พูดถึง....รักแห่งสยาม.....แล้วพาลนึกถึงตอนสมัยยังเด็ก ๆ......หนังเรื่องนี้มีเสน่ห์ตรงนี้ด้วย.......มันทำให้เรานึกถึงรักครั้งแรก.....คราวที่ไปดูหนังเรื่อง แฟนฉัน.......เพื่อน ๆโจษจันกันไปทั่วบ้านทั่วเมืองว่า....ทำให้นึกถึงรักครั้งแรก.....ตอนนั้นไม่เข้าใจ....ไม่เก็ท.....งง.....ก็หนังก็ดีนะ....แต่มันซึ้งขนาดนั้นเลยเหรอ......ตอนนี้เข้าใจแล้ว......

                เพราะ.....รักแห่งสยาม.....เปรียบเหมือน แฟนฉัน ฉบับเกย์.....เซ้นต์มันบอกตั้งแต่ตอนที่เป็นเพื่อนกันตอนเด็ก (ในเรื่อง)...แล้ว....ว่า....เอ๊ะ....มันยังไง......แล้วตอนมาเจอกันที่สยาม....มันแบบ.....โอยยย.....ความตื้นตันมันพลุ่งพล่าน....(ในขณะที่เพื่อนชายแท้ที่นั่งข้าง ๆ....กำลัง...เฮ้ย...เฮ้ย...และเฮ้ย.............อิ๊......รมณ์เสีย)  

                วกกลับมาเรื่องที่อยากจะเล่า.....รักครั้งแรก.....

                ตอนนั้นอยู่   ม.3   อายุ 13 ปี (เรียนเร็วไปปีนึง  เพราะได้พาร์ตชั้นตอนอนุบาล....ดีจัง).....มีแฟนเป็นผู้หญิง 3 คนทั้ง ๆที่เราอ้วนเตี้ย......(ข้อดีของผู้หญิงคือ....เค้าจะมองเรื่องรูปร่างของเราเป็นสำคัญ....แต่ก็มองเรื่องจิตใจเราสำคัญด้วยเช่นกัน   และผู้หญิงจะไม่อายมากเท่าไหร่ที่มีแฟนไม่หล่อ).....

                แฟนผู้หญิง  3 คน นี่เราจีบพร้อม ๆกัน  อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่คนละห้อง   ส่วนอีกคนเป็นคนละโรงเรียน   วิธีการจีบก็ไม่มีอะไรมาก......คนแรกอยู่ห้องเดียวกัน นั่งใกล้กัน ก็เลยจีบ....จีบดะ  ไม่เลือกเวลาไม่เลือกสถานที่ ขยันทำดีช่วยเหลือเอาใจ ช่วยติว  แกล้งโง่ให้เขาติวบ้าง....แล้วก็ชมเค้าเยอะ ๆ......แล้วเค้าก็ใจอ่อน.....

                คนที่สอง   อยู่คนละห้อง......รู้จักเพราะว่าไปส่งเพื่อน.....เพื่อนชอบ....เพื่อนจะจีบ.....เลยไปส่ง......ไปเทรนด์เพื่อน ไปเป็นพ่อสื่อให้เพื่อน....สื่อไปสื่อมา......เอ๊ะ.....เพื่อนมันไม่ลงทุนเลย.....กรูจีบเองดีกว่า.....แล้วเค้าก็ใจอ่อน.....

                คนที่สาม   อยู่คนละโรงเรียน.....ส่งเพื่อน(คนละคนก่ะคนที่สอง)......ไปจีบ.....ปรากฏว่าเพื่อนโดนด่า.....โอยยย...ด่านั่น...ด่านี่......เล่นตัวมาก.....หมั่นไส้.......ด่ากลับ.....แทนเพื่อน....ด่าจนเค้าร้องไห้.....(โหปาก......สืบเนื่องจากการคิดไว  ....และชอบดูโต้วาที....แก้ลำเก่งมาก......และเป็นนักโต้วาทีด้วยสิ...แหะ ๆ).....

                เค้าร้องไห้......รู้สึกผิด.....ทำผู้หญิงร้องไห้......นึกถึงแม่    พี่สาว   น้องสาว......สงสาร.....ไปง้อเลย.......เอาดอกไม้ไปง้อ.....ซื้อช็อคโกแล็ต..(แพงนะ...สำหรับเด็ก ม.3 ต่างจังหวัด)......ง้อเลย....สองวันซ้อน....วันที่สามเค้าเริ่มใจอ่อน  ทำมายืนงอน ๆไม่ยอมคุยด้วย......เราก็ง้อต่อ......ตอนหลังนี่เพื่อนไม่ได้มาด้วย....มาเองเลย.....เพื่อนไม่เกี่ยวแล้ว...ไม่รู้คิดอะไร.......ไม่มีเหตุผล......ก็ทำบ้าบอให้เค้าว่าให้เค้าด่า.....แล้วก็ขำ.......ได้ผล......แล้วเค้าก็ใจอ่อน.......

                มีแฟน  3  คนเหนื่อยมาก.....แต่ไม่ได้รู้เรื่องราวเกี่ยวกับความรักเลย.......จนกระทั่ง.....ม.4....ตอนนี้มีเพื่อนเข้ามาใหม่จากโรงเรียนอื่น   ก็สนิทกัน....มีเพื่อนในกลุ่ม  6 คนรวมเรา.....ตกเย็นไปตระเวนจีบหญิงโรงเรียนอื่น.....เราก่ะเพื่อนอีกคนมีแฟนแล้ว  ส่งไอ้ที่เหลือมันไปจีบ   ไปแซว ๆขำ ๆเอาฮา......สรุป...สุดท้าย....มีแฟนกันเรียบร้อย....5 คน รวมเรา....ขาดอีก  1   ที่ยังไม่มี......เพราะว่า แต่ละคนที่มันจะไปจีบนี่ไม่ไหว....ไม่เข้าตากรรมการ.....

                ในกลุ่มก็จะมีการวิพากษ์วิจารณ์กันไปเรื่อย  คนนั้นไม่ดี  คนนี้ไม่เหมาะ...คนนั้นไม่ได้....คนนี้ไม่โดน.....โดยมีเราเป็นหัวเรือหลักในการนำวิจารณ์ เพราะ เราจะกล้าๆบ้า ๆ.....พูดมาก.....

                จนกระทั่งวันหนึ่ง....นัดกันเล่นบาส...ตอนเช้า.....เอ๊ะ....เพื่อนมากันจะครบแล้ว...ขาดมันก่ะเพื่อนอีกคน.....ทำไมช้าจริง ทุกทีเห็นมาก่อนด้วยซ้ำ....สุดท้ายเพื่อนอีกคนก็มา....เอ๊ะ....มันหายไปไหน....เริ่มหงุดหงิด.....มาช้าจริง.... ถามเพื่อนอีกคนว่า มันไม่มาเหรอ...ไปไหน.....เพื่อนมันบอกว่า.....ไม่รู้....ไปไหนกัน...เห็นมันนัดหญิงไว้....สงสัยไปดูหนังหรือหาข้าวกินกัน......ช่างมันเหอะ...เล่นต่อ.........โมโห....เราโมโห....โยนลูกบาสทิ้ง....อารมณ์เสีย.....บอกว่า ไม่เล่นแล้ว....มาช้าชะมัด.....แถมทิ้งเพื่อนไปนัดหญิงอีก......อุตส่าห์หาให้แล้ว.......แล้วงี้จะไปบอกเค้ายังไง......ทำอะไรไม่บอก...หงุดหงิด.....กลับบ้านเลย

                กลับไปบ้าน.......เข้าห้องน้ำ.....ร้องไห้........ร้องไห้ทำไม......น้ำตาไหลพราก........ไม่เข้าใจตัวเอง......เป็นอะไร..... ( ใครที่ดูหนังเรื่อง รักแห่งสยาม   ให้รู้ไว้ว่า มันเหมือนกับตอนที่โต้ง(พระเอก)   ซบ เด็กผู้หญิงที่แอบรักแฟนโต้ง(พระเอกอีกคนที่เป็นนางเอก)........แล้วบอกว่า.....เราไม่รู้เราเป็นอะไร......เราไม่รู้ตัวเองเป็นอะไร.......(เมิงเป็นเกย์)...

                โกรธมาก.....วันจันทร์เจอกัน....ไม่คุยก่ะมันสักคำ.....มันมาง้อ......เอาขนมมาให้......ซื้อข้าวมาให้......(ไม่รู้มันต้องง้อทำไม)......มันแกล้งมากระเซ้า.....มาทำบ้าบอให้เราด่า....ให้เราว่า....แล้วมันก็ขำ......ได้ผล.....เราใจอ่อน....(จริง ๆเมิงต้องให้ดอกไม้กรูด้วยนะ....ไอ้เววล์)

                มีเหตุให้เราต้องจากกันไป.....ทั้งๆที่ วาเลนไทน์ที่ผ่านมา......นายเอาดอกกุหลาบมาให้เรา......ในขณะที่เราหอบกุหลาบสีแดงช่อโตไปให้แฟนคนที่หนึ่ง     เราช็อกโกแลตกล่องบิ๊กเบิ้มไปให้แฟนคนที่สอง   และสำหรับแฟนคนที่สามเอากุหลาบสีขาว  100 ดอกไปให้.............สำหรับนายเรามีการ์ดใบเล็ก ๆ....เขียนไว้ว่า....

                “สุขสันต์วันวาเลนไทน์    มีความสุขมาก ๆนะ.......เรามีของขวัญวันวาเลนไทน์ให้นะ......ห้ามแกะจนกว่าจะถึงบ้าน และห้ามให้ใครดู   ดูแล้วอย่าบอกใคร......เราให้นาย”

                การ์ดนั้น แนบอยู่กับกล่องของขวัญเล็ก ๆ   ด้านในไม่มีดอกไม้   ไม่มีช็อคโกแลต  แต่มีตุ๊กตาเซรามิก สีขาวล้วน  เป็นรูปผู้ชายในชุดสูทสีขาวสะอาดตา  ยืนคู่กับผู้หญิงในชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์  ทั้งสอง ถือ หัวใจดวงโต ที่เป็นสีขาว  (หายากมาก  เพราะตัวอื่น ๆเป็นสีแดง....ทำไมตัวนี้สีขาวไม่รู้ ....แต่มีตัวเดียว)....... สิ่งที่เราให้นาย....มีความหมายมากมายและจดจำอยู่ในใจเราไม่ลืม......แต่นายจะเข้าใจความหมายของมันไหม......เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

                เหมือนกับ จมูกของตุ๊กตาไม้ที่ขาดหายไป  ที่โต้งพยายามหามาให้ได้ในวันที่ มิวแสดงคอนเสิร์ตเปิดตัว.....สิ่งที่เติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป.......พร้อม ๆกับคำที่บอกว่า......เราเป็นแฟนมิวไม่ได้.....แต่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่รักมิวนะ...

                เช่นกัน......เรารู้ว่านายเป็นแฟนเราไม่ได้......แม้เราจะไม่รู้ว่านายรักเราหรือเปล่า......เราไม่รู้เลย....จำได้แต่เช้าวันรุ่งขึ้นนายเอาดอกไม้   ดอกที่ดีกว่าเมื่อวาน    ดอกที่ไม่ได้เป็นดอกไม้จากที่คนอื่นให้มา.....มาให้เรา.. แล้วบอกเราว่า

..........ขอบใจนะ.......