move on... แปลกดี.. เย็นวันศุกร์ แต่ยังไม่อยากจะกลับบ้านแฮะ.. นั่งทำงานไปเรื่อยๆ เหมือนหลอกตัวเองว่างานเยอะ ต้องรีบทำให้เสร็จ.. ช่วงนี้ ชีวิตเหนื่อยๆ.. โดยเฉพาะสัปดาห์นี้ เดินทางตั้งแต่วันอาทิตย์ไปโฮจิมินห์ กลับมาค่ำวันอังคาร วันพุธต้องเดินทางต่ออีกแล้ว.. ไปหลวงพระบาง กลับพฤหัสตอนเย็นๆ วันศุกร์ก็ต้องตื่นแต่เช้ามาทำงาน.. จริงๆ คืนวันพฤหัสไม่สบาย แต่กินยา นอนพักก็หาย.. ปกติ.. ทั้งเรียน ทั้งทำงาน.. เหนื่อยมาก แต่เย็นวันศุกร์ทีไร ก็จะคอยดูเวลา.. เสมอ.. เมื่อไหร่จะเลิกงาน.. แต่เย็นวันศุกร์คราวนี้ ไม่เหมือนทุกที.. เหมือนใจจะคอยยืดเวลาออกไป.. สักหน่อยก็ยังดี.. หนึ่งสัปดาห์แล้วนะ.. ที่เฝ้าหวังว่าอะไรที่หายไป.. จะกลับมาเหมือนเดิม แต่ตอนนี้.. เวลานี้.. คงต้องเลิกหวังเสียที.. ชีวิตต้องก้าวเดินต่อไป.. อยู่คนเดียวมาก็นาน.. ทำไมจะอยู่ต่อไปไม่ได้.. บทเรียนคราวนี้สอนให้รู้ว่า.. ไม่มีใครรักเราจริง เท่าพ่อกับแม่.. แม้พ่อกับแม่จะไม่อยู่กับเราแล้วก็ตามที.. คิดถึงตรงนี้แล้วทำไมต้องแอบมีน้ำตาด้วยก็ไม่รู้เนอะ.. อือม.. เราต้องเข้มแข็ง.. อ่อนไหวได้ แต่อย่าอ่อนแอ.. ไม่มีใครรัก ก็รักตัวเองสิ.. ไม่เห็นยาก.. พรุ่งนี้.. เราจะตื่นแต่เช้า.. ชีวิตต้องดำเนินต่อไป.. ขอบคุณ.. ขอบคุณ.. ขอบคุณ.. ..แล้วเราก็จะก้าวเดินต่อไป.. ...
เราเคยบอกแกแล้วไง ว่าแกไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย แกยังมี"เรา"ไง
จำได้ป่าว...เราบอกแก ตอนที่เราแยกกันแกจะกลับหอของแก ส่วนเราก็จะขึ้นรถไฟกลับ Westmead ไง จำได้ไหม เราเข้าใจว่าแกผ่านการสูญเสียมามาก มากเกินกว่าคนๆหนึ่งจะรับได้ ดังนั้นแกถึงต้องแชร์มันให้กับคนอื่นไง ลองมาหันไปดู มีคนอีกมากมายที่พร้อมจะแชร์มันกะแกนะ และเรา (เชื่อว่าเพื่อนคนอื่นๆของแกด้วย) ก็เป็นหนึ่งในนั้น โดย: CDCR265
 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:19:43 น. |
|||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ถูกแล้วที่ อ่อนไหวได้ แต่อย่าอ่อนแอ...
เราทุกคนต่างก้อต้องเดินทาง
ถ้าเหนื่อยก้อพักบ้าง
แล้วก้อเดินต่อไป ...
มีไรที่คิดว่าคุยกะศิษย์น้องได้ก้อยินดีเสมอ
เดี๋ยวชวนไปหม่ำไปเที่ยวกันนะ