เมื่อนาฬิกา . . . หยุดเดิน > ใครที่ผูกนาฬิกาบ่อยๆ จนติด คงจะรู้สึกได้ . . . ในวันที่นาฬิกาหายไปจากข้อมือ ฉันเอง . . . ก็เป็นคนที่ผูกนาฬิกามาตลอด . . . หากวันไหนลืมจะรู้สึกว่า . . . บางอย่างมันหายไป มันว่างๆ และขัดเขินทุกครั้ง . . . ที่ยกข้อมือที่ว่างเปล่าขึ้นมาดู เมื่อราวสองปีก่อน . . . ที่นาฬิกาเรือนโปรดของฉันพัง ด้วยความไม่มีสติ . . . ฉันเอาข้อมือไปทุบผนังห้องน้ำเล่นๆ โชคร้าย . . . ที่มือไม่เป็นอะไร นาฬิกาต่างหากที่พินาศ . . . กระจกร้าว ฉันถอดมันออกวางไว้ . . . ไม่ยอมเอาไปซ่อม ด้วยว่า . . . รู้สึกถึงภาพเก่า และวันเวลาที่เก็บอยู่ในนั้น ฉัน . . . เลิกใส่นาฬิกา และพบว่าตัวเองมีอาการยกข้อมือเก้อ เก้อ . . . อยู่เป็นเวลานานพอดู ความเคยชินของคนเรา เกิดขึ้น . . . เมื่อเราทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งเป็นประจำ . . . ในระยะเวลานานพอควร และยังคงความเคยชินอยู่ เมื่อสิ่งหนึ่งสิ่งนั้นหายไปในระยะแรกๆ จนเวลาผ่านไปนาน . . . ฉันจึงเริ่มชิน . . . กับการแอบมองเข็มนาฬิกาบนข้อมือคนอื่น เวลาผ่านไป พร้อมกับบาดแผลที่เริ่มเลือนหาย ฉันคิดโง่ๆ ว่า . . . ภาพเหล่านั้นจะตายไปพร้อมนาฬิกา แต่มันไม่ใช่ ฉันตัดสินใจซ่อมนาฬิกา เมื่อมันกลับมาวันแรกๆ ฉันรู้สึกไม่คุ้น จนถึงตอนนี้ . . . ก็ยังไม่คุ้น ฉันยังแอบมอง . . . นาฬิกาบนข้อมือคนอื่น อยู่เหมือนเดิม ฉันรู้สึกเขินแกมขำทุกครั้ง . . . ที่แอบมองข้อมือคนอื่น ทั้งๆ ที่มีนาฬิกาอยู่บนข้อมือของตัวเอง ฉันนึกถึงใครบางคน . . . ที่มักจะปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มเสมอๆ ในบางช่วง ที่เขาหายหน้าหายเสียงไป . . . ฉันรู้สึกขาดๆ แต่ก็เพียงชั่วเวลาสั้นๆ ในบางครั้ง . . . ฉันพอใจที่มีเขาอยู่ใกล้ๆ ในวันที่ไม่แข็งแรง . . . แต่ . . . ในบางครั้งฉันกลับรู้สึกพอใจ กับการได้เดินคนเดียว . . . เดี่ยวๆ ในวันว่าง หรือเป็นความผูกพัน หรือเป็นเพียงความเคยชิน หัวใจฉัน . . . ยังตอบคำถามได้ไม่กระจ่างชัดนัก "คนเราจะรู้ค่าก็ต่อเมื่อ . . . สูญเสียสิ่งนั้นไป" ฉันมักได้ยินใครๆ พูด แต่ . . . ฉันกลับคิดว่า หากฉันยังมองไม่เห็น ฉันน่าจะยอมเสียไปดีกว่า . . . เพื่อให้ซึ้งถึงคุณค่านั้น ฉัน . . . ไม่อยากเอาเปรียบเขา หากจะรั้งเขาไว้ด้วยความคุ้นเคย ที่ไม่ใช่ความผูกพัน ฉัน . . . ไม่อยากโกหกตัวเอง หากจะรั้งเขาไว้ . . . ด้วยความไม่แน่ชัด ฉันมีคำถาม . . . ที่ยังขบไม่แตกกับคำว่า . . . ผูกพัน หรือว่าจะเป็นแค่คุ้นเคย บางที . . . มันอาจจะเป็นการดี หากฉันจะอยู่ห่างๆ หรือตัดขาด เพื่อให้รู้จัก . . . หัวใจของตัวเองมากขึ้น กับใครบางคน . . . ที่ขาดหายไปจากชีวิต อาจเป็นเหมือน . . . นาฬิกาที่ขาดสาย อาจรู้สึกแปลบๆ และมองหากับการหายไปในช่วงแรก แต่ไม่นาน . . . คงจะชิน   Create Date : 22 สิงหาคม 2550 2 comments Last Update : 3 ตุลาคม 2550 13:09:13 น. Counter : 1652 Pageviews. Share Tweet

อ่านข้อความแล้ว นึกถึงตัวเองเลยค่ะ ตะก่อน ชอบใส่นาฬิกามาก ไม่เน้นแพงนะค่ะ ไม่เน้นสวย เน้น 2 อย่าง คือทนทาน กันน้ำได้ลึกสัก 25 เมตร (แต่ไม่เคยว่ายน้ำลึกขนาดนั้นหลอก) ใส่นาฬิกาชนิดที่ว่า ต้องรอชม ที่ เซเว่นอีเลเวนปิดเลย อาบน้ำ เล่นกีฬา ไปเที่ยว นอน ใส่จนมือด่าง เป็นสีซีดๆ แต่แล้ววันหนึ่ง นาฬิกาเรือนนั้นตาย (ใส่มา 2 ปี - ไม่เคยเปลี่ยนถ่านเลย) เอาไปใส่ถ่านใหม่ ที่นี้แหละ มันเดินได้ แต่พอเรานอนมันก็นอน พอเราตื่นแล้ว มันยังไม่ยอมตื่น เอาไปซ่อม มันก็ไม่เหมือนเก่า เลยถอดออกเก็บไว้ ซื้อเรือนใหม่ แต่ไม่ทน ใส่แล้วคัน ทั้งที่ก็ยี่ห้อเดิมแหละ ใส่แล้ว เหมือนมันคับมั่ง หลวมไปมั่ง ในที่สุดก็ถอด ลืมใส่มั่ง ไม่ใส่มั่ง จนสุดท้าย ก็ไม่ใส่นาฬิกาอีกเลย ดูเวลาจากมือถือ ตอนนี้รอยซีดๆ ที่มือหายไปแล้วล่ะ นาฬิกาเก่ายกให้พี่ชายไปแล้ว ซ่อมใส่ได้ก็เอาไปเลย แต่ยังจำหน้าตามันได้ตลอด ไม่เคยลืม.... ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ   โดย: Jaa+ (jajijaa ) 22 สิงหาคม 2550 15:15:52 น.

แวะมาบอกว่า ราตรีสวัสดิ์ ไม่รู้ว่า เจ้าของบล็อก จะมาอ่านตอนกี่โมง หลับฝันดีค่ะ แล้วเด๋วจ๋าแวะมาอีกนะ รักษาสุขภาพด้วยค่ะ ....   โดย: Jaa+ (jajijaa ) 27 สิงหาคม 2550 22:31:08 น.