราวนี้ตี้หนาวจริงๆ แล้วนะคะ ถ้าไม่รีบขึ้นฝั่ง เดี๋ยวตี้ไม่สบายแล้วคุณชายจะรับผิดชอบไหวเหรอ”

“ไหวไม่ไหวก็คงต้องรับผิดชอบอยู่ดี พี่ชายคุณเอาผมตายแน่ถ้าทำแล้วไม่รับผิดชอบ”

เสียงกระซิบแผ่วๆ ที่มีความหมายกำกวมและดังอยู่ข้างใบหูทำให้ลมหายใจของรัตติกาลสะดุด ไหนจะไอร้อนผะผ่าวจากร่างสูงนั่นอีก มันแทบจะทำให้เธอลืมวิธีหายใจ ไม่รู้ตัวเลยว่าเขาถ่ายทอดความอบอุ่นให้ถึงไหนต่อไหนจนได้ยินเสียงนุ่มเบาดังขึ้นข้างหูอีกครั้งพร้อมลมหายใจอุ่นซ่านที่เป่ารดซอกคอจนขนลุกเกรียว

“อุ่นขึ้นรึยัง”

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก จะถอยห่างแต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังเอาใบหน้าหล่อๆ เข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น

‘แหม อ่อยให้แบบนี้ตี้ก็เคลิ้มน่ะสิคะคุณชายขา...’

“ไม่อุ่นหรอกค่ะ น้ำเย็นจะตายชัก ตี้ว่าเรารีบกลับกันดีกว่านะคะ” เธอพูดสวนความคิดด้วยเสียงดังลั่น นึกดีใจที่ความคิดอุตรินั่นไม่ได้หลุดลอดริมฝีปากออกมาให้ตัวเองต้องอับอายขายหน้ายิ่งกว่านี้

‘พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยตี้ด้วยนะจ๊ะ คุณชายหล่อลาก แถมตอนเปียกน้ำก็เซ็กซี่อย่าบอกใคร บรรยากาศเป็นใจขนาดนี้ ถ้าพ่อกับแม่ไม่ช่วย ตี้ละลายอยู่กับอกเขาแน่ๆ ละ ฮือๆ...’

ริมฝีปากหยักลึกกระตุกยิ้มเล็กน้อยเมื่อสัมผัสได้ถึงอาการสั่นเทาของคนตัวเล็กแต่เป็นจอมป่วนมหาประลัยที่ตอนนี้ดูเหมือนจะหมดฤทธิ์บ้างแล้ว

“นึกว่าคุณอยากให้ผมลงมาเล่นน้ำด้วยซะอีก”

รู้ทันอีกแน่ะ!

รัตติกาลทำปากยื่น แต่บวก ลบ คูณ หารส่วนได้ส่วนเสียแล้วพบว่าเธอควรจะต้องยกธงขาวโดยเร็ว ถ้าไม่อยากขาดทุนยับเยิน

“ก็นี่ไงคะ เล่นด้วยกันแล้ว ตี้พอใจแล้วค่ะ เรากลับกันเถอะนะ ตี้หนาวจริงๆ”

ตาคมคอยจ้องแต่ริมฝีปากสีเชอร์รี่ที่ขยับขึ้นลงเร็วๆ โดยไม่รู้ตัว เขาสงสัยว่ารสชาติของมันจะหอมหวานเช่นสีสันสดใสนั่นหรือไม่ แรงกระตุ้นจากภายในพุ่งสูงไร้เหตุผล อยากลิ้มลองจนแทบอดใจไม่ไหว

“คุณชายคะ ตี้หนาว...”

เสียงประท้วงอ่อยสนิทเรียกสติเขากลับมา แววพิศวงหลงใหลในดวงตาจางหายไป คงไว้เพียงความเฉยชาเฉกเช่นเคย ตัดใจปล่อยมือจากร่างนุ่มนิ่มด้วยความรู้สึกเสียดายลึกๆ แล้วหันหลังให้

“งั้นก็รีบขึ้นฝั่งเร็วเข้า ถ้าคืนนี้คุณไม่สบายผมจะพาไปให้หมอฉีดยา แล้วอย่าฟ้องพี่ชายว่าผมแกล้งก็แล้วกัน”

รัตติกาลไม่ตอบ รีบว่ายน้ำตามเขาไปทั้งที่หัวใจยังเต้นโครมครามไม่เป็นส่ำ แถมยังรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปทั้งตัวราวกับคนกำลังจะเป็นไข้

‘สงสัยจะโดนคุณหมอฉีดยาจริงๆ แล้วเรา เง้อ...’

อะไรบางอย่างที่เห็นจากหางตาลิบๆ ว่าไหลไปตามกระแสน้ำ และกำลังทอดระยะห่างออกไปเรื่อยๆ ทำให้หญิงสาวต้องหันไปมอง เมื่อเห็นลายดอกดวงสีส้มเหลืองแสนสะดุดตานั้นก็ตัวแข็งทื่อ หยุดว่ายน้ำและก้มลงสำรวจร่างกายตนเองก่อนจะเบิกตาโตพร้อมกรีดร้องออกมาสุดเสียง

“กรี๊ด!!!”

คุณชายรูปหล่อหันขวับ “เกิดอะไรขึ้น?”

รัตติกาลหุบปากฉับ ใบหน้าแดงก่ำ รีบว่ายน้ำพรวดๆ เข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่นพร้อมละล่ำละลักบอกรัวเร็วด้วยความตกใจปนขายหน้า “ผ้าถุงค่ะผ้าถุง”

“ผ้าถุงอะไร”

คิ้วเข้มขมวดมุ่น พยายามจะดันร่างบางออกห่างเพื่อถามไถ่ให้รู้เรื่อง แต่หญิงสาวอวตารร่างเป็นปลิงในบัดดล กอดเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย บอกเสียงอ่อยด้วยความอับอายขายหน้าจนแทบอยากดิ้นตายให้รู้แล้วรู้รอดไป

“ผ้าถุง...หายไป...กับสายน้ำ...ฮือๆ คุณชายอย่ามองนะ ตี้โป๊อยู่...”

เขานิ่งอึ้ง กวาดสายตาไปรอบบริเวณโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นผ้าถุงลายดอกสีสดใสลอยละล่องไปตามกระแสน้ำก่อนจะจมหายไปในที่สุดก็ได้แต่เม้มปากแน่นด้วยความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก

จะทำยังไงกับเธอดี ขยันหาเรื่องให้ปวดหัวได้ตลอดเวลาจริงๆ ให้ตาย!