ได้ฤกษ์เขียนบล็อกก็เค้าซะที หลังจากใช้เวลางมมาอยู่พักใหญ่ เนื่องจากเป็นพวกโลเทคโนโลยี เลยทำอะไรไม่ค่อยจะเป็น ทั้งๆที่อายุอานามก็ไม่ได้แก่นะ ขอบอก ขอบอก

วันนี้เห็นทีจะต้องรีวิวทริป "เกาะล้านพาเพลิน" ซะหน่อย เนื่องจากไปได้ยินเสียงนกเสียงกามาว่าอยากจะไป (ก็อีฉันไปมาแล้ว เปลี่ยนที่ได้ไหม) จำไม่ได้แหละว่าไปมาเมื่อไร แต่ถ้าเอาหลักฐานจากรูปถ่าย นั่นก็ปาไปเมื่อ เดือนมีนา ปี 2009 อืม...ไม่นานอย่างที่คิด ทริปนี้แบกเป้ขึ้นบ่าเดินทางไกลกว่าลูกเสือสำรองตอนประถม ประมาณ 800 กว่ากิโล จากทางภาคเหนือ มุมหน้าสู่เมืองศิวิไลที่เพื่อนๆหลายคนใช้ชีวิต สิงสถิตอยู่ที่นี้ ผู้ร่วมอุดมการณ์ครั้งนี้ ประกอบด้วย ญอ ญ 4 ชีวิต และ ชอ ชาย อีก 1 ชีวิต ร่วมหัวจมท้ายแบกเป้ขึ้นบ่า มุ่งหน้าสู่เกาะล้านพาเพลิน แต่ก็พลาดตั้งแต่ตอนนัดกันเลย สายไป 1 ชั่วโมง แต่อย่าได้แคร์ ทริปอีฉันเอาสะดวกว่า เวลาไม่ได้เป็นปัญหา แต่ปัญหาส่วนใหญ่มันอยู่ที่นี้ต่างหาก อันเนื่องด้วยตัวอีฉันและเหล่าผองเพื่อน เป็นสาวเหนือ เหนือสุดของประเทศไทย เอ๊ย! ออกประเด็นแล้ว  ประเด็นก็คือ ยังไม่เชี่ยวชาญในเรื่องการเดินทาง เด็กบ้านนอกอย่างพวกอีฉันก็จำเป็นต้องยึด BTS ไว้ก่อน แผนของเราก็คือ ออกเดินทางจากรัชดาด้วย MRT ไปเปลี่ยนสถานี เพื่อนั่ง BTS ไปให้ถึงเอกมัย เพราะเรามีความเชื่อว่ามันเป็นทางเดียวที่จะไปถึง จากนั้นนั่งรถเมย์ไปพัทยา ต่อรถสองแถวเข้าสู่ท่าเรือ พอไปถึงเดินดูรอบๆ จดจำป้ายการเดินทางไว้สำหรับขากลับ เหลือบไปเห็นบ้างสิ่งแทบช็อค  ห่านนนนนน มีรถตู้มาจากอนุเสาวรีย์ด้วย แล้วกรูจะนั่งรถหลายต่อให้เสียเวลาเผื่อ............(จิตตกไปเลย)

หลักจากนั้นก็ซื้อตั๋วเรือไปเกาะช้างในราคา 30 บาท (ไม่ได้รักษาทุกโรค) เรือขนาดกลางบรรจุผู้โดยสารและข้าวของเกือบเต็ม มุ่งหน้าสู่เกาะช้าง ใช้เวลาประมาณ 45 นาที ผองเพื่อนมิสามารถขยับขยายที่นั่งได้ เนื่องจากเรือเที่ยวนี้คนเยอะไปไหนเนี้ย เลยได้แต่นั่งโยกไปโยกมาใต้ท้องเรือ กินลมชมวิวไประหว่างทาง เวลาขณะนั้นเที่ยงกว่าแล้ว อีฉันก็หิวข้าวแล้วสิ เมื่อไรจะถึงนะ