กลับมาแว๊ววววว หายไป 5 เดือนมีคนหลังไมค์มาหาทำไงจะเข้ามาดูในบล็อคได้แหะ ๆ ก็ขอโทษด้วยที่ตั้งเป็นแบบส่วนตัวอารมณ์นั้นประมาณ เป็นคนดังชั้นขอมีโลกส่วนตัวของชั้นนิดหนึ่งได้มั๊ย  เหอ ๆ มิใช่หรอกเหมือนรู้สึกเสียความเป็นตัวของตัวเอง หรือเรียกง่าย ๆ ว่าเสียศูนย์นิดหน่อย (นิดหน่อยถึงขนาดลี้ภัยไปทำใจเลยนะเนี๊ยะ) ขอบคุณพี่เจียว ณ.พิดโลก ด้วยนะคะที่หลังไมค์มาถามไถ่ มากรุงเทพโทรมาบอกน้องด้วยดิจะได้นัดไปกินน้ำอมฤตกัน รอบนี้ไปกันจ๋องต่อจ๋องก็พอแล้วนะพี่ไม่เอาบังเอิญเจอญาติพี่อีกหนา แบบว่าสงสารญาติพี่อะเดี๋ยวเขาตกใจนังชะนีหุ่นดีนิเป็นใคร กินเบียร์เป็นน้ำเปล่าเลย....มันไม่ดีเสียภาพพจน์หมดนะพี่ (ภาพพจน์พี่อะนะ...สำหรับหนูอย่าได้แคร์) อีกอย่างหนูตกใจนึกว่าพี่พาญาติมาดูตัว แหะ ๆ ขอบคุณพี่หนูแหม่ม ณ.สวีเดนด้วย เมล์มาหาเลย คิดถึงพี่เหมือนกันนะหนูกลับมาเขียนบล็อคต่อก็เพราะพี่นิแหละ ว่าแล้วก็ยังมีพี่ดา...พี่ยาหยี สวิส...สา เมกา... พี่สุนี เมกา[กลับไทยยังพี่]ที่แอบคิดถึงอยู่เหมือนกัน เพราะงั้นถ้าเข้ามาอ่านแล้ว....ลงชื่อรับความคิดถึงด้วย... ช่วงที่หายไปเป็นช่วงปรับตัวเจ้าค่ะ ปรับตัวเรื่องการอยู่คนเดียว หุหุ...โปรดอย่าสงสัย ปกติมันก็อยู่คนเดียวอยู่แล้วนิน่าจะมาปรับตัวอะไร คือตั้งแต่สมัยเรียนจนทำงานจิ้งจอกก็จะมีเพื่อนคนนี้ อยู่ห่าง ๆ อย่างห่วง ๆ ในกรุงเทพเหมือนกัน ไม่ได้อยู่หอเดียวกันแต่มีไรก็โทรหาชวนไปโน้นมานี่ได้ตลอด เวลาจิตตกต้องการคนโอ๋คนปลอบหรือคนที่พร้อมจะอยู่ข้างเดียวกับเรา(แม้เราจะเป็นฝ่ายผิด) ไม่เคยรู้สึกเหงาเลยจริง ๆ นะ...มาระยะหลังเพื่อนลาออกจากงาน รอบแรกมันก็จะกลับบ้านแหละแต่มันมาบอกจิ้งจอกแบบ จะกลับอาทิตย์หน้าแล้วเพิ่งมาบอกวันนี้ไม่มีบทนำ รับไม่ได้....น้ำตาแตก...แกทิ้งช๊านนนนนนนนน (ฟูมฟายยิ่งกว่าโดนปู้ชายทิ้งซะอีก) มันเห็นแล้วคงสงสาร + เวทนา...อยู่กรุงเทพต่อก็ได้ ไปหางานใหม่แล้วย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับจิ้งจอก ชีวิตช่วงนั้นก็ลั๊นลา Happy แต่อยู่บนความลำบากเพื่อน มันต้องตื่นไปทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้ากลับเที่ยงคืนเกือบทุกวัน แต่เงินเดือนแบบว่าน้อยนิด...มันก็ยังอดทน (ชั้นขอบคุณมากนะแก) จนเมื่อต้น ๆ พค.พ่อมันไม่สบายแล้วก็เสียชีวิต ก็เลยมานั่งคุยกันจะเอาไงต่อมันอยากกลับไปอยู่กับแม่ จิ้งจอกก็โอเคแหละเข้าใจจะไม่ฉุดรั้งมันไว้อีก เพราะมันเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้วแหละ พอมันไปก็เกิดอาการเวิ่นเว้อไปกวนคนโน้นกวนคนนี้ เป็นที่น่ารำคาญของชาวบ้านมั๊งเลยต้องมานั่งตั้งสติใหม่ เราต้องอยู่คนเดียวให้ได้เลยเป็นที่มาของอาการหยุดหมดทุกอย่าง อยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียวนะแหละค๊าาาาา อาการนี้ยังไม่หายสนิท 100% แต่ก็ดีขึ้นมากมายแล้วคะ ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงคะ....ยังชั้นยังไม่ตาย... ยังหายใจสบายค่ะ....กำลังหากิจกรรมใหม่ ๆ ทำ (หัดวาดรูปจากโปรแกรมอีลาสเห็นแบล็คกราวน์ใหม่นิมั๊ย ฝีมือเค้าเอง...ยืดตัวด้วยความภูมิใจ) เมื่อคืนก็ร้องคาราโอเกะทั้งคืน...ฝึกไว้เผื่อได้ออกอัลบัมสังกัดเกาหลี... แล้วเดี๋ยวมีอะไรสนุก ๆ จะมาเล่าให้ฟังค่ะ ตอนนี้ยังไม่มีเพราะเพิ่งออกจากถ้ำ...แหะ ๆ สวัสดีค่ะ
พี่หนูแหม่มโทรมา 2 ครั้งใช่มั๊ยพี่...ขอโทษแบตมือถือหมด....
 โดย: จิ้งจอกสาวฝึกหัด
 วันที่: 19 ตุลาคม 2552 เวลา:16:04:28 น.ชะงั้น เฮ้ออออออ ปี งี้เมื่อไหร่หนุ่มๆจะต่อติดละแบตก็ไม่มี
งัยก็คิดถึงเหมือนเดิม ตอนนี้กรุงเทพน้ำท่วม ดูแลตัวเองดัวยละ โดย: พี่หนูแหม่ม IP: 213.114.147.87 วันที่: 19 ตุลาคม 2552 เวลา:19:04:52 น.
|
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
แล้วยังครบ 32 อยู่ใช่ปะ แล้วทุกอย่างเหมือนเดิมโทรเข้ายากมากกกกกกกก
แล้วจะลองโทรอิกกกกก นะ
คิดถึงมากมาย