แก่แล้วไม่เจียม

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า เมื่อสองวันก่อนนี้ ขณะที่อิชั้นอยู่ในออฟฟิซคนเดียว เพราะคุณซะมีเธอออกไปนั่งสภากาแฟฝั่งตรงข้ามอ๊ะ อย่านึกนะว่า สภากาแฟจะมีแต่ในหมู่อากง อาแปะ รึว่า มัคทายก แถวบ้านตามที่เราเคยเห็นนะคะ นี่เลยค่ะ ถ้าคุณมาแถว โกลเดน บีช พรอมเมอนาร์ด ทุกวัน คุณจะได้เห็น อินเตอร์เนชันแนลสภากาแฟ ประกอบไปด้วย ผู้ประชุมหลักจาก อินเดีย(เจ้าของร้านตัดเสื้อผ้า) 2ท่าน ออซซี่ 1ท่าน(แน่นอนจากภัทรพร๊อพเพอร์ตี้ค่ะ) นอร์วีเจียน 1ท่าน(เจ้าของร้านอาหารบ้านไทยหน้าโรงแรม) และก็มีผู้ร่วมประชุมประปราย เป็นชาติต่างๆ เช่น เยอรมัน ฟินแลนด์ ฮอลแลนด์ อังกฤษ ฯลฯคือแขกของโรงแรม ที่เดินผ่านไปมา

ทีนี้อิชั้นสังเกตเห็นไฟในออฟฟิซด้านขวามันไม่ติดหนึ่งดวง เหลือบไปมองสภากาแฟ ก็เห็นเค้ากำลังถกกันอย่างออกรส อิชั้นก็เลยคิดว่า ลองขยับดูเองก็ได้ มันน่าจะติดนะ พอนึกได้ดังนั้น อิชั้นก็ปีนขึ้นเก้าอี้ค่ะ....อึ๊บบบ....อึ๊บบบ... อ๊ะ เอื้อมสุดมือแล้วก็ยังไม่ถึง อย่ากระนั้นเลย ลองใช้ปากกาช่วยดันดีกว่า......ฮึ๊บบบบบบ.....ก็ยังไม่ถึงอยู่ดี อ้อ ต้องปีนโต๊ะทำงานซะแระ เหลือบไปมองโต๊ะทำงาน ซึ่งวางคอม พริ้นท์เตอร์ ฯลฯ ก็เห็นว่า อ้อ มีที่อยู่ตรงมุมโต๊ะ พอเท้าเหยียบได้ข้างนึง เอาน่ะ พอได้...พอได้ เห็นในรูปไม๊คะนึกได้ดังนั้น อิชั้นก็ก้าวพรวดขึ้นไปเลยค่ะ ...........

โครมมมมมมมมมมมม ดังมากเลยค่ะ อิชั้นรู้สึกตัววินาทีต่อมาคือ อิชั้นลงมานั่งกองอยู่ที่พื้น คือโต๊ะทำงานมันกระดก เทกระจาดเอา คอมฯ พริ้นท์เต้อร์ฯลฯ มากองอยู่ที่ตัวอิชั้นข้าวของกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเต็มไปหมด หันไปมองกระจกข้างนอก เห็นผู้ชายสี่คนวิ่งกรูกันมาที่ออฟฟิซ เสียงคุณซะมีถามด้วยสีหน้าตกใจว่า อาร์ ยู ออลไร้ท์ แต่ยังไม่กล้าแตะตัวอิชั้นนะคะ เพราะเค้ากลัวอิชั้นจะกระดูกหักในส่วนใดส่วนหนึ่ง อิชั้นก็นั่งงงค่ะ ว่า เออ มันเกิดขึ้นได้ยังไง เร็วมากจนนึกภาพตามไม่ทันอ่ะค่ะ เสียงทุกคนถาม เป็นไงมั่ง เจ็บรึเปล่า ฯลฯ ช่วยกันยกของออกจากรอบๆตัวอิชั้น แล้วซะมีอิชั้นเธอก็ก้มลงมาประคองให้อิชั้นลุกขึ้น แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเค้าบอกว่า ที่พวกเค้าได้ยินอ่ะ เสียงมันดังมากกกกก แล้วก็เสียงเหมือนตู้เย็น รึอะไรซะอย่าง ตกมาจากชั้นสองอ่ะ ดู๊...ดู..ซิคะ มาว่าเสียงกองเนื้อหมูตกจากโต๊ะ เป็นเสียงตู้เย็นตกจากชั้นสองไปซะแระ....อาไร๊...เสียงอะไรมันจะดังขนาดนั้น แต่พวกเค้าสี่คนก็ยืนยันนะคะ ว่ามันดังมากจริงๆง่ะ

พอเค้าจับอิชั้นยืนขึ้น ก็เห็นข้อมือมีเลือดซิบๆแถมโปนยังกะลูกมะนาวย่อมๆ เค้าก็ลองให้ขยับข้อมือไปมา อิชั้นทำได้ พวกเค้าก็โล่งใจว่าไม่หักแน่ แล้วส่วนอื่นล่ะ มีเจ็บที่ไหนบ้าง อิชั้นยกแขนขึ้นดู ก็ปวดตรงหัวไหล่ เปิดดู เป็นรอยช้ำแบบคงโดนโต๊ะกระแทกใส่ ตรงนั้นจับไม่ได้เลยค่ะ และก็มี ใต้แขนถลอกอีกสองแผล ปูดนิดหน่อย
คุณซะมีเธอก็ไปเอาถ้วยน้ำเย็นที่ยังไม่ได้เปิด แช่อยู่ในตู้เย็น (ที่เราแจกให้ลูกค้าดื่มอ่ะค่ะ) เอามาประคบข้อมือ กับ หัวไหล่ ได้ผลค่ะ ซักครึ่งชั่วโมงต่อมา ยุบลงไปครึ่งนึงเลย พวกแขกบอกว่า คืนนี้จะต้องปวดมาก ระบมไปทั้งตัว รับรองพรุ่งนี้มาออฟฟิซไม่ได้แน่นอน

คุณซะมี หลังจากหายตกใจ และเห็นอิชั้นลุกขึ้นเดินปร๋อได้เหมือนเดิม เธอบอกว่า สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรยังงี้อีก ทำไมไม่เรียกชั้น รู้ไม๊ว่าตอนนี้ชั้นเข้าใจความรู้สึกของป้าคนนั้นแล้ว (คือเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ตอนเรานั่งอยู่ชายหาด เรามองเห็นคุณยายคนนึง แต่งตัวแบบคนต่างจังหวัด คงพาหลานมาเล่นน้ำ แล้วพลัดหลงกัน คุณยายเดินหาหลานด้วยหน้าตากังวล ซะมี ถามอิชั้นว่า ถ้าเจอหลานเนี่ยะ เค้าจะทำยังไง จะกอดหลานไม๊ อิชั้นบอกว่า คนแก่คนไทยเนี่ยะ ส่วนมาก ถ้าหาหลานเจอ ก็จะเผียะก่อนอื่น ทั้งๆที่ทำด้วยความดีใจนะคะ แต่ต้องเผียะไว้ก่อนให้หลานจำว่า ต่อไปจะไม่ทำให้ยายกังวลแบบนี้อีก) แถมยังมีการพูดให้สำนึกอีกนะคะว่า ตัวเองน่ะ 52แล้วนะ นึกว่า 25รึไง

วันนั้นหลังเลิกงาน อิชั้นก็โทรไปเล่าให้เพื่อนฟัง ขอเลิกนัดวันรุ่งขึ้น เพราะคาดว่าคงไปไหนไม่ได้แน่ๆ จากความปวด ตอนนอนคืนนั้นนะคะ ถ้าเผลอตัวพลิกมาด้านขวาเมื่อไร เป็นต้องร้อง อูยยยยย ทุกที เลยค่ะ แต่ตื่นมาตอนเช้า เอ๊ะ...ทำไมไม่ปวดเหมือนเมื่อวานแล้วล่ะ ง๊ง งง อิชั้นก็เลยไปหัวหินตามปกติค่ะ

ตอนเดินๆอยู่ในโฮมโปร (อีกแระ... ก็มันไม่มีที่อื่นให้ไปนี่นา) คุณเพื่อนแขก เธอก็โทรเข้ามาถามอาการค่ะ เพราะคิดว่าอิชั้นคงไปไหนไม่ได้ พอรู้ว่าอยู่หัวหิน เธอก็เอิ๊กอ๊ากตามปกติ พอเธอวางหูไป ก็เพื่อนสาวคนที่ว่ายกเลิกนัดอ่ะค่ะ เธอหอบหิ้วของฝากมาให้ถึงโรงแรม แต่เคาะห้องแล้วไม่มีใครเปิด เลยต้องโทรหา พอเธอรู้ว่าอยู่หัวหินเท่านั้นแระ เธอโวยวายใหญ่ว่า ไอ้ทู่เร่ดดดดดดดดดด....ชั้นอ่ะนึกว่าเธอคงจะนอนแบบอยู่บนเตียง ไปไหนไม่ได้ เลยหิ้วของคาวของหวานมาฝากเนี่ยะ อิชั้นเลยบอกว่า เออ ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองจะเป็นสตรีเหล็กภาค3 ปานนี้ เอางี้ ๆ ของคาวหิ้วกลับไป เพราะคงกินกลางวันจากหัวหินแล้ว ส่วนของหวานให้เอาไปฝากไว้ที่ร้านแขกเพื่อนบ้านละกัน พอเล่าให้คุณนายกอฯ เธอฟัง เธอร้องว่า ต๊ายยย พี่ คืนไปทำไมคะ น่าจะรับไว้ทั้งหมด พอกินเสร็จ ก็จะได้ยถาสัพพีพร้อมกันเลย ....วุ๊ย เด็ดไม๊คะ คุณนายกอฯ ของเรา

แหม.....พอมาเปิดบล๊อก จะอัพซ๊าหน่อย เจอคุณนายกอฯเธอมาป่าวประกาศด้วยความดีใจว่าอิชั้นโดนโต๊ะล้มทับเรียบร้อยแล้ว อย่าจ้ะ....อย่าดีใจเกินขนาด คิดว่าจะกำจัดขาเม้าอย่างอิชั้นไปได้ง่ายๆเหรอ บอกแระ ยิ่งแก่ ยิ่งหนังเหนียว

Create Date : 20 ธันวาคม 2549 Last Update : 22 ธันวาคม 2549 21:30:24 น. Counter : 1184 Pageviews.		35 comments
Share Tweet

	you're halfway there พุดดิ้งรสกาแฟ (11 ม.ค. 2568 13:23:07 น.)		งานซ้อมใหญ่พยุหยาตราทางชลมารค 2567 (6) ผู้ชายในสายลมหนาว (10 ม.ค. 2568 14:17:46 น.)
	สลัดโรลไส้กรอก - ปูอัด (10.1.2568) ฟ้าใสวันใหม่ (10 ม.ค. 2568 09:16:18 น.)		ทนายอ้วนจัดดอกไม้ - จัดดอกไม้ง่ายๆ – แจกันแวนด้าหลายสี ทนายอ้วน (6 ม.ค. 2568 15:58:07 น.)