..

มิถุนายนในปีนั้น ...
สัมผัสแห่งฤดูใบไม้ผลิยังอบอวลไม่จางไป
แดดแจ่มจ้าของต้นฤดูร้อนจึงไม่อบอ้าวอย่างที่คิด
ยิ่งมีฝนโปรยปรายลงมาเมื่อวันก่อน ละอองชุ่มชื้นจึงห่มคลุมฟุ้งอยู่ทั่วโตเกียว

.

ผมหยิบ ‘ความฝันเรียบง่าย’ สองอย่างลงไปในกระเป๋าเดินทาง
หอบหิ้วข้ามน้ำข้ามทะเลระยะทาง 4,606 กิโลเมตร ไปสู่มหานครโตเกียว

ความฝันอย่างแรก:
ถ่ายรูปหนังสือของตัวเองกับสถานที่ที่ปรากฏตรงกับปกหลัง

ความฝันอย่างที่สอง:
ถึงเวลาที่จะได้ทำความรู้จัก ‘โตเกียว ทาวเวอร์’ อย่างเป็นทางการเสียที
หลังจากที่ทักทายกันเหมือนคนไม่สนิทมา 2-3 ครั้งก่อนหน้านี้

หอคอยสีแดงสูง 333 เมตร ทำหน้าที่ส่งสัญญาณกระจายเสียงมากว่าครึ่งศตวรรษ
แต่อีกบริบทก็เป็นสัญลักษณ์การลุกขึ้นสู้ใหม่อีกครั้ง
หลังความเจ็บปวดจากบาดแผลแห่งสงคราม

ดังนั้น เราควรรู้จักกันให้ลึกซึ้งกว่าปกติ ...
ผมบอกกับพนักงานต้อนรับว่า “จะเดินขึ้นไป”

พนักงานสาวแสดงสีหน้าตื่นเต้น
ดวงตากลมโตของเธอเป็นประกายพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน
ผายมือไปยังจุดสำหรับการเดินขึ้นไปด้านบน


.

บันไดสีแดงเพลิง 600 ขั้น
นำไปสู่จุดชมวิวด้านบน ความสูง 150 เมตร 
เดินไปเรื่อยๆไม่นานก็ถึงที่หมาย

มองไกล มองใกล้ มาแล้วก็หลายครั้ง
ได้ลองมา ‘มองจากข้างใน’ ดูบ้าง
ความฝันได้รับการเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ซะที



 

ผมสังเกตบรรยากาศผู้คนบนจุดชมวิว เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เข้าใจแล้วว่า
ทำไมมองโตเกียว ทาวเวอร์ ทีไรก็มีความสุขทุกครั้ง

เพราะหอคอยแห่งนี้ทำหน้าที่
“กระจายคลื่นความรู้สึก” ของคนที่อยู่บนนั้นออกไปด้วยแน่ๆ : )



..