ช่างมัน...ชั้นไม่แคร์  กี่เช้าที่เราตื่น กี่คืนที่เราฝัน กี่วันแห่งชีวิต ใครลิขิตใครเขียน ช่างเหมือนดั่งเทียนเล่มน้อย หยาดฝนที่หล่นพรำ ตอกย้ำใจให้จำ เจ็บจำและรอคอย เช้ายันบ่าย ย้ายลงเย็น ชีวิตความอยู่เป็น... เหมือนดั่งเล่นละคร ช่างมันฉันไม่แคร์ ไม่แคร์อันใด กี่เท้าที่เราย่าง กี่ทางที่เราเดินไป ก้าวไกลสุดขอบรู้ง พรุ่งนี้คงจะเห็น คนก็เป็นเช่นนี้.... เมื่อหิว ก็อยากกิน ด้วยลิ้นอันกระหาย ด้วยกายอันต้องการ จากงานที่ลำเค็ญ เห็นกันอยู่ ก็รู้กันทุกคน บางครั้งเราสับสน ไร้แม้แต่คนเข้าใจ ช่างมันฉันไม่แคร์ ไม่แคร์อันใด....... ตอนยังเด็ก ชั้นมักจะแคร์ผู้คน.. แคร์เพื่อนฝูง แคร์คนรอบข้าง แคร์กับสิ่งที่เค้าคิด เค้าเข้าใจ ว่าเราเป็นยังไง แต่พอถึงจุดหนึ่ง ก็ได้รูว่า..... ไม่มีใครจะรู้ จะเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น ได้เต็มร้อย แม้แต่ตัวเราเอง... วันนี้ ....จึงไม่มีอะไรให้แคร์ ชั้นอาจไม่เข้าใจตัวเอง... แต่ก็ยังมีความนับถือให้กับตัวเอง (เกาะยาว พังงา)
 555 ไม่นึกว่าใครจะเข้ามาอ่าน ไม่ได้เป็นไรหรอกค่ะ คุณ err_or แค่เจอเรื่องเฮงซวยนิดหน่อยเท่านั้นเองค่ะ ... ขอบคุณนะคะ โดย: พี่ไอ้ไผ่
 วันที่: 20 เมษายน 2549 เวลา:18:31:13 น.o_O~ มีบล็อกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า
แอบมาช่างมันชั้นไม่แคร์อยู่นี่เอง อิอิ ไม่ได้มาซะนาน บางทีพี่ก็เป็นนะชั้นไม่แคร์ แต่มันก็ทำได้น้อยยยยกว่าที่คิดอ่ะ  โดย: พี่เจทท์ IP: 61.47.108.244 วันที่: 19 มิถุนายน 2549 เวลา:9:14:49 น.
|
บทความทั้งหมด |
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ถ้าไม่ใช่พ่อแม่ ก็ช่างหัวเช่นกัน
แล้ววันนี้แม่เหล่า 2 ต.เป็นอารายหนอ