Group Blog |
ทดสอบๆ
ทดลองเอาเม่าอีโมมาทำดุ๊กดิ๊ก                    เรื่องเศร้าของชาวเว็บ ...ล่ะมั้ง
วันนี้มีเรื่องเศร้าเกิดพร้อมกันอยู่ 3 เรื่อง
มีเด็กวัยรุ่นผู้ชาย กับผู้หญิงที่ดูมีอายุคนนึง ซึ่งคงจะเป็นแม่ เดินเข้ามาในออฟฟิศก้าวหนึ่งก้าว ตอนแรกก็นึกว่ามาสมัครเรียน แต่กลายเป็นว่า มาถามว่าที่นี่รับทำเว็บไซต์ใช่มั้ย เค้าจะจ้างทำเว็บประมาณ 10 กว่าหน้ามีเนื้อหาประมาณโน้นประมาณนี้ ดูรูปการณ์แล้วมันแหม่งๆ เพราะต้องการเว็บข้อมูลแหล่งท่องเที่ยวธรรมดา ไม่มีสาระใดๆเป็นพิเศษ อัพเดทก็ไม่ได้ ก็ไม่รู้จะเอาเว็บไปทำประโยชน์อันใด ถามไปถามมา เลยได้ความว่าจะเอาเว็บไปส่งอาจารย์เป็นโปรเจกต์ในวิชาเรียน (ก็พอจะเดาได้จากท่าทางล่ะนะ) ก้าวหนึ่งก้าว ก็ถามต่อว่า แล้วทำไมไม่ทำเอง เด็กมันตอบว่า ไม่ได้เข้าเรียนเลยทำไมได้ (ไม่ได้มีความรู้สึกผิดใดๆอยู่ในวลีที่ว่า "ไม่ได้เข้าเรียนนั้น" ) ก้าวหนึ่งก้าวอึ้งไปแป๊บนึง นี่ตูจะเอาตังค์เด็ก แถมส่งเสริมมันโกงตั้งแต่เป็นเยาวชนเลยรึ อย่ากระนั้นเลย จึงเสนอไปด้วยความเสือกของตัวเองว่า งั้นมาเรียนเอามั้ย ที่นี่รับสอนด้วย จะได้เอาไปทำเองได้ทั้งความรู้ ได้ทั้งงานไปส่ง ค่าสอนทำเว็บถูกกว่าค่าจ้างทำเยอะนะ (บอกราคาเรทต่ำกว่าปกติไปแล้ว มันก็ดูจะอึ้งไป) เด็กมันก็ยังอ้ำอึ้งว่าเรียนไม่ทันหรอก ต้องส่ง 26 นี้แล้ว ก้าวหนึ่งก้าวยังลดแลกแจกแถมด้วยความหวังดีปนความเสือกต่อ ว่า พอจะใช้ photoshop เป็นมั้ยล่ะ ถ้าเป็นก็มีหลักสูตรจานด่วน สำหรับทำเว็บเว็บเดียวไปเลย เรียนกันสองสามวัน เอาโปรเจกต์มาเลย สอนกัน step by step สอนจบได้เว็บไปส่งเลย ลดแลกแจกแถมราคาเหลือ 3 วันสองพัน ตูต้องอดนอนตอนกลางคืนทำงาน เพื่อเอาเวลากลางวันมาสอนมันเต็มวันก็เอา (สงสัยตอนนั้นต่อมคนดีบวมกระทันหัน เลยไปกดทับต่อมปัญญา) เด็กมันก็ยังไม่สน กะจ้างอย่างเดียว แต่สู้ราคาไม่ไหว ว่าแล้วก็ชวนคนเป็นแม่ถอยทัพออกจากร้านไป ถึงไม่ถอยต่อรองราคาต่อยังไง ก็คงไม่รับทำอยู่แล้ว ทุกวันนี้ก้าวหนึ่งก้าวเหนื่อยจนหลับฝันเห็นงาน รับงานด่วนค่าจ้างถูกๆมาให้ตัวเองเหนื่อยเพิ่ม ก็บ้าเกินไป จะทำชุ่ยๆพอให้มันเอาไปส่งอาจารย์ ก็รับตัวเองไม่ได้ จะทำดีๆ เกิดมันดีเกินหน้าเกินตาเพื่อนแล้วได้ A ขึ้นมาก็ไม่ไหว เรื่องน่าเศร้าเรื่องที่หนึ่งก็คือ มีเด็กที่ไม่คิดจะทำงานเองไม่คิดที่จะเข้าเรียน และเห็นว่าการหาทางออกด้วยการจ้างคนมาทำแทนเป็นเรื่องธรรมดา เรื่องน่าเศร้าเรื่องที่สอง คือคนเป็นแม่ที่ตามมานั่งด้วยกัน ไม่มีทีท่าว่าลูกทำผิด เสมือนหนึ่งตามมาเพียงเพื่อพร้อมจะเป็นคนจ่ายทรัพย์ให้ แม้แต่เสนอทางออกใ้ห้มาเรียนด้วยตัวเองแล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะส่งเสริมให้คนเป็นลูก เลือกทางออกที่เป็นศิริมงคลแก่ตัวเองแต่อย่างใด เรื่องน่าเศร้่าเรื่องที่สาม ที่สุดแสนจะเศร้ากว่าเรื่องใดๆก็คือ คนทั่วไปคิดว่างานออกแบบเว็บไซต์เป็นงานแบบไหน คิดว่าค่าจ้างทำเว็บซัก 10 หน้า มันคงจะพอๆกับค่าจ้างพิมพ์รายงานซัก 10 แผ่นหรือยังไงกัน เพิ่งคุยกับผู้อวุโสของวงการคนนึง (กล่าวถึงด้วยความยกย่องนะพี่) ไปว่า ทุกวันนี้คนมองว่างานออกแบบเว็บไซต์ เป็นงานราคาถูกกว่างานออกแบบสาขาอื่นๆ ค่าสอนสองพัน ได้เว็บไปด้วยเว็บนึง สองแม่ลูกยังคิดว่าแพงไป อ้อ และเรื่องน่าเศร้าเรื่องที่สี่ ที่อาจจะมี (ตูว่ามีแน่ๆ) ก็คือ เมื่อเด็กคนนั้น และคุณแม่ที่พร้อมจะเป็นสปอนเซอร์เดินพ้นประตูก้าวหนึ่งก้าวไป ทั้งสองคนคงจะหาคนทำเว็บไปส่งอาจารย์ให้ได้ ในราคาถูกๆตามที่เขาต้องการ แถมใช้เวลาหาไม่นานอีกต่างหาก เข้ากูเกิ้ล search สองสามแกร๊กก็เจอแล้ว ทั้งเว็บสำเร็จรูปไม่ถึงพัน ทั้งคนรับจ้างทำเว็บ ราคาเริ่มต้น 200 บาท เอวัง ทั้งบทความและวงการเว็บไทย ด้วยประการฉะนี้ ล้านแตก
ขออนุญาตบ่น + เก็บภาพตัวเองเป็นที่ระทึก
 ที่จริงก็ไม่ใช่ตรงหัวเหม่งซะทีเดียว แต่เป็นแถวๆหางคิ้ว ซ้อนท้ายวินมอไซค์แล้วโดนแท็กซี่เบียดลงข้างทาง ตอนลงก็ไม่แรงเท่าไหร่ แต่ดันมีเสาโผล่มาแถวๆนั้นพอดี แถมเสาก็ยังไม่ยอมหลบหัว ouiya อีก เลยได้แผลมาเป็นที่ระลึก 8 เข็ม เห็นหมอว่าจะเป็นแผลเป็น เพราะแผลมันช้ำ (คิ้วยิ่งไม่ค่อยมีอยู่ สงสัยคราวนี้คงโกร๋นไปเลย) อยู่บ้านนอกดีๆแท้ๆ หาเรื่องถ่อไปเจ็บตัวถึงกทม. .............................. เมืองกรุงช่างน่ากลัว ปล. รถยนต์ผ่านไปแถวนั้นก็ไม่ได้ขับไว รถก็ไม่ได้ถึงกะเยอะ แต่ไม่มีใครจอดถาม หรือคิดจะพาไปส่งโรงพยาบาลซักคัน มีแต่ฝรั่งที่ไหนไม่รู้โผล่มาพยุง วิ่งไปหากระดาษมาให้ห้ามเลือด กับวินมอไซค์ที่โดนเบียดล้มไปด้วยกัน เป็นคนพาซ้อนท้ายไปโรงพยาบาล ..................................... เมืองกรุงช่างน่ากลัว ปล.2 แท็กซี่คันนั้นไม่แม้แต่จะชะลอดู ไม่รู้ว่าป่านนี้มันจะรู้ตัวรึยังว่าเบียดคนลงข้างทางไปสองคน ดัดผมแล้วคร๊าบพี่น้อง
ครั้งแรกในชีวิต เพิ่งจะมาคิดดัดเอาตอนแก่ เลยขอเก็บรูปไว้เป็นที่ระลึกหน่อยเถอะ หุ หุ
แต่รูปนี้มองไม่เห็นทรงผมเลย เหมือนผมยุ่งมากกว่าผมดัด ไว้ถ่ายรูปใหม่เห็นผมชัดๆแล้วค่อยเอามาแปะใหม่  ปล. พ่อแม่พี่น้อง นี่เป็นรูปจาก webcam เพราะฉะนั้น อย่าไปเชื่อถืออะไรกับมัน |
ouiya
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] what if your family live in a home on an island that you couldn't leave, with limit amount of food and safe drinking water? it would be very important to make things last, wouldn't it? especially if your family keep growing...growing .... and growing well...it doesn't matter where your home is because we're all live on an island that we can't leave so please... use only what you need because supplies truly are limited we can do that ... OneEarth.org Search manga & anime
Loading
Friends Blog |
