เมื่อคนเราอยู่ในมุมของตัวเอง มักเกิดความไม่พึงพอใจต่อการกระทำของคนอื่นเสมอไม่เว้นแม้แต่ บุพการี ผู้ให้กำเนิด ฟูมฟักและเลี้ยงดุด้วยความถนุถนอม ซื่งความไม่พึงพอใจของลูกนั้นสามารถชี้เป็นชี้ตายความรู้สึกของคนเป็นพ่อแม่ได้......

         เมื่อฉันแก่ตัวลง....ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น   ขอโปรดเข้าใจมีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด
          เมื่อฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง เมื่อลืมวิธีผูกเชือกรองเท้าขอให้คิดถึงตอนยังเล็ก ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง
          เมื้อเริ่มพรำบ่นแต่เรื่องเดิมๆที่เธอรู้สึกเบื่อขอให้อดทนสักนิด อย่าพึ่งขัด ตอนเธอเล็กๆฉันยังเคยเล่านิทานซำๆซากๆจนเธอหลับ
          หากฉันต้องการให่เธอช่วยอาบนำให้อย่าตำหนิเลยนะยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆฉันต้องทั้งอดทนทั้งปลอบเพื่อให้เธอยอมอาบนำได้ไหม
           เมื่อฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆอย่าหัวเราะเยาะจำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม"ทำไม  ทำไม " ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
           เมื่อฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว  ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุง เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอหัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ
           หากเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่ ให้เวลาฉันคิดสักนิด  ที่จริงแล้วกำลังพุดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก  ขอเพียงมีเธออยู่ฟัง  ฉันก็พอใจแล้ว
            เมื่อเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจขอให้เข้าใจและให้กำลังใจ  ให้เหมือนตอนที่ฉันให้กำลังใจเธอตอนที่พึ่งเรียนรู้ใหม่ๆ
             ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต  ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉัน เดินไปให้สุดเส้นทาง  ให้ความรักและอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ 
             ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สิ้นสุดมิได้ซึ่งมีให้กับเธอ........

 ขออุทิศบทความนี้ให้กับลูกพเนจรทั้งหลายวันสำคัญ ไปเยี่ยมทานบ้าง โทรหาท่านบ้างบอกท่านว่าคุณอยากกินอาหารที่ทำเสมอ......