เธอที่รัก

 

อยากบอกเธอให้รู้ว่าฉันรัก

แต่เกรงจักกวนจิตจินตรา

จึงแอบลอบมองเธอทุกกริยา

จากหลืบเร้นลับตาอยู่เงียบงัน

 

ดูเธอลุกขึ้นสู้อยู่แน่แน่ว

ตาเธอแวววาววามความมาดมั่น

เหงื่อที่โลมร่างสาวเสียพราวพรรณ

สะท้อนการสร้างสรรค์เพื่อสังคม

 

ในยุคที่เผด็จการณ์สะพรั่นภพ

ประชาธิปไตยยอบสยบราบล่ม

เธอสื่อได้ลึกซึ้งถึงอารมณ์

เธอที่รักฉันชื่นชมเธอจริงๆ

 

อยากบอกเธอให้รู้ว่าฉันรัก

แต่ก็หักห้ามใจให้เฉยนิ่ง

ก่อนลุกจากหลืบหลังที่หลบอิง

ร่วมอหิงสาทัพ ... พร้อมกับเธอ

 

หมีเซอะ (พค.๒๕๓๕)

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

ที่เอามาลงบล็อก ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสถานการณ์บ้านเมืองขณะนี้ครับ

บังเอิญได้เยี่ยมบล็อกบทกลอนของน้องคนนึง

เลยนึกถึงกลอนของตัวเองบทนี้ขึ้นมาได้

บทนี้แต่งสมัยยังกระทงๆ

ตอนไปเตร็ดเตร่ช่วงเค้าประท้วงที่ประตูท่าแพ, เชียงใหม่

ในระหว่างที่อินบ้างเอียนบ้าง ตามประสา

แล้วก็ได้พบกับเธอคนนั้น ..

เธอคอยเสิร์ฟน้ำท่า ยาหอมยาลมให้คนที่มาร่วมชุมนุม

เป็นความรู้สึกที่โรแมนติกสิ้นดี .. ฮ่าฮ่า