ให้กำลังใจเจ้าของบล๊อคด้วยการให้ "ทิป" ด้วยนะครับ
เพื่อเป็นกำลังใจนักเขียนและเจ้าของบล๊อค

รถญี่ปุ่นคันเล็กน่ารักขับมาเรื่อยๆ นาฬิกาบอกเวลาเลยเที่ยงคืนแล้วถนนที่เคยหนาแน่นด้วยรถราในตอนกลางวันแต่บัดนี้โล่งผิดไปถนัดตา นัทธีลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวที่นั่งอยู่เบาะข้างมีอาการผ่อนคลายมากขึ้นกว่าตอนที่พามาจากร้านอาหาร ชายหนุ่มยอมรับว่าเขารักกีณรินมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง

กีณรินไม่เหมือนกับหญิงสาวคนอื่นๆ ที่เขาเคยเจอ เธอทั้งหวงเนื้อหวงตัวและรักศักดิ์ศรีเป็นที่สุด แม้จะมีฐานะการเงินค่อนข้างลำบากแต่ก็ไม่เคยรับของใครฟรีๆ เขาเองก็เคยคิดว่ากีณรินจะเป้นผู้หญิงง่ายๆ ที่จะเล่นสนุกเพียงข้ามคืนแลกกับเงินไม่กี่บาท แต่กีณรินยอมเหนื่อยทำงานพิเศษสารพัดจนบังเอิญว่ากีณรินมาเป็นนางรำที่ร้านอาหารของครอบครัวเขาทำให้เขามีโอกาสใกล้ชิดเธอมากขึ้น กีณรินมีผู้ชายมาจีบหลายคนแต่ก็ต้องล่าถอยเมื่อเธอไม่ยอมเล่นด้วย และคงเพราะเหตุนี้เองที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาจากกีณรินได้เลย แม้ว่าเขาจะไม่เคยขาดแคลนผู้หญิงเลยก็ตามแต่คนที่อยู่กลางดวงใจเขามีแต่เธอเท่านั้น                              

“หาอะไรกินก่อนเข้าบ้านไหมริน เมื่อกี้ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวรินไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่บ้านก็ได้”

“ของแบบนั้นจะมีประโยชน์อะไร นัทว่าเราหาอะไรกินก่อนดีกว่านะ”นัทธีทำท่าจะเลี้ยวรถเข้าไปร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่งแต่กีณรินห้ามไว้ก่อน        

“ถ้าจะเข้าร้านแบบนั้นรินไม่ไปนะ ให้รินลงตรงนี้ก็ได้”

“ริน” นัทธีถอนหายใจหนักๆ ก่อนยิ้มออกมา “ผมแค่จะพารินไปทานข้าวไม่ได้ไปทำเรื่องไม่ดีเสียหน่อย”

“ก็นั้นแหละ” กีณรินส่ายหน้าไปมา “ถ้านัทอยากพารินไปกินข้าวจริงๆ ก็เป็นร้านข้าวต้มข้างถนนหรือบะหมี่ร้อนๆ จะดีกว่า”

“เอางั้นเหรอ” เขาทำตาโตแต่เมื่อกีณรินยืนยันเขาก็ยอมขับรถเลื่อนออกมาไม่ไกลนักก็เจอร้านบะหมี่ข้างถนน เขาจอดรถเรียบร้อยแล้วก็รีบวิ่งไปเปิดประตูให้กีณรินก้าวลงมาทันที

รินบอกแล้วว่าไม่ต้องทำให้รินขนาดนี้ก็ได้” เธอบ่นแต่ก็ยิ้มน้อยๆ ออกมาก่อนจะเดินไปที่โต๊ะว่างหน้าร้านบะหมี่   

“ก็รินเป็นคนพิเศษของนัท...นัทก็ต้องดูแลมากหน่อยซิ”           เขาพูดพลางยิ้มทะเล้น “บะหมี่ต้มยำสองชามฮะ”

“รู้ได้ไงว่ารินจะกินบะหมี่ต้มยำ”

“รู้ซิก็เป็นของโปรดรินนี่ฮะ” เขายิ้ม “เมื่อไหร่รินจะใจอ่อนกับนัทซะทีละฮะ”

“นัทก็รู้อยู่แล้วว่ารินคิดยังไงกับนัทนี่ค่ะ”

“แต่นี่ก็สี่ปีแล้วนะฮะ รินยังไม่เห็นความจริงใจของนัทอีกเหรอ”

“เท่าที่รินเห็นมาตลอดสี่ปีคือความเป็นเพื่อนที่ดีค่ะ แล้วก็เห็นนัทมีผู้หญิงเยอะแยะแทบไม่ซ้ำหน้ากันเลยด้วย”

“ก็ถ้าเมี่อไหร่ที่รินยอมเป็นแฟนนัทน่ะ นัทก็จะไม่มีใครมีแต่รินคนเดียวเท่านั้น”              

กีณรินหัวเราะเสียงใสแล้วส่ายหน้าไปมาเป็นจังหวะเดียวกับที่แม่ค้ายกบะหมี่มาเสิร์ฟ นัทธีเลื่อนถาดเครื่องปรุงให้กีณรินแล้วใช้ตะเกียบคีบหมูแดงในชามของตนเองใส่ชามของหญิงสาว

“กินเยอะๆ รินผอมไปน่ะ”

“รินอ้วนได้แค่นี้แหละ”    

เธอจัดการบะหมี่ตรงหน้าโดยไม่ห่วงว่าต้องแสร้งทำสวยตลอดเวลา กีณรินยอมรับว่านัทธีดูแลเธอดีมาตลอดสี่ปีที่เรียนมหาวิทยาลัยที่เดียวกันแต่เธอก็ไม่เคยคิดกับเขาเป็นอื่นนอกจากเพื่อนชายคนหนึ่งเท่านั้น มีบางครั้งที่เธอรู้สึกว่าเขาพร้อมจะฉวยโอกาสกับเธอทุกเวลาทำให้เธอยังคงระแวงเขาอยู่

“รินสมัครงานที่ไหนไว้บ้างแล้วฮะ ถ้าไงมีอะไรให้นัทช่วยบอกได้เลยนะ นัทรู้จักคนเยอะเผื่อบางทีจะช่วยฝากงานให้”

“ขอให้รินลองหางานเองก่อนดีกว่า ถ้าไม่ได้ยังไงจะรบกวนนัทเองแหละจ๊ะ”

“รบกวนที่ไหน นัทอยากช่วยรินจริงๆ” นัทธีแตะหลังมือของกีณริน แต่เธอชักมือกลับทันทีจนเขาต้องแก้เก้อด้วยการเกาศีรษะตัวเอง ทั้งสองจัดการบะหมี่ของตัวเองไปเงียบๆ ไม่นานก็เกลี้ยงชาม

“รินอิ่มแล้ว เรากันกลับเถอะ”

“ได้ซิ รินจะได้กลับไปพักผ่อนด้วย” นัทธีรีบชิงจ่ายเงินให้ก่อนที่กีณรินจะเปิดกระเป๋าสตางค์เสียอีก กีณรินเดินกลับไปขึ้นรถอีกครั้งโดยมีนัทธีรีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้ก่อนอีกเช่นเคย

รถเก๋งญี่ปุ่นแล่นไปอีกราวๆ สิบห้านาทีก็ถึงอพาทเม้นท์แห่งหนึ่ง นัทธีทำท่าจะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของกีณรินไปส่งถึงหน้าห้องแต่เธอห้ามไว้ก่อน

“มันไม่เหมาะค่ะนัท” เธอให้เหตุผล “แค่นี้รินก็ต้องขอบคุณนัทมากแล้ว”

ยังไม่ทันที่นัทธีจะเอ่ยร่ำลากีณรินก็ฉวยกระเป๋าในมือเขาแล้วเดินขึ้นมาที่ห้องพักของตัวเองทันทีโดยไม่หันไปมองเขาอีก ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเหนื่อยใจแล้วกลับขึ้นรถเก๋งของตัวเอง ภาพหญิงสาวในชุดนางรำยังคงเย้ายวนเขาอยู่ เขาหยิบโทรศัพท์ มือถือที่ปิดเสียงไว้มาเปิดดู สายตาเขาเปลี่ยนไปทันทีที่เห็นเบอร์เรียกเข้าจากเด็กสาวรุ่นน้องที่ชอบส่งสายตาหวานฉ่ำให้เขาบ่อยๆ  เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะกดโทรศัพท์โทรกลับ

“พี่นัทอยู่ไหนคะ ดาวโทรหาตั้งหลายครั้ง”

“พี่ติดงานที่บ้านอยู่ฮะ ดาวโทรหาพี่มีอะไรหรือเปล่าเอ่ย”

“ก็ ดาวอยู่บ้านคนเดียวค่ะ พ่อกับแม่ไปงานศพคุณย่าทวด ดาวกลัว พี่นัทมาอยู่เป็นเพื่อนดาวได้ไหมคะ”

“โอ๋เด็กน้อย ไม่ต้องกลัวนะฮะ พี่จะรีบไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”

นัทธีกดวางสายโทรศัพท์แล้วกระตุกยิ้มที่มุมปาก เขาเหลือบมองทิศทางที่กีณรินเดินจากไปแล้วก็ได้ยักไหล่ก่อนจะพารถเก๋งของตัวเองไปหาเจ้าของเสียงหวานเมื่อครู่

“ช่วยไม่ได้นะริน ผมก็ผู้ชายที่มีเลือดมีเนื้อมีอารมณ์อยู่นะ”.

ให้กำลังใจเจ้าของบล๊อคด้วยการให้ "ทิป" ด้วยนะครับ
เพื่อเป็นกำลังใจนักเขียนและเจ้าของบล๊อค